dinsdag 30 maart 2010

Nelly is ziek!




Nelly is mijn favoriet ooi en dit jaar gaat het allemaal niet naar wens met haar.
Dat baart zorgen en na de aanblik van haar eergisterochtend toen ik in de stal kwam, besloot ik direct met de veearts te gaan bellen.
Nelly nieste af en toe, maar nu kwam er uitvloeiïng uit haar neus en het gaf me een onrustbarend gevoel.

Mijn ervaring leert dat schapen die al een beetje ziek tonen of waarvan je het vermoeden hebt dat ze niet "comfortabel" zijn, ze vaak al zieker zijn dan je in eerste instantie zou denken.
Menig schapenhouder herkent dit fenomeen, je zou het kunnen omschrijven als een zesde zintuig.

Bellen dus, met de grote veeartsenpraktijk hier in de buurt. We hebben in de loop der jaren al heel wat veeartsen gezien die allemaal een tijd voor deze praktijk gewerkt hebben. Daar zaten goede en minder goede "vets" tussen. Nu hebben we dus een nieuw licht aan het firmament in de persoon van Catarien, de Vlaamse dierenarts.
Ze is doortastend en weet waar ze het over heeft. Kortom een verademing!

Catarien kwam vandaag dus ook weer langs. Gewapend met stethoscoop klom ze over de lammerhekjes en Nelly werd even in de houdgreep geplaatst. De ademhaling was niet goed!! Een beginnende longontsteking en beginnende zwakte. Nelly heeft nu Rimadyl een ontstekingsremmer, een shot vitamine en een kuur antibiotica in de vorm van het middel wat je op de foto ziet.

Met Nelly gaat het nu weer wat beter, gelukkig blijft ze goed eten en ik leg haar uiteraard extra in de watten door het geven van aardappelen en appels.
Haar ooilammetje, wat het trouwens erg goed doet, heeft nu een naam!
Omdat de namen dit jaar beginnen met een C, ligt dit wel voor de hand...
Het ooilammetje heet CATARIEN!!!!!!

zondag 28 maart 2010

Hete bliksem, maar dan rauw en koud.




Voor die mensen die houden van winterse kost is de "hete bliksem" misschien niet onbekend. Zelf vin ik er niets aan, zo'n gestampte prak die weeïg van smaak is en van een consistentie is die ik niet waardeer. Het lijkt op een potje Olvarit, brrrr..

De ingrediënten van een dergelijke maaltijd zijn appels en aardappelen.
Het verdere recept zal ik niet geven. Ik kan deze kost nu eenmaal niet aanbevelen.

Maar de ingrediënten zijn nu precies wat een zieke ooi nodig heeft.
Jorien is na de behandeling van de veearts welsiwaar ietsje opgeknapt, maar het hield niet over.

We moesten haar aan het eten zien te krijgen. Ze lag daar maar stilletjes in een hoekje en ze kwam bijna niet overeind.
Dan ga ik alles uit de kast halen om te zorgen dat er wel gegeten gaat worden.
Een beproefd "recept" is dan geschilde aardapelen in schijfjes en appels, ook in schijfjes. Een schaap kan namelijk wat moeilijk hele grote brokken naar binnen werken.

Het was meteen een succesnummer! Jorien nam na twee seconden snuffelen de inhoud van de bak met "rauwe hete bliksem" tot zich en ze was daarna weer wat levendiger. Haar kop stond nu omhoog en vanavond, na nog zo'n feestmaal, stond ze alweer kuilvoer te nuttigen en contact te maken met haar dochter Nelly. Nelly is haar directe buurvrouw in de stal en hun band is erg groot.

Ik heb dus nu een drie-sterren restaurant op stal! En ben topkok geworden.
Jorien is weer een heel eind opgeknapt en dat doet mij deugd. Als "chef" zie ik graag dat mijn "gasten" het eten lekker vinden.

Oppastante kwam langs....






Afgelopen week moesten we een dagje huis- en haard verlaten. Gelukkig was Liesbeth bereid om die dag op te komen passen op de honden (en de schapen).

Er valt in de tuin dus blijkbaar heel veel te beleven voor een jonge Border Collie en van een "oppastante" mag nu eenmaal meer dan van de bazen.

Gaten graven is een geliefd tijdverdrijf van jeugdige viervoeters en Seanan is geen uitzondering op die regel. Modder maken in de oude wok die dienst doet als kippenwaterbak en vogelbadderplaats, is ook al zo'n succesnummer.
Hier zie je hem dus ook in volle actie!

Liesbeth heeft het keurig op beeld vastgelegd en wij hebben er weer een gat bij in de tuin. Gelukkig groeien de vrouwenmantels, die ik zo zorgvuldig aan de randen van de plantvakken heb gepoot, snel weer aan.

Liesbeth nogmaals bedankt voor het oppassen en natuurlijk voor de plaatjes!!

Spike rijdt motor.....






Moeder Phoebe (onderste foto) heeft een aantal zeer bijzondere nakomelingen voortgebracht, waaronder Spike (middelste foto).
Spike kwam in het leven bij Grietje en Leo in Ijlst en hij veranderde hun leven helemaal. Ze hadden nooit kunnen denken dat een hond zo'n impact op hun bestaan kon gaan vormen.

De kinderen van Grietje en Leo waren inmiddels uitgevlogen en ze besloten hun leven een nieuwe impuls te geven. Sommige mensen gaan dan verre reizen maken, gaan klaverjassen of op een zangclub, maar dit echtpaar koos voor een hond.

Spike, die trouwens erg op zijn moeder lijkt, heeft het er erg goed. Hij doet nu aan behendigheid samen met Grietje en Leo is een fervent motorrijder. En wat is er leuker dan met je hond samen de omgeving te verkennen. Sinds kort is er dus een speciale aanhanger voor Spike!! Hij vindt het top en maakt dus heel wat kilometers...

vrijdag 26 maart 2010

Goede berichten van Bink (Teagan)






Van Dorien Vogelaar, een vriendin van de baas van Bink, kreeg ik een setje prachtige foto's toegezonden.

