maandag 26 september 2011

Iets over een oude fiets, het leren van een ambacht en de moderne techniek


Het was een drukke week!
Druk met de voorbereidingen op een tijdelijke winkelsluiting en druk met het lesgeven aan diverse dames.
Verdeeld over drie dagen, kwamen de verse spinsters langs.
Vol verwachting op wat komen ging.

De eerste lesdag kwamen er twee aardige dames op leeftijd bij me binnen met een auto vol met twee spinnewielen.
Die kwamen van de rommelmarkt en van zolder van een familielid.
Thuis hadden ze al wat geoefend met de wielen, maar dat viel niet mee.
Het garentje had nog het meeste weg van een hard elastiekje met heel veel krinkels. Teveel twist dus.
Het garentje was strogeel, eerst dacht ik dat het plantaardig geverfd was, maar het bleek erg oude wol te zijn.
De lanoline ( het wolvet) droogt dan op en wordt steeds geler van kleur.
Met wassen op een lage temperatuur krijg je dat vet er niet uit en de kleur dus ook niet.
De wol was kort van vezel, dat maakt het spinnen er in het begin ook niet gemakkelijker op.
Als je begint met het spinnen, is het handig als je kiest voor een wolsoort met een lange vezel zoals Texelaar wol, Swifter wol of bijvoorbeeld Flevolander wol.

De man des huizes sjouwde de spinnewielen in huis.
De woonkamer stond meteen vol. De dames namen plaats achter het spinnewiel en ik probeerde zo goed als het ging onderricht te geven.
Dat viel niet mee. De wielen vertoonden kuren. De spanning van de draad was op één van de spinnewielen niet te regelen. Zodra er aan de knop van de spanning wat werd gedaan, vloog het onderdeel van het spinnwiel af.
Het werd provisorisch verholpen door een strootje tussen het afremknopje te plaatsen. Het was een beetje een lapmiddel, maar het werkte.

Al piepend en krakend sponnen de dames ondertussen wel een draadje wat steeds beter werd. Dat was al winst. De ergste twist was eruit, het draadje werd zachter en zag er aantrekkelijker uit.
Maar het blijft zwaar trappen op zo'n oud model spinnewiel.

Spinnewielen heb je in vele uitvoeringen en vaak is het uiterlijk ook een beetje streekgebonden.
Hieronder zie je je een gelders spinnewiel.


Qua uitvoering best mooi, zoals zo veel antieke spinnewielen.
Maar vaak trappen ze heel erg zwaar, trekken ze als een gek aan de draad en is er weinig te regelen aan de draadspanning.
Om dan het spinnen goed te leren moet je wel over heel veel doorzettingsvermogen beschikken en niet snel last hebben van je rugspieren , je armen en je benen.

Ooit leerde ik op mijn opleiding het spinnen van wol op de Louët S10.
Van mijn buurvrouw en hospita, mocht ik haar antieke spinnewiel model 'schippertje' lenen.
Het werd een ramp, 'schippertje' en ik accordeerden niet met elkaar en ik dacht dat ik het spinnen nooit zou leren....
Waarom ging het wel op de S10 en niet op het antieke ding??
Het lag uiteindelijk niet aan mij, maar wel aan het gereedschap, het spinnewiel dus.

Toen ik eenmaal wat geld bij elkaar gespaard had, kocht ik mijzelf een spiksplinternieuwe Louët S10. Na enig assemblagewerk, wat overigens weinig voorstelde, trapte ik moeiteloos de ene kilometer draad na de andere.

Nu, tientallen jaren later heb ik een dubbeltraps spinnewiel. Sterker nog, ik heb er twee!
Mijn favoriet is de Victoria, omdat ik er zo lekker achter zit en het zo handig is mee te nemen.


Gisteren heb ik de reeks van drie dagen spinles geven afgesloten met het instrueren van een nieuwe cursiste die zichzelf de Victoria kado had gedaan.
Een goede keuze als je klein behuisd bent en je geen groot (en extra) meubelstuk in je woonkamer wilt hebben.
Victoria vouw je eenvoudig op tot een klein en plat pakketje.


De nieuwe spinster was erg in haar sas met haar aanwinst en kon al heel aardig een draad maken na een dagje spinles.
"Victoria" en zij reisden weer huiswaarts en ze zullen vast dikke maatjes worden.

Meestal geef ik de spinles op de oude vertrouwde S10. Daar is niks mis mee!
Het is een oerdegelijk wiel en het trappen en het maken van een draad is, na enige oefening, voor de meeste mensen goed te leren.
Maar oefening baart kunst. Thuis volgt de volgende uitdaging.
Het geleerde weer in praktijk brengen.
Een goed en licht werkend spinnewiel helpt daar enorm bij!
Op tweedehands verkoopsites kun je soms nog een goede S10 kopen.
Let er wel op dat het wiel niet krom is, dat alle onderdelen goed functioneren en dat het spinnewiel nog goede onderdelen heeft.
Als je die allemaal moet gaan vervangen komen er nogal wat kosten bovenop.
Soms is het dan beter om een nieuw spinnewiel te kopen en de ongelakte versie van de S10, de S17, aan te schaffen. Een blikje lak en wat uurtjes schilder- en doogwerk en je hebt een prima spinnewiel!

Op een oude fiets kun je prima leren fietsen. Maar het helpt wel als die fiets niet rammelt en uit elkaar valt en niet te zwaar trapt.
Dat is voor het aanleren van het wol spinnen, niet anders!

donderdag 15 september 2011

Pieter Post


Ik ben gek op post, ja leuke post wel te verstaan, niet de blauwe enveloppen van de belastingdienst. Of rekeningen van instanties die om wat voor reden dan ook mijn brievenbus weten te vinden.

