De 'rekenkamer', deel twee

Vele jaren geleden ben ik opgeleid tot activiteitenbegeleider.
Het beroep stond niet ter discussie. Het was een gegeven dat vooral de oudere medemensen in bijvoorbeeld een verpleeghuis of verzorgingshuis, nu wordt dat overigens vaak aangeduid als 'woon-zorgcentrum', recht hadden op een plezierige vorm van dag/avondbesteding.
Goed dat zei gezegd.
Wat moet u daar nu weer als lezer?

Ik zag deze week een televisie-uitzending waarbij een 'woon-zorgcentrum' als voorbeeld werd genomen voor het moderne 'zorgen voor de oudere mens'.
Te zien was een bejaarde dame, dementerend, die met een medewerkster van de instelling een spelletje pim-pam-pet deed.

Ach het spelletje roept onherroepelijk herinneringen bij u op....
U ziet u zelf nog zitten op zaterdagavond.
Nét in bad of onder de douche geweest, natte haartjes en de gaskachel snorde op een gure herfstavond.
Het hele gezin deed een spelletje.
"Noem een groente met een A". "Andijvie natuurlijk".

In het geval van de bejaarde dame, was de vraag "noem een soort boterhambeleg met een G". Na enig nadenken kwam het antwoord. "Gerookt spek". Wat een vondst!

Een spelletje doen met een bejaarde dame van de woon-zorginstelling in deze reportage, kost de bewoonster letterlijk € 21,00!
Eén-en-twintig euro voor een half uurtje één op één contact.

Ik weet niet hoeveel activiteitenbegeleiders er nog hun werk kunnen uitoefenen, ze zijn vast al wegbezuinigd.
Ook de activiteiten die normaal waren zijn er misschien ook al niet meer...
Niet meer de leuke spelletjesavonden, muziekmiddagen, hobby- en knutselochtenden.

Zelfs voor het gezamelijk eten wordt nu een beroep gedaan op vrijwilligers.
Daar heb ik niet zo'n probleem mee, dat een medemens zich inzet voor anderen, dat is alleen maar een pré.

Ik broed op een plan...
Het is nog volop in wording.
In kleine kring is het al bekend.
Nu maak ik de kring bewust wat groter. Ik hoop namelijk op uw 'feed-back' om dit beginnende idee, ( de kinderschoenen, u weet wel), van de grond te krijgen.

Het heeft te maken met oma's en eventueel ook opa's die kunnen breien, haken en spinnen.
Dat zijn er heel veel!
Het zijn tevens activiteiten die je op hoge leeftijd nog kunt doen.
Geen tuttige dingen maken, maar hippe zaken die verkopen, de opbrengsten kunnen de makers zelf weer investeren in die zaken die ze van belang vinden. Of dat nu extra zorg is, een glaasje wijn bij het eten of een ommetje met een verzorgende, mogelijkheden zijn er zat.
Ze hebben het zelf verdiend met hun eigen garens en brei- en haakwerken.

De weg er naar toe is nog lang. Ik moet alle inns en outs en mogelijkheden nog verder en grondig onderzoeken.
Heeft u suggesties? Laat het mij dan weten.

Bollenstreekse taal

Als u een beetje het nieuws heeft gevolgd dan is u vast opgevallen dat het lidwoord 'het' dreigt te verdwijnen.
Het brengt mij tot het volgende.
Taal is onderhevig aan veranderingen. Of die nu cultureel of langer al aanwezig zijn, dat doet er niet toe.

In één van mijn vorige stukjes schreef ik over 'de' aanrecht.
In goed Nederlands (moet dat nu volgens het groene boekje der vaderlandse taal nu met of zonder hoofdletter?)
Het moet natuurlijk 'het' aanrecht zijn....
Mijn excuses. Ik ben een product van de Bollenstreek.
Daar hebben ze een wat aparte kijk op onze taal en ik heb daar mijn wortels liggen. Dus ook mijn wat kromme taalgebruik.
Ik schijn trouwens ook nog 'roots' te hebben liggen qua familie, in Zuid- Afrika.
Stellenbosch is vernoemd naar een verre voorouder.
In Zuid-Afika hebben ze een mooi soort taal. Het is simpel.
Een milk-shake heet bijvoorbeeld een 'melkschudding'.

In een e-mail naar een spincursiste schreef ik over mijn stalbenen.
Het kaarden van wol neemt veel tijd in beslag en je staat als aan de grond genageld al wol doorvoerend voor en door het apparaat.
Ik schreef dat ik er 'stalbenen' van kreeg.
Ik verwoordde het nog netjes want in onvervalst bollenstreeks heet het 'stalpoten'.
De spincursiste had er nog nooit van gehoord. Ik wel, het was een gevleugelde uitspraak bij ons thuis. Zeker als er hard gewerkt werd.
Plank na plank werd er door de schaaf- en zaagmachine doorgevoerd.
Om vijf uur was het tijd voor ontspanning, daarna volgde er de warme maaltijd.
Mijn pa rende op zaterdag zijn rondjes door het bosgebied.
In de zomer zwom hij 's ochtends in het plaatselijke buitenbad.
Dé remedie tegen stalpoten!!!

Maar wat zijn stalpoten of stalbenen nu eigenlijk?
Het is oedemvorming in de poten of benen van een hoefdier.
Geen grote malheur, want het is met meer bewegen goed te verhelpen.
Voor bewegen, heb liefste in de buitenlucht, heb je echter wel tijd nodig.
Nu nog een paar blikjes met tijd en ik kan er weer tegenaan!

Herfst (deel twee)

Wat een 'hunk'...
Deze kiek kreeg ik zojuist van Liesbeth, onze 'hof'fotografe.
Ze had onder leiding van een deskundig natuurfotograaf, Edwin Giesbers, plaatjes geschoten in de natuur.

Dat moet een kwestie zijn geweest van afwachten.
Tot je een ons weegt.
Want je hebt niet zomaar een wild beest voor je lens.

Liesbeth vindt de foto wel mooi als uitgangspunt voor een kaardvlies.
Ja, ze heeft gelijk, maar er komt toch ook wat meer kleur in.
De tinten van amerikaanse eiken in herfsttinten en nog wat meer.
Maar u moet nog wel even geduld hebben.
Het is hier erg druk.
We verwerken van de ene bestelling na de andere en er liggen wasrekken vol met mohair te drogen.

Als de rekjes leeg zijn gaan we weer Wensleydale lokken verven.
Het assortiment moet nodig worden uitgebreid.

Tussen de bedrijven door ga ik dan maar eens fröbelen aan dat nieuwe kaardvlies.
Ik heb die pompoen en die granaatappels flink in het hoofd zitten.
Dat belooft nog wat.

Ik kom nog even terug op de pompoenen en het recept.
Ik kan natuurlijk wel leuk schrijven over kleine gehaktballetjes, maar u wilt vast weten hoe wij die maken.
(Als u daar geen prijs op stelt mag u dit stukje overslaan)

Het recept:
U koopt mager runder- of lamsgehakt.
U kiepert dat in een mengkom.
Doe daar een rauw ei en voldoende paneermeel bij, het moet niet klef worden.
Voor de kruiderij gebruikt u, venkelzaad, korianderzaad, steranijs en kardemom. De kardemomzaden zitten in een schilletje, die schilletjes gebruikt u niet, die gooit u weg.
U doet een klein beetje (een ietsiepietsie) van alle kruiderij plus wat peper en zout in een vijzel. U gaat dan flink tekeer met uw overtollige energie en wrijft dit alles goed fijn.
Is het alles goed gemengd en fijn, dan doet u het kruidenmengsel in de mengkom.

Was uw handen en ga aan het kneden.
Is het mengsel goed gekneed en heeft het de juiste consistentie, dan draait u kleine gehaktballetjes ervan. Ongeveer zo groot zo als u op onderstaande foto ziet.

U ziet dat er in de balletjes ook nog een 'groentje' zit.
Dit groene aspect mag platte peterselie zijn of een beetje muntblad.

Bak de balletjes in een koekepan met olijfolie.

Oh ja ik had het over lamsgehakt.
Dat is even een puntje wat ik nog wel wil aanroeren.
In ons land wordt te weinig lamsvlees gegeten.
Het is een kwestie van het 'zielig' vinden of niet gewend zijn.
Lamsgehakt heeft een redelijk neutrale smaak.
Het slachten van lammeren vindt vaak pas plaats als het lam ten minste een maand of zes oud is. De sterke smaak van schapenvlees heeft het dan echt nog niet!
Het dier heeft een fijn leventje gehad.
Weliswaar kort, maar wel buiten.
Niet in overvolle stallen zonder daglicht.
Kortom een eerlijk product, niet overvoerd met allerlei hormonen en andere ellende.
Koop eens lamsvlees en u zult merken dat het lekker is.

Herfst

Sakkerju, wat is het mooi buiten!
Stop je al die kleuren in een pot of vaas, dan krijg je een stilleven zoals hierboven.

Ik loop door het bos met zes honden.
Het ruikt kruidig en de kleuren zijn een feest voor het oog.
Ik snap niet dat mensen last krijgen van en herfstdepressie want dat is echt niet nodig.
Ga lekker naar het dichtstbijzijnde woud, trek de laarzen aan en kijk, ruik en banjer door al het moois. Als u geen hond heeft, leen er dan eentje van de buren. Pret verzekerd en met een compagnon in het bos heeft u dubbel lol.
U komt vast opgewekt thuis.

Thuis liggen er hier drie granaatappels op de aanrecht.
Ik koop ze altijd omdat ik ze zo mooi vind.
Want eigenlijk eet je voornamelijk pitjes....

Ik moet er nog een echte foto van maken, want de granaatappels hier in huize de wolvenbergerweide, zijn veel mooier!
Ze zijn wel de aanleiding geweest voor een nieuw kaarvlies voor de webwinkel, maar daarover later in een volgend stukje, meer.

Nog zo'n kleurrijk eetbaar ding is de pompoen.
Laat het nu nét vandaag Halloween zijn. Dat komt mooi uit voor dit stukje.
Nee, u krijgt geen plaatje van de Halloween pompoen, zonde van al dat uitgeholde vruchtvlees.
Maar wel een kiekje van die mooie oranje vruchten.

Vooruit, ik doe er maar meteen een receptje bij voor pompoen uit de oven.
U koopt een pompoen een beetje een medium tot small formaat.
Te groot en ze worden draderig.
Was de pompoen goed af onder de kraan. Boenen mag best.
Snijdt een klein kapje af van de pompoen, zo heeft u grip op de vrucht.
Snijdt het ding in tweeën en verwijder de pitten.
Ga vervolgens verder met vierendelen totdat u acht parten heeft.
Maak een mengsel van olijfolie, tijm, zout, peper en honing.
Met een bakkerskwastje smeert u het kruiden/oliemengsel op de parten pompoen. Lekker ruim insmeren!!
Vet een ovenschaal in met olijfolie.
Leg de parten op de schilkant in de ovenschaal.
Zet de schaal in de oven op zo'n 180 graden en laat het gerecht zo'n drie kwartier bakken in de oven.
Temper de oven als het bakproces te snel gaat en de pompoen te donker wordt.
De pompoenparten zijn klaar als het vruchtvlees zacht is, de schil is het dan als het goed is ook.

Eet de pompoen met(noten)rijst en kleine pittige gehaktballetjes.
Het is stevige kost, dus een boswandeling van te voren is geen slechte keuze.

'De rekenkamer'

Er is een aardig televisie programma wat iedere week een 'rekenvraag' van een kijker onder de loep neemt.
Deze week was de vraag: "wat kost oma"?

Om dat te onderzoeken gingen de redacteuren op pad en aan de slag.
Dat leek nog een hele rekentoer.
Maar gelukkig heeft de overheid precies in kaart gebracht wat een gemiddelde oma in het verzorgingshuis mag kosten. Een bejaarde dame (voor een bejaarde heer ligt het tarief niet anders) kost de gemeenschap € 158,- per dag.
Dat is een bejaarde die een zogenaamd zorgzwaartepakket 3 heeft. In meer begrijpelijke taal is dat iemand die zorg nodig heeft bij het wassen en aankleden, hij of zij krijgt een maaltijd en medicatie verstrekt en wordt af en toe eens naar buiten geholpen om een frisse neus te halen. En de kosten voor huisvesting zijn daarbij inbegrepen.

Het is een mager bedragje waar heel veel van gedaan moet worden.
Concreet betekent dit dat je als oudere weinig eisen mag en kunt stellen en het moet doen met heel weinig aandacht.
Je zit dan volgens mij te verkommeren achter de geraniums die toevallig eens zijn meegenomen door een kind wat zo vriendelijk is om je af en toe te bezoeken.

Aan het einde van het programma werd het gelukkig leuk!!!
Wat blijkt, er worden cruisereizen aangeboden voor bejaarden met een hulpvraag.
Drie maanden de wereld rond voor € 101,- per dag. Dat is een besparing van meer dan vijftig euro per dag.

Mijn brein sloeg weer eens op hol....
De wereld rond, ach dat is misschien wel erg ver en vermoeiend.
Al die indrukken. Misschien wil oma van vijfentachtig gewoon lekker naar een gebied met zon en een azuurblauwe zee.

In Griekenland gaat het economisch gezien heel slecht, maar er liggen volop mogelijkheden.
Prachtige omgeving, gezond voedsel wat plaatselijk in te kopen is. Dat is ook al weer een besparing. Bovendien gaat er dan weer wat geld naar deze economie in nood. Vervolgens moet er havenbelasting worden betaald en diesel worden ingenomen, dat is weer accijns voor de griekse staat.

