Pups dag vijfenvijftig, autorijden

Bij het opvoeden hoort ook de kennismaking met het verblijven in een rijdende auto.
Onze ervaring is dat dat een drama is. Janken, gillen, piepen en schreeuwen.
We besloten het daarom geheel anders aan te pakken als voorheen.

In de Peugeot Partner, een hele handige auto als je honden hebt, zetten we een grote bench met eer lekker kleed erin. Gelukkig was het buiten nu eindelijk eens boven nul.
De wegen waren begaanbaar en de auto heeft nu winterbanden. Daar hedden we ook een beetje op gewacht want je moet er niet aan denken dat je aan de glijerij gaat met pups in het voertuig, ze willen dan waarschijnlijk nooit meer mee!

De buitentemperatuur moest ook een beetje aangenaam zijn, met min vijf ga je zoiets niet snel ondernemen.
Enfin, het juiste moment hadden we nu dan toch te pakken.

Moeder Kate ging mee. Die bleef keurig zitten naast de bench. Eén voor één haalden we een pup op en zetten die in de bench. Het past allemaal nog nét, een paar weekjes verder en ze kunnen er met zijn vijven niet meer in.

Eduard is een stuk gaan rijden, de 80 kilometer asfaltweg, de keitjespaden vlak in de buurt, de drukte van de provinciale N371.... het leverde geen enkele kik op.

We zijn hogelijk verbaasd. Dit hebben we nog nooit meegemaakt!!

Het zegt natuurlijk niets, want het kan straks bij de eigenaren wel heel anders zijn en misschien zetten ze het dan wel op een schreeuwen.

Buiten vinden ze het in ieder geval wel steeds leuker, er is veel te beleven en de eerste schroom is weg.

Ik had geen tijd om uitgebreid foto's te maken. De papierwinkel die nu eenmaal bij de overdracht van de pups die weggaan hoort, moet in orde gemaakt worden en in mijn eigen winkel is het nu ook erg druk. Soms loopt je hoofd gewoonweg om en weet je niet waar je de tijd vandaan moet halen....
Dus even een lollig plaatje van een hond die blijkbaar zijn rijbewijs al heeft gehaald. Border Collies zijn slimme honden dus wie weet, wellicht halen ze het roze kaartje ook nog ooit eens.