Zomaar opeens.....

Vanavond laat werd ik gebeld door buurman Flip. Of ik wist dat er een lammetje in de wei liep??? Nee, *** en %%$$**%###@@ zei ik, nog helemaal niet gepland en nog niet verwacht.
Dus nog geen melk voor je "weet-maar-nooit" in huis, alleen één schamel zakje met oplosbiest in de kast. Tja de voobereiding is dit jaar niet erg in orde, schande!!

Gewapend met de zaklamp en de buren ging ik de wei in. Het lammetje liep er een beetje onbeholpen bij en niemand meldde zich in eerste instantie als de mama.
Even later bood Jorien zich aan en we hebben Jorien opgestald samen met het lam in de "villa" het voorste gedeelte van de aflammerplek. Jorien liep redelijk gewillig achter het lam aan en we hadden haar zo binnen.

De buren gingen weer naar huis om verder van hun glaasje sherry en biertje te gaan genieten. Ja bij Son en E. is altijd iets raars. Ze zijn er al bijna aan gewend.

Jorien vond het allemaal wel fijn. Binnen staan betekent heel veel brokjes krijgen, appels en wortels en een beetje oud brood af en toe.

Maat ik vertrouwde de zaak niet en hoorde buiten nog veel meer geblaat. Bovendien kon ik geen uier bij Jorien ontdekken. Dat klopte dus ook al niet.
Weer naar buiten en in het licht van de zaklamp zag ik nu een ooi met een rood vlies aan de achterkant. Dat was dus mama ooi! Potverdorie. Weer terug naar de buren en ze kwamen gelukkig weer hulp verlenen.

Het was nog even een gepuzzel om de juiste ooi uit het koppeltje te halen. Daarna moest ze aan de riem en naar binnen toe.

Jorien staat inmiddels weer buiten, wel met een volle maag.

Of het wat wordt met het lammetje weet ik niet. Hij toont alert, maar aanstalten om te drinken doet hij (nog) niet. Misschien heeft hij dit al wel gedaan, het tijdstip van geboorte is immers onbekend. Vanmiddag laat was hij (het is een rammetje) er nog niet en vanavond om tien uur ook niet.

De ooi is een dochter van Jorien, en heeft anders dan haar moeder, een stressy karakter. Dus moet ik de afweging steeds maken wanneer ik ingrijp en wanneer ik het nog even laat gaan. Bovendien is het de eerste keer dat ze heeft gelammerd dus voor haar is het nieuw.
Meestal doet de natuur en de hormonale fabriek wel zijn werk, maar soms gaat dat wat anders. Dan moet je ingrijpen en gaan flessen.

Foto's heb ik nog niet gemaakt, eerst even rust.

Na een half uurtje wachten en stiekem observeren, ben ik toch overgegaan tot het geven van de biest. Het rammetje, die trouwens Chris heet (bedacht door de buren), stond een beetje te kleumen in een hoekje en er is wel sprake van interactie tussen moeder en zoon, maar het is nog onvoldoende.

De biest opgelost in heet water en in het flesje gedaan. Het is maar goed dat ik snotverkouden ben, want ik vind het altijd onplezierig ruiken.

Fleecejack aan en een grote handdoek mee, lammetjes morsen nogal bij de eerste keren dat ze een felsje krijgen. De hemel zij dank, hij dronk meteen en bijna de hele fles is opgegaan. Het is dan altijd nét of je in een hol vat vloeistof giet, het klinkt heel raar. Maar Chrisje liet het zich goed smaken. Daarna heb ik hem nog even heel flnk afgedroogd want hij had nog wat natte plekken. Vooral de idioot grote oren van de Wensleydale's blijven bij de lammeren lang nat en koud. Dat koelt behoorlijk af.

Chris vindt mij nu al leuk! Hij stootte zelfs met overgave tegen mijn been aan. Dat is vaak een teken dat een lam al gedronken heeft bij de moeder. Dit stoten tegen de uier zorgt ervoor dat de melk toeschiet. Meestal snappen ze dit na enkele keren bij hun moeder gedronken te hebben.

Het is nu rustig in de "villa". En wonder boven wonder ik vond nóg een zakje oplosbiest in één van de ontelbare keukenkasten in dit huis.
Nu maar hopen dat het bij één lam blijft. De moeder snapt er nog weinig van en twee kids lijkt me in deze omstandigheid geen goed idee.

Het wordt weer een lange nacht. Ik kan nu eenmaal niet goed slapen als er gedoe met de schapen is.