Een plotselinge bevalling....

Soms worden lammetjes zo plotsklaps geboren dat je het bijna met je even met je ogen moet knipperen om er zeker van te zijn dat het echt gebeurd is.

Gistermiddag kwam Liesbeth langs, u weet wel, onze "Hof" fotografe.
"Hof" is haar achternaam en ze kiekt er hier ter plekke nogal eens lustig op los.
Als ze tien minuten langer was gebleven dan had ze een geboortereportage kunnen maken.
Maar daarover later meer...

De ooien die nog moesten aflammeren staan sedert zaterdag gelukkig op stal.
Kees O. onze hoevenbekapper en vaste scheerder, was bereid om ons te helpen om de weerspannige dames, binnen te zetten.
Kees is stevig, stoer gebouwd en kan die honderd kilo wegende Wensleydale ooien wel aan.
Hij pakt ze bij kop en kont en parkeert ze zonder er enige woorden aan vuil te maken (zonder vloeken en tieren) in de kraamstal.
We hebben namelijk een kraamstal en een peuter- en kleuterafdeling.
En passant heeft hij nog enkele dieren die buiten blijven, bekapt.
Het was al weer hard nodig.

Voordat de ooien naar binnen konden, heb ik de deel verder opgeruimd.
De caravan moest naar buiten om plaats te maken voor het peuter- en kleuterverblijf.
Rob en Angelique hebben ons geholpen met de laatste loodjes en het buiten zetten van de sleurhut.
Lieve broer en schoonzus, jullie zijn onmisbaar en mijn dank is erg groot.

Goed, nu weer terug naar zondagmiddag.
Liesbeth en ik stonden bij het afscheid nemen nog even te kijken bij de zwangere dames.
Ik had mijn twijfels over de dracht van één van de ooien. Ze was nu niet bepaald breed en had nauwelijks "uier".
Meer dan een "A-cupje" was het niet.
Teruglopend van Liesbeth's auto, kwam ik weer langs de stal.
De smalle ooi (Cato) lag in een hoekje, kop omhoog gericht en ze lag te persen!!
Ik keek nog eens goed naar haar achterkant toen ze weer ging staan en ja, daar zag ik toch een vliesje hangen... Even later een vochtblaas en toen ik snel handdoeken ging halen, voor "je weet maar nooit" kwam er heel snel een lammetje.
Cato keek er zelf erg van op, maar ze deed precies wat van een jonge en nieuwe moeder verwacht wordt.
Het lammetje werd volledig schoon gelikt, gelukkig het kwam in de pootjes en even later stond het bij moeder Cato.
Het drinken ging nog niet zo goed. Dus hebben we snel een zakje biest opgelost.
Na de biest had het kleine meidje zoveel pep gekregen dat ze zelfstandig door het gordijn van lokken van Cato, de tepel kon vinden.
Cato en de kleine meid staan nu in een apart deel van de kraamstal.
Wel zo rustig want Cato is een stresskip.

Met de andere lammetjes gaat het goed.
Het ramlammetje wat met de fles wordt grootgebracht, heeft nu een naam.
Hij heet Daan! En hij is vernoemd naar spinvriendin Anda.
Anda heeft mij recentelijk Groningen laten zien en dat was erg leuk!
Ter ere van haar en als dank, heb ik de letters van haar naam door elkaar gehusseld.

Nu nog even goed gaan nadenken over alle andere namen.