Bianca, de baas van Bink, is zo met zijn welzijn en opvoeding in de weer dat ze zelfs het water ingaat om haar Bink te supporten. Wat een toewijding, alle hulde voor Bianca!!

Bink houdt dus van water en gaat er al lekker in. Toen hij nog hier was, vond hij het allemaal nog een spannend, maar blijkbaar is het knopje nu om.

De teckel op één van de foto's is trouwens Bartje, één van de andere roedel- en huisgenoten van Bianca, Peter en Bink.
Bartje is weliswaar een echte en dus eigenzinnige teckel, maar zijn bazen kunnen alles met hem. Hij doet zelfs aan behendigheid! Voor een dergelijk hondenras "met een kop er op" best een prestatie.

Bink is sealkelurig en die aftekening komt meer en meer door. Dat is nu goed te zien.
Ook zijn broer Diesel, die minder sealkleurig leek, blijkt het nu ook steeds meer te vertonen.

Seanan is nog steeds hier. Hij blijft denk ik bij ons wonen. Hij is een schat van een Border Collie en geschikte bazen hebben we niet gevonden. Geen ramp, we zij al zo aan elkaar gehecht dat we nu niet meer zonder elkaar kunnen....
Seanan is een lollig diertje en heeft zich goed aangepast. Vandaag heeft hij zijn laatste puppenenting gekregen en is al weer een heel stuk gegroeid.
Het is een mooi hondje aan het worden. We zijn blij met hem, waarschijnlijk was hij toch voor ons bestemd.

Jorien....



Mijn voorgevoelens zijn vaak terecht en ik ben blij dat ik gisteren mijn "zin heb doorgedreven" zodat Jorien uiteindelijk in de stal is beland.
At ze gisteren nog met smaak haar brokjes, vandaag was dat wel anders.
De schapenbrokken bleven onaangeroerd in de bak liggen en Jorien lag er wat suf bij.
De alarmbellen gaan dan als een gek bij mij rinkelen en de huis- tuin en keukenmiddeltjes, die kunnen dan in de kast blijven. Meteen de telefoon gepakt en met de veearts gebeld. Gelukkig kon één van de veeartsen direct langskomen en we maakten kennis met Catarien een Vlaamse veearts die van wanten wist.

Jorien werd nagekeken en de diagnose was duidelijk. Slepende melkziekte....
Nu zul je je misschien afvragen wat is dat nu weer? In het kort komt het er op neer dat bij een dracht van meer dan twee lammeren de ooi daar nogal onder te lijden kan hebben. Het lichaam raakt uitgeput en de vetreseves raken op. De ooi wordt suf, zondert zich af, ja dat was gisteren dus het geval, ze eten niet meer en in het ergste geval gaan ze trillen en zakken ze door hun hoeven. Niet meer in staat om nog maar een poot te verzetten.

De behandeling bestaat uit het toedienen van propyleenglycol. Een goedje wat er voor zorgt dat de ooi in kwestie zich weer snel beter moet gaan voelen en weer aan het eten gaat.

Helaas is de behandeling vaak niet succesvol en het resulteert veelal in dode lammeren of een ooi die het niet overleeft... We hopen nu maar dat we er op tijd bij waren.

We hebben het nog nooit bij de hand gehad. Wel hebben we wel eens te maken gehad met melkziekte. Ook zo'n sluipmoordenaar. Maar daar waren we gelukkig op tijd bij.
We hanteren tijdens de dracht een schema van voederen wat gericht is op de voortgang van de zwangerschap. Dus per week voeren we steeds wat meer bij en zo voorkomen we normaliter deze problematiek. Maar omdat de verkeerde ram zijn kans blijkbaar heeft waargenomen om een aantal ooien eerder te dekken, liepen we achter in dit voerschema.
Met alle gevolgen van dien!!

Jorien heeft het dus moeilijk, de winter en de slechte omstandigheden en de hoefrot die ze opgelopen heeft door de aankoop van een dier die deze ziekte meebracht, hebben er geen goed aan gedaan.

Jorien heeft nu haar eerste behandelingen met het goedje wat je op de foto ter illustratie ziet, gehad. Tevens heeft ze een "parapluutje" antibiotica ontvangen. Een ooi die in een dergelijke conditie verkeert is vatbaar voor infecties en dat zou funest zijn.

Gelukkig lijkt Jorien nog niet zo breed als haar dochter Nelly, maar dat zegt niet alles... De lammeren kunnen wel heel erg ondermaats zijn en dan toont een ooi niet zo fors.

Het is nu een beetje leven tussen hoop en vrees. We hopen op een goed gesternte en een beetje "hulp van bovenaf". Duimen maar!!!

donderdag 25 maart 2010

Kate en haar dochters.......



Kate heeft heel wat te stellen met Jolee en Lucy. Als Kate een bal heeft dan moeten de beide dames zich laten gelden en hangen in hun moeder. Kate laat dat allemaal maar toe en bijt zelden eens echt van zich af.

De beide meiden zitten nu sedert vorige week op frisbeeles. Een leuke sport, ze moeten weer aan de bak met luisteren en opdrachten uitvoeren. De tomeloze energie van Jolee en zus Lucy moet in goede banen geleid worden. We hopen dat als we de beide meiden eenmaal wat sportiefs laten doen, we door middel van spel een leukere baas voor ze zijn en meer ingang tot ze hebben. Vanuit een goede baas-hond verhouding, bereik je nu eenmaal bijna alles met een hondenbeest.
Door de drukte van de afgelopen tijd en de stress die een nestje nu eenmaal met zich meebrengt, raken de puntjes van de I en moeten we er weer aan werken...
In de huis- tuin en keukensituatie betekent dat ze minder ruimte krijgen om bokkestreken uit te halen. We gaan weer terug naar de basis en dat werpt ook al snel zijn vruchten af. Er is wat meer respect voor ons en ze zijn wat gezeglijker.

Om aan de baas en hondband te werken, maakten maakten de dames al vorige week al kort kennis met deze nieuwe aktiviteit en dat was wel erg wennen....

Vandaag was het weer frisbeedag en de zusjes mochten mee.
We hebben versteld gestaan van Lucy die opeens achter de frisbees aanging en het helemaal te pakken had. Zo'n moment daar word je erg blij van. Lucy vond het fantastisch en al na het verlaten van de auto was ze bijna niet meer te houden....
De eerste momenten moest ze nog even wennen, maar daarna ging ze helemaal los.
E. pakte het door middel van de aanwijzingen van Gesien, de trainster, goed aan en zorgde ervoor dat Lucy door middel van een sjor- en trekspelletje aan de frisbee, gefocust raakte op de schijfjes. Ze ziet het als het ware als prooi. Dat werd het begin van een hele geslaagde oefening. Aan het einde van de korte trainingssessie bracht ze zlefs de frisbees terug! Degenen die aan de kant stonden, klapten en riepen en er klonken enthousiaste kreten. Nou dat was spekkie naar haar bekkie. Lucy heeft het ontdekt!!!!!

Met Jolee is het een totaal ander verhaal. Zij is niet onder de indruk van de schijfjes en moet erg wennen. Ze vindt het allemaal erg spannend en dat vertaalt zich in "overspronggedrag" dus totaal andere dingen gaan doen dan die van haar gevraagd worden. Snuffelen bijvoorbeeld, een extra rondje gaan rennen en meer van dat soort dingetjes.
Jolee moet er echt nog de lol van in gaan zien. Dus over naar plan B. We gaan thuis verder met het insmeren van frisbees met smeerkaas of leverworst. De frisbee moet niet meer "eng" zijn, maar leuk worden. En de beste manier om dat te bereiken is door middel van lekkers. Dus de komende weken wordt er bij de Aldi een nieuwe voorraad smeerkaas en leverworst ingeslagen!!!

Update vanuit de stal







Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar....
Op dinsdagochtend vonden we één van de twee ooilammetjes van Nelly, dood in het kraamhokje. Wat een domper! Het is altijd weer sneu om mee te maken en de oorzaak blijft gissen. Natuurlijk kan het een aangeboren afwijking zijn, maar het kan ook heel goed dat Nelly, het moederschaap, is gaan liggen op haar lam. We weten het niet.

We hebben er jaren bij dat we zonder al te veel kleerscheuren door de lammertijd heen komen en we geen doodgeboorte's of dode lammeren hebben. Maar het kan ook anders.
We zijn een aantal jaren geleden bezocht door het beruchte blauwtongvirus en hebben toen ook veel uitval gehad en erg zieke ooien. Nu hier een goed en adequaat vaccin tegen is, worden de dieren dan ook standaard gevaccineerd.
Dat gaat nu ook gebeuren met de Q koorts ellende. Het kan ook heel goed zijn dat we last hebben van deze ziekte. We wonen in een besmet gebied en de boer die hierachter zijn land heeft, is geitenboer en rijdt hier altijd zijn mest uit. Zijn dieren waren besmet en zijn dan ook geruimd. Een nare episode hier op de streek en inmiddels zijn er ook diverse mensen hier besmet met de Q koorts...

Gelukkig gaat het goed met de ooien en hun kroost. Vooral Chrisje groeit enorm hard!
Hij staat ook al voorzichtig wat te kluiven op brokjes en op kuilvoer, dus dat zet ook wel zoden aan de dijk. Nog even en hij kan samen met zijn moeder naar buiten.

Liesbeth die hier een dagje heeft opgepast, heeft fantastische foto's gemaakt in de stal en de kiekjes zijn dus van haar hand. Liesbeth dank je wel!

De lammetjes van de Wensleydale Longwool schapen mogen dan wel erg op elkaar lijken, de volwassen dieren kunnen nogal verschillen.
Op de bovenste foto zie je Belle. Zij heeft een smalle snuit en is ook smaller van lijf.
Op de derde en de laatste kiekjes zie je Nelly, die veel breder is en ook een bredere kop heeft.

Belle is trouwens een erg goede moeder. Haar lammetjes doen het prima en zijn ook druk in de weer met "behendigheid voor lammetjes". Belle wordt gebruikt als springplank en het lammetje van Nelly vindt die aktiviteiten zo spannend dat ze al stiekem even in het kraamhokje bij Belle en haar dochters is wezen buurten.

Vanavond hebben we Jorien, onze eerste Wesleydale die we aanschaften, op stal gezet.
Ze zocht in de wei steeds een rustig plekje op en dat is verdacht. De meeste schapen die gaan aflammeren doen dat in afzondering van de kudde. Het kan dus een teken zijn dat er iets op handen is. E. vond het nog niet zo nodig, maar ik was er niet gerust op. Bovendien zijn de weersvoorspellingen niet gunstig en koude, vochtige nachten en lammetjes, dat gaat niet samen.
Jorien ligt nu lekker op een verse laag stro en is comfortabel. We gaan het maar weer afwachten. Voor hetzelfde geld kan het nog wel even duren, maar je weet het maar nooit. Volgend jaar gaan we weer een dekblok gebruiken bij de ram, wel zo handig want zo weet je beter wanneer je de lammetjes kunt verwachten.

zondag 21 maart 2010

Een echte eerste lentedag!!!!!!






Wat een begin van de eerste echte lentedag zeg...
Vanacht ging E. pas om helf drie naar bed. De wekker werd voor de zekerheid om vijf uur in de vroege ochtend gezet, maar E. was al eerder wakker. Hij hoorde een enorm geblaat van de moeder van Chrisje. Gealarmeerd ging E. het warme bed uit en schoot in de kleren.
Op stal bleek Nelly moeder te zijn geworden en wel van drie lammetjes. Dat had de stress veroorzaakt bij de moeder van Chrisje...

