maandag 30 mei 2011

'Foxgloves'


Wat kan een mens toch opkikkeren van een fijne wandeling in het bos.
En ik kom sedert een aantal dagen het vingerhoedskruid weer tegen.
Nu snap ik de nederlandse benaming van dit bijzondere plantje.
Maar het engelse woord voor dit nu bloeiende gewas, gaat mij boven de pet.
Ik zie al vossen voor me die handschoenen aan hebben met roze vingers.
De fantasie van de inwoners van ons westelijke buurland, gaat soms alle, goed aangeharkte perken, te buiten.

Maar goed, het is een mooi plantje en een echte bijentrekker.
Super roze, als honingbij kun je er niet om heen.

Dat roze staat centraal in de nieuwe maandaanbiedingen voor juni bij Kleiendraad. Vanaf begin juni kunt u uw hart ophalen en u lekker uitleven met deze tint.

Vooral meiden zijn dol op roze, elke moeder, vader, opa en oma weet dat.
Soms wordt je er als ouder gek van, een roze kamertje, een roze outfit, kortom alles roze.
Ach geef er maar gewoon aan toe, uw (klein) dochter is u vast heel dankbaar!

Trouwens witte wol is goed roze te verven met allerhande verfstoffen.
Probeer de voedingskleurstoffen ook eens uit.
Die zijn gewoon te koop in de toko, of bij een goed gespecialiseerde kookwinkel.
U moet alleen azijn toevoegen, dan pakt de kleur goed.
Maar Kleiendraad heeft ook de kant en klare potjes van Ashford.
Ook gemakkelijk in het gebruik en u kunt er een kilo wol mee verven.

En als u de 'foxgloves' wilt zien, dan moet u nu het bos in, ze zijn nu op zijn mooist!

zondag 29 mei 2011

Rot, kreupel en andere ellende


Ik wou dat ik een 'leien dakje' was.
Zo'n afdekking waar alles vanzelf van afglijdt....
Geen malheur, geen ellende en geen klein en groot verdriet.
Maar ik ben ook maar een mens en een beetje een softie.

Vrijdagagavond begon de narigheid allemaal. Ik ging de schapen buiten voeren.
Ja de dieren krijgen nog steeds schapenbiks. Voedzaam, lekker en al die extra mineralen en goede bouwstoffen hebben de dieren nog nodig om goed melk te geven en de lammetjes vreten dapper mee van de brokjes. Zo wennen ze ook om naar ons toe te komen.

Naast het observeren van de dieren, tel ik ze ook altijd.
Ik telde, telde nogmaals en miste één lam.
Gelukkig hield Jolee het hele koppel in de opvangpen. En kon ik rustig op zoek naar de verloren zoon of dochter.
Ik zag iets wits in de schapenstal. Net om het hoekje van het deurtje.
Mijn hartslag verdubbelde...
Ik ben altijd als de dood dat ik een lijkje aantref.
Als een slap vaatdoekje lag daar een lammetje op apengapen.
Ik heb het opgebeurd en met vereende krachten het weiland uitgezeuld en in de stal gezet. Twintig kilo halfdode massa.

Op stal heb ik het diertje goed bekeken, geen maden, geen diarree alleen heel slap. En mager....
Ik diepte de thermometer op uit de la met onderzoeksspullen en aanverwante medische artikelen. De thermometer gaf een piepje. Nog geen 36 graden.
Dat is een fikse ondertemp.

De dierenarts kwam gelukkig vlot langs. Na een uitgebreide anamnese waarin we bespraken wat het ooitje allemaal aan wormmiddelen had gehad, of ze behandeld was tegen de vlieg, de schone wei etcetera, deed hij mestonderzoek. Uit de darmpjes haalde hij bijna steenharde keuteltjes.
Zijn conclusie was dat het een worm infectie was die de rode bloedlichaampjes "opvreet".
Onze antiwormmiddelen zijn heel goed en moeten ook deze killer aanpakken, maar soms pakt het onvoldoende en moet je weer ontwormen na een hele korte periode.

