Met Mór gaat het dus niet goed. Dat heeft u vast al gelezen.
Wij hadden ons al voorbereid op het definitieve afscheid en vandaag hadden we een afspraak gemaakt met de dierenarts (DA).
Alles wat je op zo'n dag doet is beladen. Je laat de hond uit voor een plasje.
Zou het de laatste keer zijn?
Mór at nu al dagen niet meer dus de grote boodschap bleef achterwege.
Ze lag, eenmaal weer binnen, stil in een mand. Het liefste in de bijkeuken.
Geen andere honden om haar heen. Het leek alsof ze al bezig was met versterven, ze dronk ook al bijna niet meer...
De rit naar de DA is dan lang. Je beseft je maar al te goed dat dit waarschijnlijk Mór haar laatste autorit is.
Flarden van herinneringen schoten door mijn hoofd. Kleine pup Mór, de eerste nacht bij ons thuis, haar weerspanningheid tijdens de puppenlessen.
Haar liefde voor het schapendrijven, haar malle dingen, haar weergaloze speurneus.
Ik had het goed te kwaad.....
Dan stap je de dierenartspraktijk binnen. Gelukkig waren we snel aan de beurt.
Voordat we binnen stapten hebben we haar nog even gewogen, 17,1 kilo schoon aan de haak. Dat viel niet tegen! In goede doen woog Mór altijd zo'n 20 kilo.
Vandaag hadden we dierenarts Vera. Net zo kundig als DA Eva en nét zo lief.
Mór werd uitgebreid lichamelijk onderzocht. Ze had geen koorts. Nog een pluspunt.
Wat te doen, Mór is niet in orde en de combinatie van vele factoren zoals ouderdom, het niet meer eten, bijna niet meer drinken en het niet kunnen innemen van haar pijnmedicatie, leiden tot een complexe situatie.
We besloten tot het laten doen van een uitgebreid bloedonderzoek.
We vermoeden nierfalen, maar dat kan vele oorzaken hebben.
Het "prikken van een bloedje" viel voor den drommel niet mee. Mór heeft ook eigenwijze aderen.... Gelukkig na een aantal pogingen is het toch gelukt.
Dan moet je een stief kwartiertje wachten op de uitslag. Het werd inmiddels druk in de praktijk. Zenuwachtige keffertjes en hijgertjes dreven mijn bloeddruk naar topwaarden.
Mór zocht steun bij mij en daarna bij E.
Prik, prik daar kwamen de waterlanders weer. Ik had me voorgenomen om stoer te zijn, maar het lukte me niet goed.
Eindelijk daar was de uitslag. Het was niet goed, maar ook niet heel erg slecht.
We kunnen nog iets proberen zei Vera.
Het devies is in dit geval "spoelen, spoelen en noge eens spoelen".
Dus Mór moet aan het infuus in de dierenartspraktijk.
Dat zag ik niet zitten.... Mór achterlaten daar, nee geen denken aan.
Stel je voor dat ze het niet zou redden, dood gaan zonder ons en in een niet vertrouwde omgeving. "An me nooit niet!"
Maar kunnen we dat thuis niet doen? Vroeg ik. Vera had inmiddels wel door dat E. wel wat van de materie snapte. Ze vroeg door en E. zijn werk bestaat uit infusen, infuussystemen, medicijnen geven en alles wat daarbij komt kijken.
Als doorgewinterde PVK (parktijkverpleegkundige in een megagroot verpleeghuis, doet hij niet anders.
Ik zag Vera overleggen met zichzelf....
Tja waarom ook niet zei ze en het licht ging op groen.
Mór kreeg een infuussysteem in haar poot.
Mooi omwikkeld met een blauw verbandje.
We kregen een tas met infuuslijnen, infuusvloeistof, infuusstoppertjes ( Mór mag 's nachts van het systeem afgekoppeld worden) heparine en primperid mee.
Nog in de praktijk kreeg ze haar eerste primperid shotje.
Dit middel dient tegen de misselijkheid.
Eenmaal thuis heeft E. Mór verder aangekoppeld aan het infuussysteem.
Ze ligt in de bijkeuken, de infuusfles hangt aan de stellingkast.
Wonder boven wonder, ze heeft geplast, zelfstandig gedronken en ze heeft driekwart bakje met zalm en vlees leeggegeten!!!
Dat is echt een mijlpaal want het niet eten was het grootste probleem. Als ze dat niet zou gaan doen, dan is het snel over.
En ze reageert weer op ons. Ze is alerter en kijkt weer eigenwijs uit haar ogen.
We zijn er nog lang niet. We houden nog steeds rekening met het feit dat we haar gaan verliezen.
De foto's heeft E. even snel genomen, Mór was er niet van gediend!
Nog een teken dat de oude eigenwijze Mór weer een beetje opkrabbelt.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten