Het lentegevoel....

Gisteren, zaterdag 2 april dus, was het goddelijk weer.
Zon, hoge temperaturen en wat krijgt een mens daar energie van zeg!

De deuren op de deel gingen "los" -drents voor "open"- en ik ging voor de tweede maal op rij de deel flink opruimen.
Ik had weer eens last van schoonmaak- en opruimkriebels.

Het was hard nodig. De hele winter hadden we allerlei zooi gewoonweg laten slingeren.
Manlief is daar een klein beetje beter in dan ik, maar we zijn allebei een ster in het troep niet wegdoen.
Vaak komt dat omdat we te weinig ruimte hebben in de "kliko", ten minste, dat excuus verzinnen we voor onszelf....

Hup daar gingen alle zakken wol die nog niet is uitgezocht, naar één kant van de deel.
Lege doosjes, voor het verzenden van bestellingen, haalde ik uit elkaar en vouwde ze allemaal netjes in twee grote dozen.
Glaswerk in tassen, dat gaat morgen naar de glasbak.

Manlief deed tuinwerk. Hij is begonnen in de kas.
Er stonden zowaar nog zes kropjes sla die de winter hebben overleefd.
Weliswaar overwoekerd met muur(t), maar dat was snel verwijderd.
De dames Jorien en Belle en ram Binkie die allen op stal staan, hebben zich aan de muur(t) tegoed gedaan. Het is ontzettend vitamine C rijk.

Nelly en Jorien hadden dusdanig uiervorming dat het gaan liggen, ernstig veel moeite kostte. De vracht inwendige lammetjes, zat ook in de weg.
Binkie staat op stal omdat er iets is met zijn voorpoot.
Hij kan er niet op staan.
De veearts moet nog komen.

Terwijl we de muur(t) gaven en stonden te kijken naar het tevreden geschrans, werden we verrast door twee laag overvliegende gevederde straaljagers.
Juist, de zwaluwen zijn weer terug!
Dat is een bijzonder moment.
Volgens mijn informatie zijn het familie's die feilloos de plek waar ze geboren en getogen zijn weer weten terug te vinden.

De avond begon te vallen. Hoe het kan weet ik niet, maar ik heb een voorgevoel voor naderende geboorte's...
En ja hoor, rond acht uur 's avonds ontdekten we een slijmspoor aan de achterkant van Jorien.
De beide dames waren bijzonder onrustig.
Wij proberen dan ook kalm te blijven, maar het is niet altijd gemakkelijk.

Na middernacht was er opeens het eerste (ram) lam.
Een brede snoet, net als zijn moeder.
Maar hij kwam niet echt lekker op gang. Dan gaan we aan de slag met droogwrijven en daar heb je heel wat badhanddoeken voor nodig.
Jorien was er mee in haar nopjes.
Flats, daar lag nummmer twee, een meidje die al meteen probeerde op staan en op zoek ging naar de tepel.
Het rammetje kwam maar niet in de pootjes. Het is dan zaak om wat te gaan doen.
Hij moet drinken om kracht te krijgen om vervolgens op te kunnen staan en beheersing te krijgen over zijn spieren.
Dus oplosbiest gemaakt, het ging er mondjesmaat in.

Druk waren we ermee en zonder dat we nog enige baringsweeën of activiteit van bevallen zagen, was daar nummer drie. Weer een ooilam.
Ook die had opstart problemen.

Uiteindelijk hebben we de twee zorgenlammeren, mee naar binnen genomen.
Daar is het warmer en verliezen ze geen kostbare energie aan het zichzelf warm moeten maken.
Twee wasmanden dienden als "wiegjes". Twee van die puppykleedjes (vetbed) erin en de lammetjes hebben we ingebakerd in vierdubbel opgevouwen dekbedovertrekken.

Ondertussen vond ook Nelly dat het haar tijd was.
Het Wensleydale Longwool schaap kent nauwelijks aflammerproblemen. Gelukkig maar, want we kwamen bijna handen tekort...
Opeens stond er een lammetje bij moeder Nelly.
De tweede liet wat langer op zich wachten.
Maar ook dat ging erg goed.
Helaas was lammetje nummer drie niet levensvatbaar. Het zag er raar uit en kwam al dood ter wereld. Dat is altijd sneu. Al die energie van de moeder om een lam te laten groeien, is dan voor niets.

Ik maakte weer een bedje voor mezelf op de bank.
De kookwekker zette ik op 90 minuten om daarvan wakker te worden en weer een plumpje opliesbiest in de lammetjes te gieteren.
De twee lammetjes lagen in hun respectievelijk wiegjes. Geen gezicht, die grote oren en die "blauwe" snuitjes erbovenuit. Het zijn net mini-ezeltjes.

Het ooilammetje was een gulzige drinkster. Het ramlammetje deed wat minder zijn best.
Ik besloot nog even te gaan slapen.
Maar daar had het meidje geen boodschap aan.
Luidkeels protesteerde ze. Ze wrong zich los uit haar "bedje" en ze wilde staan.
Tja, dan maar naar mama. Voor de zekerheid heb ik haar weer een rompertje aan gedaan. De overgang van de warmte van de woonkamer naar de koude stal is anders wel heel erg groot.
Er hangt wel een warmtelamp, maar toch.

Jorien was erg blij met de hereniging.
Het ooilammetje ging eens zien of ze goed kom staan en lopen.
Na twee minuten lukte dit en ze volgde het voorbeeld van haar zusje, de tepel van mama was wel erg aantrekkelijk.

's Ochtends hebben we ook het rammetje bij Jorien gezet.
Gelukkig accepteerde Jorien het feit dat er weer een handenbindertje bij was gekomen.

Stom genoeg hadden we geen lammermelk ingekocht. Meestal halen we een kilootje op voorhand voor "je weet maar nooit".
Mike v.d. M. bood uitkomst. Hij is al door de lammertijd heen en we konden wat oplosmelk komen ophalen.
Het ooitje heeft geen enkele belangstelling. Maar we hebben al gezien dat ze bij Jorien drinkt. Daar kan geen kunstmelk tegenop.
Het ramlammetje vindt het wel lekker. Hij drinkt wat uit het flesje. Maar we denken dat ook hij af en toe lebbert bij mama.

Mama Nelly doet het goed met haar kids. Dat is een hele zorg minder....

Uit ervaring weten we dat de eerste dagen cruciaal zijn.
We hopen op goed weer, warmte doet ook een hoop.

Helaas voor de zwaluwen maar de deur blijft nog even dicht!
Ze stellen hun "lentegevoel" maar even uit.