Dus het ooitje kreeg pepmiddel, antiworm en een onderhuidse vochtinjectie.
Het was nu zaak om haar aan het eten te krijgen. Gelukkig stond ze inmiddels weer en deed ze pogingen om wat kuilvoer te eten.
Ik heb haar opgehokt, de warmtelamp aangedaan en ben steeds vocht toe gaan dienen. Helaas, het zelfstandig eten lukte haar door verzwakking niet meer.
Dat werd dus brokjes oplossen en het via een spuit in de bek ingeven.
Per keer ging dat minder goed....
Ze werd slapper en slapper en het hartje heeft het opgegeven.
Ik wordt daar zo sneu van. Iedere dood komt als een dreun. Ik kan er niet aan wennen.

Ondertussen werd het advies gedaan om ook de andere schapen nogmaals te ontwormen. Vanuit het principe dat het zo maar kan zijn dat meerdere dieren deze ellendige maag-darmworm bij zich dragen.
Vandaag is er weer een grootverpakking Cydectin doorheen gegaan.

E. en Mieke waren lekker bezig, om het karwei helemaal goed te doen werden ook alle hoeven weer bekapt.
Last but not least was Jorien aan de beurt.
En ja hoor, rotkreupel!
Dat is een smerige infectie die we ooit hebben ontvangen toen we een waardeloze ram kochten. Wie ooit met rotkreupel te maken heeft gehad weet hoe moeilijk je er vanaf komt. Wij hebben alles al geprobeerd. Schone weide's, vaccin tegen rotkreupel, behandelbaden en heel vaak en heel veel hoeven bekappen.
Jorien staat nog steeds binnen, herstellend van haar uierontsteking.
De rotkreupel heeft ze nu in haar achterpoten.
Daar gaan we weer. Weer een sessie van vijf dagen antibiotica, een flacon kost honderd euro.

Gelukkig is het mei, de maand van het vakantiegeld. Dat is dan weer een meevallertje.
Van het restant van het vakantiegeld ga ik sparen voor een leien dakje.
De sores kan dan zo van me aflopen.

Mieke bedankt voor je inspanningen!!!!

vrijdag 20 mei 2011

VERRASSING !!!





Soms heb je van die hele speciale dagen.
Nou vandaag was het weer zover, en hoe!

In een eerder berichtje schreef ik dat onze Gotland ooi 'leeg' oftewel 'gust' was gebleven.
Jammer maar de natuur gaat haar eigen gang.

Begin vorige week ging ik de schapen voeren in het land. Dat is een gevaarlijke klus.
Tegenwoordig neem ik Jolee mee en ik drijf de schapen eerst op de grote wei.
Ik sluit het hek tussen de twee weide's, leeg mijn emmer met biks in de voergoten, loop met Jolee terug naar het hek en doe het open.
De hele horde komt dan aangestormd (u snapt nu waarom het voederen niet zonder risico is) alsof schraalhans keukenmeester is in huize 'Wolvenbergerweide'.
(Oh ja Wolvenbergerweide is niet onze achternaam, zoals sommige mensen menen)

Als de hele troep schapen staat te eten van de brokjes, begint mijn stiekeme missie.
Ik ga de ooien één voor één na en bekijk de uiers. Ziet het er goed uit, geen tekenen van roodheid, zweren of ander ongerief.
Bij Bonnie, de Gotland ooi, zag ik opeens een fikse uier!
Hé, hoe kan dat nou?
Nou dat kan dus toch... Zet een ram bij een ooi en je kunt er op wachten dat er lammetjes komen, maar soms moet je een beetje langer wachten.

Bonnie vond het niet leuk, maar ze moest weer terug naar de stal.
Toen begon het grote wachten.
Er kwam niets!
Wel groeide haar uier tot een giga proportie. Een soort van Pamela Anderson cup.
Gisteravond dacht ik dat het zover was. Maar vals alarm.
Wel hoorden we toen we net in bed lagen een hoop geblaat, maar dat was buiten.
E. is gaan kijken, maar er was een lam wat een eindje bij zijn moeder was afgedwaald.
Niets bijzonders, E. heeft het lam weer bij zijn mama geparkeerd en de rust keerde weer. Dachten we....