In Griekenland zijn heel veel jonge mensen werkloos.
Zij kunnen op het schip ervaring opdoen en een opleiding volgen in het hotelvak.
Ze kunnen assisteren bij het rondrijden van rondstoelen over het promenadedek en meer mensenwerk verrichten. En passant doen zij weer wat meer vreemde talen ervaring op. Nooit weg en altijd weer en pluspunt op je CV.

De zon heeft een heilzame invloed op oude botten en op het humeur.
Vers voedsel met smaak bereid, is beter voor de mens dan een kant en klaar maaltijd.
Het zou wel eens heel veel medicatie kunnen schelen.....

Als ik ooit zo oud mocht worden zou ik het wel weten!
Ik ging lekker luxe naar de zon, heerlijk verwend worden na een arbeidzaam leven.
Als je eenmaal zo oud bent heb je daar recht op.
De rest van het jaar ga ik dan wel achter de geraniums in mijn kamertje in het zorgcentrum. Ik heb in ieder geval wat om naar uit te kijken. Want ik ging het volgende jaar weer mee.

Van de besparing die het oplevert koop ik dan extra zorg in, in de maanden dat ik weer in Nederland ben. Ik wil dan iedere dag onder de douche en iedere dag even naar buiten gereden worden. En natuurlijk een verse maaltijd en geen magnetron-oppiepbakje.
Dit zijn namelijk allemaal zaken die niet standaard in die € 158,- zitten.

Het is echt geen rare gedachte.
Je moet alleen een beetje creatief nadenken.
Ook zin in zo'n oplossing? Ik zie u graag als ik zo rond de tachtig ben.
We nemen het spinnewiel mee, de viltnaalden en de bubbeltjesfolie.
En natuurlijk heel veel wol.

(Het volgende stukje gaat gewoon weer over een schaap of zoiets, schrik maar niet, maar dit wilde ik toch even met u delen.

'Herdy' de Herdwick

Op één van onze omzwervingen in Engeland kwamen we deze meneer tegen.
Hij is al op leeftijd. Hij is helemaal wit-beige... Een Herdwick heeft meestal een witte kop en donker grijs lijf. Hoe ouder ze worden hoe lichter de wol wordt.
Deze Herdwick ram was een exemplaar met een goed humeur en een slimmerik.

Al toen wij aan kwamen lopen, kwam hij direct een kijkje nemen.
Hadden wij iets lekkers bij ons? Nee, dat niet, oké hij liet zich toch gewillig op de kiek zetten.

Herdwicks blinken niet uit in superzachte wol. Het is meestal zo taai en grof als prikkeldraad. Maar soms kom je wol van dit schaap tegen die wat zachter is. Daar liep ik nu nét tegen aan. Ik houd het vachtje voor mezelf, het is muisgrijs en het gaat vast wel wat moois worden.

Van de wol moet dit ras het dus niet hebben, wel van de uitstraling.
Zegt u nu zelf, zo'n oogopslag en je smelt toch?
Er is in Engeland een bijzondere winkel die zich richt op de verkoop van artikelen waarmee de opbrengst weer ten goede komt aan het Herdwick schaap.
Het webadres is herdy.co.uk , zoek dat eens op en zie hoe leuk de artikelen zijn die zij verkopen.

Zelf ben ik een fan van de knit-kits, vooral die waarvan je een bijna echt Herdwick schaap kunt breien.

Wil je sparen voor een vakantie in het Lake- District in Engeland? Dat kan! Met de 'Herdy Bank' een spaarpot in de vorm van een Herdwick schaap, kun je alle muntjes kwijt en dat is een mooi begin van je vakantiegeld.

Nu rijst de vraag misschien op of Engeland duur is.
Nee, dat is niet meer zo.
De reis ernaar toe is wellicht prijzig, je moet het Kanaal nu eenmaal oversteken.
Maar bij vroegboeken kun je al heel wat voordeel binnenhalen.
De lente- en de herfstmaanden zijn qua overtocht goedkoper dan de zomermaanden.

Het levensonderhoud is nauwelijks duurder dan in Nederland. De engelse pond staat bijna gelijk aan onze euro.
Vlees is wat prijziger, maar is van een veel betere kwaliteit dan in ons land.
Zuivel en groenten zijn ongeveer hetzelfde in prijs als in ons land.
De groente is beter en smaakvoller!
Brood is lekker, zeker als je de niet fabrieksgebakken soorten koopt.
Uit eten is veelal een feestje in de lokale pub, veel pubs hebben een bijna michelin status.

De Tesco is een goede en goekope supermarkt die je vaak als megastores vindt in buitenwijken van wat grotere plaatsen.

Als je in Engeland bent en je komt bordjes tegen (bruin met een witte letter en een eikeblad) dan stuit je op een 'property' van de National Trust. Het is raadzaam om daar een kijkje te gaan nemen. Meestal zijn het landhuizen met prachtige tuinen. Ben je in een gebied met veel van dergelijke 'property's' overweeg dan een abbonnement. Dat heb je er zó uit!
Misschien kom je nog wel een bijzonder schapenras tegen!!!

White Face Dartmoor

Op onze reis door het grote Engeland, kwamen we de White Face Dartmoor schapen tegen.
Omdat ik nogal gek ben op schapen met een gekrulde vacht werd ik natuurlijk extra enthousiast.
Krullen en gedraaide (lange) lokken hebben mijn aandacht.

In Engeland heb je vele soorten bijzondere schapenrassen.
Ze hebben vaak de naam van het graafschap, oftewel provincie, waarin het ras zijn oorsprong vindt.
De rassen zijn meestal "at risk", wat zoveel betekent als dat ze met uitsterven bedreigd worden. Economisch gezien is het vaak niet haalbaar om ze te houden. Een modern ras zoals de Texelaar, of kruisingen ervan, leveren per lam een hoger slachtgewicht op en zijn ook sneller 'rijp' voor de slacht. De schapenhouder kiest dan ook vaak voor een ras wat meer oplevert dan een bijzonder soort schaap.
Met al die economische overwegingen van een schapenfokker is de wol van ondergeschikt belang geworden. Dat is natuurlijk jammer...
Maar gelukkig keert het tij een beetje door al die mensen die spinnen en vilten. Die hobbymensen willen een bijzonder vachtje en opeens is de wol dan weer wat meer waard.

Goed, hoe is de wol van het White Face Dartmoor schaap?
Allereerst is het wit, het is golvend en heeft een microncount die ligt tussen de 35 en 40 microns. Dat is best wel hoog, het is dus geen wol die je direct op de huid zou dragen. Maar het is wel sterk en heeft een subtiele glans.
Voor de vilters is het een interessant product. De krul zit hem voornamelijk in het laatste eind van de lokken, het geeft een werkstuk nét dat beetje extra!

