Een blikje.....

Na het cremeren van een huisdier blijft er niet zo veel over.
We ontvingen een kaartje van het dierencrematorium dat Phoebe op 24 augustus jongstleden (op de verjaardag van Jolee en Lucy) is gecremeerd.
Een mooi kaartje met een gedichtje, haar naam erop en ruimte voor een foto, werd ons toegestuurd door het dierencrematorium.

Vandaag konden we het blikje ophalen. Tjee wat klein is dat, maar wel zwaar in gewicht.
Op de houtkachel hadden we al sinds haar overlijden een gedenkplekje ingericht met bloemen die we kregen, de kaartjes en haar foto.
Nu staat daar het blikje bij met de korreltjes erin die van haar zijn overgebleven.
Ik heb een kaarsje aangestoken.

Vanavond heeft Eduard de fokker van Phoebe ingelicht. We hadden al jaren eigenlijk geen contact meer, maar het was toch fijn om elkaar weer even te spreken.
Van Phoebe's nestgenootjes leeft er nog maar één zusje.

Het voelt "op zijn plek" dat de as van Phoebe weer thuis is.

Klanten, deel twee

Vorige week kwam klant Geralda, bij mij langs om lokken van het Wensleydale Longwool schaap te kopen. Op mijn verzoek nam ze wat werk van haarzelf mee. Altijd leuk om te zien wat klanten met de wol doen!

Geralda houdt van kleur. En dat is te zien in haar werk!
Alles sprankelt van de tinten en ze maakt zeer afwisselend werk. Van kleding tot wandkleden en drie dimensionaal werk, niet is haar te dol!!

Het leuke is dat iedere klant weer iets anders maakt en zijn of haar voorkeuren heeft.
De één wil graag werken met natuurlijke tinten en de ander gaat helemaal voor alle kleuren van de regenboog.
Maar dat is ook het mooie van wol. Je kunt er helemaal je "ei" in kwijt.

Op de eerste foto zie je een detail van een wandkleed, de krulletjes zijn de geverfde Wensleydale Longwool lokken.
De tweede foto toont een werk gemaakt van merinowol.
Op de derde foto zie je een mooi voorbeeld van een gevilt jasje.
De vierde kiek toont de achterkant van dit kledingstuk.

(Helaas zijn de foto's wat onscherp, het was een zonovergoten dag en de camera had daar wat moeite mee.)

Klanten, deel één

Op de Rijksweg 117 te Smilde is het heden ten dage een komen en gaan van klanten.
Het is al dagen slecht weer, de vakantie zit er voor de meeste mensen op en wat moet je dan doen? Juist, je hobby uitoefenen!

Gisteren kwam klant Annechien langs, en ze nam haar schapenvacht mee, die ze zelfs gevilt heeft. De ondergrond, die je niet ziet op de foto, is van bergschaapwol. Een stevige wolsoort die de bovenste laag wol goed bij elkaar houdt. De toplaag is een vacht van een drents heideschaap. Uiteindelijk heb je na het vilten een prachtig vachtje, waar geen dier voor dood hoefde, het schaapje werd alleen maar geschoren.

Natuurlijk legden we de vacht even op de vloer.
Eerst kwam Mór langs en wilde er al op gaan liggen. Ik pakte snel de camera, maar daar is Mór niet van gediend... Een foto van Mór op een vachtje is helaas niet gelukt.

Maar we hebben dan altijd nog ons fotomodel Pat! Kijk eens hoe hij hier prachtig "kleurt" bij de ondergrond van het drents heideschaap.
Het is een plaatje!

Swifter Longwool

Twee jaar geleden begonnen we een experiment.
We kruisten een aantal Swifter ooien met een Wensleydale Longwool ram.
De lammetjes werden geboren en dan zie je al snel dat ze niet de normale swifter vachtjes krijgen, maar iets wat er heel anders uitziet. Wol met een krulletje werd het.

Toen de lammeren eenmaal oud genoeg waren om voor de eerste maal geschoren te worden, hadden we een topwollletje in handen. Het was superzacht, zeer goed spinbaar en goed te vilten.

Nu zijn we weer een jaartje verder. De ooien zijn nu volwassen en lopen bij Wendy op haar land. Dat is "op afstand", Noord-Holland is niet naast de deur.

Vorige week kwam Wendy langs en bracht de zakken met wol mee.
Vandaag was het zulk snertweer dat ik niets anders kon gaan doen dan het uitzoeken van de drie megagrote zakken die klaar stonden.