Vanochtend heb ik de honden snel even uitgelaten en bij terugkeer kwam daar opeens een lammetje bij Bonnie.
Pikzwart! Prachtig mooi. En ik dacht even dat het een ooitje was, maar het is weer een rammetje.

De bode kwam met de levering van Louët.
Hup snel de handtekening voor ontvangst gezet en weer naar de stal. Daar was nummer twee, een wit knulletje.
Die uier komt nu goed van pas en de spenen zijn niet te missen!

De lammetjes heb ik meteen spul gegeven tegen de e-coli bacterie.
Ach wat vonden ze het smerig.
De stal heb ik opgestrooid en toen was het tijd voor een potje frisbee en zwemmen met de honden.

Toen ik daar mee bezig was kreeg ik gevoel dat er iets niet pluis was.
Vraag me niet waarom, maar ik keek naar de plek waar het 'niet-pluis' gevoel vandaan moest komen.
Ik zag op de kleine wei een ooi liggen die zich afzijdig hield van de rest.
Met Pat liep ik naar het hek waar de ooi lag.
Sapperloot..... daar lag ook een klein lammetje!
Helemaal al droog, het lag heerlijk tegen zijn moeder aan in de warme zon.
Ik kon het eerst niet zo plaatsen. Maar toen wist ik het.
We hadden nog een jonge ooi die 'zeker niet drachtig was'.
Dat hadden we met zijn allen toch echt geconstateerd.
We zijn fiks bij de neus genomen!
Het geblaat van vannacht was vast en zeker van haar afkomstig.
De goden zijn gedankt dat het goed weer was, geen regen, en geen vorst.
Want dan hadden we dit kleine rammetje niet gehad.

De ooi staat nu op stal.
Ze liep meteen mee naar binnen en ligt heerlijk met haar zoontje in het stro.
En zegt u nu zelf, heeft u ooit een tevredener moeder gezien?

Drie kleine verrassingen vandaag!
De dag kan niet meer stuk!

woensdag 18 mei 2011

M & M & M




Wat moet u nu weer met zo'n titel van een stukje?
Nou dat zal ik eens haarfijn uit de doeken doen!

Afgelopen weekend moesten de lammeren er aan geloven.
De 'jeugd' moest worden voorzien van de oornummers.
Vroeger, toen alles nog simpel was en overzichtelijk, had een schaap oorbelloze flappers.
Ach konden we maar weer terug naar die tijd!
Geen uitgescheurde oren meer, geen zoekgeraakte nummers en minder administratieve rompslomp.
Gewoon een schaap met een touwtje om zijn nek met een enkel nummerplaatje eraan.
Zo wist de schapenboer wie welk schaap was.
Ja dat ging ook wel eens mis, een schaap raakte dan met halskoordje verstrikt in een hek.
Het schapenleven is geen pretje....

Toen de overheid besloot om alle dieren "in kaart te brengen" kwam de registratie en de oornummering. Eerst nog met één enkel nummer in één oorschelp.
Maar dat was nog niet genoeg... nu moeten alle dieren twee nummers hebben met in één nummer een heuse ingebouwde chip.
En al die oornummers moeten dus in de oren van die lammetjes.
Omdat wij vinden dat dat pas hoeft als ze enigszins gewend zijn buiten en ze al wat groter zijn, moest dat dit weekend gebeuren.
Een klus waar ik nogal tegenop zie...
Ik kan een spartelende veertigponder nu eenmaal niet meer goed mannen.
Laat staan dat het me lukt om die tang te hanteren en even flink en daadkrachtig door te knijpen.
We hadden voor dit klusje dus hulp nodig!
En die kwam, in de vorm van een collega van E., Mieke.
Mieke vindt dit soort klussen leuk en ze draait er haar handen niet voor om.
Na de oorknijpbeurt werden alle nummers keurig genoteerd zodat we weten van welke moeders ze zijn.
Om de narigheid voor de schapen nog groter te maken, kregen ze ook allemaal de behandeling tegen 'de vlieg'.
'De vlieg' is een gevreesd insect. De damesvliegen leggen hun eieren in de wol van de schapen en die eitjes komen uit. De maden die uit de eitjes kruipen vreten zich een weg door de schapen. Doe je niets en merk je het te laat op, dan volgt een wisse dood.
Gelukkig zijn er middelen tegen en die moet je als schapenhouder dan ook gebruiken.
Dat doen we dan ook.