Er zijn eigenlijk twee soorten Dartmoor schapen, je hebt de witte variant en de "Grey Faced Dartmoor" die weer minder mooi spint dan de "White Faced Dartmoor".
De krul van de Grey Faced Dartmoor is ook minder nadrukkelijk aanwezig.
In de twee rassen zit dus een duidelijk verschil, terwijl ze uit het zelfde gebied komen en qua genen dicht bij elkaar liggen.

Het gebied waarin deze rassen hun oorsprong vinden, is trouwens zeer de moeite van een bezoek waard.
U vind deze streek in het zuid-westen van Engeland.

Terug van weggeweest

Met deze foto van twee van onze Wensleydale Longwool ooien begin ik mijn stukje.
Kleiendraad had even een 'break'. Dit had te maken met een verbouwing en met een vakantie die tevens zakenreis was.

In ons eigen land is het lastig om aan goede wol te komen. Veel schapenfokkers van bijzondere rassen hebben oudere dieren die wol leveren van mindere kwaliteit.
We moeten dus investeren in nieuwe en oude contacten met schapenfokkers in voornamelijk het Verenigd Koninkrijk, oftwel Engeland.
Dat is geen straf! We doen dat graag want de engelsen zijn heel erg aardig, gastvrij en we maken steeds weer nieuwe vrienden die ons met open armen ontvangen. Wij hebben een passie voor schapen en de engelse fokkers van bijzondere rassen delen die zelfde voorliefde voor hun dieren en hun ras ook. Dat schept een band en we kunnen uren volkletsen over wol, schapen fokken en diverse rassen.

Engeland is een erg mooi land! Wie denkt dat het er altijd regent heeft het mis. Zeker het zuidoosten en midden van Engeland heeft een fijn en aangenaam klimaat.
Het regent er minder vaak dan in ons land en de temperatuur is iets hoger.
Ideale omstandigheden voor een reis in het begin van oktober.

We gingen dus wol ophalen. Van de gekleurde Wensleydale's lag er al een aantal kilo's op ons te wachten. Mooi spul, maar het is schaars en daar betaal je als koper dan ook een beste prijs voor. Maar het is wel wol van de tweede en eerste scheringen, dus hele goede kwaliteit!
Het fokken van bruine Wensleydale's is niet gemakkelijk. Het witte gen is blijkbaar dominant en de geboorte van een zwart lam is dan ook een feest. Een belofte voor de toekomst.

Maar we hebben niet alleen Wensleydale wol meegenomen. We hebben ook de hand weten te leggen op de bijzondere wol van de White Faced Dartmoor schapen.
Het moet nog uitgezocht worden, het moet nog op de 'kiek' en op de website van Kleiendraad, maar het is mooi en bijzonder spul...

De engelsen zijn behulpzaam en willen ons graag voorzien van nieuwe contacten met schapenhouders in hun land. We hebben een lijst met adressen waaruit we kunnen gaan putten.
Onze auto moet volgend jaar een beetje groter worden want als we al die vachten mee moeten nemen dan past dat niet meer in de Peugeot Partner.

We zijn nu weer thuis, alle tassen zijn uitgepakt, de meeste honden weer op honk en we zijn bekaf. Vakantie is bedoeld om bij te komen, maar we hebben best een vermoeiende reis achter de rug. En dit was dus niet alleen vakantie.

We willen bij deze alle hondenoppassers bedanken die zo lief waren om Pat, Kate, Nuala, Jolee, Lucy en Seanan op te vangen. Zonder hun inzet en liefde voor ons zestal Border Collies, hadden we de trip niet kunnen maken.

De komende dagen gaan we aan de slag om alle bestellingen te verwerken en te verzenden. Even flink aanpoten.

Iets over een oude fiets, het leren van een ambacht en de moderne techniek

Het was een drukke week!
Druk met de voorbereidingen op een tijdelijke winkelsluiting en druk met het lesgeven aan diverse dames.
Verdeeld over drie dagen, kwamen de verse spinsters langs.
Vol verwachting op wat komen ging.

De eerste lesdag kwamen er twee aardige dames op leeftijd bij me binnen met een auto vol met twee spinnewielen.
Die kwamen van de rommelmarkt en van zolder van een familielid.
Thuis hadden ze al wat geoefend met de wielen, maar dat viel niet mee.
Het garentje had nog het meeste weg van een hard elastiekje met heel veel krinkels. Teveel twist dus.
Het garentje was strogeel, eerst dacht ik dat het plantaardig geverfd was, maar het bleek erg oude wol te zijn.
De lanoline ( het wolvet) droogt dan op en wordt steeds geler van kleur.
Met wassen op een lage temperatuur krijg je dat vet er niet uit en de kleur dus ook niet.
De wol was kort van vezel, dat maakt het spinnen er in het begin ook niet gemakkelijker op.
Als je begint met het spinnen, is het handig als je kiest voor een wolsoort met een lange vezel zoals Texelaar wol, Swifter wol of bijvoorbeeld Flevolander wol.

De man des huizes sjouwde de spinnewielen in huis.
De woonkamer stond meteen vol. De dames namen plaats achter het spinnewiel en ik probeerde zo goed als het ging onderricht te geven.
Dat viel niet mee. De wielen vertoonden kuren. De spanning van de draad was op één van de spinnewielen niet te regelen. Zodra er aan de knop van de spanning wat werd gedaan, vloog het onderdeel van het spinnwiel af.
Het werd provisorisch verholpen door een strootje tussen het afremknopje te plaatsen. Het was een beetje een lapmiddel, maar het werkte.

Al piepend en krakend sponnen de dames ondertussen wel een draadje wat steeds beter werd. Dat was al winst. De ergste twist was eruit, het draadje werd zachter en zag er aantrekkelijker uit.
Maar het blijft zwaar trappen op zo'n oud model spinnewiel.

Spinnewielen heb je in vele uitvoeringen en vaak is het uiterlijk ook een beetje streekgebonden.
Hieronder zie je je een gelders spinnewiel.

Qua uitvoering best mooi, zoals zo veel antieke spinnewielen.
Maar vaak trappen ze heel erg zwaar, trekken ze als een gek aan de draad en is er weinig te regelen aan de draadspanning.
Om dan het spinnen goed te leren moet je wel over heel veel doorzettingsvermogen beschikken en niet snel last hebben van je rugspieren , je armen en je benen.

Ooit leerde ik op mijn opleiding het spinnen van wol op de Louët S10.
Van mijn buurvrouw en hospita, mocht ik haar antieke spinnewiel model 'schippertje' lenen.
Het werd een ramp, 'schippertje' en ik accordeerden niet met elkaar en ik dacht dat ik het spinnen nooit zou leren....
Waarom ging het wel op de S10 en niet op het antieke ding??
Het lag uiteindelijk niet aan mij, maar wel aan het gereedschap, het spinnewiel dus.

Toen ik eenmaal wat geld bij elkaar gespaard had, kocht ik mijzelf een spiksplinternieuwe Louët S10. Na enig assemblagewerk, wat overigens weinig voorstelde, trapte ik moeiteloos de ene kilometer draad na de andere.