Mooi, schoon, licht glanzend en bijna alles is bruikbaar. Het is een feestje om uit te zoeken.

Ik zie al hele projecten voor me met stoere tassen met robuuste lokken, kussens met krullen, een kleed met deze wol, kortom teveel om op te noemen.

We hebben deze wol maar een nieuwe naam gegeven, namelijk Swifter Longwool.

Foto en gedichtje

Dit kreeg ik zojuist van Liesbeth....
Mooi!!!

Urnen of "asbussen" voor dieren

Gisteren hebben we Phoebe weggebracht naar het dierencrematotium.
Het is hier vlakbij. We konden het bijna lopend af. Maar om nu met een dood huisdier een ommetje te gaan maken, nee dat maar niet.

Phoebe lag er mooi bij in haar mand en we hebben haar nog even geaaid en de honden hebben nog eens goed gesnuffeld. Na een nachtje, ruikt een dood dier niet meer lekker.

We konden meteen terecht bij het dierencrematorium. We werden vriendelijk ontvangen.
Ten minste niet een medewerker met een doodgraversgezicht, maar wel een vriendelijke mevrouw die gepaste compassie kon tonen.

Er is een speciale opbaarhoek, er stonden al kaarsjes te branden en voor diegenen die wierrook op prijs stellen is dat er ook. Er waren zelfs gripzakjes om afgeknipt haar van het huisdier in te doen. Maar dat had ik zelf al meegenomen.
Ik heb van al haar kleuren een stukje afgeknipt, een beetje bruin, wat zwart en wat wit haar.

We konden alle tijd nemen voor het laatste afscheid.
Phoebe was natuurlijk al helemaal stijf, maar met haar oren kon ik nog fijn even "flapperen". Die oren stijven blijkbaar niet op.

Ik werd wel een beetje moedeloos van het aanbod aan urnen.
Wat een verschrikking!
Pasteltinten voeren de boventoon en het heeft een hoog gehalte aan "truttigheid".
Dat past niet bij ons.
Vitorina gaat een urntje maken. Ben ik even blij met een keramiekende vriendin!

En dan laat je je hond achter....
Het voelt alsof we haar een beetje in de steek laten. Maar het is niet anders.
gelukkig had ik het gisteren zo druk met het werk, dat ik weinig tijd had om te denken.
Vandaag was het moeilijker. Ik moest me echt zetten aan nare klussen zoals schoonmaken.

Over een poosje mogen we de as van Phoebe op komen halen.
We gaan nog een mooi plekje maken voor de urn.
Nu hebben we een boeket met bloemen staan, gekregen van mijn broer en schoonzus en de foto die Liesbeth maakte, staat ernaast.

Het verdriet overvalt me soms. De herinneringen aan haar komen nu steeds sterker naar boven. Er zijn zoveel fijne dingen die we met haar hebben meegemaakt, die gedachten gaan nooit meer weg.

Phoebe 19 juni 1998 - 19 augustus 2010

Vanavond hebben we Phoebe in laten slapen bij de dierenarts.
Ze werd vanmiddag erg benauwd en het ademen kostte haar steeds meer moeite.
Ook kon ze vandaag soms niet meer goed op haar poten staan en het leven werd nu een lijdensweg.

We konden gelukkig terecht aan het einde van het spreekuur.
Het liefste hadden we haar thuis laten inslapen, maar dat ging helaas niet meer op zo'n korte termijn. We wilden ook niet meer tot morgen wachten, het was voor Phoebe het beste als ze nu uit haar lijden verlost zou worden.

Ik heb een etensbak meegenomen naar de praktijk en een bus spuitslagroom.
Het werd haar laatste maaltijd....

De dierenarts schrok weer heel erg van Phoebe, ze raadde ons met klem aan om nu voor de milde dood te kiezen.
We konden niets meer voor Phoebe doen en niets meer voor haar betekenen.
De reservetijd waarin ze nu had geleefd, was op.

De spullen voor de euthanasie werden klaargezet.
De eerste ampul is er eentje met morfine. Langzaam zakte Phoebe weg in een diepe ontspannen slaap. Ik merkte dat het goed was.... Zo ontspannen had ze al een tijdje niet meer gelegen.
De laatste ampullen waren euthanasie middelen. Het zet het hart en de longen stil.
Het ging mooi, rustig en langzaam. Om 19.40 uur is ze overleden.

We hebben haar meegenomen naar huis, ze ligt in een mand in de woonkamer en de honden hebben allemaal gekeken en gesnuffeld. Behalve Mór, die heeft weinig meer in de gaten en de dementie van Mór is daar waarschijnlijk debet aan.