Op dezelfde dag kwam spincursiste Mieke, een bijzonder aardige mevrouw.
En het spinnen ging fantastisch!
We zaten dan ook aan de lunch met twee Mieke's.

's Middags ging het spinnen verder. Ik kreeg een compliment omdat het in huis niet naar wol rook...
Maar even later trok er geweldig odeur door de werkkamer waar cursiste Mieke zich verder bekwaamde in het ambacht en alpaca, gotland en andere wol uit probeerde.
Ik rook belegen poep....
Wat bleek? "Schapenmieke" en E. waren de kleuterstal aan het uitmesten!
Zolang je de mest keurig laat liggen ruik je niets, maar steek je de riek erin, tja dan wordt het een ander verhaal.
Er zijn heel wat kruiwagens richting mestvaalt gereden. De stal is schoon!

Cursiste Mieke ging moe naar huis, maar ze kan nu spinnen!
"Schapenmieke" hebben we uiteraard een stevige avondmaaltijd gegeven.
Ze is een kanjer en die moet je een beetje verwennen.

Gisteren kwam er een nieuwe cursiste, weer een 'M', Mirjam geheten.
Weer zo'n talent!
Na een dag spinnen, het uitproberen van verschillende wolsoorten en heel veel gezelligheid, ging ook zij weg met een echt strengetje.
Met tasjes vol oefenwol gaat ook zij lekker thuis aan de slag.

Ik ben altijd hartstikke trots als de cursisten het snappen.
Niet op mezelf, maar het is zo leuk als het opeens gaat, het wiel draait, de draad breekt niet meer en het draadje wordt gaandeweg steeds mooier.
Knappe dames die cursisten (tja het is blijkbaar geen mannending)

maandag 16 mei 2011

Vers van de pers, (nee van de geiten)



Vandaag mocht ik een nieuwe en verse partij mohair uit komen zoeken bij mijn vaste adresje.

Het was even zoeken naar het juiste huisnummer aan de drukke verkeersweg.
Maar na enig heen en weer steken, vonden we toch het juiste adres.
Een deel van de geiten stond als levend uithangbord op één van de weide's voor het huis.
Ja dat kan niet missen! Zoveel angorageiten worden er in ons land nu eenmaal niet gehouden en gefokt.

De geiten hebben het daar prima! Angorageiten houden van klimmen en een beetje vertier op hun landerijen. Daar was aan gedacht! Boomstronken en meer klimmaterieel was ruim voorhanden.

De zakken met uitgezochte mohair stonden al paraat dus ik mocht de mooiste vachtjes uitzoeken.
En dat heb ik dan ook gedaan.
Ik heb mohair van de tweede scheerbeurt en mohair van de vierde schering meegenomen.
Heel mooi spul!
Eigenlijk zit er weinig verschil in zachtheid en glans in beide 'scheringen' maar de vierde schering heeft minder krullerigheid.
Maar dat is weer handig als je de mohair wilt verspinnen.

Ach en op de weg naar huis, de regen kletterde zo fijn om de auto heen dan kom je op inspirerende ideetjes, bedacht ik me dat ik een deel lekker ging wassen en ik ga het kaarden samen met een zachte wolsoort.

De zakken met mohair staan nu nog te wachten tot ze in de opslag gaan.

zaterdag 7 mei 2011

Uit de jas (deel twee)


Het was me het dagje wel....
Vandaag moesten de schapen er aan geloven.
Twaalf exemplaren van ons en drie van de buren.

