zaterdag 29 december 2012

Hout moet, Houd moed !!!!


Ik heb al een tijdlang geen logje meer geschreven.
Geen tijd en geen puf...

Na een verbouwing van enkele weken door de aannemer, moesten we zelf aan de slag.
De ruwbouw stond er, maar dat was het dan ook.

Ik ben gek van hout, dus dat betekende dat er een wolwerkplaats werd gerealiseerd van hout.
Isolatie, platen, vloerverwarming, echte kozijnen van hout maakten de zaak af.
Dus denk nu niet dat het een 'houten doos' is, verre van dat.
Het is een heuse werkplaats, ( ik heb een beetje moeite met het woord atelier) met van alles er op en eraan. Warm, droog, comfortabel en toegankelijke voor rolstoelgebruikers. Dus brede deuren en een rolstoeltoilet.

Dat alles moet een verfje krijgen, twee lagen en soms meer.
Verfrollertjes versleten we hier bij bosjes, verf, afplakband en meer van dat soort benodigdheden vlogen er hier doorheen.

De IKEA heeft een hele goede klant aan ons gehad.
Want het is natuurlijk mooi als alle wol in ladekasten opgeborgen wordt.
Dat werkt voor ons handig en snel.
Natuurlijk klopte er weer het één en ander niet aan de levering....
Gelukkig werd dit zonder enig misbaar opgelost en konden we weer verder bouwen.

Van "Hout Moet" veranderde ons denken in "Houd Moed".
Want ergens komt er een eind aan alle inspanningen en arbeidsuren.
De zure appel van het afwerken van de wolwerkplaats, die appel hebben we bijna geconsumeerd.
Nu zijn we aan de laatste loodjes bezig.
De verbinding van de riolering zit er nu bijna in.
Een halve tuin doorgraven is geen sinecure.

De eerste laden zijn la gevuld met wol en vezels en het werken in een nieuwe bedrijfsruimte is een feestje!
Zeker als de schapen losgebroken zijn en hun weg vinden door de tuin naast de wolwerkplaats.
Gezellig, die beesten onder de ramen langs.

Het uitzicht is dan ook magnifiek!
Schapen, weiland en in de verte het bos.

Voor iedereen voor het nieuwe jaar: Houd Moed!
In de ruimste zin des woords.





zaterdag 29 september 2012

The Campaign for Wool


Al jaren zet ik mij (en met mij vele anderen), in voor het (weer) onder de aandacht brangen van wol.
Dat is om heel veel redenen hard nodig, daar kom ik straks op terug.

Nu eerst iets over 'The Campaign for Wool'.
Deze is in 2010 op initiatief van de kroonprins van Groot-Brittannïe opgezet om het product wol weer op de kaart te zetten.
Tevens worden door deze campagne de schapenhouders ondersteund.
Zij zijn immers de medeproducent van de wol.
Zonder de schapenhouders is er simpelweg geen wol.

We zijn nu twee jaar verder en het initiatief rolt zich uit over de planeet.
Door niet aflatende inspanningen van iedereen die zich hier voor inzet.

Zo is er van 6 tot en met 11 november aanstaande de nederlandse wolweek in galerie Droog aan de Staalstraat te Amsterdam.
Heb je tijd, ga dan eens kijken.

Maar waarom is het nu zo belangrijk dat we weer massaal gaan werken met wol?
Ten eerste is het een natuurlijk materiaal.
Het is een grondstof voor mode, textiel, woninginrichting en bouw, denk bij dit laatste aan isolatie met wol, die niet of weinig mileubelastend is.

Ten tweede is het gebruik van andere niet dierlijke of plantaardige vezelsoorten ongelofelijk mileubelastend. Acryl, polyamide en andere chemisch gefabriceerde vezels zijn daarvan voorbeelden.

Het gebruik van wol is een ultieme vorm van recyclen.
Eerst draagt het schaap een wollen jasje, daarna bewerken wij het vachtje en trekken we ons eigen gemaakte jasje of truitje aan.
Wol is een ademend materiaal. Het is comfortabel in het dragen.
Het is warm en het houdt tocht en wind goed tegen.
Ook is het van nature een vuilafstotende vezel.

Wol is bovendien een veelzijdig product voor de hobby- en handwerkmensen.
Er wordt gelukkig steeds meer gedaan op dit vlak met deze vezel en of je nu een enthousiaste spinner bent, graag vilt maakt of wol op een andere hobbymatige manier verwerkt. De meeste mensen zijn dol op wol.
Er zijn vele wolsoorten, het uitproberen van al die soorten dat is juist zo leuk.

En als kers op de taart helpt u ook vaak nog een bijzonder ras in stand houden.
Ook dat is hard nodig, vele schapenrassen worden bedreigd met uitsterven.
Dat is heel jammer, want zo gaan unieke eigenschappen van diverse bijzondere schapenrassen en wolsoorten verloren.

Nu hoor ik vaak dat wol zo duur is...
Tja, het is maar hoe je het bekijkt.
Een bolletje 'wol' van de Zeeman, dit is geen wol maar vaak een garen gemaakt van acryl of polyamide, is natuurlijk iets anders dan een bolletje wol van echte schapenwol.
De kwaliteit van wol ten opzichte van chemisch gefabriceerde garens is dan ook totaal anders.
Wie ooit een kledingstuk heeft gemaakt van wol, weet dat dit vele jaren meegaat.
Een truitje van een goedkoop acryl garentje ziet er na één seizoen dragen vaak niet meer uit.

Hoe kun je bijdragen aan The Campaign for Wool?
Ga naar hun website, heb je zelf een site op het gebied van wolverwerking?
Plaats hun 'banner' op je site.
Volg hen op twitter.
En volg het nieuws op de site, er is nu ook een nederlandse versie.

De ultieme vorm van het steunen van de campagne is natuurlijk als je echte wol verwerkt!


dinsdag 25 september 2012

Lang van stof en korte berichten...


Toen ik het bedrijf Kleiendraad enkele jaren geleden ging inschrijven bij de Kamer van Koophandel, werd me geadviseerd om een twitter-account te openen.
"Netwerken, mevrouw dat is de basis voor het moderne ondernemen". Dat werd me verteld.
Ik ben gehoorzaam en sta altijd open voor argumenten, dus ik opende de twitter-account.