Nu, tientallen jaren later heb ik een dubbeltraps spinnewiel. Sterker nog, ik heb er twee!
Mijn favoriet is de Victoria, omdat ik er zo lekker achter zit en het zo handig is mee te nemen.

Gisteren heb ik de reeks van drie dagen spinles geven afgesloten met het instrueren van een nieuwe cursiste die zichzelf de Victoria kado had gedaan.
Een goede keuze als je klein behuisd bent en je geen groot (en extra) meubelstuk in je woonkamer wilt hebben.
Victoria vouw je eenvoudig op tot een klein en plat pakketje.

De nieuwe spinster was erg in haar sas met haar aanwinst en kon al heel aardig een draad maken na een dagje spinles.
"Victoria" en zij reisden weer huiswaarts en ze zullen vast dikke maatjes worden.

Meestal geef ik de spinles op de oude vertrouwde S10. Daar is niks mis mee!
Het is een oerdegelijk wiel en het trappen en het maken van een draad is, na enige oefening, voor de meeste mensen goed te leren.
Maar oefening baart kunst. Thuis volgt de volgende uitdaging.
Het geleerde weer in praktijk brengen.
Een goed en licht werkend spinnewiel helpt daar enorm bij!
Op tweedehands verkoopsites kun je soms nog een goede S10 kopen.
Let er wel op dat het wiel niet krom is, dat alle onderdelen goed functioneren en dat het spinnewiel nog goede onderdelen heeft.
Als je die allemaal moet gaan vervangen komen er nogal wat kosten bovenop.
Soms is het dan beter om een nieuw spinnewiel te kopen en de ongelakte versie van de S10, de S17, aan te schaffen. Een blikje lak en wat uurtjes schilder- en doogwerk en je hebt een prima spinnewiel!

Op een oude fiets kun je prima leren fietsen. Maar het helpt wel als die fiets niet rammelt en uit elkaar valt en niet te zwaar trapt.
Dat is voor het aanleren van het wol spinnen, niet anders!

Pieter Post

Ik ben gek op post, ja leuke post wel te verstaan, niet de blauwe enveloppen van de belastingdienst. Of rekeningen van instanties die om wat voor reden dan ook mijn brievenbus weten te vinden.

Pieter Post is, als hij zijn werk leuk doet, een graag geziene gast.
Wij hebben de post- en pakkettenbezorgers in vele uitvoeringen.
Stuk voor stuk leuke enthousiaste knullen die hier kilo's wol indragen en een praatje maken.

De enveloppe bezorgers merk ik niet op. Ik haal de post uit de brievenbus en meestal is dat een malheur....
Er moet iets betaald worden, er moet iets gedaan worden, kortom weinig lolligheid.

Gisteren was een dag die alles weer goed maakte!
Wat zat er in de brievenbus?
Een heus pakje!

En dit stond er op de linkerbenedenzijde;

Nou daar wordt een mens toch blij van!!!!!!!!!!!!!!!
Ik kreeg een eneveloppe met inhoud van Octavie.

Wie is Octavie?
Zij is een mooie vrouwsmens uit het zuiden des lands.
Ze illustreert, schrijft als de beste en laat u meedelen en verwonderen over de simpelste dingen des levens. Maar met heel veel flair, u ziet de schoonheid die zij ziet. Kortom u wordt bevangen door haar kijk op de wereld en door wat zij ervaart.
'Google" eens naar Octavie en u kunt haar perikelen lezen op haar weblog.
Maak kennis met haar werk, haar kindjes, haar hond, de schapen en haar leven.

Wat zat er in de enveloppe?????
Een prachtig boekje over het schaapscheerfeest voor en met kleuters.
Een kookboek met recepten die streekgebonden zijn en via de overlevering op moeder en dochter overgaan.
Een zakje met zaaizaad voor het volgend jaar.... Een complete verrassing want er staat niet op wat het moet worden, een grapje van Octavie.
En een mooi kaartje.

Oei, het maakte de dag helemaal goed!

Octavie, DANK JE WEL!!!!!

"Kiss that Frog"..............

Eén van de aardigste mensen in de wereld en één van de meest begenadigde muzikanten is Peter Gabriël.
Wie ooit naar een live optreden van hem en zijn band is geweest, is onder de indruk en heeft ongetwijfeld een fabuleuze avond gehad.

In het rijke oevre van Peter bevindt zich een song genaamd "Kiss that Frog".
U kent vast het sprookje wel van de prinses die een kikker moet kussen.
Ze overwint haar gruwel en kust de kikker die door haar zoen verandert in een prins. Ze leefden nog lang en gelukkig....
Het liedje is gebaseerd op de vertelling van de prinses en de engerd.

Nu komt mijn 'sprookje'.
Deze week wilde ik na een late avond, het regende en het onweerde dat het niet mooi meer was, eindelijk naar bed.
Hond Pat heeft het niet op onweer en het is dan beter om de bui even uit te zitten en dan de slaapkamer op te zoeken om van een welverdiende nachtrust te gaan genieten.

Hond Pat slaapt op de slaapkamer. Zijn angsten zijn beter te controleren als hij vlak bij me is en dan voelt hij zich veilig.
Ik heb ermee leren leven en Pat gaat ergens in een hoekje liggen en ik heb geen last van hem.

Pat heeft een bedritueel.
Hij heeft een kussen in de vorm van een schaap. Het is gemaakt van zachte teddystof en hij gooit het twee maal in de lucht en gaat dan slapen.
De menselijke variant van een paar bladzijden lezen alvorens het schemerlamje uit te doen.
Het schaapkussen gaat al jaren mee. Dat is opmerkelijk want alle stoffen beestjes en pluchen dieren die we ooit hadden, zijn al door zijn toedoen gesneuveld.

Op de slaapkamer was mijn schemerlampje al aan, mijn elektrieke deken stond op standje één, want het is in de slaapkamer al erg koud.
Het schemerlampje geeft een zacht schijnsel en in dit zeer getemperde licht zag ik het schaapkussen naast mijn bed liggen.
'Hm, Pat heeft nu eindelijk een gat gemaakt in de buik van zijn schaapkussen' meende ik.
Ik voelde aan datgene wat ik dacht dat uitpuilende vulling was....
Het voelde koud aan en sprong weg!!!!

Het was een KIKKER!
Gatverderrie en dat in de slaapkamer op tien centimeter van mijn sponde.
Walgelijk.
Ik heb niet heel veel vaststaande principes waar het beesten en beestjes aangaat van het 'enge soort' . Maar één van de principe's is wel dat ik mijn slaapkamer niet deel met kikkers.
Zelfs niet als het stiekem toch prinsen blijken te zijn.
Tot het zoenen van koudbloedige griezels ga ik zeker niet over.
Aanraken is al eng genoeg.