We hebben aan Phoebe een tophond gehad. Zo lief, zo meegaand, altijd haar beste beentje voortzettend voor ons.
Vanaf haar prilste begin zijn we bij haar geweest en nu moesten we haar loslaten.
Er flitsten flarden van herinneringen door mijn hoofd.
Phoebe als hele kleine pup bij moeder Sheila, ietsje groter en wachtend op de uitslag van de puppentest. Die test moest bepalen of ze de juiste hond voor ons zou zijn. Ik hoopte op haar en gelukkig was ze ook voor ons bestemd.
Haar eerste lessen bij Truus, ze bleek een schrander en zeer slim pupje te zijn.
Haar voorbereidingen op de aanlegtest en de trainingen bij de schapen, gelukkig scoorde ze een "goed".
Haar liefste bezigheden, speuren, dogdance, frisbee en wandelen.
De twee nesten die ze kreeg samen met haar jeugdvriend Shadow.
Haar verdere nakomelingen die het allemaal zo goed doen en die zoveel vreugde brachten bij de eigenaren.
Altijd was ze bij mij. Ze was verknocht aan mij en ik aan haar.

Ik hoef eigenlijk niet op te schrijven hoe verdrietig we zijn.
Dat spreekt voor zich. Dat moet slijten en dat weten we.

Maar het doet zo'n zeer... mijn liefste hond is er niet meer.

Nooit meer:
Samen een eindje stiefelen.
Samen een ijsje eten bij Fledderus in Hooghalen.
Nooit meer de balletjes speuren en weer terug brengen.
Nooit meer dogdancetrucjes.
Nooit meer zwemmen met haar.
Geen Phoebe meer om me heen die me waarschuwde als mijn bloedsuikers zakten...
Geen "oma" Phoebe die pups terecht wijst.

Wat rest is niets dan herinnering....

Bezoek van Wendy

Wendy kwam vandaag langs. Wie is Wendy??? Nou dat is de eigenaar van een zoon en van een kleinzoon van Phoebe.
Maar daar houdt het niet op. Wendy heeft een aantal van onze kruising schapen staan op haar weide's. Zij gebruikt ze voor de training van de wat meer gevorderde Border Collies in het schapendrijven. En daar zijn deze damesschapen uitermate geschikt voor!

Natuurlijk groeit er wol op de schapen en dat was er nu weer vanaf geschoren.
De schapen zijn een kruising van Swifter ooien en een Wensleydale ram.
Vorig jaar zijn de dames voor de eerste maal uit de "jas" gegaan en dit jaar was het dus de tweede maal dat ze dit moesten ondergaan.
De eerste wol was al subliem, het had de fijnheid van Swifter wol, maar dan nog zachter en fijner van structuur en het had de lok of krul in een kleine uitvoering van het Wensleydale Longwool schaap.

Nu hebben we dus te maken met de tweede schering.....
Hoe is de wol?
Tja qua microncount (zachtheid) heeft het ietsjes ingeboet.
Maar daar is wel iets anders voor in de plaats gekomen. En wel de lokken en krullen die nu veel duidelijker en groter aanwezig zijn in de wol.

De wol die in drie transparante zakken is gedaan, glimt me tegemoet.
Het is schoon, zacht en een "plaatje".
Vilters én spinners kunnen hun hart ophalen.

Na een weekend vol met het uitzoeken van beroerde vachten, is dit een kadootje.
Alle wol die niet geschikt is voor verder gebruik en die ik dit weekend heb uitgezocht, ligt nu in de achterbak van mijn Berlingo. Morgen gaat het naar de stort...

Boerenwormkruid

Mijn vader heeft een hobby.... En dat is fietsen. Samen met de nieuwe vrouw in zijn leven (tot een jaar geleden was mijn vader alleen na de dood van mijn moeder) fietst hij kilometers door het Friese, Groninger en Drentse land.
"Ik stuur jullie op een fietstocht met een doel" meldde ik een twee weken geleden.
"Het boerenwormkruid bloeit en alles wat jullie tegenkomen, moeten jullie meenemen".
Er werd wat schaapachtig gelachen door mijn vader, hij heeft een malle dochter!
"Maar wat is dan boerenkruid?" vroeg hij. Het internet bracht de oplossing en ik printte een afbeelding van de plant uit en gaf dit aan hen mee.