Vervolgens had ik me ingeschreven en ik deed er vrijwel niets mee.
'Mijn' blauwe vogeltje,, lag al direct na het uitkomen van zijn ei op zijn ruggetje en stierf een schijnbare langzame dood....

Sneu!! Dat vindt u vast ook.
Ik ben me maar eens gaan storten op het leven inblazen van het blauwe twiitter beestje.

Maar ik vind het lastig. Ik ben van de lange verhalen en niet van de korte zinsneden die het liefste ook nog wat humorvol moeten zijn.
Iedere ochtend sta ik nu in de douche en probeer een nieuwe 'tweet' te bedenken.
Het lukt nog niet zo goed. Wat kun je kwijt in 140 tekens?
Bijna niks.

Maar ik doe mijn best, nooit te oud om te leren.
Dus,

En zie, ik schiet hier ook al tekort, want hoe plaats ik de link nar twitter?
Help mijn blauwe vogeltje, anders sterft het weer een langzame dood.

zaterdag 22 september 2012

Werk in uitvoering


Al vier weken lang zijn de aannemer, de installateur en de hovenier bezig om hier een prachtwerkplek te maken.

Dat betekent voor mij dat ik vroeg uit de veren ben. Ik zet tussen mijn bedrijvigheid door, koffie.
Daar worden de boterhammen namelijk mee weggespoeld.
En snotmiljaar, wat eten die bouwers veel zeg !!!!
Plakken brood, die thuis zijn klaargemaakt, met beleg zitten in koelboxen en verdwijnen in de magen van Hans en Ronnie, de bouwers.

De energie verstoken ze hier in het maken van een werkruimte.
Er ligt al een gevlinderde betonnen vloer, een vloerverwarming en er zijn tal van pijpjes die de vloer ontstijgen. Die zijn bedoeld om water enzo af te voeren.

Alle binnen- en buitenwanden staan nu. Ik krijg nu echt het idee dat het wat wordt.
De ruimte voor het kantoor is er, de wc plek (extra groot voor rolstoelgebruikers) en de eerste buitendeur is ook al geplaatst.
Kortom, de vorm is er.

Er zijn al heel wat vrachtauto's geweest om hun lading af te leveren.
Natuurlijk de isolatie, dan de plaatmaterialen en balken.
En afgelopen dagen kwam er dan eindelijk de auto met alle kozijnen en deuren.
Op maat gemaakt en al helemaal voorzien van uitzetbeslag en anti-inbraak gedoe.

Tussendoor kwam er een aardige hovenier met een minikraan.
Die heeft in een mum van tijd twee plantvakken helemaal leeg gemaakt.
Om bij de buitenkant van het gebouw te kunnen, moest er geruimd worden in de tuin.
Op het 'gazon' nou ja dat mag de naam niet hebben... liggen er nu twee stapels.
De één met groenafval en de ander met bruikbare struiken en planten.
Het was een aardige hoveniermeneer die zo lekker naar 'tuin' rook.
Bent u op zoek naar een goede hovenier? Ga af op de lucht.
Hij/ zij moet ruiken naar een combinatie van aarde en planten.
Dat zijn de echte vakmensen.

Iedere avond ga ik nu even kijken in 'mijn' nieuwe werkruimte.
Niets ruikt (afgezien van echte hoveniers) zo lekker als verse balken en plaatmaterialen.
Ik zie steeds meer hoe ik het ga inrichten en de opper van de bouw helpt me ook nog eens met goede ideetjes.

We hebben nog enkele weken te gaan voordat we echt aan de slag kunnen in het nieuwe onderkomen.
Verven, electra aanleggen en meer van dit soort zaken.
Maar we komen er wel.

zaterdag 8 september 2012

Keuring

We proberen als verkoper van ruwe wol onze leveranciers één maal per jaar te bezoeken.
Meestal lukt dat wel. Het is altijd een leuk weerzien en er wordt wat afgekletst.

Vandaag mocht ik ook nog eens bij de lammerkeuring van het Gotland Pelsschaap aanwezig zijn.



Een kolfje naar mijn hand, want de keurmeesters hebben én verstand van de dieren én verstand van de wol.

Het keuren van de lammeren is een uiterst serieuze aangelegenheid.
Ieder dier wordt afzonderlijk gekeurd.
Het wordt op een weegplateau gehesen en eerst wordt het gewicht bepaald.
Bovenaan de weegtafel zit een weegmachaniek wat exact het gewicht per dier aangeeft.

Dat wordt genoteerd. Vervolgens wordt er gekeken naar bouw en het karkas van het dier.
Gotland Pelsschapen zijn ( en moeten 'koehakkig' zijn. )

Het karkas is mede bepalend voor het slachtgewicht van het dier.
Was het ras vroeger nogal wat schriel qua bouw, nu is het wat 'ruimer' wat resulteert in meer bevleesdheid.

Dan komt de volgende uitdaging voor de kaurmeesters, het beoordelen van de vacht.
Op de tafel wordt het beestje aan een grondig onderzoek van de vacht onderworpen.


Maar waar let je op als keurmeester zijnde?
Allereerst moet de vacht over het gehele dier uniform zijn.
Dus de lokken moeten van een gelijkvormige structuur zijn over het gehele dier.
Een dichte vacht met een tint die ook nog eens steeds gelijk is, verdient de voorkeur.


De vacht kan medium grijs zijn, 'light grey' of 'dark grey'.
Glans, veerkracht van de lok en stapellengte spelen ook een rol.

Per dier is de de vachtstructuur echt verschillend.
Dat is mooi om te zien.
Ik zag grordijntjes van hele fijne lokken, lokken met een wat bredere stapel en alles wat daar tussen zat.
Het ene grijs is het andere niet!
Ik heb al een aantal dieren gespot die echt zo'n mooie vacht hebben....
Nog even een paar weken wachten en de scheerder komt langs.
Ik mag bij het scheren mijn voorkeuren aangeven en datgene afnemen waar ik belang bij heb.
Het was lastig kiezen vandaag, want ik vond heel veel vachten erg mooi!
Er komen dus prachtige vachtjes aan!

De fokker was in zijn nopjes, terecht, want hij kan met zes rammetjes afreizen naar de volgende rammenkeuring.
Het zal me niets verbazen als hij met minstens één van de rammetjes de eerste prijs in de wacht gaat slepen.

De keurmeesters Marjan en Rica, dank ik hartelijk voor hun deskundige instructie's.
Ik heb weer heel wat pgestoken vandaag.

donderdag 6 september 2012

Kat in de zak...


Een mooier plaatje kon ik niet vinden om dit blogje mee te openen.
Een kat in de zak, een zak waar ook nog 'Sale' op staat.
'Sale' staat voor uitverkoop en voor de verkoop van spullen waar je vanaf wilt.

In Nederland hebben we de alom bekende advertentiesite marktplaats.
Je kunt er van alles verkopen en je weet soms echt niet wat je koopt.
Garantie heb je niet en je moet maar zien of je net aangeschafte spulletjes echt werken.
De spreekwoordelijke kat, piept met zijn kopje al even boven de rand van de zak uit.

Ik krijg via de e-mail nogal eens de vraag of ik weet wat er ontbreekt aan een Louët spinnewiel.
Ik vraag op mijn beurt dan altijd om gedetailleerde foto's.
Soms krijg ik dan een beeld en kan ik mensen van advies dienen.
Wat ontbreekt er aan het wiel, is het te repareren of is het een heilloze weg.
Afgelopen week kwamen er weer twee dergelijke mailtjes binnen.

Veel spinnewielen hebben jarenlang op zolders gestaan, of in vochtige schuurtjes.
Het komt het wiel niet ten goede en vaak ontbreken er vitale onderdelen.
Soms koop je dus alleen maar een frame...

Goed we beginnen met foto nummer één.

U ziet hier een spinnewiel van het merk Louët.
Het type is het meest gangbare model, de S10.
Wat ontbreekt er?
Om te beginnen het trapstokje.
Dat is het onderdeel wat zich normaliter bevindt tussen het trapplankje en de wielplaat.
Daartussen moet een trapperverbindingsstukje, dat was hier stuk.
Bovendien moet het trapstokje rusten in een excentercup.
Het twijnrek ontbreekt, er ontbreken spoelen en een nieuwe snaar en een lagerschaaltje.

Goed dat hebben we gehad.
Foto nummer twee toont het volgende euvel bij een ander spinnewiel van hetzelfde type.

Het afremleertje en de afstelschroef zijn zo versleten en de afstelschroef zo roestig dat dit ook vervangen moet worden.
Bovendien zijn de zogenaamde vluchthaakjes ook verroest. Zo wordt de draad niet goed geleid door de vluchthaakjes.
Dit dient dus ook vervangen te worden.

Nu kiekje nummer drie, dit betreft ook spinnewiel nummer twee.

Onderaan dit model spinnewiel ziet u twee gaatjes, hier moet het twijnrekje in.
Maar dat is niet aanwezig.
Bovendien missen de spoelen en de snaar van het spinnewiel.

De kostenraming voor de ontbrekende onderdelen van beide spinnewielen komen neer op zo'n slordige honderd euro per spinnewiel.
En dan moet het nog helemaal gereviseerd worden en dan is het maar te hopen dat er geen slag in het wiel zit of andere ellende.

De kat neemt nu een aanloop om uit de zak te springen !!!

Er zijn helaas nogal wat mensen die in dergelijke 'koopjes' trappen.
Met een beetje pech zijn ze zelfs nog duurder uit dan als ze een nieuw spinnewiel zouden kopen.
Want voor € 220,- heb je al een spiksplinternieuwe Louët S17.
Dat is weliswaar een bouwpakketje, ongelakt, maar het zet zo eenvoudig in elkaar dat je het binnen een mum van tijd zelf gefixed hebt. En je bent dan verzekerd van een goed lopend spinnewiel met garantie.

In de loop der jaren hebben we nogal wat tweedehands spinnewielen hier de revue zien passeren. De meesten ervan kwamen mee met de cursisten. Meestal was er zoveel met de wielen aan de hand dat we moesten adviseren om toch om te zien naar een nieuw spinnewiel. Houtkachels en vuurkorven branden trouwens uitstekend op Louët framepjes!

Het is een beetje zonde van het geld als u een verkeerde tweedehands aankoop doet.
Dus laat die kat maar fijn in de zak zitten.

dinsdag 14 augustus 2012

Het Q- koorts beleid deel 4


Gisteren had ik een praatje met buurvrouw Tineke.
Het is mooi weer en dan zien we elkaar wat vaker.
We zijn weliswaar goede buren maar op 'zomerdag' treffen we elkaar wat vaker.
We maken dan een babbeltje.
Buuv Tineke is altijd in de weer met de tuin, het buitenom schilderwerk en meer van dat soort nuttige zaken.

Ze vertelde me dat er drie aanpalende buren besmet zijn met Q-koorts.
Dat was aan de ene kant schrikken, aan de andere kant was ik totaal niet verbaasd.

Boer H. die hier achter zijn grasland heeft, rijdt meermalen per jaar tonnen melkgeiten-stront uit.
Voor ons is dat het sein om de ramen maar even dicht te houden, de stamk is niet te harden.
Maar oké, je leeft en woont in een agrarisch gebied en de boer moet ook eten en zijn bedrijf voeren.

Voor de omwonenden is het nu een hard gelag aan het worden.
Twee van de drie getroffenen die een q-koorts besmetting hebben opgelopen, hebben een eigen onderneming en zijn dus eigen baas.
Er is geen sociaal vangnet...

Het werken zit er niet meer in.
Het huis van één van de q-koorts slachtoffers staat reeds te koop.
Hij kan zijn werk niet meer uitvoeren en het huis is niet meer te betalen.
En dat in deze recessie.

Ik heb erg te doen met de mensen die het betreft, je zal het maar meemaken.

Het grasland is inmiddels weer gemaaid en we wachten nu op de verse lading mest.
Met angst en beven.
Wij zijn de direct aanwonenden van dit grasland waarop de stront wordt uitgereden.
De q-koorts bacterie verspreidt zich via mest en kan in de lucht in een actieradius van 10 kilometer actief zijn.

