Heibel met hoveniers

Telt u even mee?
Een Jonathan, een Elstar, een Groninger Kroon, een oude appelboom waarvan ik de naam niet weet, een Conference en een Gieser Wildeman.
Zes fruitbomen dus. Het is een hele verantwoordelijkheid!

Het uitzoeken was al een klus op zich, niet iedere appelsoort valt in de smaak, ze moeten ook nog een een beetje bewaarbaar zijn en elkaar kunnen bestuiven.
Omdat ik er weinig verstand van heb, maar fruitbomen wel in een boerentuin horen, won ik advies in bij de hovenier twee dorpen verderop.

Hovenier Hans kwam langs.
Hij werd op slag verliefd op de oude appelboom die middenin de tuin staat.
De boom is waarschijnlijk tachtig jaar oud.
"Tja die boom heeft flink achterstallig onderhoud" concludeerde de groenman.
"Hij zit vol met waterloten en die moeten eruit".
De boom bleek ook nog eens een wanstaltige vorm te hebben door een tak die er niet hoorde en op schofthoogte van een duitse herder, aan de stam ontsproot.
"Die tak die moet er ook af" vertelde de hoveniermeneer.
Hovenier Hans ging een paar weken later na twee maal de afspraak verzet te hebben, uiteindelijk aan de slag.
Het was gelukkig een koud voorjaar, want zoveel weet ik wel van het snoeien van fruitbomen, je moet er niet te lang mee wachten anders is de sapstroom al op gang gekomen en bloedt de boom dood. Wat een naar idee......

Hovenier Hans kwam met een ladder, een motorzaag, beschermende kleding en goede moed.
Na een halve dag lag de halve boom in stukjes en beetjes op de grond.
Vermolmde delen, takken, takjes en houtmot.
De beste delen hout verzaagden we tot hapklare brokken voor de houtkachel.
Helemaal tot bovenin de kroon van de boom was hovenier Hans niet gekomen, de ladder was te kort.
De waterloten zaten daar nog steeds....

In hetzelfde jaar belde ik omstreeks december weer met hovenier Hans.
Ik wilde een afspraak maken voor een nieuwe snoeibeurt.
Ook de jonge aanplant moest gekortwiekt worden om zo een goed "gestel" te krijgen voor een stevige boom die ook een eeuw mee kan.
Ja ik ben een optimist!
Hovenier Hans werkte niet langer voor zichzelf maar was ingelijfd in een soort van "joint venture" van tuinvakbekwame lieden.
Onze fruitbomen zouden ingepland worden in de agenda van de hovenier.
Het leek potdomme wel alsof ik een afspraak moest maken met een medisch specialist.
De dame die ik aan de telefoon kreeg, deed zo arrogant, het leek nét alsof ze een nieuw beroep had uitgevonden, namelijk de professie van "herbarisch secretaresse".

De maanden verstreken en inmiddels was het alweer maart.
Waar bleef hovenier Hans???
Ik belde op zijn mobiele nummer, hovenier Hans was op een welverdiende vakantie!!
Eerder had hij geen tijd gehad, want in januari werkte hij niet en in februari was hij een week op wintersport geweest.

Eind maart kwam hij eindelijk langs, "tja het is wel wat laat voor het snoeien van fruitbomen" was zijn opmerking.
"Ik zal zien wat ik kan doen", ik vroeg of hij ook nog iets kon doen aan die waterloten in de kroon van de oude boom.
"Nee, dat doe ik niet, het is me veel te hoog" zei hij.
Knip, knip, daar gingen wat kleine takjes van de jonge fruitboompjes.
Uiteindelijk was het nog geen halve vuurkorf vol.
Weinig voedsel voor de houkachel.
De rekening was wel volumineus! Negentig euro en dat voor een kleine twee uurtjes werk.
Ik begreep opeens dat die vakanties natuurlijk ook betaald moesten worden, de herbarsich secretaresse ook en natuurlijk ook haar vakanties.
Ik gun iedereen immers een weekje of meer vrijaf.

We besloten om een andere hovenier de opdracht te gunnen.
Het werd hovenier Eric, iets dichterbij en hij deed het liefste fruitbomen, vertelde hij. "Dankbaar werk mevrouw", "die oude boom moet u koesteren en die jonge dingen, ach die moet u begeleiden in de groei".
"Mooi hoor dat u nieuwe fruitbomen aanplant" "de toekomst is toch boompje groot, plantertje dood, ha ha ha".
Dat is een waarheid als een koe en hoveniershumor, maar ik heb er vrede mee, het is ook wel een mooi beeld.
Ik laat toch wat achter voor de komende generaties.
Bloei in het voorjaar, een kroon van bladeren in de zomer waar je heerlijk onder kunt zitten en fruit als toetje in het najaar.

Met de afspraak dat hij ons zo snel als mogelijk zou terugbellen voor een afspraak, wachtte ik af.
Tot ik bijna een ons woog.

Eindelijk daar was hovenier Eric.
Een megaladder, een motorzaag, een zeil om onder de bomen te leggen "zo kan ik het afval sneller afvoeren" en goede moed, begon het werk.
"Wie heeft die oude boom gesnoeid mevrouw?" Ik zei dat een erkende hovenier de klus de voorgaande jaren had gedaan maar noemde geen namen. De wereld is klein en je weet maar nooit wat voor ellende daar weer van komt....
"Er zit een partij waterloot in die boom, daar lusten de honden geen brood van".
Ja dank je de koekoek, dat had ik ook al geconstateerd.
Er werd veel werk verzet, de oude appelboom zag er opeens toonbaarder uit en de andere fruitbomen droegen voor het eerst hun vruchten.
Ook hovenier Eric had dankzij ons een vruchtbare maand.
De rekenig bedroeg bijna het tweevoudige van die van hovenier Hans.
We zouden in het bestand van dit bedrijf worden opgenomen en we zouden vanzelf gebeld worden in het nieuwe jaar.
We spaarden vast voor de ongetwijfeld gepeperde rekening die ons in het volgend jaar ongetwijfeld te wachten stond.

Maar neen, geen telefoontje, geen e-mail en geen respons op onze telefoontjes.
We konden inspreken op een bandje van het antwoordapparaat, maar we werden niet teruggebeld.
Hovenier Eric was vast op vakantie en lag in een tuinstoel misschien wel te dromen over zijn zakelijke rekening.

De fruitbomen hebben inmiddels vertakkingen die er niet horen, één van de perenbomen staat ondanks de vakkundig aangebrachte steunpaal, zo krom dat de toren van Pisa er qua scheefheid niet aan kan tippen.
De waterloten in de anonieme appelboom, zitten er weer volop....

Volgend jaar gaan we met "beunhazen" in zee.
Jonge jongens die ook klussen doen bij de fruitbomenteler vijf dorpen verderop.
Dan maar geen erkende hovenier.
Het moet niet zo worden dat het zo iets wordt als "plantertje groot, boompje dood".