We zijn weer een paar dagen verder en we zijn gematigd positief!
Mór is sedert vandaag verlost van haar "levensdraadje".
Voor haar een hele opluchting en voor ons ook.
Het valt niet mee om een hond die zich steeds beter gaat voelen, in een mand te houden terwijl ze aan het draadje ligt.
Iedereen die wel eens aan een infuus heeft gelegen weet dat het geen pretje is.
Je bent beprekt in je actieradius en je moet met zo'n onhandige infuuspaal op pad, die wieltjes gaan alle kanten op.
Het voelt ook naar, het gaat een beetje irriteren, opzetten en soms ontsteken.
Ik was dan ook blij dat Eduard het infuus er vandaag uithaalde.
Ook geen pretje, want het was allemaal gefixeerd met hechtpleister.
"Piep-piep" zei Mór en gaf haar frustratie aan.
Gelukkig wilde ze sinds gisteren opeens eten! En wel BROKKEN...
We hadden een proefverpakking nierdieet meegekregen van de dierenarts.
Ik had er mijn twijfels bij.. Ikzelf ben geen voorstander van brok.
Teveel additieven, teveel koolhydraten en ander spul waar ik niet zo gek op ben.
Maar ja, Mór moet aangepast voedsel.
En, nog belangrijke, ze moest nu serieus gaan eten en niet meer een hapje van dit of dat.
Na ampele pogingen van van alles en nog wat, wat ze soms wel en dan weer niet at, dacht ik opeens aan het "proef"zakje.
Ach laat ik dat eens proberen, de schaar ging erin en Mór stak haar neus om de hoek van de mand.....
Een handvol brokken deed ik in een etensbakje, zette het haar voor en warempel, ze at in een mum van tijd het bakje leeg.
Er moet een verslavend stofje in die brokjes zitten want het gaat achter elkaar naar binnen toe.
Zo'n proefzakje is zo leeg, dus ik heb maar een twee kilozak gehaald bij de dierenarts. Kassa!!! Voor het bedrag wat je er aan kwijt bent kun je zeven honden ten minste een halve week laten "barfen" (vers voeren)
Natuurlijk heb ik dit graag over voor de oude rups.
Mór was vandaag alweer zo opgeknapt dat ze mee wilde naar het bos.
Dat gaat nog even niet, ze is nog zo slap als een vaatdoekje wat zijn langste tijd gehad heeft.
Mór zwabbert nog met haar achterlijf, ze is er nog lang niet, dus inspannende wandelingen zijn er niet bij.
Vannacht wilde ze op de bank slapen. Het viel me op dat ze er met weinig moeite opklom. Ondanks haar zwiebe, zwabberachterhand, kwam ze er zo op.
Zo daar lag madame, lekker op een hoog plekje, als roedeloudste heb je voorrechten.
Ik ben maar in mijn eigen bed gaan slapen. Na een paar nachten op de bank en korte uurtjes nachtrust was ik echt wel gebroken.
Mór is een oude taaie hond, haar draadjes met het leven zijn blijkbaar ijzersterk.
De afcheidsreportage bleek wat prematuur, maar we hebben wel hele mooie kiekjes!
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten