vrijdag 30 april 2010

We zijn nu "onthaalbazen"







Sedert een aantal weken zijn we de "onthaalbazen" van Senna.
Onthaalbaas is een vrije vertaling van opppasbaas. In het Vlaams is de term voor oppasmoeder "onthaalmoeder".
Taal is een mooi ding en soms hebben onze zuiderburen gewoonweg een mooiere benaming voor zoiets. Onthalen klinkt gastvrijer en meer gezellig vind ik.

Senna is een pupje van nu een elf weken oud en is een kruising Labrador x Golden Retriever. Senna is een schatje!! Ze vindt alles leuk en lollig en past zich goed aan binnen onze roedel.

's Ochtends komt ze al kwispelend binnen en haar hele lijfje doet dan ook al mee.
Ze kan niet wachten om de door de deur naar buiten te gaan om haar vrienden te ontmoeten.

Senna heeft hier haar eigen dagritme. Ze gaat regelmatig nog een slaapje doen in de bench en daarna is het weer spelen en ravotten.

Met Pat, Jolee, Lucy en Seanan heeft ze een speciale band. Pat voedt haar echt op en ze kan heel veel met hem doen, maar er is een zekere grens. Die grenzen leert ze dus vooral van Pat!

Jolee is altijd wel te porren voor een spelletje en dat geldt ook voor Lucy.
Seanan is haar maatje aan het worden. Samen kattekwaad uithalen, daar zijn ze erg goed in. We hebben inmiddels weer heel wat extra gaten in het grasveld!!!

Dank aan Liesbeth die prachtige foto's maakte!

Mannen onder elkaar....






Oftewel; veel knuffelen en fles deel twee.
Maar de titel van dit blogje is verzonnen door Liesbeth, die ook de foto's maakte.
En ere wie ere toekomt.

Je ziet hier E. met Chrisje. Chrisje is nu flesselam af en dat heeft zijn vruchten wel afgeworpen! Hij is al megagroot en je ziet al duidelijk dat de krullen van zijn vachtje aan het groeien zijn.
Vanaf volgende week mag hij naar buiten.

Eerst komt de scheerder nog langs om alle schapen te ontdoen van hun wol.
De lammetjes natuurlijk niet.... Die zijn pas volgend jaar aan de beurt.
De reden dat de schapen nu al geschoren zullen gaan worden is vanwege het feit dat ze nogal "strontkonten" hebben. Een tractatie voor de vliegen die bovendien hun eitjes kunnen gaan leggen in de wol van de schapen. De maden vreten zich dan in de huid van het schaap in en dat is vreselijk!!! Een schaap wordt dan letterlijk opgegeten door de maden. Wie dit ooit heeft meegemaakt, vergeet het nooit meer en treft zijn maatregelen.

Chrisje is gek op aandacht en hij waardeert de knuffelsessies met ons zeer!
Als hij ouder wordt, is dat waarschijnlijk wel anders. Rammen kunnen uitermate vervelend worden en een woeste ram is een gevaarlijk heerschap!!

Nu is Chrisje nog leuk en genieten we er nog maar van.

Veel knuffelen en een fles.





Cieniemienie houdt al erg veel van knuffelen. En volgens mij groeien lammetjes daar ook van.

De flesjes worden met wisselend succes toegediend.
Als ze weer wat slapjes wordt, voeg ik aan de fles een opgeloste dextro tablet toe.
Die directe energiestoot in de vorm van de druivensuiker werkt subliem.
Zelfbedacht en zo zie je maar dat een beetje creativiteit in het schapen fokken wel handig is.

Cieniemienie in haar rompertje






Afgezien van het feit dat het toch een noodmaatregel is, ziet Cieniemienie er wel koddig uit in haar romper maat 56.

Je kunt ook goed zien hoe klein ze is. Vooral aan haar koppie wat gewoonweg mager is en ingevallen.
In het echt is ze trouwens nog kleiner dan op de kiekjes die gemaakt zijn door Liesbeth, Trouwens de foto's op de voorgaande blog ook!

De moederooi heeft nu al wat meer vertrouwen in ons.
Misschien verbeeld ik het me, maar het is nét alsof ze wil zeggen "samen klaren we dit klusje wel".

Cieniemienie, een zorgenlammetje...





Nadat het de tweede dag met Cieniemienie erg goed ging en het drinken bij de moeder ook gesmeerd leek te gaan, ging het opeens veel minder van een leien dakje.

Cieniemienie is piepklein en kan zich ook niet goed warm houden. De eerste dagen was het lekker warm weer, maar 's nachts daalde de temperatuur natuurlijk behoorlijk.
Het wichtje lag slap in een hoekje en kon ook al bijna niet meer overeind komen.

Dus moesten er maatregelen getroffen worden!!!
Op het internet had ik al eens foto's gezien van lammeren met kledingstukken aan. Het ziet er gek uit, maar in koudere klimaten en wanneer de weersomstandigheden koud en guur zijn, is het zo gek nog niet.
In Schotland heb ik lammetjes gezien met felrode regenjasjes aan. De laarsjes ontbraken nog....

Ooit ben ik lange tijd oppasmoeder geweest en had een aantal rompertjes voor als baby's ongelukjes hadden en de boel hadden ondergepoept zo langs hun luier heen.
Ik had de rompertjes nog steeds niet weggegooid, misschien een vooruitziende blik?

Enfin, Cieniemienie loopt nu rond in een rompertje, de kleine maatjes passen haar redelijk goed, alhoewel het wat lubbert.
Het geeft in ieder geval wat extra warmte.
Ze krijgt iedere dag een schone aan en we hebben ze in wit (erg besmettelijk) en blauw, roze ontbreekt... Als ze nu maar geen identiteitsstoornis krijgt omdat ze regelmatig in een babyblauwe romper rond loopt!

De tweede maatregel is het weer geven van flesjes, ze krijgt dit als bijvoeding.
Ze drinkt wel bij haar moeder, maar onvoldoende en de melkgift van ooi houdt ook al niet over. Doordat ze weinig drinkt, wordt de melkgift ook weer onvoldoende gestimuleerd.

Inmiddels is er ook een heel grote doos geplaatst in het hokje van Cieniemienie en haar moeder. Ze kan zich hier lekker in terug trekken. Beschut tegen de wind en in een flinke laag stro. Ze is wel zo slim dat ze die beschutte plek ook opzoekt!

Helaas kan de deur van de stal niet helemaal dicht. We hebben inwoning van boerenzwaluwen en die komen hier ieder jaar terug.
Voor de andere ooien en lammeren is een dichte stal gewoonweg veel te warm.
Naar binnenhalen, hier in huis, is voor Cieniemienie ook niet goed. Moedermelk en de band met de ooi is erg belangrijk voor haar en kunstmelk is maar een povere vervanging voor de moedermelk.

Kortom, zorgen om zo'n klein ding! We hopen dat het allemaal goed afloopt....

donderdag 29 april 2010

Kadootje



Vriendin Liesbeth nam vandaag een kadootje voor me mee. En ik ben er helemaal blij mee!!
Ik kreeg een enorme hoeveelheid koolrabi plantjes die ik morgen in de moestuin ga planten.

Koolrbi is (bijna)een vergeten groente en dat is totaal onterecht.
Deze groente is namelijk erg lekker en op het internet zijn vele recepten te vinden die iets extras toevoegen aan deze groente.

Het is een beetje een maffe plant, het is een soort knol die bovengronds groeit en als een soort satelieten hier en daar stengels met bladeren heeft.
Heb je een plekje over in je tuin dan kan je deze 'teelt' heel goed toepassen.

Koolrabi groeit relatief snel en is het lekkerste als je hem jong oogst, dus niet wachten totdat het een megaknol wordt. Dan wordt hij vlezig en minder smakelijk.

Een klein receptje voor koolrabi...
Ondoe de knol van blad en stengels. Snijd hem in plakjes en kook die een vijftien minuten. Maak een kaassausje van een rouxtje (boter, melk en tarwebloem) en voeg daar geraspte oude kaas aan toe. Giet de koolrabi af en dien die op in een schaal en giet de kaassaus over de koolrabi. Lekker met gekookte nieuw aardappelen.

maandag 26 april 2010

Weer een nieuwelingetje






Als je goed op de eerste foto kijkt, zie je nog nét een piepklein stukje grijswit achter de brede rug van de ooi.
Dat is Cieniemienie, vanaf vandaag op de wereld en het was weer een hele bijzondere toestand.

E. kwam terug van het ophalen van vijftien balen kuilvoer en had gezien dat de bruine ooi verderop in de wei stond met een ieniemienie lammetje.
Het kleine ding stond al op vier pootjes en liep braaf bij de moeder.
Moederooi was zich kennelijk rot geschrokken van het hele gebeuren en snapte niet wat ze er nu mee aan moest. Gelukkig had ze wel een band met haar kind, maar het drinken bij mama wilde niet zo goed lukken. Wat wil je ook met al die wol die overal zit!!

Het lammetje was weliswaar klein, maar alles deed het naar behoren. Het is gewoon een wat kleinere uitgave van een Wensleydale Longwool schaap.
Dat klopt ook wel want moeder ooi is het product van het geknutsel van de natuur.
De vader van de ooi is half Wensleydale en half Southdown. De moeder van deze verse mama is een Gotland Pelsschaap. De vader van het lammetje is weer een Wensleydale Longwool ram. Kortom het is een mix van van alles en nog wat. Maar de overeenkomsten met de Wensleydale zijn onmiskenbaar aanwezig.

Maar goed, terug naar het verhaal. Moeder ooi was half in paniek en we hebben haar uiteindelijk opgevangen in een "pennetje" een vanghokje gemaakt van schapenhekjes.
Meestal lopen verse moeders wel achter hun pasgeboren lammetjes aan, maar deze "stomme trut" zoals de baas des huizes het kernachtig verwoordde, vertikte het.

Dan maar met een halsband om naar binnen toe.
Ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als een schaap niet wil, dan gaat ze gewoon liggen!! En dan is de afstand van de wei naar de stal wel erg lang....

Het laatste stukje ging gelukkig beter, ze hoorde haar collegaatjes binnen mekkeren en toen koos ze eieren voor haar geld.

Op stal was alles opeens in orde, er waren voldoende brokjes en schapenbrokken doen wonderen!
Gelukkig drinkt het kleine ooilammetje goed en mama ooi is erg in haar sas met haar boreling.

Omdat alle lammetjesnamen dit jaar met een C beginnen, heet Ieniemienie nu Cieniemienie

Veilig achter moeders rug ligt ze lekker in het stro.

zondag 25 april 2010

Oogsten!!






Na het drukke gedoe in de tuin was het tijd voor een bezoek aan de buren in veband met een verjaarspartij.
Met dit weer lekker zitten in hun tuin en door het struikgewas konden we een beetje koekeloeren naar onze schapen.

Al de hele dag was Bonnie, onze Gotland ooi onrustig. Blaten en dat gemekker hield maar aan en dat leverde weer stress op in de kleine kudde. Haar lam van vorig jaar had het daardoor ook al niet naar het zin en zo werd het een rumoerige toestand in de wei.
De geluidsoverlast werd nog eens versterkt door de "bikers" die op voorbijrazende motoren de superbike wedstrijden op het TT circuit in Assen bezochten.

We zaten gezellig op het terras en één van de mensen die op visite kwam, nam op een zeker moment ook weer afscheid en vetrok op de fiets en kwam spoorslags weerom.
Er was een ooi aan het bevallen!!

Bonnie onze Gotland ooi, liep op alledag en het was te verwachten en blijkbaar was nu het moment.
Maar de bevalling schoot niet erg op en we hebben haar naar binnen gehaald.
Daar hebben we alles bij de hand en kunnen we ingrijpen als het nodig is.

Bonnie had er niet veel zin in. Ze miste haar lam van vorig jaar en stond te blaten tot en met. Dat werd natuurlijk door haar lam beantwoord en dat leverde nog meer stress op.

Nadat de "pootjesblaas" geknapt was moet het allemaal niet zo lang meer duren....
Maar het zat niet mee. Dus ingrijpen. Met vereende krachten heeft E. het lam gehaald. Gode zij dank, het leefde nog en maakte al direct aanstalten om te gaan staan. Een goed teken en Bonnie was meteen al in de weer met drooglikken en contact leggen. Het lammetje ging ook al op zoek naar de uier.

We besloten om het even op zijn beloop te laten. Meestal komt het tweede lam, als daar sprake van is, vrij snel daarna. Het geboortekanaal is opgerekt en onder invloed van hormonen net na de bevalling gaat het dan vrij vlot.

En ja hoor, toen ik een half uurtje later ging kijken, stonden er twee lammetjes te drinken bij Bonnie.

Inmiddels zijn ze al gevulder, je ziet ze als het ware groeien en ze maken al kleine sprongetjes.

Bonnie is erg in haar nopjes met haar tweeling en de twee lammetjes vinden de wereld al zo gewoon alsof ze nooit van een ander bestaan hebben geweten.

We hebben nog niet eens gekeken naar of het dametjes of heertjes zijn.
Wel lijken ze heel erg op hun pa. Een echte Wensleydale ram. Ik zie eigenlijk bijna geen verschil met de lammetjes die we al hebben. De oortjes zijn wel iets kleiner, maar dat staat wél zo schattig!

De foto's zijn van vanavond dus niet de beste kwaliteit.

Zaaien.





Hebben jullie ook zo genoten van deze prachtige warme lentedag? Nou ik wel en ik was al vroeg te vinden in de tuin.
Eerst maar eens een stuk moestuin vrijgemaakt voor verfpanten. Ik ga dat maar eens opppakken, ik speel al jaren met de gedachte en nu moet het er maar van gaan komen.

Mijn mandje met zaaigoed was het volgende project. Het zat onder het stof en spinrag van een winter in de schuur en het verdiende wel een schoon- en opruimbeurt.
Alle zad wat ik qua kiemkracht niet meer vertrouw heb ik nu eens weggedaan.
De zakjes met "kanshebbers" heb ik deels gezaaid in plastic koffiebekertjes, dank zij de tip van Liesbeth beschikte ik opeens over heel veel "potjes".

Op de bovenste foto zie je een afbeelding van Coreopsis Grandiflora oftewel "meisjesogen".
De onderste kiek is een voorbeeld van Anthemis Tinctoria, oftwel "verfkamille".
Beide planten verven geel, ja ik weet het.... niet mijn kleur. Maar als ik er wol mee geverfd heb en het is gelukt dan ben ik misschien milder gestemd.

Na alle droogte van de afgelopen weken, is het nu even lekker gaan regenen.
Dus al met al een mooie tuindag!

In de volgende blog gaat het over oogsten....

zaterdag 24 april 2010

Plantaardig verven



In wol verven is bijna niets zo leuk als het plantaardig verven van je wol.
Er is heel veel in de natuur te vinden om je garentjes een andere tint te geven dan allen maar wit. Veel mensen associëren het plantaardig verven met het verven met uienschillen, dat kan inderdaad heel erg goed! Maar er is meer.

Het is een heel andere manier van verven dat het gebruik maken van een tinnetje kant-en klare verf of bijvoorbeeld eierverf.
Allereerst is het hele proces niet altijd gelijk. De planten kunnen een andere hoeveelheid verfstof in zich bergen en dat hangt weer af van grondsoort, de hoeveelheid zonlicht die ze hebben gehad en nog veel meer factoren die wij niet in de hand hebben. De natuur maakt dus voor een deel het eindresultaat uit.

Het is bovendien bewerkelijker. Meestal moet je je garen of wol, voorbeitsen met bijvoorbeels aluin. Doe je dit niet, dan "pakt" de verfstof niet of is de kleur niet kleurvast.

Maar het is de moeite allemaal wel waard! Er is heel veel te halen in bermen, veel onkruid blijkt uiterst bruikbaar te zijn als verfstof en het effect is vaak erg mooi.
De kleuren zijn wat natuurlijker dan de kleuren uit een "potje".

Eén van de leukste boekjes die ik heb is een engelstalig werkje genaamd:
"A Dyers Garden" van Rita Buchanan. Op de linkerpagina vind je steeds een beschrijving van de plant, op de rechterbladzijde vind je de kleuren die je met een bepaalde plant kunt verven en het recept.

Ga ook eens aan de slag met het palntaardig verven en het is dus echt niet alleen beperkt tot het gebruik van de uienschillen!!

vrijdag 23 april 2010

Rozenknoppenwol.....




De eerste streng "rozenknoppenwol" is af!
De foto is 's avonds gemaakt, in daglicht lijkt het nog meer op de rozenknoppen in het zakje.

Het maken van garens helemaal naar je eigen wens, is heel erg leuk om te doen.
Het hebben van een kaardemolen met een extra fijn beslag is dan een hele goede hulp, bij het mengen van de vezels.
Door gebruik te maken van de kaardemolen kun je veel meer doen met wol en andere vezels. Ook de wat moeilijkere wolsoorten, bijvoorbeeld kortvezelige wol of wol die meer kleuren in een vacht heeft, is veel beter te verwerken.

Wol die kort van stapellengte (korte vezels) is, kun je goed mengen met andere wolsoorten die een wat langere vezel hebben. Zo los je dit probleem al aardig op.

Wol die van nature vrij zwaar is, bijvoorbeeld Gotlander, kun je weer goed mengen met een wolsoort die lichter van gewicht is. Je uiteindelijke kledingstuk wordt daardoor lichter in gewicht en daardoor prettiger draagbaar.

Met de kaardemolen zijn alle kleuren- en vezelmengsels mogelijk.
Het is even een investering, maar het maakt je hobby wel stukken leuker!!

donderdag 22 april 2010

Stokroos (in wording)




Vriendin Liesbeth leest het weblog en nam naar aanleiding van het blogje
"haagbeuk en beukenhaag" een kadootje mee....
Laat ze nu nét stokrozen gezaaid hebben en de eerste zaailingen nam ze voor me mee in een draadmandje ( een echt Landleven-item)

Ze heeft de zaailingen net verspeend en in plastic koffiebekertjes gezet.
Een goede oplossing als je even geen bloempotjes hebt en er wel heel veel plantjes uit een zakje zaad opkomen.

Ik ga een mooie plek uitzoeken in een border. Lekker op een zonnig plaatsje.
En nu maar afwachten welke kleuren er komen.

Ik heb nog maar even opgezocht of er ook plantaardig te verven valt met stokroos.
Jazeker dat kan! Het geeft een beetje een zachte grijsgroene kleur. Dat wordt dus uitgebloeide bloemen verzamelen...

Liesbeth, hartelijk dank!

De eerste wol van een spincursiste




Vorige week heb ik privéles gegeven aan een heel aardige mevrouw uit Amsterdam.
Het is altijd een verassing wie er komt en hoe zo'n dag gaat lopen.
Maar meestal wordt het erg gezellig!!!

De mevrouw (Marjolein) had een spinnewiel bij mij besteld en wilde direct een cursus. Het leren spinnen is iets wat je het beste leert van iemand anders en verder moet je het uiteindelijk zelf gaan doen. Veel oefenen is het devies en niet bij de pakken neer gaan zitten als het even niet lukt.

We beginnen de dag altijd met uitelg over wol, de verschillen in vachten en alles wat er verder bij komt kijken.
Daarna het handkaarden en het kaarden op de kaardemolen.

Dan gaan we aan de slag en dat valt meestal niet mee....
Het draadje breekt, de twist zit al in de wol die je vast hebt en er is te veel twist. Iedereen die ooit begonnnen is met wol spinnen, herinnert zich dit wel.

Het werd een hele leuke dag en pas tegen de avond ging Marjolein naar huis met een kilo wol om te gaan spinnen en een setje handkaarden en natuurlijk het spinnewiel.

Vandaag kreeg ik een superenthousiast mailtje. Marjolein is nu spinverslaafd en de eerste wol van haar hand zie je hierboven.
Over een poosje spint ze vast net zo dun als ze maar wil, nu ziet het er nog lekker ruig uit!

woensdag 21 april 2010

Wede... deel één




Hier hebben we een bijzondere verfplant. Het is de Isatis Tinctoria, of in helder nederlands "wede".
Als plant vind ik er weinig bijzonders aan, helgeel, dus niet mijn kleur.
Tinctoria in de naam staat voor verf of kleur bij planten. Het geeft aan dat het bij het verven van wol en stof een houdbare kleur geeft.
Heel veel soorten planten die er soms qua kleur spectaculair en veelbelovend uitzien, zoals de rode biet en rode kool, geven geen verfstoffen af.
In ieder geval niet dagene wat lang houdbaar is.

Wede werd al in heel vroeger tijden gebruikt om blauwe tinten te verven. Je zou het niet zeggen als je dit knangele bloemetje ziet...

De wedeplant doet het erg goed in ons klimaat en het is de moeite waard om een experiment in de (moes) tuin mee aan te gaan. Zaaien en laten groeien in grote bakken kan ook!

De bladeren worden in juli en augustus geoogst en het beste is om ze te scheuren in redelijke stukjes. Niet bewaren in de koelkast, maar in plastic tassen voor nader gebruik.

Ik ben me nog erg aan het inlezen in het verven met deze plant, want ik heb deze plant nog nooit verwerkt.
Wat ik al wel heb opgestoken is dat het een redelijk secuur proces is en het vergt nogal wat behandelingen en enig scheikundig inzicht. Laat ik dat laatste nu helaas niet zo in huis hebben... Tja een mens kan ook niet alles!

Maar als je een hele mooie en diepe kleur blauw wilt, dan is wede één van de planten die je moet gaan poberen.
De plaatjes op het internet die ik tot nu toe heb gezien zijn spectaculair.

Met de zaden bereik je een andere tint. Die geven lilalavendel kleuren die wat pastel aandoen.

Gelukkig worden het zaaigoed steeds meer aangeboden en kan iedereen eens fijn gaan experimenteren...

Ik ga nog even te rade op het internet naar de juiste manier van verven dus komt er nog een wede deel twee!

dinsdag 20 april 2010

Haagbeuk en beukenhaag




Toen we de tuin gingen aanleggen, maakte schoonzus Diana een mooi tuinplan.
Dat kan ze heel erg goed en uitgangspunt was een onderhoudsarme tuin, met een wat ouderwetse uitstraling.
Een moderne tuin met rotspartijen, een strakke bak met water (van de koele meren des doods) en veel grind ( de kattenbaktuin), tja die dingen passen niet op een boerenerf.

Ik heb me ook niet laten verleiden om een romatische tuin aan te leggen, bijvoorbeeld met veel rozen en cottagegedoe, want dat is vragen om een maagzweer als je niet al te veel tijd en zin hebt om dagelijks in de tuin te werken.
Schuldgevoel en irritatie om het welig tierende onkruid, zijn de beste voedingsbodem voor een dergelijke kwaal..

Het plan werd dus om het klassieke boerenerf weer terug te laten komen, zonder dat het een "Landleven" uitstraling kreeg. Want je kunt het allemaal ook overdrijven...
Dus geen klompenrek, geen stellage voor melkemmers en meer van dat soort kitsch, maar een tuin waar je van kunt genieten en waar je wat in kunt plukken, zoals zacht fruit.

De lijnen in een nieuwe tuin moeten goed zijn. Daar staat of valt je tuinontwerp mee.
De beplanting moet in die lijnen vallen en je moet rekening houden met grondsoort en afwatering.

Wij hebben hier zandgrond met een laagje leem. Mooie grond en niet al te arm en we mesten regelmatig met schapen- en kippenpoep.
De beplanting moesten we zorgvuldig kiezen. De kleiminnende planten die in onze tuin in Hoofddorp het zo goed deden, zouden hier verpieteren.
Diana is van "less is more" en daar heeft ze helemaal gelijk in. Dus werden het heel veel irissen, hortensia's en vrouwenmantels.

Om de tuin en om de moestuin moest een haag komen als windkering en dat bracht wat hoofdbrekens met zich mee.
Ik haat coniferen (iets waar de moderne Drent dol op schijnt te zijn) en liguster vind ik erg saai.

Hovenier Albert bracht uitkomst, hij vertelde het verschil tussen haagbeuk en beukenhaag en het werd de haagbeuk. Hij leverde ook de jonge struikjes die toen nog niet meer waren dan staakjes met wat verdord blad er aan. Als je zo'n bundel takken in handen krijgt, dan verwacht je er niet veel van. Maar Albert, je dit leest vast wel, nog bedankt want het was de juiste keuze.

Er zit op het eerste gezicht als je de hagen bekijkt, weinig verschil in.
Maar schijn bedriegt! Het verschil in blad is goed te zien op de foto's hierboven.
Op de bovenste kiek zie je de beukenhaag, oftewel Fagus (beuk). Deze heeft een gladder blad en heeft pas later in het voorjaar nieuwe en fris groene blaadjes.

De tweede foto toont de Carpinus (uit de berkenfamilie) deze heeft eerder nieuw blad en groeit sneller. Je zit dus eerder "dicht". Bovendien stelt hij minder eisen aan de grond en is goedkoper. Altijd een pluspunt.

Dat snelle groeien klopt helemaal! De jonge struikjes waren dus erg vers en alles sloeg goed aan.
De haagbeuk is nu volwassen en er wordt heel wat afgesnoeid.
Ieder jaar nestelen er vogeltjes in en die maken prachtige huisjes diep tussen de takken.

Dus als je nog zo'n lelijke coniferenhaag hebt.... Hak hem om en plant verse haagbeuk!

maandag 19 april 2010

Feest in de tuin





Het is feest in de uin, alles komt op, loopt uit en groeit.

Eén van mij favoriet plantjes is het viooltje, of het nu het driekleurig viooltje is wat zelfs tussen de stoeptegels ieder jaar weer opkomt en fier gaat staan bloeien, het viooltje odorata of die éénjarige soorten die vaak in de meest extravagante kleurstellingen hun proeve van bloeibekwaamheid ten beste geven, alle viooltjes zijn me even lief. Behalve dan die in geel, want dat is niet mijn kleur!

Bij de droogmolen staat de oude ribesstruik. Ik heb een haat-liefdeverhouding met het gevaarte. Ik vind de bloemen wel aardig, maar tegen de kattenpieslucht die de struik als een onwelriekende wolk om zich heen heeft hangen, ben ik amper bestand.

De hommels daarentegen wel!!!
Het lijkt wel een drukbezocht café tijdens "happy-hour" waarin alle drankjes voor de helft van de prijs te krijgen zijn.

Helaas heet de gedroogde was aan het einde van de dag een beetje van die lucht in zich opgenomen.

De spinazie komt ook al goed op. Nog even en de eerste regels kunnen geoogst worden.
Wassen, klontje boter in de wok samen met een teen knoflook (of iets meer) en snel wokken.

Super hond Spike!





Grietje van Spike (zoon van Phoebe en Shadow) mailde mij met goede berichten.
Op advies van een dierenarts die gespecialiseerd is in het bewegingsapparaat van honden, doet Spike nu oefeningen in een waterbak om de spieren in de voorhand sterker te maken. Na enige onwennigheid gaat dat nu heel goed.

Spike doet samen met Grietje, zijn baas, aan behendigheid en om alles in topvorm te krijgen doet hij nu dan ook aan "aquajogging".

Dat het zijn vruchten af heeft geworpen blijkt uit het feit dat Spike dit weekend tweede is geworden bij een wedstrijd in deze sport.
Hij is nu de trotse bezitter van een heuse beker en er wordt nu vast een speciale trofeeënkast getimmerd.....

Spike en Grietje, profiat!!!

Eén muisklik.....

Als je een weblog maakt met behulp van "blogger" dan heb je de keuze uit een aantal zogenaamde sjablonen. De keuze is echter niet zo heel erg groot en het is even puzzelen en zoeken naar het juiste sjabloon wat past bij je stijl.

Tot nu was de sjabloon waarmee ik werkte, groen. De websites Kleiendraad en de Wolvenbergerwerweide zijn ook in groen. Het verwijst naar de wat landelijke activiteiten van mij en mijn leven.

Maar ik vond het groen wat blogger in de aanbieding heeft, toch wat te somber worden. Het is niet in overeenstemming met de voorjaarsgevoelens en de frisheid van de natuur die alom tegenwoordig zijn.