Helaas, leven en dood liggen erg dicht bij elkaar en één van de drie lammetjes leefde niet. E. probeerde nog van alles, maar het mocht niet baten. Sneu is dat altijd en zonde van alle inspanningen van een dier om jong leven te laten groeien.
Maar ook al waren we nu zo vaak wezen kijken, we waren gewoonweg nét te laat, of er was iets met het lam waardoor het niet levensvatbaar was. We blijven daarover altijd in het ongewisse.
Ik ben dan ook geen voorstander van drielingen en het gaat bij dit ras dan ook vaak mis als een ooi meer dan twee lammeren baart. Zeker bij onervaren moeders is het vaak een pobleem. De lammeren worden in rap tempo achter elkaar aan geboren en de ooi weet niet wat ze met al dat grut aan moet. De meest zwakke overleeft het dan niet.

Omdat er drie lammetjes gegroeid zijn in Nelly, zijn ze wat aan de kleine kant, maar gelukkig drinken ze zelfstandig bij hun moeder en Nelly is er erg "wijs" mee.

Op de eerste foto zie je de lammetjes die net geboren zijn. Ze zijn nog vochtig en zitten nog onder het smeer.
De volgende foto's zijn van enkele uren later. Je ziet al dat ze er wat gevulder uit zien en dat ze hun motoriek al wat hebben ontwikkeld.

Na ontbijt en de dagelijkse belommeringen die een huishouden met veel dieren met zich mee brengt, besloten we te gaan wandelen in het bos met onze acht honden.
Het prachtige en zelfs warme weer nodigde daar nu wel heel erg toe uit.
Dus we hadden de honden in de auto geladen en ik hoorde een zacht gemekker waarvan ikk eerst dacht dat het uit de stal kwam.
Bij hetnader spitsen van mijn oren, bleek dit niet het geval te zijn. Het geluid kwam vanaf de wei!

Daar stond Belle, met twee prachtige lammetjes!!! Nou dan kijk je je ogen uit en we waren één en al verbazing. Belle leek in de verste verte niet drachtig en vertoonde ook geen uier. Maar de natuur had dus nog deze verassing in petto. Belle was op het meest zonnige en dus warme stukje gaan staan en de buurvrouw vertelde dat de lammetjes rond negen uur in de ochtend geboren zijn.
Een uur daarvoor waren de honden nog naar achteren gelopen voor het eerste poep- en pies rondje en dan lopen we altijd langs de wei. Niets gezien en er was ook nog geen enkel teken van een op handen zijnde bevalling.

We hebben Belle en haar tweeling maar even op de wei gelaten en zijn eerst gaan wandelen.
Maar voor zulke jonge lammetjes is het 's nachts nog te koud buiten dus moesten we Belle en haar tweeling naar de stal brengen. Dat ging wel heel erg moeizaam.
Normaal gesproken til je een lammetje op wat dan gaat mekkeren en de moeder hobbelt dan wel achter je aan. Maar Belle raakte in paniek en wilde naar haar kudde toe.
Uiteindelijk heeft E. haar letterlijk bij kop en kont gepakt en haar de stal in gezet. Toen was het allemaal weer goed en ze was blij met haar emmer brok en verse lading kuilvoer.

Er zijn vandaag vijf ooilammeren geboren, waarvan er één het dus niet heeft gered.
Jammer, want het is een beetje een domper op zo'n mooie en blije dag.
Maar we zijn maar wat blij met deze vier kleine meidjes.

We hebben alle ooien die nu nog buiten lopen even grondig geinspecteerd. Er is verder nog weinig te zien en we hebben besloten dat ze nog even buiten mogen blijven. Het weer is goed en beweging is ook erg belangrijk. Het lang op stallen van drachtige ooien is ook weer niet goed. Als ze te weinig beweging hebben kan dat weer leiden tot geboorteproblemen.
Zo maak je steeds je afwegingen en hoop je altijd maar dat je de juiste beslissingen neemt.

zaterdag 20 maart 2010

Het vliegdekschip Nelly




We wachten nu al een week lang op de geboorte van de lammeren van Nelly.
Zo langzamerhand ziet ze er uit als een vliegdekschip en is enorm breed.
Wat gaat daar uit komen en hoeveel lammeren zijn het?
Er zitten twee onmiskenbare bobbels aan weerszijden van haar en die bobbels bewegen.....

De nachten zijn gebroken want we denken steeds "nu gaat het gebeuren".
Dus we zetten de wekker 's nachts en E. gaat er uit om even poolshoogte te nemen. Maar tot nu toe is het allemaal voor niets. Nelly blijft voorlopig een vliegdekschip in plaats van moeder van nieuwe lammetjes.

Eten doet ze mondjesmaat en dat is precies het goede woord voor haar eetpatroon.
Het gaat er wel in, maar de buik zit haar maag in de weg en ze eet dus steeds hele kleine beetjes. De appelschillen en de witlofstronkjes van vanavond werden met smaak naar binnen gewerkt, maar daar deed ze wel een hele tijd over.

Bij schapen weet je het nooit zeker. Nelly hebben we vorig jaar op stal gezet omdat ik een kleine uier zag en ik het zekere voor het onzekere wilde nemen. Normaal gesproken kan het dan nog wel even duren. Dezelfde avond werden er twee lammetjes geboren en waren we er niet eens bij. Niets gemerkt aan haar gedrag. Nog geen kwartier voor de geboorte was ik op stal geweest en even later was er een tweeling.

Natuurlijk willen we het graag vogen. Niet omdat we niets willen missen, maar er kunnen zich altijd geboorteproblemen voordoen. En dan moet je hulp kunnen bieden.

Nelly ziet er niet op haar voordeligst uit. De lange strenge winter met veel sneeuw en natte omstandigheden heben hun sporen nagelaten in de vacht. Het ziet er allemaal nogal smerig uit....

Nelly is trouwens mijn favoriete ooi. Ze is genoemd naar mijn moeder die kort voor haar overijden heeft meebetaald aan de aanschaf van deze schapen. Meestal vernoemen we niet, maar in dit geval dus wel!

De naamgeving van de lammetjes gaat nu per jaar op volgorde van het alfabet.
Dit jaar is het derde jaar, dus is de letter C aan de beurt.
Ik moet nog even wat namen verzinnen met en C, suggesties zijn altijd welkom!!

Een wel heel bijzondere bruidsjurk...






De bruid op deze foto's is Louise Fairburn. Zij is schapenfokker en heeft een bijzondere kudde schapen. Haar ras is het Lincoln Longwool schaap en dat is een zeer zeldzaam schaap. Van dit ras zijn er slechts nog enkele honderden fokooien op de wereld en het ras wordt dan ook met uitsterven bedreigd.

Gelukkig is er weer door de terugkeer van het spinnen en vilten van wol, vraag naar bijzondere wolsoorten en dat komt dergelijke rassen ten goede. De prijzen voor fokdieren lopen daardoor weer op en het wordt economisch weer haalbaar om een dergelijk ras te fokken.
De vilters en spinners dragen dus op deze manier hun steentje bij aan het in stand houden van bijzondere rassen.

Maar nu even terug naar Louise Fairburn. Op een dag is ze de man van haar leven tegen gekomen en werden er trouwplannen gemaakt.
Voor de meeste bruiden zal dit betekenen dat ze een trouwjurk uit gaan zoeken in een bruidsmodezaak. Maar Louise had een ander plan. De wol van haar schapen is namelijk zo mooi en zo uniek dat ze een trouwjurk heeft laten maken van de lokken en krullen van haar schapen. De meeste wol belandt in de fabrieken om er tapijt van te maken en dat is natuurlijk meer dan zonde!

Louise heeft zelf met wat hulp een ontwerp gemaakt voor de trouwjurk en het kostte de spinner en de jurkenmaakster meer dan zestig uur om er iets moois van te maken.
Goedkoop was het ook al niet want de jurk kostte 1500 engelse ponden. Maar dan heb je ook wat...

De hele trouwerij stond dan ook in het teken van de schapen en hun wol.
Haar favoriete ooi, Olivia, was haar bruidsmeisje. En haar man droeg een vest van schapenwol.

Louise en haar man zijn door deze bijzondere trouwerij wereldberoemd geworden.
Wat begon met een aantal kiekjes van de bruid en bruidegom in de plaatselijke pers, werd al snel landelijk en vervolgens wereldnieuws.

Ze hadden in ieder geval een prachtige en zonnige dag uitgekozen en de foto's spreken voor zich.

vrijdag 19 maart 2010

Frisbee YEAH!!!!!!!!!!








Ja hoor afgelopen donderdag was het weer zover....
Onze vaste frisbeemiddag op de zandspeelplaats bij Schoonloo.

Het weer werkte ontzettend mee en we hadden er zin in. De honden hebben het al in de gaten als de emmer met schijfjes wordt gepakt en we met een aantal viervoeters die kant opgaan.

Vandaag was het een extra speciale dag voor Lucy en Jolee want deze dames mochten ook mee. Ze hadden natuurlijk geen idee, maar Pat, Nuala en Kate wel. Ze kennen de rit er naar toe op hun duimpje en de spanning is licht te voelen als je die kant oprijdt. Gelukkig hebben ze goed geleerd om hun bekken dicht te houden, want piepen in de auto wordt niet getolereerd!

Liesbeth heeft weer leuke foto's gemaakt van de honden.
Je ziet hier Kate ( de bruine hond) en Nuala in actie.

Kate probeert Eduard op een vreselijke manier uit door de frisbees niet terug te brengen en soms ook niet los te laten. Nu is het terug brengen in deze sport niet altijd noodzakelijk, maar Kate maakt op deze manier haar eigen spelletje en wol graag dat E. er achter aan gaat en de schijfjes op gaat halen. Het kost heel wat overedingskracht en standvastigheid van E. om Kate zover te krijgen dat ze doet wat E. wil en niet andersom.

Nuala is ongecompliceerd en heeft zo veel lol in het spelletje dat je als "handler" er zelf helemaal vrolijk van wordt. Alles wat ik van haar vraag doet ze ook en ze vindt alles leuk. Nuala lijkt geboren voor deze sport.

Pat heeft nu een aangepaste routine, bovendien merken we dat hij de donkere frisbees niet meer zo goed ziet. Ik gooi de schijfjes nu dichterbij, doe wat kunstjes tussendooor en we schaffen speciaal voor hem een setje lichtgekleurde frisbees aan. We hebben de indruk dat het met de lichtgekleurde frisbees beter gaat.

Toen was het tijd om Jolee en Lucy kennis te laten maken met de frisbees.
de beide dames hebben al helemaal geen interesse in het apporteren en we moeten ze dus eerst kennis laten maken met de schijfjes.

Jolee vond het allemaal erg spannend. Ze begon grote cirkels te rennen omdat ze met haar gedrag geen raad wist. De frisbees vond ze maar niets dus maakten we ze leuk door middel van voertjes. Voertje op de frisbee leggen en dan kijken of ze de beloningen wil opeten. Dat ging goed. Toen de snoeperijtjes verstopt onder de frisbees, ook dat ging perfect. Zodra de frisbees gingen rollen, "verloor" Jolee haar aandacht en gng andere dingen doen. Dat rollen is dus net een stapje te ver.
We gaan haar nu thuis enthousiast maken voor dit nieuwe fenomeen. We geven haar eten niet meer in haar bak, maar op een frisbee. Voor Jolee is het allemaal wennen.

Lucy was een stuk voortvarender, we pasten dezelfde methode toe en we merkten dat Lucy al sneller interesse toonde voor het schijfje. Toen ik een paar frisbees liet rollen over de grond en ze er even achter aan ging en wij dol en enthousiast reageerden, snapte Lucy er niets meer van.... Wij deden zo gek!

Het paar minuutjes "werken" met de beide meiden was voor hen zo inspannend dat ze de hele avond voor "jaffa" hebben gelegen.

woensdag 17 maart 2010

Het Jacobschaap en zijn wol.






Vorig jaar deed ik een ontdekking. Ik kocht wol in bij een aardige mevrouw die een kinderboerderij exploiteerde. Ik wist nog helemaal niet wat ik kon verwachten want er was "van alles en nog wat". Tja en dan ga je er op af en kijken wat het is.

Ik heb een zwak voor kinderboerderijen omdat als ze goed gerund worden, een belangrijke taak hebben in de educatie van kinderen en het leren omgaan met dieren.
Bij deze kinderboerderij is het allemaal goed geregeld. Ze bieden jaarrond een leuk uitje en voldoende activiteiten voor klein en groot.

Tot mijn verbazing waren er vele schapensoorten aanwezig. Meestal vind je op kinderboerderijen één of twee soorten schapen, maar hier zijn er veel meer rassen te bewonderen.
De wol die er af gekomen was stond hoog opgestapeld in een droge schuur.
Wat een aanbod en wat moest ik kiezen?? Ik besloot de hele voorraad mee te nemen. Er werd een kleine bijdrage gevraagd die ten goede zou komen aan de kinderboerderij, maar ik heb maar meteen een hele grote bijdrage gedaan. De mevrouw van de kinderboerderij blij en ik blij. Bovendien het houden van schapen is een dure bezigheid en het geld zou goed terecht komen.

De berlingo zat hutje mutje vol en hond Pat die meegaat op dergelijke inkoopdagen zat tussen de zakken verstopt. Hij kon er nog nét tussen.

Eenmaal thuis begint het grote uitzoekwerk. Het sorteren van vachten en ontdoen van rommel en viezigheid is een hele klus, maar altijd weer leuk als je ontdekkingen doet.
De grootste verassing was wel de wol van het Jacobschaap. Heel erg zacht en in heel veel kleurtjes in één vacht. Wat een superspul! De kleuren zijn melkwit, café au lait en chocolade bruin en dan nog de kleuren die er een beetje tussen in liggen.

Omdat ik nog niet zoveel wist van dit schaap, zocht ik maar eens het één en ander op. Het Jacobschaap is een sober schaap wat bovendien al een heel erg oud ras is.
Zowel de ooien als de rammen hebben horens en ze kunnen zelfs meehoornig zijn.

De wolkleur mag niet in "platen" voorkomen maar de dieren moeten gevlekt zijn.
Hoeveel horens een dier heeft maakt niet zoveel uit, wel moeten de horens niet tegen de kaak aangroeien. De horens kunnen rechtop staan op de kop, maar op één van de foto's zie je een dier met ronde horens.

Dit schaap dankt zijn naam aan het bijbelse verhaal over Jacob die van Laban een deel van de kudde mocht hebben. Alle dieren die gevlekt waren, waren voor Jacob. Als beloning voor verricht werk.

Hoogstwaarschijnlijk komt dit ras oorspronkelijk uit Iran. Maar helemaal zeker is dit niet.
De engelsen hebben nadat dit ras bijna was uitgestorven het dier weer teruggefokt.

In ons land zijn er een aantal fokkers die dit ras houden en het voor uitsterven behoeden.

Natuurlijk is het een opvallende verschijning in de wei. Een schaap met zulke horens zie je niet veel. En gelukkig worden ze horenloos geboren.....

zaterdag 13 maart 2010

Hoeven bekappen.



Na deze winter, ik hoop ten minste dat de winter nu echt voorbij is, werd het hoog tijd om bij de schapen de hoeven te bekappen. De afwisseling van ijzige en natte omstandigheden in de wei hebben hun sporen achtergelaten in het "schoeisel" van de dieren. De aangroei van flapjes hoorn aan hun klauwen zorgt ervoor dat ze moeizaam gaan lopen, eventueel gaan kreupelen en vervolgens grazen ze op hun knieën. Er valt weliswaar niet veel te grazen op dit moment, want het veld ziet er niet meer uit. Maar dieren die rot gaan lopen zijn mij een doorn in het oog.

Nu is het bekappen van de Wensleydale's een klus voor krachtpatsers en dat zijn wij niet. Eduard heeft al eens onder de ram gelegen en heeft toen dusdanig letsel opgelopen dat hij zich onder behandeling moest laten stellen door de fysiotherapeut, dus het is een klus waar we erg tegen op zien.

Maar tegenwoordig hebben we Kees. Kees is naast zijn beroep als docent op een AOC ook een zeer kundig scheerder en bekapper van hoeven. Kees komt hier nu al vaker en heeft hier al het één en ander meegemaakt. Hij vertelt waarschijnlijk hilarische verhalen op verjaarsvisite's over ons en onze capriolen met de onwillige schapen en nog onwilligere honden die soms moeten helpen met het opdrijven van de kleine kudde. Voeg daarbij het "korte lontje" van E. in dergelijke gevallen en het komische verhaal is compleet als je het met enige verve verteld.....

Goed, tot zover een "inkijkje" in de praktijk van de schapenhouderij hier ter plaatse.
Van de week belde ik Kees en hij kon gelukkig op korte termijn komen. Hij heeft het razend druk met het winterscheren en is geen moment meer thuis. Dit was even een klusje tussendoor...

Kees arriveerde vandaag met in zijn armen een ooilam van acht dagen oud. Pikzwart en bijzonder alert. Hij had het diertje opgepikt bij een boer die het anders had laten doodgaan. Ja zo'n lam zonder moeder is namelijk voor sommige veehouders te veel werk. Gelukkig zijn er dan nog mensen die zich over zo'n diertje ontfermen.
We hebben "Droppie" in een bench geparkeerd en ze hield zich redelijk rustig, mede dank zij het vest van haar eigenaar waar zijn luchtje aan zit.