Q- koorts beperkt zich dus niet tot een gebied in Brabant, maar treft nu ook onze provincie.
Een falend overheidsbeleid is hier verantwoordelijk voor.
Het 'ruimen' van dieren heeft dus niets geholpen...

Vijftig


Na een bijna doorwaakte nacht met hond Pat, het onweerde zo hevig dat ik die nacht mijn bed nauwelijks had gezien, werd het dan toch mijn verjaardag.
In familietermen heet dit een 'kroonjaar' en dan nog van een bijzondere soort.
Vijftig wordt je niet zomaar.

Omdat ik zo oververmoeid was, heb ik niets gemerkt van de opbouw-werkzaamheden in de voortuin hier ten huize.

Broer Rob en schoonzus Angelique hadden zich de avond ervoor eens flink uitgeleefd.
Met het idee om mij eens in het zonnetje te zetten.

Aan creativiteit ontbreekt het ze niet.
Allereerst het bord aan de gevel.
De cijfers zijn gemaakt van merinolontwol in plukjes gelegd en gelijmd op een stukje plaatmateriaal.
Dat ziet u hierboven.

De gehele voortuin werd versierd met rood met gele vlaggen.
Een erfenis van enkele jaren geleden toen de Vuelta startte in Witteveen, (Drenthe).
Vlaggetjes komen altijd van pas, nu dus ook.

Maar hoe maken we een SONJA???
Tja dat ging met wat meer hoofdbrekens gepaard.
Uiteindelijk is mijn evenbeeld ontstaan uit een broek, een trui en een hoofd van een paspop. De broek en trui zijn opgevuld met de vulling van een kindermatrasje.


"Mijn" handen zijn gamaakt van opgevulde werkhandschoenen.
Let op de details van het breiwerk!!!



"Ik" werd geflankeerd door twee gefiguurzaagde schapen die zich om de één of andere reden nog bevonden in de schuur van de zus van Angelique.

Het oude nep- Louët spinnewiel en de schommelstoel maakten het geheel bijna compleet.
Mijn onafscheidelijke petje, ik heb er twee, maakten het helemaal af.

De verjaardagsavond werd in kleine kring met familie en vrienden en buren gevierd.

Vijftig, het voelt hetzelfde als 49 maar toch ook weer niet....

Rob en Angelique, hartstikke bedankt voor de Sarah!

woensdag 1 augustus 2012

Oh the Weather Outside is Frightful.....


Ik hoopte nu eens op tijd naar bed te gaan....
Na een redelijk vermoeiende dag en wat schoffel- en harkwerk in de avonduurtjes, was ik er wel aan toe.
Bovendien, ik vier op 2 augustus mijn 50e verjaardag.
Om deze dag toch een beetje uitgerust te beginnen, hoopte ik goed te slapen.

Maar helaas. Het weer, of beter gezegd het onweer, gooit roet in het eten.
Er was al enige onrust in de hondenroedel te bespeuren, vast door het feit dat er onweer op komst was.
De situatie was wat 'licht gespannen'.
Zeker met een logeetje erbij.
Mazzel, zoon van Pat en Kate, logeert hier enkele weekjes.
Pa Pat en zoon Mazzel liggen elkaar niet echt goed, maar dat is met wat sturing goed te doen.
Vanavond was er wat meer interventie van onze kant nodig.

Goed en wel, ik ging naar bed.
Maar niet voor lang.
Het onweer begon en groeide uit naar een bui met hevige regenval en een 'thunderstorm'.
Een niet gewone onweersbui, maar zo'n bui waarbij het weerlicht niet van de lucht is en de klappen zijn gigantisch.
Ik ben niet zo bang voor dergelijk noodweer, maar Pat wel.
In zijn angst trekt hij Kate mee.

Kate en Pat slapen altijd bij ons op de slaapkamer.
Bij Pat is dat noodzaak want als er iets is waar hij bang voor is, dan is dat heftig onweer en het wordt dan een drama.
Hij breekt alles in zijn omgeving af.
Hij klimt op je hoofd en maait je helemaal plat.
Zijn hartslag is dan minimaal verdubbeld.

Kate heeft het privilege om bij ons de nacht door te brengen te danken aan het feit dat ze vorig jaar een fikse operatie heeft ondergaan.
Destijds moesten we haar monitoren tijdens de nachten en ze denkt dat dit nog steeds het geval is.

Kate slaapt naast het bed op een dekbedje waar ze een puntje aan sabbelt en dan tevreden in slaap valt.
Pat vlecht zich in een soort van bochtje aan en het liefst op het voeteneinde van onze sponde. Geheel en al in rust en je merkt verder niets van zijn aanwezigheid.

Het kwam niet van slapen.
Pat was door het dolle heen, in negatieve zin.
Hij stonk van de angst en Kate hijgde haar tong bijna uit haar bek van ellende.

De bui zwol nog verder aan.
Met de moed der wanhoop ben ik maar weer uit bed geklommen.
Het regende zo hard dat ik handdoeken en emmers heb moeten neerzetten op die punten waar het spontaan gong lekken.

Geheel tegen het advies van mijn overgrootmoeder in, heb ik de teevee aangezet met het volume op hoog.
Mijn overgrootmoeder stelde alles wat maar met elctriciteit te maken had meteen buiten werking tijdens een onweersbui.

Pat heb ik meegenomen naar de woonkamer.
Kate is naast E. in slaap gevallen.

De ellende is nu dat Pat in slaap is, wel met de teevee op hoog volume.
Ik nog een stukje schrijf om drie uur des nachts en dat ik bijna klaarwakker ben.
De bui is langzamerhand aan het uitdoven.
Kadootjes hoef ik niet.
Maar ik hoop dat ik morgen mag uitslapen....


woensdag 25 juli 2012

Van de rug en de tuinman

Ale enige maanden lang heb ik last van rugpijn.
Niks bijzonders, dacht ik.
Daar heeft een ieder wel eens last van en wat vanzelf komt, gaat ook vanzelf weer weg.
Ik deed wat oefeningen die ik ooit had geleerd om het euvel te verdrijven.
Het hielp geen steek.
Sterker nog de uitstralende pijn die helemaal naar mijn voet toeliep, werd heviger.
Ik sliep vier uurtjes 's nachts en werd dan wakker.
Zou ik aan een nieuw matras toe zijn?

Ik kreeg het advies om toch maar naar de huisarts te gaan.
'Een klassiek geval van Ischias mevrouw' luidde de diagnose van de arts.
Met een recept voor een ontstekingremmertje en een verwijzing naar de lokale fysio ging ik huiswaarts.

Op onderstaand plaatje ziet u in het rood aangegeven waar de pijnpunten zich bevinden.
En dan bleek ook nog eens dat ik de Ischias aan twee kanten heb.
Dus die rode lijntjes moet u dubbel zien.
Ik zag ook een beetje dubbel, zeker toen ik van het fysiomeisje hoorde dat het wel lang zou duren voordat ik van de kwaal verlost zou zijn.
De behandeling is niet leuk.
Het is een soort van marteling die ik onderga.
Het bestaat uit massage van de lagere bilspieren....
Je ligt daar met een onblote bilpartij en en daar gaat iemand fiks tekeer.
De tranen lopen me af en toe over de wangen en ik ben niet bepaald kleinzerig.
Ik loop met gemak twee weken rond met een gebroken knie.
(Tja ik zeur er even rustig op los, maar dat helpt, hoop ik, alles voor de genezing)


De kwaal belet me om nu eens echt werk te maken van de tuin.
Gelukkig heb ik een pa die de moestuin bijhoudt, maar ik heb ook nog een siertuin.
En die schreeuwt om aandacht en arbeid.
Ik durfde dus de tuin niet meer in....

Wat te doen?
Ik plaatste in uiterste nood een oproep op 'offertevergelijker' voor hoveniers.
Ik zag de bui al weer hangen.
Eindeloos wachten op reacties, want ik had geleerd van de offerterende aannemers.
Je zou denken dat er geen recessie is.

Maar hoveniers reageren in rolletjes van zes en dan in het kwadraat.


Het leuke is dat ze allemaal een andere inschatting hebben van de klus.
Er moeten twee borders leeg worden opgeleverd.
Vuil voeren we zelf af.
Planten die overblijven uit de ene border kunnen we herplanten in de andere border.

De rekenmachine van de hoveniers doet vervolgens zijn werk.


Waar de ene hovenier een half dagje voor nodig heeft, doet de andere er zeker twee dagen over.
Het resulteert in een prijsverschil van meer dan vijfhonderd euro in de offerte's.

Ik heb mijn roeping gemist...
Ik had hovenier moeten worden.
Ware het niet dat mijn rug het niet zo'n goed idee vindt.



zondag 15 juli 2012

Nieuwe garens

Wol spinnen, dat is mijn hobby en je kunt het zo fijn combineren met teevee kijken.
Ik kan nu eenmaal niet zo goed stilzitten en ik wordt van dat niets doen, knap ongedurig.
Het lekkere van spinnen is dat je handen bezig zijn, je voet(en) doen ook nog iets en er ontstaat een draad.
Nog een pluspunt is dat je er een beetje slaperig van wordt.
Althans dat geldt voor mij.
's Avonds kijk ik nog even wat 'stichtelijks' op de beeldbuis en ik kan met het hoofd na het spinnen geheel leeg, lekker de slaap vatten.

Hoe kom ik aan een nieuw idee voor een garentje?
Ach dat komt zo zomaar spontaan oppoppen in het brein.
Inpiratie is zo'n groot woord, maar meestal heeft het iets te maken met wat ik tegen kom als ik wandel.

Thuis gooi ik wat wol en vezels door de kaardemolen en soms lukt dat in één keer.
Maar soms ook niet....
Het beoogde effect blijft uit. De kleuren combineren niet goed of vallen weg ten opzichte van elkaar.
Maar al doende leer je heel veel.

Er zijn ook van die periode's dat ik geen zin heb in het kaarden van wol.
Dan pak ik iets uit mijn 'winkel' en ga daarmee aan de slag.

De volgende nieuwe garentjes zijn zo ontstaan.

Allereerst 'Rose' een garentje wat bestaat uit lichtroze merino met zijde en een wat donkerder tintje merinowol.
U ziet het op de volgende foto.


'Rosie' is het zusje van 'Rose' en heeft wat meer een lichtroze tint.

De zijde zorgt in beide garens voor een 'glimmertje' en het garen heeft door de toevoeging een stralende glans.

'Rosie' is iets dunner dan 'Rose', dat komt omdat ik het lekker vond om fiks dun te spinnen.
Je bent dan wat langer bezig en als je nét in een ultraspannende etappe zit van de Tour de France, dan kun je langer met je wol toe.
Ik betrap me er wel op dat ik als de renners harder gaan fietsen, ik ook de neiging vertoon om sneller te trappen....

donderdag 5 juli 2012

Je gaat op vakantie en je neemt mee....

U kent het wel, u gaat op vakantie en u maakt lijstjes.
Alles staat erop, van Aardappelen tot Zwempak.

Die lijstjes maak ik allang niet meer, ik stapel kledij in een wasmand, ga nog eens langs de bibliotheek en neem een forse stapel boeken mee en tegenwoordig pak ik de Victoria (lees opklapbaar spinnewiel) in en neem voldoende wol mee.
De aardappelen koop ik wel op de plaats van bestemming.

Ik kan niet meer zonder spinnewiel en wol als ik weg ben....
Ik ben namelijk verslaafd aan het spinnen en het rustgevende aspect van het ronddraaien van het wiel.

Viltvriendin Ria, van Viltatelier de Hoeve, maakte kennis met mijn Louët Victoria.
Ze stond op het punt om met haar campertje af te reizen naar Schotland.
Met wat vakantiegeld wat nog geen duidelijke bestemming had, ze twijfelde over de aanschaf van een I-Pad, overwoog ze de aanschaf van de Victoria.
Het spinnen op het dubbeltraps spinnewieltje beviel haar zo goed dat ze toch besloot om een Victoria aan te schaffen.

Tussen de levertijd van een week en haar vertrek zat te weinig tijd.
Dus mocht ze mijn eigen Victoria meenemen naar Schotland.

Hieronder ziet u Ria heerlijk spinnen in de buitenlucht met een fantastisch uitzicht op de "Scotch Mountains" , hond Kalle zit braaf naast haar.


In Schotland regent het wel eens....
Dat is niet erg, vanwege de regenval is het er ook juist zo groen en zo mooi.
In de camper is het dan goed spinnen.


In een caravan of camper is het vaak woekeren met ruimte.
Je moet alles opruimen om weer naar bed te kunnen.
"Victoria" paste zich prima aan aan de omstandigheden en ingeklapt nam ze haar plekje in onderin de linnenkast van de camper.


Voor Ria was het spinnen heerlijk om te doen en weer eens wat anders dan het lezen van ettelijke boeken, het invullen van woordpuzzeltjes en het doen van sudoku's.

Overigens is de Victoria een volwaardig spinnewiel, dus niet alleen geschikt voor vakanties's maar ook om dagelijks op te spinnen...

Zeker voor kleinbehuisden is het de oplossing.
Het is geen 'sta in de weg', maar een klein en volwaardig spinnewiel waar je alles op kunt spinnen.

Dus, voor wie nog op vakantie gaat en graag spint, overweeg de aanschaf van de Victoria.
Vergeet de wol niet mee te nemen op uw trip!

zondag 1 juli 2012

Wolmarkt Orvelte aankoop nummer twee

Het geld brandde vandaag misschien een beetje in mijn zak...
Maar ik heb er geen spijt van!
Want een vrouw zonder tas, is als een ridder zonder paard.
En ik kom niet om in de bijouteriën en mode-hebbedingen, dus mag ik eens in de pak 'm beet tien jaar, een beetje uit de band springen?
Ja, dat mag ik.

Wol is een veelzijdig product en het wordt al hergebruikt als het vers van het schaap komt.
De wol zorgt voor warmte en isolatie van het dier.
Daarna gaan wij er als mens, leuke en nuttige dingen mee doen.

We spinnen, breien, haken, weven en vroeger heeft menigeen onder de wollen dekens, de koude nachten in slecht geisoleerde slaapkamers doorgebracht.
Veel dekens waren van hollandse makelij.
Maar blijkbaar kwam de klad in de wolverwerking in ons land en we kozen ook nog eens massaal voor het dekbed.

In het kader van het hergebruik en het recyclen, zijn er mensen die van die oude wollen dekens weer nieuwe producten maken.

Zo'n productieve mevrouw kwam ik vandaag tegen.
Tassen maakt ze, van de oude AABEE en Nolanda dekens.
En niet zomaar tassen!

Neem maar eens een kijkje bij de hieronderstaande kiekjes van mijn aankoop.


Lekker ruim van binnen en gevoerd met gewatteerde stevige stof met een extra afsluitbaar vakje.


Er zitten ook nog de kekke labeltjes op van de originele deken.



Een detailfoto van de hengels,


Hierboven ziet u dat er ook nog aan een vakje voor de mobiele telefoon is gedacht.

En als u goed kijkt ziet u op de achtergrond Lucy nog even racen....


Hieronder nog even de tas aan de deur van de deel, de deur wordt binnenkort vervangen door een nieuw exemplaar.
Soms is hergebruiken nu eenmaal niet meer mogelijk....

Bent u ook op zoek naar zo een bijzondere tas?
Laat het dan maar even weten.
De 'tassenmevrouw' heeft helaas geen website, maar ik kan u wel voorzien van haar adres.











Wolmarkt Orvelte, aankoop nummer één....

Het was vandaag een prachtige dag!
Lekker weer en we dachten bij onszelf 'ach laten we de provincie weer eens intrekken'.
We vereerden het museumdorp Orvelte met een bezoekje.
Dat was een beetje een voorspelbaar uitje, want het was er namelijk schaapscheren.
Om de boel wat meer op te luisteren met wol en wolactiviteiten, was er een heuse wolmarkt georganiseerd.

Het was druk aldaar.
De parkeerplaatsen waren gelukkig ruimschoots voorhanden en er klonk al van verre, folkmuziek.

Op Ierse klanken werden de waren aan de man en voornamelijk de vrouw, gebracht.
De lucht van verse stroopwafels, vermengde zich met wierrook van een kraampje wat deze stokjes verkocht.

Ik weet niet of u het ook heeft of ook zo ervaart, als je één wolmarkt gezien hebt, heb je al een idee hoe de volgende is.
Veel kraampjes zijn bijna identiek qua koopwaar en aankleding.

Toch vond ik uitschieters!
En hoe. Ik ga er vandaag dan ook wel twee stukjes aan wijden!

We liepen al bijna meteen bij binnenkomst op de kraam af van Huberdien Sassen.
Huberdien is vrijwiller bij de schaapskudde van Westerbork, die overigens zijn onderkomen al jaren heeft in Orvelte.

Huberdien heeft een passie voor wol.
Dat is niet zo gek als je altijd maar tussen die schapen zit.
En wie appelen vaart, wie appelen eet.
Dus veel van de wol wordt verwerkt door Huberdien.
Maar het meest opvallende aan haar werk is wel dat ze een compleet eigen stijl ontwikkeld heeft.
Onder de naam 'Atelier Wolkewietje' verkoopt ze haar maaksels.


Naast de woonaccessoires zoals kussens en plaids, maakt ze beesten.
Handpoppen maar ook wandobjecten in de vorm van schapenkoppen.
In een combinatie van naaldvilten en natvilten maakt ze de mooiste en zeer natuurgetrouwe dieren.

Zowel de heer des huizes als ikzelf, vielen als een blok voor een wit met grijs en zwarte schapenkop.

Hier ziet u onze nieuwe inwoner, straks als de bedrijfsruimte klaar is, krijgt hij een eervolle plaats.


Hieronder nog even een andere schapenkop van Huberdien Sassen.




Wellicht komt Huberdien op termijn, hier lesgeven in het drie dimensionaal vilten.
Maar dat is nog een beetje toekomstmuziek, we houden u wel op de hoogte als het zover is.

In de tussentijd kunt een kijkje nemen op haar site, www.wolkewietje.nl

vrijdag 29 juni 2012

Een nieuwe bedrijfsruimte, deel twee

Na vele overwegingen zijn we er dan toch uit.
We hebben een aannemer en vandaag heb ik de beslissende handtekening gezet!
Dat is altijd een hele stap....
Heb ik er slapeloze nachten van? Neen, dat nu nog nét niet.
Maar het is en blijft een hele verantwoordelijkheid en een grote stap.