Alles wat in de berm of waar dan ook in het buitengebeuren groeit en niet eetbaar of een "tuinplant" is, is voor mijn vader "onkruid". Tja hij had wel gele bloemen aan de kant van de weg gezien, maar wat het was, hij had geen idee.

Mijn missie als "activiteitenbegeleider" (je moet die oude mensen toch bezig houden), slaagde glansrijk.
Vandaag nam hij een volle vuilniszak mee met daarin voorgedroogd boerenwormkruid.
Ha, daar ben ik blij mee!
Ze hadden een leuke fietstocht gehad, ze waren steeds gestopt, het briefje met de afbeelding geraadpleegd en de snoeischaar ter hand genomen.
"Als je nog eens wat weet..." zei mijn vader, met een lach op zijn gezicht...
Ja hoor ik kan nog wel meer verzinnen.

Maar goed, tot zover het verhaal van hoe ik aan de planten kom.
Nu volgt het recept voor wol verven met boerenwormkruid.
* Knip de stengels met de bloemen in stukjes.
* Stop het kruid in een oude panty, of in een zakje gemaakt van bijvoorbeeld vitrage.
* Zet een ketel op het vuur met voldoende water en doe daar de gevulde panty in.
* Kook dit een uur.
* Voeg vervolgens de voorgebeitste ( met aluin) wol toe.
* Laat de hele boel nog een ruim half uur tegen de kook aan zitten in de pan.
* Voor een dieper resultaat kun je de wol na het kleurbad even dompelen in ammoniak.
* Goed spoelen.
* Voor 200 gram wol heb je 800 gram boerenwormkruid nodig.

Op de eerste foto zie je wol geverfd met boerenwormkruid, neen nog niet mijn resultaat, zo snel kan ik niet werken. Maar het is een plaatje van het internet.
Het "verft" een mooie tint lichtgeel.
Deze week ga ik aan de slag.

Noeste arbeid.....

Een prachtige dag vandaag. Mooi weer en het werd nog meer een prachtige dag omdat mijn vader langs kwam. Ik had hem eigenlijk niet verwacht, maar hij was meer dan welkom!
"Zo, ik kom de tuin doen" zei hij. Nou dat was dan ook hard nodig.
De haagwinde slingerde zich weer in de toppen van alle struiken. De haagbeuk om de moestuin was zo hoog geworden dat het uitzicht er niet meer was.
En het uitzicht is anders zo mooi!
Je kunt heel ver kijken en in de verte kunnen we het Drents-Fries Wold zien.
Maar dat was de laatste tijd wat beperkt. We moesten bijna op een trappetje klimmen om een beetje achteruit te kunnen koekeloeren.

De haagbeuk was niet de enige haag die gesnoeid moest worden, ook de haag van aalbessen en zwarte bes, was dusdanig uit de pas gegroeid dat het aan alle kanten één wildernis was.

Mijn pa is een taaie man en houdt niet van halve maatregelen!
Zijn heggeschaar (op elektriek) had hij helemaal uit elkaar gehaald en de messen laten slijpen. Glimmend met hun puntige tanden waren ze klaar voor de aanval.
Pa was na een hete kop koffie al in de tuin te vinden. Drie-en-zeventig is hij nu, maar hij heeft een bereconditie en ADHD! Die combinatie van factoren staat garant voor het verzetten van heel veel werk in korte tijd.

Kruiwagens vol snoeiafval werden afgevoerd en mijn pa had de volle belangstelling van zeven honden die het allemaal maar wat leuk vonden.
Seanan met zijn kraag om, had een mooie invulling van de dag. Er was een hoop te zien en te doen. Er zijn altijd wel takken waar je even mee rond kunt sjouwen, zelfs met een kraag om.

De bessenstruiken werden tot boven de grond finaal afgesnoeid. Er bleef niets van over. Maar volgens pa, komt dat allemaal weer goed... De haagwinde moest er ook aan geloven. Weg met die rommel!!

Als toegift werd er nog "even" geschoffeld in de moestuin, prei werd uitgeplant en er werden verse slaplanten in de grond gepoot.

Ik zou niet weten wat ik zonder mijn pa moest!! Hij verdient een dikke pluim.
E. overigens ook! Hij houdt helemaal niet van tuinieren, maar zo met mijn pa, is het wel te doen.

Seanan is "ontmand"!!!!!

Loopse teven.... wat een verschrikking voor een reutje in de puberteit.
Deze week werd ik er zo gek van dat Liesbeth een dagje Seanan onder haar hoede nam.