Wat te doen in zo'n geval?
Vangen, maar dat bleek niet goed te lukken.
Met bezem en pan ging het niet.
De kikker sprong gewoon naar een plek waar ik hem nooit kon bereiken.
Namelijk onder het bed.
Al mijn inspanningen liepen op niets uit.

Ik heb de nacht op de bank doorgebracht.
De volgende dag hebben we de zoektocht naar de kikker weer voortgezet.
We hebben het diertje niet meer gevonden.
Waarschijnlijk is hij toch tegen een prinses aangelopen en is hij nu weer een prins.

Tijdens het maken van een kaardvlies heb ik op de IPOD nog even naar
"Kiss that Frog", maar nu in de live uitvoering geluisterd.
Leuk nummer, maar het zal vanaf nu toch met een herinnering aan de ongenode gast aangehoord worden.

Van Anda's handen

Het spinnen en het wolvirus zit Anda in het bloed.
Vorig jaar deed ze hier haar eerste ervaringen op in het verwerken van wol.
We hadden een leuke dag samen en dat resulteerde in een vriendschap en nu een samenwerking.

Anda heeft een zwak voor lokale, inlandse wol.
Voor een ieder die denkt dat wol van hollandse schapen prikt en niet geschikt is voor verwerking, nou dat is niet zo!
De wol van inlandse rassen kan juist bijzonder mooi zijn.
Zeker de lamswol is vaak van een hele goede en draagbare kwalitiet.

Anda maakte al een erg mooie tuniektrui van wol van het Jacobschaap.
Alle bruin, beige en grijstinten zitten erin.

Vervolgens maakte ze een vest met een dubbele kraag van grijze wol van de Blauwe Texelaar.
Deze schapensoort levert een prachtig gemeleerde tint grijs.

Anda en ik gingen op een zeer koude en regenachtige dag naar een plaats in Drenthe waar een wolfeest werd gehouden.
Ik weet niet of het nu aan het weer lag, maar we kwamen op een lumineus en verwarmend ideetje.
Er moesten plaids komen, van echte wol, handgesponnen en verwerkt tot stevige en robuuste woonplaids, geschikt voor binnen en buitengebruik.

Anda ging aan de slag met emmers, teiltjes, heet water en wasmiddel.
De vachten die we voor dit doel bedacht hadden, moesten schoon!
Daarna kwam het kaarden aan de orde.
Er ging heel wat wol door de kaardemolen en Anda spon de wol tot ze genoeg had voor een plaid.

De witte wol komt van het Drents Heideschaap, ook al hier in de buurt gefokt en gehouden.

Na ampele pogingen met de breipennen, die niet zo mooi werden naar Anda's zin, greep ze naar de haaknaald.
Dat paste beter bij de wolsoort.

Het resultaat mag er zijn.
Prachtige plaids, warm, wollig en van lokale dieren.
100% handwerk.

Deze plaids zijn vanaf nu in de webwinkel van Kleiendraad te koop.

Op de thee

Recentelijk was ik jarig. Ja alvast bedankt voor uw felicitaties.
Omdat er hier druk gewerkt werd op de doordeweekse dag, die alweer een nieuw jaar markeerde in mijn leven, besloot ik het niet te vieren.
Althans niet thuis, maar wel op een dag dat het me beter uitkwam in een klein clubje van ouder plus vriendin, schoonmoeder en mijn partner.

Ik wilde iets anders, iets ontspannends en geen werk aan koffie, drank, gebak en hapjes. Dat wilde ik nu eens laten doen.
Lekker onderuit zitten en verwend worden.

In het Dagblad van het Noorden, gaan twee redacteuren steeds eten, of iets anders culinairs doen in Drenthe of Groningen.
Zo genoten ze (van) een 'high tea' in Eesergroen.
Bij 'Lucy's Inn' aldaar.
Het werd een lovend verhaal.

Nu kun je tegenwoordig overal high tea-en.
Maar bij Lucy moet u dat echt eens doen.

We hebben er een tiental jaren geleden al eens gegeten en het was echt lekker.
De kok was toen net in liefde gevallen met een echte engelse, dat is dus Lucy.
Lucy verruilde het regenachtige Groot-Brittannië voor het regenachtige Nederland.
Samen zetten ze de zaak voort en Lucy's kwaliteiten op het gebied van gebak en brood zijn fenomenaal.

Er komt niets uit een pakje of een zakje.
Alles is vers en zelfgemaakt. De thee is van losse blaadjes in een tissue achtig zakje, het brood van de sandwiches ook zelfgebakken, jam huisgamaakt en vast ook nog zelfgeplukt.

We begonnen met een warme quiche. We hadden niet geluncht, dus dat vulde onze knorrige magen al een beetje.

Daarna kwam een etagére ter tafel met drie borden erin.
De onderste bevatte vier soorten sandwiches. Met vier overheerlijke hartige vullingen.

Op het middelste bord de scones, met drie soorten huisgemaakte jams en room. De scones waren niet hard en taai, maar luchtig en knapperig.
De jam was goddelijk, ik vond vooral de framboos erg lekker.

Bovenop, vijf soorten gebak.
Chocoladegebak, citroengebak, victoria spongecake en nog meer lekkers.

We hebben heel veel kopjes verschillende thee gedronken.
Eerst even wiebelen met het zakje....

De inrichting bij Lucy is zo oubollig dat het gemakkelijk voor engels kan doorgaan.
Dat moet je maar even voor lief nemen.
Maar met mooi weer, dat was het op die dag niet, kun je fantastisch buiten zitten onder de fruitbomen.

Dus doen, high tea-en bij Lucy's Inn!!
Wel van tevoren reserveren, want Lucy moet natuurlijk wel de tijd hebben om te gaan bakken.

Eesergroen ligt vlakbij Borger, een leuke plaats met het hunebedmuseum wat ook al de moeite waard is.

Alweer bijna een jaar voorbij

Vandaag liep ik te lopen in het bos. Dat doe ik bijna dagelijks met mijn zestal honden.
Vorig jaar waren er het nog acht.
Acht maal vier vieze poten en acht smerige zanderige vachten die thuiskomen na een uitje.
Nu nog maar zes honden die hun troep achterlaten in de bijkeuken.

Het is al bijna aan jaar geleden, namelijk op de kop af een week, dat Phoebe stierf.
Het gemis en de emotie overviel me, tijdens het wandelen.
Er is nog geen dag geweest dat ik niet aan haar dacht...
Het afscheid nemen van een dierbare hond is een verschrikking.

Opeens waren er de tranen, zomaar in het bos.
Gelukkig had ik een zakdoek bij me.
En geen mens in de buurt. Gelukkig maar.

Nuala liep direct naast me. Ze voelt zoiets aan.
Ze is een bijzondere hond. Net zoals Phoebe dat was.

Vanavond, ook stom toeval stuitte ik op een gedicht van Mary Elizabeth Frye.