Dus ik heb even gespeeld met de mogelijkheden van de andere sjablonen en de weblog nu aangepast... Dat spelen is ook maar beperkt want veel sjablonen vallen af. Soms omdat de opmaak met niet bevalt, soms omdat ze een raar afbeeldinkje laten zien bovenaan de pagina of om een andere reden. Er is dus niet zo heel veel mogelijk.
We kunnen zoveel met de pc, maar voor de huis- tuin- en keukengebruiker, valt het een beetje tegen.

Enfin ik hoop dat het de lezer bevalt, zo niet, een paar simpele muisklikken en het is weer anders!

zondag 18 april 2010

Garen in wording






Een poosje geleden heb ik de witte swifter wol geverfd in een tint roze die op de gedroogde rozenknoppen lijkt, die ik bij Dille en Kamille kocht.
Het lag al die tijd in de opslagbak, te wachten op tijd om verwerkt te worden.

Maar nu, tussen de bedrijvigheid door, heb ik gewoon wat ruimte gemaakt om er eens wat mee te gaan doen.

Het is een mix van onder andere wol van het gekleurde Ryeland schaap.
Deze Ryelandwol is zacht en heeft een midden-bruine tint. Nadeel van de wol is dat het een beetje een rommelige structuur heeft en kort van stapel is.
Ik weet niet of dit bij alle wol van dit schaap zo is, maar dit vachtje heeft dat wel.

Maar de kaardemolen bewijst goede diensten en de wol van het gekleurde Ryeland schaap, wordt gemengd met de roze geverfde wol en, voor meer accent, met wat gekleurde Merino wol in knalroze en "kermitgroen". Door het mengen van de verschillende wolsoorten, heb je minder last van die hele korte vezels.

Zoals je kunt zien heeft de Louët met de haakjes op de vlucht een klein nadeel...
Het garen wordt minder gelijkmatig op de klos opgewonden.
Bij de nieuwere modellen van de Louët (en ook bij andere merken spinnewielen) is er een ander systeem, wat ervoor zorgt dat het mooier op de klos zit.
Maar ik vind het zo ook nog steeds prima gaan.

De eerste klos is inmiddels gesponnen. Maar als je een lekker teevee avondje hebt, gaat dat als het ware vanzelf.

Vanavond was de engelse serie "The Tudors" weer op de buis.
Intriges, liefdes, oorlogen, opstanden van het volk, alles komt voorbij.
De kostuums waarin de acteurs rondlopen, zijn prachtig!!
Daar zullen heel wat uren handwerk in gezeten hebben. Heel wat meer dan in het spinnen van een klosje draad...

vrijdag 16 april 2010

Zonsondergang bij het Joodse kerkhof



Wij wonen op een wel heel bijzondere plek.
Ingeklemd tussen twee kerkhoven en daardoor hebben wij rustige buren...
Aan de ene kant hebben we het het kerkhof van Hoogersmilde, hier vinden nog regelmatig begrafensissen plaats.

De andere kant is al decennia stil.... Daar is het Joodse kerkhof.

De afgelopen week werd de bevrijding gevierd van Drenthe. En de bevrijding van het kamp Westerbork. De hele week hebben we al oude jeeps en andere vervoersmiddelen gezien die deelnamen aan de herdenkingen die met name plaats vonden in Westerbork.

Selma Engel- Wijnberg die in dit kamp op transport gezet werd en naar Sobibor werd getransporteerd, overleefde dit alles. Na de oorlog was ze niet meer welkom in ons land... Nu was ze bij de herdenking en kreeg ze een welverdiende onderscheiding.
Het onrecht wat haar is aangedaan, wordt nooit meer goedgemaakt...

Op het weblog van Balsemien, vond ik een passende tekst op een button,
"Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen.
Dan dooft het licht.
Het is geschreven door J.M. van Randwijk, journalist, dichter en verzetstrijder.
Eigenlijk is het nog steeds een heel actueel en waar klein gedicht, het heeft nog niets aan kracht en waarheid ingeboet...

Dorien Vogelaar heeft de prachtige foto gemaakt, niet wetend wat ze nu eigenlijk fotografeerde. Maar het kwam op het juiste moment.