Het weer had wel iets minder warm gekund, maar dat hebben we niet in de hand.
Maar we hebben nog meer niet echt onder controle.
De weerspannigheid van de Wensleydale's bijvoorbeeld.
Op dit soort dagen denk ik altijd "ik verkoop ze", maar als ze dan weer geschoren zijn en lekker fris rondlopen op de wei met hun lammeren, tja dan is het ook wel weer goed.

Kees O. ( de scheerder) kwam rond een uur of half vijf.
Hij had er al een hele dag scheren opzitten.
Twee schone overalls, twee paar laarzen, de benodigde scheerapparatuur en kilometers snoeren op haspels, kwamen uit zijn auto.
Tja Kees pakt het altijd grondig aan!

Gelukkig was mijn pa er ook. Hij kon een handje helpen en dat was fijn.
We begonnen met de drie Ryelands van de buren.
Het was een fluitje van een cent om ze in hun opvanghokje te manouvreren.
Hup een beetje biks in hun voergoot en ze tuinden er zo in.
De Ryelands wisten nog niet wat er ging komen.
Maar er moet een eerste keer zijn voor alles, dus ook voor het scheren.
Wat kunnen drie kleine schapen een herrie maken!
Kees parkeerde schaap nummer één na het scheren, weer in het opvanghokje en mijn pa deed het hekje dicht.
Pats, daar hing pa aan 220 volt!
Ach dat zet je weer even op scherp en mijn pa kan erg veel hebben!
Met de opmerking "het schijnt goed te zijn tegen de reumatiek" vervolgden we de klus.
Ik voel me altijd een beetje voor spek en bonen er bij staan.
Ik geef wat aan, stop wol in een zak en geeft aanwijzingen over de gewenste coiffure van de schapen.
Bij de Ryelands moest dat kort, geen wol meer op de kop.
Dit schaapje heeft zo veel wol, dat ze nu niets meer zagen.
Na de scheerbeurt liepen ze wat onwennig tegen elkaar aan te bokken.
Maar na een halfuurtje waren ze blij dat ze verlost waren van die berg wol.
Het was per schaap dan ook een dikke vuilniszak vol en dan moesten we ook nog proppen!

Kees en pa verplaatsten de scheerbenodigdheden en gingen aan de slag in de deel.
De andere schapen waren nu aan de beurt.
Kees had inmiddels een ander overall aangetrokken en een schoon paar laarzen.
Je hebt namelijk zo een besmetting van ik weet niet wat van het ene koppel naar het andere.
Voorkomen is beter dan genezen!

Cato, Beatrix, Betty, Belle en Bonnie waren aan de beurt.
Betty en Bonnie zijn dit jaar helaas "leeg" gebleken, geen lammetjes.
Cato, Beatrix en Belle hebben wel lammetjes en de liepen blérend door het eerste gedeelte van de stal te roepen om hun moeders.
De mama's zien er na de scheerbeurt ook opeens heel anders uit.
Help, wie is mijn moeder.....

Na het eten zijn we verder gegaan.
De ooien uit de kleuterstal waren aan de beurt.
Shit, Jorien heeft een ontstoken uier!!!
Dus bellen met de dierenarts, hij zou wat klaar leggen.
Langskomen ho maar. Zo langzamerhand wordt ik de dierenartsen een beetje beu.
Vette rekeningen, maar adequate zorg is ver te zoeken.
Ik had liever dat de dierenarts langs was gekomen, nu moeten we het zelf maar oplossen met de medicatie.
Wat veel naarder is, dat Jorien nu niet meer ingezet kan worden voor de fokkerij.
Als we heel veel land zouden hebben, dan zouden we haar aan kunnen houden om haar te laten genieten van een oude dag.
Maar die hoeveelheid land hebben we niet...
Jorien wacht dus een rit naar het slachthuis.
Of er moet zich iemand melden die haar een fijne plek kan bieden.
We hebben wel weer wat geleerd.
We gaan volgend jaar toch eens denken over winterscheren, oftewel scheren voor het aflammeren. Dan hebben we goed zicht op de uier. Nu is dat onmogelijk en Wensleydale's zijn nu eenmaal schapen die je niet zo maar dagelijks kunt inspecteren. Ze zijn te gestresst!

Toen kwam de grootste uitdaging!
De vier schapen die nog op het land liepen.
Twee castraten, een ram en een niet gedekte jaarlinge.
De geschoren ooien vanuit de deel met hun lammeren, stonden inmiddels buiten op een groene wei.
De vier achterblijvers hadden we keurig opgevangen in de opvangpen.
We prezen onszelf alweer gelukkig.
Dat was goed gegaan. Ja dat dachten we! Met een welgemikte kopstoot besloot Sikke één van de gecastreerde rammen dat hij naar de andere kant van de wei wilde.
Het landhek van gegalvaniseerd ijzerwerk, kopte hij met één welgemikte stoot omver.
Binnen de korste keren stonden de vier nog ongeschoren dieren tussen de kale dames en hun lammeren.
Kees vloekt en tiert nooit, maar nu wel!
Gelukkig waren de dieren zo gefixeerd op de brokjes dat ze redelijk eenvoudig weer te vangen waren...

De laatste vier dieren werden ook geschoren.
Het zweet gutste Kees van het hele lichaam...
Ik heb nog nooit iemand zo zien zweten.
Het druipt van zijn gezicht en zijn lijf.
De wei heeft dus een extra sproeibeurt gehad, want Kees lijkt wel een sectorsproeier!
Twee liter water verder, waren alle dieren ontdaan van de wol.
Gelukkig had Kees ook een setje schone kleding bij zich, want hij was tot op de onderboks toe nat.

Op Jorien na, staan alle dieren nu buiten.
Mijn zorg is nu Jorien en haar uier.
Want haar oordeel ligt weliswaar klaar, ze moet wel eerst beter worden.
Ze mag nog een paar maanden genieten van het leven. En die maanden moeten fijn zijn.
Als iemand trouwens een fijne plek heeft voor Jorien, dan mag hij of zij zich melden!

Morgen maak ik een begin met het uitzoeken van de wol.
Vijftien zakken boordevol met krullen en vacht.
Het wordt weer een warme en intensieve dag!

vrijdag 6 mei 2011

Uit de jas






Vandaag ontving ik per e-mail de fotoreportage van het uitkleden van de Swifter Longwools.
Wendy, de eigenaar van een zoon en kleinzoon van onze (overleden) Border Collie Phoebe, weidt deze schapen op haar veld.
Daar zijn wij hartstikke blij mee, want we kunnen niet alle schapen op ons eigen weiland kwijt.

Het Swifter Longwool schaap is door ons bedacht en gefokt.
Het heeft een hele mooie en zachte wol die in grove krullen op het schaap groeit.
We hebben er al vele wolverwerkers blij mee gemaakt!
Het spint lekker en het vilt ook prima.
Gek genoeg lijkt het wel alsof de wol per jaar beter en mooier wordt.

Het is een groot schaap, dat ziet u wel op foto nummer drie.
Wilt u een schaap fokken met een groter karkas, dus meer slachtgewicht, dan moet u eens denken aan Wensleydale Longwool ram!
Tja dat klinkt misschien een beetje sneu, maar de meeste (ram)lammeren worden gehouden om geslacht te worden.
Ofschoon hun leven relatief kort is, ze hebben wel een leuk leven gehad.
Lekker buiten en spelend met soortgenootjes.
Dat kun je van biggen nu eenmaal niet zeggen....

Laten we maar snel overgaan op een prettiger onderwerp. De wol!
Wij houden de schapen voor hun jasjes.
Mooie jasjes die spinners en vilters blij maken.

Morgen komt bij ons de scheerder!
Altijd een bijzondere dag. Daar hebben we een jaar naar uitgezien.
We hebben de dieren goed verzorgd, we hebben ze voorzien van extreme hoeveelheden brok en voordroogkuil.
De hoevenbekapper is ten minste vier maal in het jaar langs geweest om de het "schoeisel" van de dames en heren te onderhouden en morgen is het dan de dag dat de warme winterjas uitgaat.

Ook de Ryelands van de buurkudde gaan uit de jas.
En dat is maar goed ook, door de idioot grote vacht van dit kleine type schaap, zien ze bijna niks meer.
Ik verheug me nu al op ook die wol.
De Ryelands gaan voor het eerst uit de wol.
Lamswol van een goede kwaliteit, ideale spinwol.

Zondag wordt het woluitzoekdag.
Het weer wordt ook nog eens lekker, dus de klus wordt buiten geklaard.
Misschien ga ik wel in de schapenwei staan, want de moeders mogen met hun kroost naar buiten.
Als de kleintjes eenmaal buiten gewend zijn, is dat voor hen een hele belevenis.
Vaste prik is dat ze rondjes gaan rennen rondom de grote poel middenin het weiland.
Dat is een vorm van lol, dat wilt u niet weten.
U zou het eigenlijk eens moeten zien...

Maar morgen eerst nog een beste klus.
Scheerder Kees heeft er nog een beste kluif aan.

donderdag 5 mei 2011

Spinnen met hindernissen





Het was een toppiedag voor onze Pat.
Pat heeft een nieuwe vriendin! En dat is Anda (hier samen met Pat op de kiek).
Hond Pat is in alle staten van opwinding als Anda hier arriveert.
Als hij zeven staarten had, dan had hij met al die staarten gekwispeld!
Hij is dus zo blij als een hond met zeven staarten als Anda er is.

Anda kwam vandaag om samen met mij wol te sorteren.
Het is een steeds terugkerende klus.
Niet altijd even leuk en voordat je weer een vacht hebt ontdaan van allerlei rommeltjes en hebt uitgezocht ben je soms zo wat uurtjes verder.
Maar met zijn tweetjes gaat het sneller en is het leuker.
Je keuvelt wat, Anda en ik zijn oprechte anglofielen, dus we kunnen de dag met enig gemak volkletsen met praatjes over Engeland en alles wat daar bij ter sprake komt.

Maar Anda kwam ook om te spinnen op de demonstratie spinnewielen, de Louët Julia en de Louët Victoria.
Anda viel meteen voor de opklapbare Victoria. Het was liefde na de eerste tien meters draad!!!!
De Julia heeft ze niet eens uitgeprobeerd, de Victoria wordt haar nieuwe spinnewiel.

Nu moet ik zeggen dat het ook wel een erg handig apparaat is.
Het is zo'n licht wieltje, dat je het met één vinger op kunt tillen.
Wil je Victoria even niet zien, dan zet je haar opgeklapt in een hoekje.
Als je op vakantie gaat, dan past ze zich aan en transformeert zich tot een heel plat pakketje.
Je stopt haar zo in een hoekje van de auto of in de caravan.

Maar nu wilt u nog weten hoe de Victoria (maar ook de Julia) spinnen.
Ik overdrijf niet als ik zeg fenomenaal .
Door de nieuwe scotsch tension is de afremming van de draad, heel fijn te regelen.
De Julia en de Victoria spinnen heel licht.
En heel erg snel! Ook de hele dunne draadjes worden nu een fluitje van een cent.

Anda heeft het spinnen op de Victoria ook zittend op de bank uitgeprobeerd, dat ging prima.
Ze kon bijna niet meer stoppen.
Pat vond het helemaal geweldig, zijn nieuwe "vlam" op de bank, in combinatie met het rustgevende spinnen van een draad.
Voor Anda was de hinderlijke aanwezigheid van Pat geen beletsel om nog meer meters te maken.
Binnen een mum van tijd was de klos al weer halfvol.
En dat is handig want Anda spint veel en maakt meestal een kilo van elk nieuw soort garen.
Haar halve familie is al voorzien van truien, omslagdoeken en ook haar eigen kledingkast bevat al enkele truien en vesten van haar eigen breisels van zelfgesponnen garens.
Ze heeft bijvoorbeeld een schitterende tuniektrui gemaakt van Jacobschaap wol.
Zo mooi, de kleurschakeringen van de wol komen prachtig uit in het werkstuk.
En dan te bedenken dat ze hier vorig jaar heeft leren spinnen.
Dan ben ik best een beetje trots op mijn leerlinge!!!!

