Het draadje van het leven is doorgeknipt.......

Met een dierbare heb je als mens "draadjes".
Een dierbare kan een mens zijn, maar net zo goed een huisdier.
Samen weef je van die draadjes een sterk weefsel. Het zorgt voor een verband tussen je dierbare en jezelf.

De dood knipt alle draadjes door. Flarden van het weefsel zijn de herinneringen.

Met Mór ging het nadat het nierspoelen gestopt was, niet meer goed.
We waren terug bij af en haar conditie was nog slechter dan een ruime week geleden.

We maakten een afspraak voor vandaag bij de dierenarts.
Dokter Eva was weer terug en we hebben besloten om Mór los te maken van het leven.

In de auto op weg naar de dierenartspraktijk wist ik al dat ze om 15.20 uur zou overlijden. Zo gebeurde het ook. Er was slechts een klein zetje nodig om haar te verlossen van het leven wat nu een opgave en een lijdensweg voor haar werd.

Mór is thuis, ze ligt in een mand naast me.
De andere honden komen steeds langs om te kijken en te snuffelen.
De dood is voor hen ook duidelijk anders dan het leven.

Morgen gaan we Mór wegbrengen naar het crematorium.
Dat is een moeilijk moment, je weet dat je nooit meer het lijfje van je hond ziet.

Mór was onze eerste hond. Een hond die ons leven totaal veranderd heeft.
Al snel volgden er meer collega Border Collies.
We maakten kennis met schapen, besloten voor de honden te verhuizen naar het platteland. Meer ruimte voor hen en de mogelijkheid om eigen schapen te houden.
Ik begon mijn eigen wolbedrijf, zonder Mór en zonder schapen, was dat nooit gebeurd.

Ondanks alle verdriet, zijn we enorm dankbaar dat we Mór zo lang bij ons hebben mogen houden en zo intens van haar genoten hebben.
Van Mór hebben we heel veel geleerd, wat zullen we haar missen....