Na een zeer onrustige nacht waarbij Kate beurtelings op mijn hoofd! wilde liggen, rug aan rug met mij of tegen me aan, lepeltje, lepeltje, was het dan eindelijk zover. De eerste pup werd om 7.15 uur na een paar fikse persweeën geboren. Zoals een goede moeder betaamt likte ze de pup grondig schoon en het kleine heerschap zette zijn pootjes al onder zijn rompje en ging al schuifelens en krabbeld op zoek naar de tepel. Die was snel gevonden en het drinken en groeien kon beginnen. Indachtig de eerdere nesten van Kate verwachtte ik niet anders dan dat de volgende pups snel geboren zouden worden. We wachten en wachten, maar niets wees erop dat de volgende pup zich aandiende.
Af en toe kwamen de persweeën weer op gang, maar na een minuutje of vijf hield dat ook weer op.
Kate scheen geen last te hebben van dit malheur en ging vrolijk poetsend en zogend door met haar aktiviteiten als kersverse moeder.
Na een uur of drie vonden we het welletjes en hebben de dierenarts geraadpleegd. Hij zag de zaak met vertrouwen tegemoet en het zou nog wel even kunnen duren... De teef was verder rustig geen eindeloze persweeën die niets opleverden en ze was nog steeds op haar gemak en bleef interesse houden in haar pup.
Na anderhalf uur geen enkele verdere aktiviteit besloot ik weer te bellen. Nogmaals hetzelfde antwoord... Ik had een beetje het gevoel dat ik niet serieus werd genomen. Ik besloot om een afspraak te maken om tuusen twee en half drie 's middags nog eens te bellen.
In de tussentijd waren we al uren bezig met buikmassage en we bemerkten dat dat wat hielp. de weeënactiviteit keerde terug, maar stopte na een minuut of tien ook weer. Kate werd steeds vermoeider en raakte de interesse in haar pup ook wat kwijt. Inmiddels hadden we Kate "van binnen" al geinspecteerd en er zat niets in de weg. Haar onderbuik was leeg en de rest van de pups lag een stuk verder weg.
Na het volgende telefonische overleg, kreeg ik te horen dat het nu wel heel erg lang duurde en dat dat niet in de haak zou zijn. Langskomen op de praktijk was het devies. De kans zou er in zitten dat de pups nu al overleden waren... Ik kreeg nu last van wat "vlekken in de nek" en werd lichtelijk geprikkeld!
Goed en wel we gingen dus richting dierenarts. De pup in een doosje met handdoeken en Kate achterin. Tussen het gaaswerk in de berlingo, hield ze Angelique ( Lieke) nauwgezet in de gaten.
Na een uitvoerige anamnese (waar staat de werpkist, is Kate al eerder bevallen en zo ja hoe ging dat) en de opmerking dat de bazen vaak de strees overdragen op de teef, besloot de dierenarts een weeënopwekken middel te spuiten de helft van de normale dosering. Ondertussen deed hij nog een vaginaal touché en er bleek een placenta in de weg te zitten. Wachtend op de werking van het middel, werd Kate in een kennel gezet en de pup erbij. Er trad weeënactiviteit op, maar het was niet erg overtuigend. Bij elk geluid van de zeer levendige pup, was Kate al snel afgeleid en stopte de weeën. Lieke en ik moesten weg en Kate moest het even zelf uitzoeken. Kate jankte om ons en dat was niet zo fijn.
We besloten het over een andere boeg te gooien en na weer een vaginaal onderzoek, ja een hond maakt wat mee, voelde de dierenarts een staartje en nog iets waarvan hij dacht dat het een bekkentje was. Een stuitligging dus, maar dat moest geen probleem zijn, hij had gevoeld en Kate heeft een ruim geboortekanaal.
Nog maar een halve dosering van het weeënopwekkend middel en nu moest de pup apart van Kate. Lieke (die een bijzondere band heeft met Kate en vice versa) kroop in de kenel bij Kate.
De weeën waren zeer heftig maar er kwam niets....
Na nogmaals een vaginaal onderzoek bleek dat de zaak geen voortgang vond en nu werd het echt tijd om in te grijpen. De assistente werd gebeld, maar die bleek op Schiermonnikoog te vertoeven en de vrouw van de dierenarts, degene waar wij altijd mee te maken heben, was een dagje (welverdiend) op pad naar een vriendin.
De hulp van Lieke en mijzelf werd ingeroepen. Waren wij een beetje stressbestendig? Tja, in zo'n geval moet je wel, dus bén je stressbestendig!!!
Vervolg in het volgende (b)logje
.jpg)
Dank je wel Sylvia voor je reactie. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd. We genieten nu met volle teugen van de pupjes.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Sonja