Over een week is Anda de trotse bezitter van een nieuwe Victoria.
Ze komt haar zelf ophalen en Pat heeft dan weer een toppiedag.
Wij ook want we hebben Anda graag over de vloer!

woensdag 4 mei 2011

Pippa.......



De "inspiratie" voor een nieuw garentje haal ik werkelijk overal vandaan.
Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld....
Ik was "getuige" op de teevee van de Royal Wedding tussen Kate en William in Groot-Brittanië.
Een wat saaie bedoening als u het mij vraagt.

Het sprankelende optreden van de "maid of honour" in dit geval Pippa, de zus van de bruid, bracht nog wat leven in de brouwerij.
Er is al veel over gezegd. Maar Pippa had een "fabulous dress" (waarin haar derriére zo mooi uitkwam.) Ik plaats het laatste maar even tussen haakjes u mocht er maar eens wat van gaan denken, maar ik was er ook ichtelijk van onder de indruk.
Je zou er jaloers van worden.
Want Pippa was mooi in haar jurk.... Heel mooi zelfs.

U weet dat ik op die dag mijn twee nieuwe koninklijk genoemde spinnewielen aan het uit proberen was.
Ik had geen tijd voor het verzinnen van een nieuw kaardvliesje.
Dus trok ik wat wol uit de voorraad.
Allereerst witte Nieuw-Zeelandse wol. Dat spint echt super!
En wit hoort nu eenmaal bij een trouwerij.Ik had dus eigenlijk geen keuze.
Nieuw-Zeelandse wol heeft een lange vezel, makkelijk te verwerken en ook nog eens lekker zacht.
Ideaal om een nieuw wieltje uit te proberen.

Maar alleen wit is wel saai.
Om het garentje in spé wat extra glamour te geven, het was nu eenmaal een bijzondere dag, besloot ik om de tweede klos te gaan spinnen met een mengsel van tussahzijde en Australische merinowol.
Simpel getwijnd heeft dit garen een luxe uitstraling.
De tussahzijde heeft de X factor, net als Pippa.

Ik zal onze "hoffotografe" nog vragen of ze hele mooie kiekjes wil maken van dit garentje.
Dat kan zij namelijk veel beter dan ik!

maandag 2 mei 2011

Gretigheid wordt soms beloond!



Lucy is een geboren frisbeemeisje!!!!
Afgelopen zaterdag heeft ze deelgenomen aan demo in Appelscha.
Dat was al leuk, maar de dag erna werd nog leuker.

De baas, (Eduard) en Lucy vertrokken 's ochtends in alle vroegte naar Den Ham.
De bench in de auto en dan weet Lucy al wat er komen gaat.
Een dag helemaal alleen met haar favoriete baas!
En natuurlijk frisbee.....

Lucy houdt enorm van racen.
De minidistance ( ik geloof dat het zo heet) is hét onderdeel waar ze geknipt voor is.
Ze is bloedje snel, vangt bijna alles en ook het apporteren gaat goed.
Kortom alle ingrediënten zijn aanwezig om een podiumplek te veroveren.

Helaas maakte haar baas een "voetfout" door over de werplijn te stappen.
Stom, stom, stom!
Maar Lucy deed het zo goed en dan ook nog in de niet-beginners klasse, dat ze
DERDE is geworden!!!!!!!!!!

Ze kwam thuis met een medaille, een trofee uitgevoerd in glas, diverse versnaperingen, een t-shirt voor haar baas, een verjaardagskalender en heel veel nieuwe frisbee's.
Vooral dit laatst genoemde artikel komt goed van pas.
Er zijn hier namelijk nog meer gretige frisbee dames en heren.

Ik ben supertrots op "Lulu", ze is pas een jaar bezig met deze sport en ze heeft er zo veel plezier in.
Baas Eduard droomt al van een europese kwalificatie....
Ik denk dat Lucy stiekem meedroomt.