De clicker deed wonderen bij Liesbeth en Seanan en hij kan nu na een dag bij haar al heel veel extra trucjes. Knap werk!!!
Verder heeft hij met name heel veel geslapen. Natuurlijk was Seanan nogal onder de indruk van alle nieuwe ervaringen. Maar ook de dagen ervoor hadden zijn tol geeist.
Twee loopse halfzussen..... De hormonen gierden het kereltje door het lijf.

Afeglopen donderdag was het "D-day" voor Seanan, hij stond op de rol voor een castratie. Met vier "intacte" teven in huis, is het voor hem geen leven.
En voor ons ook niet! Fokplannen hebben we niet met hem.
Hij heeft ook nog eens een niet ingedaalde teelbal. Dus de afspraak met de dierenkliniek was snel gemaakt.

Ik werd ontvangen door een een kundige oudere dierenarts die aan het invallen was in de grote praktijk hier in de buurt. "Ah een collieachige hond" zei de dierenarts.
"Ik doe de narcose anders dan normaal, collieachtigen kunnen anders reageren op narcose". Ik was meteen gerustgesteld. Er school een schat aan ervaring bij deze man.
Bovendien vond hij Seanan een schatje. "Ja dat zegt u van elke hond zei ik...."
Neen, dat was niet het geval. Hij zag hier een open en alerte hond die bovendien mooi gebouwd was en gezondheid uitstraalde.
Ook nog een eens een mooie hond.
Tja, ik was best een beetje trots....
Er werd gevraagd of ik bij de inleidende narcose aanwezig wilde zijn.
Fijner voor de hond. De baas mag immers bij de hond blijven en dat geeft wat meer vertrouwen aan een hond in een vreemde omgeving. Natuurlijk wilde ik dat.

Seanan kreeg een injectie om langzaam in slaap te vallen.
We werden "geparkeerd" in een "inleidingskamer". Voor Seannan kwam er een dekbed plus wegwerpmatje om op te liggen. Ik kreeg een cappucino! Wat een service.

Ik liet Seanan uiteindelijk achter. Hij was diep in slaap en werd geopereerd.
Zijn ene balletje was netjes ingedaald, maar het andere zaadballetje was ergens blijven steken. Dat wisten we al. Het werd dus een wat meer gecompliceerdere ingreep dan de standaard castratie.

Aan het einde van de dag werd Seanan weer opgehaald door E.
Er ging keurig een potje met pijnstilling mee.
Seanan loopt nu rond met de "comfort cone" een zachte en comfortabele variant op de hard plastic "lampenkap" die honden moeten dragen na een operatie.

Pijn heeft hij niet, Hij is al helemaal blij en heppie de peppie.
Zijn zwarte kapje heeft hij de komende week nog op. Maar het deert hem blijkbaar niet. Hij loopt alweer vrolijk rond te springen.

Nog een bedankje voor Liesbeth, die een redder was in de nood!!

Drie maal Wensleydale Longwool in bruin

Gisteren heb ik bij een collega fokker van de Wensleydale's, de vachten van zijn dieren opgehaald.
Na een hartelijke ontvangst, koffie en het praten over de fokkerij, schapen en ons ras in het bijzonder, keerde ik huiswaarts.
De berlingo-bestel die ik bezit, is erg handig. Er past veel in!
De auto rook lekker naar vers geschoren wol.

Vandaag was het "woluitzoekdag". Dat is helemaal geen straf als het zulk lekker weer is. Bovendien was het binnen een drukte van belang, er moet een hoop gedaan worden aan afwerking van de woonkamer en keuken. Er werd gezaagd en "getackt" en dat is een hoop herrie. Buiten is het dan beter toeven.

De wasmanden raakten steeds voller met lokken van de dieren.
De afvalmand ook, Er gaat toch altijd nog erg veel weg.

Ieder schaap is uniek. En dat is zijn of haar vacht ook. Maar bij de Wensleydale Longwool schapen en zeker de bruine variant, is dit een opvallend gegeven.
Natuurlijk spelen de factoren als ouderdom en afkomst een rol.
Maar zelfs bij dieren van dezelfde leeftijd en uit de zelfde foklijnen, doen zich veel verschillen in vachtstuctuur voor.

Op de middelste foto zie je de wol van een jaarling. De lok is fijn en de uiteinden van de lok zijn mooi lichtbruin. Er zit een mooie glans op de wol.

De eerste foto is van een iets ouder dier. De onderwol is grijs, de lokken zijn er wel maar in minder grote hoeveelheden.