Heel mooi en sterkend voor de ziel.
Phoebe is er niet meer in lijfelijke vorm, maar nog wel in mijn hoofd en in allerlei verschijningsvormen.

Ik staarde naar het veld met het geoogste graan en dacht aan haar.
De wind bij de 'Oude Willem' pakte me vandaag beet, kijk daar was ze...
Ik keek vanavond naar de sterren en daar wuifde ze naar mij.

Al lopend kwam ik Phoebe tegen.
Thuis gekomen heb ik haar bloemetjesurn maar even afgestoft.
Ik heb me vermand, het missen zit niet in die asbus of wat er in zit, het zit in kleine dingen. Het leven gaat door en ik ben blij dat ik haar kleinzoon, Seanan, bij me heb. Er is iets wat haar levend houdt.

Missen, het is een lastig ding!

Bamboe

Ik weet niet of ik er al eens een stukje over geschreven heb, maar hierboven ziet u bamboe.
Ja dat ziet er nu niet uit als die groene stengels waar koalaberen zich mee voeden.

Trouwens, dat is een andere soort bamboe.
De bamboe die verwerkt wordt tot vezels om garens mee te spinnen en te vilten en in de kledingindustrie te verwerken, dat is een soort waar de koalabeer zijn neus voor optrekt. Waarom?
Ja dat weet ik niet, ik ben geen koalabeer.

Wat ik wel weet is dat de bamboe geweldig te verwerken is in kaardvliezen.
Ik ben nu bezig met een een kadootje voor mijn schoonzusje.
Ze krijgt een garentje wat bij haar ketting van Vitorina past.
Vitorina is de keramiste die van die mooie kettingen maakt...

Ik heb het eerste kaardvlies af. Er zit flink wat bamboe in en dat geeft zo'n mooi glansje aan het garen.
Het is te laat en te donker om er een mooie kiek van te maken, maar het is een plaatje.

Bamboe is een plantaardige vezel die vele goede eigenschappen heeft.
Het is sterk, ademt en is hypo-allergeen.
Kortom het is een veelzijdig product.
En het glanst erg mooi, bijna net zo mooi als zijde.

Tja, die draadjes

Hier is een kaartje van de wereld.
Blogspot maakt het nu mogelijk om te zien waar al die lezertjes vandaan komen. Waar u groen of heel ichtgroen ziet heb ik lezers, waar u een zwarte punt ziet, (dat is ons land) daar wordt de weblog meer intens gelezen.
Ik ben 'confused' en 'flabbergasted'.
Wat wil het geval, het geval wil dat mijn blog al meer dan dertienduizend maal bezocht is.
In mijn opinie is dat echt heel veel, superveel zelfs....

Ik kan ook nagaan wat mensen veel lezen.
De logjes over de honden bijvoorbeeld, maar ook de posts over vezels, schapen en wol.
Zelfs mijn vakantieperikelen worden met aandacht in de gaten gehouden.

Brrr, best wel een beetje eng.
Vorige week had ik het over het webloggen en schrijven met iemand die dat voor zijn werk doet.
Zijn slotconclusie was dat alle webloggers het doen om erkenning te krijgen.
Het komt voort uit (volgens hem) miskenning. De mensen die een weblog schrijven zijn onzeker over hun eigenheid en willen dat ze gelezen worden.
Kortom, er is een steekje los aan mij! (Maar eerlijk gezegd, ik wist het al wel)

Kijkend naar het kaartje ben ik wel benieuwd naar u!
Wat ziet u als als 's ochtends wakker wordt en u kijkt uit uw venster?
Wat doet u zoal op een dag?
Wat maakt u blij en vrolijk?
Kortom, ik denk aan u, in het verre USA, zelfs vanuit Rusland heb ik lezers en vanuit de rest van de Europese Unie.
Een spannende gedachte...

Het augustusvlies

Iedere maand maak ik een nieuw kaardvlies.
Ik heb op voorhand, halfweg de 'oude' maand, al plannetjes.
Meestal wijzigen die ideetjes niet.
Het breinwaaien gaat door en zo maar opeens is er een plan van aanpak.

In juli regende het pijpenstelen.
Met laarzen aan en regenjack, liep ik mijn dagelijkse wandelingen door het bos.
Geflankeerd door zes of zeven honden.
Die geven niets om het 'hondenweer'.
Sterker nog, ze vinden het dolletjes.
Al die plassen, daar kun je je geweldig in uitleven.
Een leuke manier van pootje baden.

Van pootje baden kom ik dan op de beelden van strand, zon, zee en zand.
Warmte, zitten aan de waterkant van de zee.
Lagune's met van die turquoise waters. Peilloos diep en je ziet er de vissen zó in zwemmen.

Ook al heb ik niks met 'warme' landen, je kunt wel even naar zo'n zee en strand verlangen als je koud en nat van de regen thuiskomt.
Kijk en dat verlangen vertaalt zich nu weer in een kaardvlies.

Hierboven ziet u het.
Aquablauw met zandbeige, wit van de schitteringen van het licht.
Er zit een fikse hoeveelheid zijde in in wit en turquoiseblauw.
De elektrieke kaardemolen doet het werk, ik voer de wol in en voila er is weer een kaardvliesje klaar.

Het is erg mooi geworden, in het echt is het nog veel prachtiger.

Wat doet zij als zij spint

Ja spinnen natuurlijk! Maar een paardentand en een vrouwenhand staan nooit stil.
En ach weet u, ik heb zo'n fijn spinfateuiltje.
Ik zit er graag in en ik en mijn Louët Victoria zijn dan samen te vinden voor de beeldbuis.

Maar de teevee is niet altijd lollig qua aanbod.
Daar moet dan iets op gevonden worden.
Kijkplezier dus. Voor mij zijn dat series en documentaires waar je als mens wat van op steekt.
De BBC heeft daar een kennis en kunde in, dat is echt fenomenaal.

Ik had al eens een aantal afleveringen gezien van de serie 'Coast'.
Het is nét alsof u vanuit uw zetel een reis maakt.
Langs de kust van Engeland, Ierland, Wales en Schotland.
U staat als het ware op die hoge kliffen, reist mee op bootjes en schepen en ziet dolfijnen, walvissen en heel veel vogels.

Onder water is weer een andere en spectaculaire wereld te vinden.
Wie denkt dat de zeeën rondom het Verenigd Koninkrijk een beetje saai zijn, heeft het mis.
Er gaat een onderwaterwereld voor u open, echt waar!

Van het water komt u op het land. De eilanden, het zijn er heel veel, worden in de serie vereerd met een bezoek.
Ik geef een klein voorbeeldje....

De Shetland eilanden, nu weet u meteen waar ze liggen.
Ver weg in zee, ten noorden van Schotland.

In close up zien ze er op de kaart zo uit.
Het zijn eilanden die echt 'op zichzelf zijn'.
De mensheid past zich aan aan de omstandigheden op de eilanden en de beperkingen die het eilandleven met zich brengt en bracht.
Alles is kleinschalig en dat zijn de dieren ook.

