Het Q- koorts beleid deel 4

Gisteren had ik een praatje met buurvrouw Tineke.
Het is mooi weer en dan zien we elkaar wat vaker.
We zijn weliswaar goede buren maar op 'zomerdag' treffen we elkaar wat vaker.
We maken dan een babbeltje.
Buuv Tineke is altijd in de weer met de tuin, het buitenom schilderwerk en meer van dat soort nuttige zaken.

Ze vertelde me dat er drie aanpalende buren besmet zijn met Q-koorts.
Dat was aan de ene kant schrikken, aan de andere kant was ik totaal niet verbaasd.

Boer H. die hier achter zijn grasland heeft, rijdt meermalen per jaar tonnen melkgeiten-stront uit.
Voor ons is dat het sein om de ramen maar even dicht te houden, de stamk is niet te harden.
Maar oké, je leeft en woont in een agrarisch gebied en de boer moet ook eten en zijn bedrijf voeren.

Voor de omwonenden is het nu een hard gelag aan het worden.
Twee van de drie getroffenen die een q-koorts besmetting hebben opgelopen, hebben een eigen onderneming en zijn dus eigen baas.
Er is geen sociaal vangnet...

Het werken zit er niet meer in.
Het huis van één van de q-koorts slachtoffers staat reeds te koop.
Hij kan zijn werk niet meer uitvoeren en het huis is niet meer te betalen.
En dat in deze recessie.

Ik heb erg te doen met de mensen die het betreft, je zal het maar meemaken.

Het grasland is inmiddels weer gemaaid en we wachten nu op de verse lading mest.
Met angst en beven.
Wij zijn de direct aanwonenden van dit grasland waarop de stront wordt uitgereden.
De q-koorts bacterie verspreidt zich via mest en kan in de lucht in een actieradius van 10 kilometer actief zijn.

Q- koorts beperkt zich dus niet tot een gebied in Brabant, maar treft nu ook onze provincie.
Een falend overheidsbeleid is hier verantwoordelijk voor.
Het 'ruimen' van dieren heeft dus niets geholpen...

Vijftig

Na een bijna doorwaakte nacht met hond Pat, het onweerde zo hevig dat ik die nacht mijn bed nauwelijks had gezien, werd het dan toch mijn verjaardag.
In familietermen heet dit een 'kroonjaar' en dan nog van een bijzondere soort.
Vijftig wordt je niet zomaar.

Omdat ik zo oververmoeid was, heb ik niets gemerkt van de opbouw-werkzaamheden in de voortuin hier ten huize.

Broer Rob en schoonzus Angelique hadden zich de avond ervoor eens flink uitgeleefd.
Met het idee om mij eens in het zonnetje te zetten.

Aan creativiteit ontbreekt het ze niet.
Allereerst het bord aan de gevel.
De cijfers zijn gemaakt van merinolontwol in plukjes gelegd en gelijmd op een stukje plaatmateriaal.
Dat ziet u hierboven.

De gehele voortuin werd versierd met rood met gele vlaggen.
Een erfenis van enkele jaren geleden toen de Vuelta startte in Witteveen, (Drenthe).
Vlaggetjes komen altijd van pas, nu dus ook.

Maar hoe maken we een SONJA???
Tja dat ging met wat meer hoofdbrekens gepaard.
Uiteindelijk is mijn evenbeeld ontstaan uit een broek, een trui en een hoofd van een paspop. De broek en trui zijn opgevuld met de vulling van een kindermatrasje.

"Mijn" handen zijn gamaakt van opgevulde werkhandschoenen.
Let op de details van het breiwerk!!!

"Ik" werd geflankeerd door twee gefiguurzaagde schapen die zich om de één of andere reden nog bevonden in de schuur van de zus van Angelique.

Het oude nep- Louët spinnewiel en de schommelstoel maakten het geheel bijna compleet.
Mijn onafscheidelijke petje, ik heb er twee, maakten het helemaal af.

De verjaardagsavond werd in kleine kring met familie en vrienden en buren gevierd.

Vijftig, het voelt hetzelfde als 49 maar toch ook weer niet....

Rob en Angelique, hartstikke bedankt voor de Sarah!

Oh the Weather Outside is Frightful.....

Ik hoopte nu eens op tijd naar bed te gaan....
Na een redelijk vermoeiende dag en wat schoffel- en harkwerk in de avonduurtjes, was ik er wel aan toe.
Bovendien, ik vier op 2 augustus mijn 50e verjaardag.
Om deze dag toch een beetje uitgerust te beginnen, hoopte ik goed te slapen.

Maar helaas. Het weer, of beter gezegd het onweer, gooit roet in het eten.
Er was al enige onrust in de hondenroedel te bespeuren, vast door het feit dat er onweer op komst was.
De situatie was wat 'licht gespannen'.
Zeker met een logeetje erbij.
Mazzel, zoon van Pat en Kate, logeert hier enkele weekjes.
Pa Pat en zoon Mazzel liggen elkaar niet echt goed, maar dat is met wat sturing goed te doen.
Vanavond was er wat meer interventie van onze kant nodig.

Goed en wel, ik ging naar bed.
Maar niet voor lang.
Het onweer begon en groeide uit naar een bui met hevige regenval en een 'thunderstorm'.
Een niet gewone onweersbui, maar zo'n bui waarbij het weerlicht niet van de lucht is en de klappen zijn gigantisch.
Ik ben niet zo bang voor dergelijk noodweer, maar Pat wel.
In zijn angst trekt hij Kate mee.

Kate en Pat slapen altijd bij ons op de slaapkamer.
Bij Pat is dat noodzaak want als er iets is waar hij bang voor is, dan is dat heftig onweer en het wordt dan een drama.
Hij breekt alles in zijn omgeving af.
Hij klimt op je hoofd en maait je helemaal plat.
Zijn hartslag is dan minimaal verdubbeld.

Kate heeft het privilege om bij ons de nacht door te brengen te danken aan het feit dat ze vorig jaar een fikse operatie heeft ondergaan.
Destijds moesten we haar monitoren tijdens de nachten en ze denkt dat dit nog steeds het geval is.

Kate slaapt naast het bed op een dekbedje waar ze een puntje aan sabbelt en dan tevreden in slaap valt.
Pat vlecht zich in een soort van bochtje aan en het liefst op het voeteneinde van onze sponde. Geheel en al in rust en je merkt verder niets van zijn aanwezigheid.

Het kwam niet van slapen.
Pat was door het dolle heen, in negatieve zin.
Hij stonk van de angst en Kate hijgde haar tong bijna uit haar bek van ellende.

De bui zwol nog verder aan.
Met de moed der wanhoop ben ik maar weer uit bed geklommen.
Het regende zo hard dat ik handdoeken en emmers heb moeten neerzetten op die punten waar het spontaan gong lekken.

Geheel tegen het advies van mijn overgrootmoeder in, heb ik de teevee aangezet met het volume op hoog.
Mijn overgrootmoeder stelde alles wat maar met elctriciteit te maken had meteen buiten werking tijdens een onweersbui.

Pat heb ik meegenomen naar de woonkamer.
Kate is naast E. in slaap gevallen.

De ellende is nu dat Pat in slaap is, wel met de teevee op hoog volume.
Ik nog een stukje schrijf om drie uur des nachts en dat ik bijna klaarwakker ben.
De bui is langzamerhand aan het uitdoven.
Kadootjes hoef ik niet.
Maar ik hoop dat ik morgen mag uitslapen....