Om de handtekening te zetten togen we via de Drentse binnenwegen naar Ruinen.
Daar werden we verwacht door meneer Brand van aannemersbedrijf Jan Coeling.

Daar gaan we dus mee in zee.
Gelukkig had ik al een voorzetje van mijn broer Rob die er interim als timmerman heeft gewerkt.
Hij deed een goed woordje voor dit aannemersbedrijf en de adviezen van Hans Brand deden me besluiten om hen aan te nemen.
Normaliter worden binnenwanden opgetrokken uit gipsplaten.
Daarna komt er een stuukmeneer die de hele zaak netjes afwerkt en dan heb je een wand en een plafond die eigenlijk nog steeds boterzacht zijn.
Waarom zouden we het niet eens anders aanpakken?
Hans stelde voor om houtplaten te nemen in plaats van de geijkte gipsen dingen.


Je kunt de houtplaten mat schilderen, zo kwasten dat de nerven en de knoesten nog zichtbaar zijn of ze gewoon neutraal laten en niet afwerken.
Wil ik wat ophangen, dan kan dat heel simpel, een schroefje en klaar is Sonja.
Zelfs behangen schijnt mogelijk te zijn, maar daar moet je huwelijk wel tegen bestand zijn.....
De heer des huizes, behangen en zijn echtgenote (ik) dat is geen gelukkige combinatie.

Vanmiddag heb ik de houtplaten in levende lijve gezien. Ik vind ze prachtig en ze deden me denken aan mijn opleidingstijd in Epe. Daar hadden we in de ruimte's voor 'beeldende vakken' ook van die wanden en plafonds.
Hout heeft bovendien een natuurlijke uitstraling en dat gaat erg goed samen met mijn producten, wol en andere natuurlijke vezels.

Nu ga ik me even verlekkeren aan tegels voor het sanitair gedeelte.
Ik moet me richten, volges de kenners, op Mosa tegeltjes.
Gelukkig hebben ze die ook in kleurtjes!

De inrichting zal gebeuren met keukenkasten van IKEA.


Lekker veel ladekasten met super veel opbergruimte.
Het komt op frames te staan zodat ik de werkeilanden kan verschuiven naar de muren zodat er een multifunctionele ruimte ontstaat.
Er is nog een hoop werk te verzetten, maar vannacht ga ik lekker opgelucht slapen en ben ik over drie maanden vanaf nu als alles goed gaat, in het bezit van een heuse bedrijfsruimte met alle mogelijkheden om sneller en efficiënter te werken.

De handtekenig staat, ik kan niet meer terug, maar dat voelt goed!

zaterdag 23 juni 2012

Hersenwerk voor honden



"Ach wat een schattig puppy heeft u".
Dat was één van de eerste opmerkingen die ik ooit kreeg toen we aan Mór, de eerste Border Collie, begonnen.
Ik zal u het maar eerlijk vertellen.... we hadden eigenlijk niet zo'n goed beeld van een dergelijk ras wat graag 'wil werken'.
Tuurlijk, we hadden wat boeken gelezen over hondenrassen, veel was er overigens niet beschikbaar en we praten nu over de tijd nog voor het internet.
Maar een boek is altijd anders dan de praktijk.
Je kunt je suf lezen, tegenwoordig uren surfen op het wereldwijde web, maar die hond is in de praktijk namelijk wat anders dan de doorsnee vertegenwoordiger van een bepaald ras.

Nu quote nummer twee, nog steeds even actueel als dat ik hem destijds hoorde.
"Een Border Coliie, oh daar moet je heel veel mee wandelen en fietsen, ze hebben veel beweging nodig".
Ik weet niet hoe het met u zit, maar een wandeling met de honden van een uur vind ik wel genoeg.
Er moet ook nog gewerkt worden! Door de bazen wel te verstaan, zij moeten centjes verdienen om die hondenmagen te vullen, rekeningen betalen van de dierenarts en meer van al die zaken die een hond nodig heeft.

Ik kende ooit eens mensen die hun Border Collie op die manier moe dachten te krijgen.
Ze begonnen met een redelijke opbouw van de wandelingen, een pup mag namelijk niet zo lang lopen.
Het wandelen werd uitgebreid tot het lopen van een halve dagmars, dat bleek niet genoeg. De hond was bij thuiskomst nog niet moe. De bazen lagen voor Pampus uitgeteld op de bank.

De benenwagen werd vervangen door de fiets.
Dagelijks werden er tochten met de tweewieler ondernomen die zo'n vier uur duurden.
Het hielp geen snars. De hond was eventjes lichamlijk moe, maar stond alweer na een half uurtje paraat om er weer op uit te gaan.
Gaven ze daaraan geen gehoor, dan had de hond zijn streken wel in petto.
Blaffen totdat ze er horendol van werden, het slopen van het meubilair, het openen van de pedaalemmer en de inhoud onderzoeken op bruikbaar spul, het opjagen van de kat etc.
Uitslapen was er niet meer bij, hun wekker was de hond geworden! Die wekker liep steeds wat eerder af.

Wat moet je met zo'n stierlijk vervelende Border Collie of andere hond die graag zijn hersens gebruikt?
Eigenlijk staat het antwoord al in de bovenstaande zin.
Juist, zet zijn hersens aan het werk.
De commercie speelt daar al heel handig op in.
Er zijn vele 'puzzels' voor honden.
Nee, geen sudoku's of kruiswoordraadsels, maar meestal van hout gefabriekte schuifpuzzels waar hondenkoekjes in gestopt dienen te worden.
Hieronder ziet u een voorbeeld.


Er zijn ook puzzelballen waar hondensnoep in gestopt kan worden.


Best leuke attributen, maar de hond heeft het zo door en dan zit u met die redelijke dure aanschaf in uw maag.
Kortom, uw brein moet ook aan het werk!
U dient creatieve oplossingen te verzinnen om aan de niet aflatende eis van geestelijk vermaak van uw trouwe viervoeter te voldoen.
Tja dat is best een opgave, was iedereen maar zo creatief in het bedenken van lollige hersendenkspelletjes.
Ik ga u steeds een beetje op weg helpen.