De onderste foto is van een dier wat twee jaar oud is. Een hele diepbruin kleur, bijna zwart. De lokken van dit dier hebben minder krul.
Maar de kleur is weer zo mooi!

Dat wolkwaliteit terugloopt naar mate de jaren vorderen en een schaap vaker is geschoren, is bijna een wet van Meden en Perzen. Maar het kan verkeren.
Als "toetje" zocht ik nog een witte Wensleydale Longwool vacht uit van een ooi op leeftijd.
De bruikbare lokken, waren superzacht en mooi van glans. Iets wat ik dan weer helemaal niet verwacht had gezien de ouderdom van de ooi in kwestie.

Tussen de bedrijven door heb ik een halve vacht van een jaarling al gewassen.
Het ligt nu te drogen op de konijnenrennen. Die zijn van gaaswerk en ze zijn bij ons nogal hoog. De wind kan zijn drogende werk zo mooi doen.
Morgen blijft het nog goed en drogend weer. Dat moet ik even waarnemen, er schijnen voor de rest van het weekend buien op komst te zijn.

De wol gaat straks als het droog is, in de opslag.
Het vindt zijn weg wel weer naar de klanten. Het is ook een mooie wolsoort, met vele gebruiksdoeleinden. Of je er nu mee gaat spinnen, vilten of het gebruikt als poppenhaar, het is leuk spul!

Gesponnen vlas

Een aantal weken geleden werd ik gemaild door een klant die na dertig jaar spinnen van wol, wel eens iets nieuws wilde proberen.
Op de website van mijn winkel Kleiendraad vond ze haar uitdaging, namelijk vlas.

Of het spinbaar was, vroeg ze mij. Ja in alle eerlijkheid moest ik bekennen dat ik nog nooit met vlas gesponnen had. Wel met mixjes met wol. Maar dat telt niet.

De groothandel, waar ik mijn vlas betrek, meldde dat het zeker kon.
De klant kocht wat vlas en ging aan de slag. Met behulp van de tips die ze vond op het internet, ging het allemaal best wel goed en het smaakte naar meer.
Dus kwam ze afgelopen weekend nog een kilootje halen.

Op mijn verzoek nam ze wat van het gesponnen vlas mee.
Dat zie je hier op de foto.
De truc is dat je je vingers moet bevochtigen tijdens het spinnen.
Vlas bevat nu eenmaal geen lanoline en de vezel is glad en heeft een geheel andere structuur dan wol. Vochtige vingers helpen dan bij het spinnen van dergelijke vezels.

Ze spint het vlas linksom in plaats van de gebruikelijke methode, rechtsom.
Waarom dat is? Ja dat is ons beiden een beetje een raadsel.
Als er een lezer is die het antwoord hierop weet, dan horen wij dit graag.

De klant gaat haar gesponnen vlas gebruiken bij haar weefwerken.
Nu ben ik benieuwd naar haar weefwerken!

Staphorster stipwerk en meer

Ik ben gek op klederdracht! Ik denk dat dat komt doordat ik in mijn jeugd, nogal eens een bezoekje bracht aan mijn overgrootmoeder die in de Alblasserwaard woonde.
Mijn "opoe" was gekleed in een zwarte japon, zwarte kousen en had over de japon een grijs jasschort aan met een bloemetjesmotief. Op haar hoofd droeg ze een, zoals mijn moeder het noemde, "een kalotje". Ik heb dit woord zojuist opgezocht en mijn herinnering klopt, het heet inderdaad kalotje en het betekent "kapje" of "mutsje".
Ook de buurvrouwen van mijn opoe, grote vrouwen die kaas maakten, droegen een dergelijke "dracht". Het zal wel een draagbare afgeleide vorm zijn van een streekdracht. Ik moet dat nog eens uit zoeken.
Als ik dit zo zit te typen, komen er vele herinneringen boven aan mijn opoe en de buurvrouwen. Het dikke grind waarin ik zo fijn wegzakte, de sloot voor en achter het huisje vol met kikkers en de melkemmers van de buurvrouwen.
En oh ja, de pont waarmee we over de Lek moesten om bij mijn opoe te komen.
Als mijn moeder in een goede bui was, dan kregen we patat van de snackwagen die aan de ene oever stond.

Ook hadden we in mijn jeugd ontbijtbordjes van een margarine? fabrikant.
Op elk bordje stond de afbeelding van een klederdracht. Bunschoten, Marken en Staphorst. Geen idee van welke firma de bordjes waren, ze zijn al lang ter ziele.
Wie het weet mag het zeggen!!!