Pieter Post is, als hij zijn werk leuk doet, een graag geziene gast.
Wij hebben de post- en pakkettenbezorgers in vele uitvoeringen.
Stuk voor stuk leuke enthousiaste knullen die hier kilo's wol indragen en een praatje maken.

De enveloppe bezorgers merk ik niet op. Ik haal de post uit de brievenbus en meestal is dat een malheur....
Er moet iets betaald worden, er moet iets gedaan worden, kortom weinig lolligheid.

Gisteren was een dag die alles weer goed maakte!
Wat zat er in de brievenbus?
Een heus pakje!

En dit stond er op de linkerbenedenzijde;

Nou daar wordt een mens toch blij van!!!!!!!!!!!!!!!
Ik kreeg een eneveloppe met inhoud van Octavie.

Wie is Octavie?
Zij is een mooie vrouwsmens uit het zuiden des lands.
Ze illustreert, schrijft als de beste en laat u meedelen en verwonderen over de simpelste dingen des levens. Maar met heel veel flair, u ziet de schoonheid die zij ziet. Kortom u wordt bevangen door haar kijk op de wereld en door wat zij ervaart.
'Google" eens naar Octavie en u kunt haar perikelen lezen op haar weblog.
Maak kennis met haar werk, haar kindjes, haar hond, de schapen en haar leven.

Wat zat er in de enveloppe?????
Een prachtig boekje over het schaapscheerfeest voor en met kleuters.
Een kookboek met recepten die streekgebonden zijn en via de overlevering op moeder en dochter overgaan.
Een zakje met zaaizaad voor het volgend jaar.... Een complete verrassing want er staat niet op wat het moet worden, een grapje van Octavie.
En een mooi kaartje.

Oei, het maakte de dag helemaal goed!

Octavie, DANK JE WEL!!!!!

dinsdag 13 september 2011

"Kiss that Frog"..............


Eén van de aardigste mensen in de wereld en één van de meest begenadigde muzikanten is Peter Gabriël.
Wie ooit naar een live optreden van hem en zijn band is geweest, is onder de indruk en heeft ongetwijfeld een fabuleuze avond gehad.

In het rijke oevre van Peter bevindt zich een song genaamd "Kiss that Frog".
U kent vast het sprookje wel van de prinses die een kikker moet kussen.
Ze overwint haar gruwel en kust de kikker die door haar zoen verandert in een prins. Ze leefden nog lang en gelukkig....
Het liedje is gebaseerd op de vertelling van de prinses en de engerd.

Nu komt mijn 'sprookje'.
Deze week wilde ik na een late avond, het regende en het onweerde dat het niet mooi meer was, eindelijk naar bed.
Hond Pat heeft het niet op onweer en het is dan beter om de bui even uit te zitten en dan de slaapkamer op te zoeken om van een welverdiende nachtrust te gaan genieten.

Hond Pat slaapt op de slaapkamer. Zijn angsten zijn beter te controleren als hij vlak bij me is en dan voelt hij zich veilig.
Ik heb ermee leren leven en Pat gaat ergens in een hoekje liggen en ik heb geen last van hem.

Pat heeft een bedritueel.
Hij heeft een kussen in de vorm van een schaap. Het is gemaakt van zachte teddystof en hij gooit het twee maal in de lucht en gaat dan slapen.
De menselijke variant van een paar bladzijden lezen alvorens het schemerlamje uit te doen.
Het schaapkussen gaat al jaren mee. Dat is opmerkelijk want alle stoffen beestjes en pluchen dieren die we ooit hadden, zijn al door zijn toedoen gesneuveld.

Op de slaapkamer was mijn schemerlampje al aan, mijn elektrieke deken stond op standje één, want het is in de slaapkamer al erg koud.
Het schemerlampje geeft een zacht schijnsel en in dit zeer getemperde licht zag ik het schaapkussen naast mijn bed liggen.
'Hm, Pat heeft nu eindelijk een gat gemaakt in de buik van zijn schaapkussen' meende ik.
Ik voelde aan datgene wat ik dacht dat uitpuilende vulling was....
Het voelde koud aan en sprong weg!!!!

Het was een KIKKER!
Gatverderrie en dat in de slaapkamer op tien centimeter van mijn sponde.
Walgelijk.
Ik heb niet heel veel vaststaande principes waar het beesten en beestjes aangaat van het 'enge soort' . Maar één van de principe's is wel dat ik mijn slaapkamer niet deel met kikkers.
Zelfs niet als het stiekem toch prinsen blijken te zijn.
Tot het zoenen van koudbloedige griezels ga ik zeker niet over.
Aanraken is al eng genoeg.

Wat te doen in zo'n geval?
Vangen, maar dat bleek niet goed te lukken.
Met bezem en pan ging het niet.
De kikker sprong gewoon naar een plek waar ik hem nooit kon bereiken.
Namelijk onder het bed.
Al mijn inspanningen liepen op niets uit.

Ik heb de nacht op de bank doorgebracht.
De volgende dag hebben we de zoektocht naar de kikker weer voortgezet.
We hebben het diertje niet meer gevonden.
Waarschijnlijk is hij toch tegen een prinses aangelopen en is hij nu weer een prins.

Tijdens het maken van een kaardvlies heb ik op de IPOD nog even naar
"Kiss that Frog", maar nu in de live uitvoering geluisterd.
Leuk nummer, maar het zal vanaf nu toch met een herinnering aan de ongenode gast aangehoord worden.