We beginnen bij het begin.
Het voeren van uw hond.
Het is zomer, dus het is tuinweer.
Hopelijk heeft u een tuin.
U gaat zijn voer verstoppen in de tuin.
Uiteraard moet u de hond tijdens uw verstoponderneming van zijn voer, binnen laten.
Het moet een beetje stiekem gebeuren, dan wordt het pas spannend!
U gaat naar uw tuin. U neemt zijn voer mee.
Het voer verstopt u op mgelijke en onmogelijke plekken.
In een (half)omgekeerde bloempot.
Onder een struik, of een forse plant.
Achter een hekje of achter een stuk tuingereedschap.
Wat hoger, op een tuinstoel.
Maak het beginnetje makkelijk, steeds moeilijker naarmate de hond verder in de tuin geraakt op zoek naar zijn eten.
U haalt uw hond op en geeft hem de opdracht "ZOEK".
Laat het hem maar uitvogelen.
Wedden dat hij het leuk vindt!
De hersencellen gaan aan het werk.
De hele avond heeft u geen kind meer aan hem.

dinsdag 19 juni 2012

Het q-koorts beleid (deel drie)

Gisteren presenteerde de nationale ombudsman, Alex Brennikmeijer, het rapport over het q-koorts beleid.
De titel was veelzeggend... "Het spijt me".

De kennis over de uitbraak van de q-koorts bleek al langere tijd bekend op de ministeries die er mee van doen hadden.
De daadkracht ontbrak echter.
Dat resulteerde in een aanpak van de q-koorts die op alle fronten faalde.
Vele mensen werden ziek, verloren door hun ziekte inkomen en wat nog erger was, er stierven mensen ten gevolge van de uitbraak van de q-koorts.

De aanpalende boerderijden hier in Drenthe die geiten hielden, werden 'geruimd'.
Ik zal de beelden van de vrachtauto's met grijpers en de afzettingen, niet snel vergeten.

Het moet voor de boeren die het betrof een harde tijd geweest zijn en een heel beladen dag op het moment dat de dieren geruimd werden.
De mannen in witte en blauwe pakken deden hun werk.



Ook wij hadden een op zijn minst vreemd jaar qua lammerij.
We hadden veel zieke ooien, een hoge lammersterfte en daarvan denken we nog steeds dat de q-koorts daar debet aan was.
Onze dierenarts was in ieder geval duidelijk in zijn oordeel en zijn diagnose!
Enten konden we niet, we hebben geen kinderboerderij, we zijn slechts 'hobbyboeren'.
Het enten tegen deze ziekte wilden we wel, maar het vaccin was zo beperkt voorradig, dat we alleen tijdens de bronsttijd van de schapen konden enten.
Dat zou weer resulteren in abortus.
Kortom, dit was ook geen optie.

Het leed onder dieren en mensen is groot.
Ik hoop dat bij een volgende uitbraak van dergelijke ziekten dit soort beelden tot het verleden gaan behoren!













zondag 17 juni 2012

Tussahzijde (met merinowol)



Eén van de favoriete producten uit de winkel die ik beheer, is de merino met tussahzijde.
Het spint voortreffelijk, gemakkelijk en ook nog eens heel erg dun.
Maar wat is tussahzijde nu eigenlijk?
Het is een 'wilde' zijde soort.
De zijde wordt gemaakt door de zijderups.
In de wereld van de zijderupsen heb je twee soorten.
De ene zijde soort is zijde van de gekweekte moerbei zijderups.
Het beestje wordt gedood om vervolgens zijn of haar coconnetje te gebruiken om de zijde verder te verwerken.

Bij de wilde zijde soorten, oftewel de tussahzijde soort, mag het insectje blijven leven.
Het is dus iets diervriendelijker.
Maar de meeste mensen zal het welzijn van een insect echt niet belangrijk zijn.

Er zit ook wel wat verschil in de wilde en de gekweekte soort.
De tussahzijde laat zich moeilijker bleken.
Het heeft een wat meer beige tint dan de gebleekte witte moerbeizijde.
Maar eigenlijk geeft dat nét wat extra's aan een draadje.

De tussahzijde met merinowol in een verhouding van 50% zijde en 50% merinowol, is fantastisch om te verwerken.
Vorig jaar spon ik er een nieuw garen mee.
Ik noemde het 'Pippa', naar de zus van bruid Kate op de Royal Wedding in Engeland.
U weet wel, de vrouw van William de oudste zoon van prins Charles.
Eén draad spon ik met de tussahzijde met merino en de andere draad spon ik met Nieuw-Zeelandse lamswol.
Het resultaat ziet u hieronder.


Omdat ik qua spinnen nooit echt stilzit, heb ik ook nog even een een ander garentje gefabriekt.
Op de handwerkdagen in Zwolle liet ik me verleiden tot de aankoop van de zogenaamde 'sarivezels'
Dit zijn uitgeplozen (moerbei) zijdevezels van kledij uit India.
Die vezels bevielen me niet zo. Ze waren stug, hard en lastig te verwerken.
Het leek een beetje een miskoop maar daar moet men soms wat creatief mee omgaan.
Met wat inspanningen van mezelf, de schaar en de "Standaard" kaardemolen van Louët, verpulverde ik de sarivezels tot handzame en bruikbare stukjes en werd het een verwerkt tot een garentje.
De merino met tussahzijde gaf er schwung aan.
Hat garentje 'confetti' was geboren.


Nu ben ik bezig met alweer een nieuw garen.
Het is nog dunner dan 'Pippa' en heeft meer zijde in zich.
De draad bestaat uit merino met de tussahzijde en een draad gemaakt van 100% moerbeizijde.
De naam is er al, het word 'Lady Catherine'.
Kate heeft na haar huwelijk haar naam namelijk veranderd in een meer gedistingeerde tital.
'Kate' zo gewoontjes.... dat moet natuurlijk wat luxer worden, net zoals dit nieuwe garentje.

De foto heb ik nog niet, maar het is prachtig!
En dat heb ik allemaal te danken aan de rupsen.