Het intrigeerde mij al heel jong en ik ben nog steeds gek op folkloristische motieven en kleurgebruik. Ook vind ik het wonderlijk dat je overal op de wereld, vaak zelfs in armoedige streken, prachtig gekleurde stoffen tegenkomt.
Hoe doen die mensen dat? Gelukkig ben ik lid van Handwerken zonder Grenzen en in dit blad kom ik veel informatie tegen.

Van al die herinneringen en gedachten is het maar een kleine stap naar Staphorst en Rouveen.
Twee lintdorpen die eigenlijk al aan elkaar vastgeplakt zitten en kilometerslang rijd je langs rietgedekte boerderijen met ellenlange akkers en weide's die daar achter liggen.

De meeste inwoners van Staphorst en Rouveen mogen dan een zeer behoudend en godvruchtig leven leiden, ze houden wel heel erg van kleur.
Sterker nog, ze zijn er gek op!
Hun huizen hebben groene luiken, hemelsblauwe kozijnen en ze hebben een voorkeur voor kleur in de streekdracht.
Alles wordt in heldere kleuren bewerkt met de zogenaamde "Staphorster Stipwerk" techniek. Het gereedschap wat hiervoor gebruikt wordt, is een kurk en wat kopspijkers. Op stof wordt textielverf gebruikt.

Het is een eenvoudige techniek en je kunt het toepassen op katoen of karton en het is ook leuk om te doen met kinderen.
Vind je het toch een hoop gedoe, (wat het niet is) en wil je eens kennis maken met folkore stoffen, dan raad ik je aan om eens een kijkje te gaan nemen bij Stegemans textiel te Rouveen. Ze hebben zelfs een website!

Meters stof liggen bijna tot de nok toe opgeslagen in de niet al te grote winkel, waar heel veel mensen op af komen. Zeker in het zomerseizoen! Het is dan druk en je schuifelt langs de schappen.
Stegemans verkoopt ook ouderwetse schorten, zakdoeken en beddengoed.
Echt, je kijkt je ogen uit!
Het is dat ik geen patchwork maak of quilt, maar anders zou ik er zeker vaker komen!!

Handgemaakt is niet goedkoop!

Ik krijg nog al eens de vraag waarom mijn garens en de garens van andere spinners zo duur zijn.
Tja. Wat moet je nu met zo'n vraag? Ik geef dan altijd maar als antwoord dat de mensen eens moeten kijken op site's van wolwinkels naar de fabrieksmatig gesponnen garens. Die zijn veelal ten minste even duur en vaak nog duurder.
Kijk maar eens op de prachtige site van ribbels in Leiden. Een hele mooie (web)winkel met heel veel soorten garens van goede merken.

Het handmatig spinnen kost nu eenmaal tijd. De grondstoffen zijn ook niet voor een appel en een ei verkrijgbaar, behalve dan misschien het vachtje van de lokale boer.
De wol moet gewassen, gekaard en soms geverfd worden.
Kortom vele handelingen en energie.

We hebben de discussie over dit onderwerp al eens gevoerd op de Yahoo group, de Doornroosjes, we kwamen allemaal tot de zelfde conclusie. Men wil een exclusief product, maar wil er zo min mogelijk voor betalen.

Maar bekijk het eens vanuit een andere kant. Als u wol koopt van een handspinner en u maakt er een mooi kledingstuk van, dan draagt u dit jarenlang.
U heeft een uniek garen en ook een uniek kledingstuk.

Natuurlijk is een trui of vest van H&M, DiDi, C&A of welke kledingzaak dan ook, goedkoper. Maar dat is appels met peren vergelijken.

Wilt u graag iets zelf breien of haken? Koop dan eens een handgemaakt garentje.
Een garen met een verhaal en met liefde speciaal voor u gemaakt!

Een nieuwe opdracht voor Liesbeth

Keramiek fotograferen is geen sinecure.... Door lichtval en glim van de glazuren, krijg je vaak op de meest vreemde plaatsen, schaduwen die je niet wilt.

Zelf heb ik al ettelijke pogingen ondernomen, maar het werd nooit wat. Zie de foto.
Vriend P. heeft ook al diverse uren besteed aan dit klusje, maar het was nog niet naar mijn zin (sorry P.)

Nu gaat Liesbeth aan de slag met de kettingen, knoopjes en armbanden.
De bedoeling is natuurlijk dat er betere foto's komen op de website van Kleiendraad.
De producten van Vitorina, die deze prachtige handgemaakte en unieke sieraden maakt, moeten wel verkocht worden.