Kees had een kantelapparaat (zie foto) meegenomen. Een handig attribuut waar je een schaap in drijft en dan in klem zet. Met een handle zet je het dier in het apparaat op zijn kop zodat de poten binnen handbereik zijn en het dier, weliswaar wat ongemakkelijk, op zijn rug ligt. Een nadeel is wel dat zo'n apparaat niet echt geschikt is voor superzware ooien die ook nog eens drachtig zijn... Het paste allemaal maar nét aan. Kees en ik moesten wel met zijn tweeën aan de handle gaan hangen om het dier te kantelen en dan ook nog eens ons beider volle gewicht in de strijd gooien. Het blijft dus nog een hele klus, maar het spaart wel de rug als je moet gaan bekappen.

Ik kon meteen controleren of er al sprake was van uiervorming en in welk stadium dat al gevorderd was.
Bij Nelly, mijn favoriete ooi, was dat wel degelijk het geval. We schrokken er zelfs een beetje van en besloten Nelly meteen na de hele bekapperij op te gaan stallen.

Ik had vandaag al zo'n voorgevoel, want opeens moest er stro ingekocht worden. Nesteldrang van mijn kant???
De kippen zijn sedert gisteren uit logeren gegaan bij mijn broer en schoonzus, er is even geen plek voor ze in de stal. De "deel" en het aflamgedeelte zijn weliswaar best ruim, maar sinds ik met alle wol in de weer ben voor Kleiendraad, is er weinig ruimte meer over en moeten we economischer te werk gaan.
Het gedeelte waar de kippen in lopen heeft E. voordat hij naar zijn afspraken van vandaag moest, nog even flink schoongemaakt en Kees en ik hebben een mooi aflamhok gebouwd in de stal.

Nelly werd naar binnen geloodst en ze ligt heerlijk in vers stro te "loungen". Je kunt zien dat ze blij is dat ze binnen is en dat het wat haar betreft wel eerder had gemogen.

De moeder van Chris is nu ook een stuk rustiger nu ze een buurvrouw heeft. Chrisje zelf niet, die schreeuwt de hele dag om een fles en het kan wat hem betreft niet vroeg genoeg aangeboden worden.

Het is nu wachten op de geboorte van de lammeren van Nelly. Hopen en duimen dat alles goed gaat!

Alle hulde voor Kees die het klusje weer geklaard heeft en mij heeft geholpen met het opstallen van Nelly.

dinsdag 9 maart 2010

Dit is 'm dan, Chrisje






Vanochtend toen E. uit de nachtdienst kwam had hij er meteen een nieuwe taak bij. Het voeren van het lammetje Chris. Het laatste zakje biest ging er in als koek en Chris had nog steeds honger. Gisternacht had ik hem nog wat geïmproviseerde melk gegeven. Een beetje oplosbiest met drie opgeloste dextrotabletten. Ik kon niets anders verzinnen en beter iets dan niets...

Fluks toog E. naar de plaatselijke agrarische winkel, waar ze alweer in een lachstuip schoten. Ja onverwachte lammerij kan iedereen overkomen, maar wij kunnen toch wel rekenen???? Zeker en daarom hadden we dit ook nog niet verwacht.
Ach laat ze maar kletsen, ze verdienen niet onaardig aan ons als "westerlingen". Twee kilo lammermelk, vier nieuwe zakjes oplosbiest en tien zakken schapenbrok en onze portemonnee is weer een dikke negentig euro lichter....

De schapenhouderij is een dure hobby. De twee kilo lammermelk is nog maar het begin en het zou wel zo mooi zijn als Chris echt bij zijn moeder gaat drinken.
Voeg daar alle voer, entingen, registraties, ontwormingsmiddelen en verdere behandelingen bij en het product wol is eigenlijk spotgoedkoop. Maar hobby mag ook wat kosten zeggen we dan altijd maar.

Chris is een flinke jongen. Hij weegt behoorlijk en is bijzonder tuk op de fles. Bij moeder drinkt hij dus niets of bijna niets. Jammer, maar ik ben al blij dat ze hem niet verstoot en te lijf gaat. Dat komt ook nog al eens voor.

De tweede fles vanochtend ging er in als een speer, een halve fles melk dat is niet niks voor een pasgeborene.
We zien al dat hij is gegroeid en gevulder oogt.

De karakteristieke grote oren zijn op de foto's goed te zien. Ook hebben de lammeren enorme lange stelten. Vind ik het nu echt mooie lammetjes? Nee eigenlijk niet eens. Het schaap is ook al niet al te fraai, zeker de moeder van Chris niet, die heeft gewoon een lelijke kop. Maar daar gaat het allemaal niet om, het gaat ons om de wol.

Nu maar afwachten wat er verder bij de rest van de kudde nog uit "rolt". Hopelijk gewoon overdag en als E. thuis is. Wel zo rustig voor de buren.

maandag 8 maart 2010

Zomaar opeens.....

Vanavond laat werd ik gebeld door buurman Flip. Of ik wist dat er een lammetje in de wei liep??? Nee, *** en %%$$**%###@@ zei ik, nog helemaal niet gepland en nog niet verwacht.
Dus nog geen melk voor je "weet-maar-nooit" in huis, alleen één schamel zakje met oplosbiest in de kast. Tja de voobereiding is dit jaar niet erg in orde, schande!!

Gewapend met de zaklamp en de buren ging ik de wei in. Het lammetje liep er een beetje onbeholpen bij en niemand meldde zich in eerste instantie als de mama.
Even later bood Jorien zich aan en we hebben Jorien opgestald samen met het lam in de "villa" het voorste gedeelte van de aflammerplek. Jorien liep redelijk gewillig achter het lam aan en we hadden haar zo binnen.

De buren gingen weer naar huis om verder van hun glaasje sherry en biertje te gaan genieten. Ja bij Son en E. is altijd iets raars. Ze zijn er al bijna aan gewend.

Jorien vond het allemaal wel fijn. Binnen staan betekent heel veel brokjes krijgen, appels en wortels en een beetje oud brood af en toe.

Maat ik vertrouwde de zaak niet en hoorde buiten nog veel meer geblaat. Bovendien kon ik geen uier bij Jorien ontdekken. Dat klopte dus ook al niet.
Weer naar buiten en in het licht van de zaklamp zag ik nu een ooi met een rood vlies aan de achterkant. Dat was dus mama ooi! Potverdorie. Weer terug naar de buren en ze kwamen gelukkig weer hulp verlenen.

Het was nog even een gepuzzel om de juiste ooi uit het koppeltje te halen. Daarna moest ze aan de riem en naar binnen toe.

Jorien staat inmiddels weer buiten, wel met een volle maag.

Of het wat wordt met het lammetje weet ik niet. Hij toont alert, maar aanstalten om te drinken doet hij (nog) niet. Misschien heeft hij dit al wel gedaan, het tijdstip van geboorte is immers onbekend. Vanmiddag laat was hij (het is een rammetje) er nog niet en vanavond om tien uur ook niet.

De ooi is een dochter van Jorien, en heeft anders dan haar moeder, een stressy karakter. Dus moet ik de afweging steeds maken wanneer ik ingrijp en wanneer ik het nog even laat gaan. Bovendien is het de eerste keer dat ze heeft gelammerd dus voor haar is het nieuw.
Meestal doet de natuur en de hormonale fabriek wel zijn werk, maar soms gaat dat wat anders. Dan moet je ingrijpen en gaan flessen.

Foto's heb ik nog niet gemaakt, eerst even rust.

Na een half uurtje wachten en stiekem observeren, ben ik toch overgegaan tot het geven van de biest. Het rammetje, die trouwens Chris heet (bedacht door de buren), stond een beetje te kleumen in een hoekje en er is wel sprake van interactie tussen moeder en zoon, maar het is nog onvoldoende.

De biest opgelost in heet water en in het flesje gedaan. Het is maar goed dat ik snotverkouden ben, want ik vind het altijd onplezierig ruiken.

Fleecejack aan en een grote handdoek mee, lammetjes morsen nogal bij de eerste keren dat ze een felsje krijgen. De hemel zij dank, hij dronk meteen en bijna de hele fles is opgegaan. Het is dan altijd nét of je in een hol vat vloeistof giet, het klinkt heel raar. Maar Chrisje liet het zich goed smaken. Daarna heb ik hem nog even heel flnk afgedroogd want hij had nog wat natte plekken. Vooral de idioot grote oren van de Wensleydale's blijven bij de lammeren lang nat en koud. Dat koelt behoorlijk af.

Chris vindt mij nu al leuk! Hij stootte zelfs met overgave tegen mijn been aan. Dat is vaak een teken dat een lam al gedronken heeft bij de moeder. Dit stoten tegen de uier zorgt ervoor dat de melk toeschiet. Meestal snappen ze dit na enkele keren bij hun moeder gedronken te hebben.

Het is nu rustig in de "villa". En wonder boven wonder ik vond nóg een zakje oplosbiest in één van de ontelbare keukenkasten in dit huis.
Nu maar hopen dat het bij één lam blijft. De moeder snapt er nog weinig van en twee kids lijkt me in deze omstandigheid geen goed idee.

Het wordt weer een lange nacht. Ik kan nu eenmaal niet goed slapen als er gedoe met de schapen is.

zondag 7 maart 2010

Teagan, oftewel Bink, in zijn nieuwe huis.



Teagan zal verder door het leven gaan als Bink! In zijn nieuwe omgeving heeft hij ook een nieuwe roedel bestaande uit Labrador Saar en Teckel Bartje. Zo te zien heeft hij het al naar zijn zin en laat hij wel merken dat zijn aapje echt van hem is!!

Dorien bedankt voor het doorsturen van de leuke foto!

vrijdag 5 maart 2010

Teagan heeft een nieuw huis!







Deze week hebben we kennis gemaakt met Bianca, haar moeder en Peter, de man van Bianca. Soms valt alles op zijn plekje en heb je meteen zo'n goed gevoel bij een mogelijke "match" dat je niet lang hoeft na te denken.

Bianca kwam met haar moeder om kennis te maken met de honden, de pups en met ons en ze werd een beetje (erg) verliefd op Teagan.
Als doorgewinterde hondeneigenaar was ze nu op zoek naar een nieuwe uitdaging, het werd de border collie.

De dag erop maakten we ook kennis met Peter en we werden het eens. Teagan zou de nieuwe hond gaan worden van dit stel. We maakten een afspraak voor vandaag, ik maakte Teagan's papierwinkel verder in orde en zijn spulletjes.

Daar ging hij dan na nog een korte wandeling aan de lijn met Bianca. Hij mocht op schoot in de auto en ik kreeg al een eerste sms dat alles goed ging.

Teagan gaat waarschijnlijk "Bink" heten en dat is een vrolijke en stoere naam voor dit leuke hondje.

Hij is nu thuis, in een ander deel van Drenthe en woont nu samen met een tekkel en een labrador en hij gaat het er erg fijn krijgen.

Op de foto's zie je Bianca met haar nieuwe hond. Dit is een plaatje van een baasje en een pupje die al helemaal aan elkaar verknocht zijn.

Een nieuwe lente, eindelijk weer fribeeën.





Op deze dag hebben we heel erg lang gewachte. Na vele dagen uitstel vanwege het slechte weer, was het giesteren zo ver. Een mooi zonnetje, in de zon was het bijna lekker en de honden hadden er zin in.

Wij ook!! Gesien, Eduard en ik hebben eerst weer de basis geoefend en zijn daarna met de honden aan de slag gegaan.

Wat een feest... vooral Nuala was zo blij als een hond met zeven staarten en ze deed het perfect.
Kate was weer aan het uitproberen hoe ze baas kon manipuleren en Pat moet er weer inkomen. We merken aan hem dat hij wat energie verloren heeft en dat we het wat rustiger aan moeten gaan doen. Dus voor hem en voor Phoebe wordt het "seniorenfrisbee" met wat meer rollertjes en wat worpen dichterbij en kunstjes.

Op de foto's zie je Gesien ( de trainer) in actie met haar Luuk en Bas. Die hadden ook een topmiddag.

We hebben geboft, want vandaag sneeuwt het weer en lijkt het volop winter.