Als de wolverkoopkamer eenmaal klaar is, dan maak ik ook een mooie presentatie van de sieraden. Ze zijn het meer dan waard. Zeker in combinatie met een wollen werkstuk, geven de sieraden nog meer extra "schwung".

Phoebe en haar oog

Deze foto heeft Liesbeth gemaakt zo'n kleine twee weken geleden.
Het ene oog is duidelijk groter dan het andere oog en het "koplampje",
het bruine vlekje boven haar oog, zit hoger dan het andere "koplampje".
Op het moment van de foto"shoot", draaide het oog ook al niet meer mee met haar blik.

Na die dag zijn we naar de dierenarts gegaan om nog iets aan te passen aan de pijnmedicatie en we besloten om toch prednisolon te gaan proberen.
Dit laatste middel kon eventueel de zwelling iets doen afnemen.
De kans daarop was erg klein, nog geen twintig procent en we moesten minimaal een week wachten voordat we resultaat konden zien.

Maar al na de tweede dag na het starten van de prednisolon, merkte ik al dat er verandering was. Het oog leek wel minder dik en minder rood.
Maar ja, dan denk ik nog dat het een typisch geval is van "whishfull thinking".
Die avond merkte ook E. het verschil op!!
Inmiddels kan Phoebe haar oog weer draaien en is het nog steeds minder dik.
We weten dat het een tijdelijke oplossing is, maar het is tijdwinst en daar gaan we voor.

Maar Phoebe moet zich met die tijdwinst natuurlijk ook nog "comfortabel" voelen.
Gelukkig is dit het geval en hoe!! Ze lijkt wel jaren jonger en is actief en erg "doenig".
Blij en vrolijk kwispelend gaat ze een eindje met me lopen en is gek op het ophalen van de frisbee's die ze niet kan vangen, maar wel kan ophalen.

Hoe lang dit middel zijn werk een beetje doet weten we natuurlijk niet.
Maar het is wel een kadootje!

Verjaardag

Deze week was ik jarig. Weer een nieuw jaar in het verschiet en weer een jaartje ouder en grijzer, de haarverf staat al klaar!

Soms bak ik zelf taarten, maar soms ook niet. Gebrek aan tijd is daar meestal de oorzaak van.
Dus toog ik naar de bakker in het naburige dorp naar bakker Fledderus.
Phoebe mocht natuurlijk mee en genoot weer van een ijsje in haar speciale etensbak.
Haar lievelingssmaken zijn: yoghurt en vanille met veel echte slagroom.

Harm Fledderus heeft overheerlijke gebakjes, niet zo zoet en gemaakt van seizoensproducten. De keuze voor gebakjes was dan ook niet moeilijk, het werden rabarbercakejes en aardbeienschuitjes.

Ondanks het feit dat het een rustige verjaardag werd, iedereen is meestal op vakantie als ik jarig ben, werd het heel gezellig.

Emigratie

Sedert afgelopen vrijdag zijn twee van onze ooilammeren geëmigreerd naar Duitsland.
Gelukkig hoefden ze niet zo'n heel eind te reizen.
Het was betrekkelijk dichtbij, Namelijk naar de deelstaat Niedersaksen, die in lichtpaars staat aangegeven op het kaartje.
Al met al was het toch nog wel een reis van een dikke twee uur, maar we hebben wel eens eerder lammeren verkocht en die moesten veel verder weg.

De nieuwe eigenaar is dolblij met zijn twee ooitjes en de dames doen het er erg goed. Volgens de e-mail die ik ontving, hebben ze hun plekje, hun natje en droogje en hun schuilstalletje al gevonden.

In Duitsland is er bijna geen fokmateriaal van dit ras te krijgen en nu is de nieuwe eigenaar nog naarstig op zoek naar een rammetje voor volgend jaar.

De ooien gaan voor verse wol zorgen komend jaar, de vrouw van deze aardige meneer, spint ook en wilde graag wol van het Wensleydale Longwool gaan verwerken.
En als je dan toch een boerderij hebt, dan kun je net zo goed zelf een paar schapen van dit ras aanschaffen.

De moeders van deze ooilammeren, zijn het er niet mee eens! Vooral Nelly was helemaal de kluts kwijt.... Dat is nu weer zo jammer voor zo'n moederooi.
Het liefste houden ze al hun kroost tot in lengte van jaren bij zich.
Maar dat gaat helaas niet. We zoeken wel altijd naar een goede plek voor de lammeren. Maar ja, maak de moeders dat maar eens wijs.