Men leeft van kleinschalige landbouw, kleinschalige veeteelt en alles is daarop aangepast.

Een klein schapenras leeft op de Shetland eilanden.
Het ras heet dan ook Shetland Sheep. Ze zijn er in vele kleurvariaties en het is mooie wol voor spinners die graag natuurkleuren verwerken.

Om die beesten bij elkaar te drijven, werd een hondenras gefokt wat ook al niet zo groot is.
De Shetland Sheepdog.

Dit is een exemplaar ervan. Het is een echte werkhond, maar dan in miniformaat.

Maar de Shetlander komt ook nog in een andere verschijningsvorm in beeld.
Namelijk als pony.
Een werkpony. Net zoals de mensen van de eilanden gehard zijn tegen de stormen en tegen de gure weersomstandigheden, de honden, ondanks hun uiterlijk ook geharde schpepsels zijn en de schapen, stoere en sobere dieren, zo zijn ook de pony's bestand tegen de invloeden van weer en wind.

Goh, wat een verhaal zit ik weer te typen.
Ik lijk wel een medewerker van Buro Britain, de promotieclub van het Verenigd Koninkrijk...
En dat ook nog onbetaald.

Onbetaalbaar zijn mijn uurtjes achter het spinnewiel, draadjes spinnend en kijkend naar die prachtige afleveringen van Coast.
Een aanrader! En gewoon te bestellen bij de bol.com. Weliswaar in het engels, maar dan haalt u uw taalvaardigheden ook nog eens op!

Nazaat.....

Oei, dat is een binnenkomer hé, zo'n kiekje van een beest!
Hierboven ziet u Herman, een zeer potente ram, honderd-en-veertig kilo,
(dat schatten wij althans)en een woeste brede kop.
Maar dit alles was in contrast met zijn karakter.
Hij was namelijk erg gemakkelijk en onverstoorbaar.
Geen enkele malheur gehad met Herman.
Dit Wensleydale Longwool heerschap, was een fijne bewoner van ons weiland.

Maar na twee jaar moet een ram verkocht worden want anders krijg je inteelt.
Ziekten en afwijkingen liggen op de loer.
Een verstandige schapenfokker laaat dat niet gebeuren.
Herman verhuisde naar het oosten van Groningen.

Iets verder noord-oostelijk, woont boer Bastian B.
Zo ongeveer in het noordwesten van Duitsland.

Het schijnt een mooi gebied te zijn, zo tegen de kust aan.
Moeten we toch nog eens een kijkje gaan nemen.
Het is maar een kleine twee uur 'fahren op de autobahn'.
U leest het al, mijn duits is niet meer wat het geweest is....
Gelukkig spreekt boer B.B. engels en zo converseren wij ook.

Vorig jaar verkochten we twee ooien aan Boer Bastian B.
Laten die nu voor het eerst moeder zijn geworden!
En heel leuk, we zien iets van Herman terug.

Namelijk een kleine bruine vlek achter de linkerschouder.
Dat heeft hij dus van zijn opa!

Bastian B. was hier een kleine twee weken geleden om twee ooilammeren op te halen.
Ze hebben het daar goed, het duitse gras is perfect en de zorg is gegarandeerd.
Aardige man die Bastian. Hij heeft alles keurig voor elkaar.
Een spic en span aanhanger, stro erin en de papierwinkel op orde.
Daar kun je een puntje aan zuigen.

Gisteren kreeg ik de foto van het ramlam.
Hij zoekt nog een nieuwe baas.
Dus wie nog op zoek is naar een mooi ramlam van het Wensleydale Longwool ras, kan zich bij mij melden!!!
Het zou zonde zijn om zo'n mooi exemplaar van een bedreigd schapenras naar de slacht te moeten brengen.
Zit u niet te wachten op een schaap van het mannelijke kunnen, castreren kan ook. De wol blijft dan langer mooi en zacht. Geen vieze rammenlucht en een aardig en mooi dier in de wei.

Plannen.... deel drie

(Op bovenstaande foto ziet u Spike, een zoon van onze Phoebe, dit ter inleiding. En ook omdat Spike 'the spitting image'is van zijn moeder)
Sport verbroedert, brengt mensen samen en het fokken van honden weeft draadjes tussen personen en gezinnen.

Je hebt van die dagen dat je alleen maar te maken hebt met hele lieve mensen.
Ik hoop dat u dat ook wel eens heeft, want dat geeft de burger moed en je houdt er als mens een geluksgevoel aan over.

De telefoon ging. En Grietje meldde zich. Grietje is de baas van Spike en Spike is weer de zoon van Phoebe.
Grietje viel meteen met de deur in huis. 'Wanneer willen jullie op vakantie?'
'Nou dan en dan, tot dan', antwoordde ik. 'Oh dat komt mooi uit, we zijn dan thuis, ik plan minder werk in en we kunnen best op een hond passen....'
Dat is me toch eens super! Dus er gaat een hond naar Grietje en Leo.

Grietje doet samen met Spike aan behendigheid, het is echt hun spelletje.
Zowel bazin als hond vinden het geweldig leuk.

Leo heeft een andere hobby, namelijk motorrijden.
Als Grietje naar een wedstrijd is, pakt hij vaak de motorfiets en rijdt Grietje achterna. Hij toert zo menige afstand door het land en ze zijn er dan met zijn drietjes een dagje helemaal uit.

Toen kwam Gesien binnen, weer terug na haar vakantie in Zweden, ze kwam vanavond weer lesgeven in de edele sport van het frisbeeën.

De eerste vraag was, 'wanneer gaan jullie weg'? 'Nou dan en dan, tot dan.'
'Ha dat komt mooi uit, dan komt mijn pleegdochter bij mij logeren'.
De stralende glimlach die Gesien zo kenmerkt als ze echt blij is, (te zien op bovenstaande foto) kwam er aan te pas.
Lucy mag voor het tweede jaar bij Gesien en haar honden Luke en Bas logeren!
Lucy is blij en wij zijn blij. De band tussen Lucy en Gesien is opmerkelijk. Ze zijn echt dol op elkaar.

Grietje, Leo en Gesien, jullie zijn topmensen, en Willeke en Remco (van Mazzel ook!!!)

Plannen.... deel twee

Het jongste baasje van Mazzel valt als een blok voor de honden des huize Wolvenbergerweide.
Die liefde is speciaal bij Lucy wederzijds.
Lucy is echt dol op kinderen en ze was zo blij als een hond met zeven staarten dat er nu weer een klein mens over de vloer kwam.

Tja en zodra je als kind dan op de bank gaat zitten, dan heb je Lucy op schoot!

De grote bazen van Mazzel vroegen of we nog vakantieplannen hadden.
Op ons bevestigende antwoord en de opmerking dat het afhing van het plaatsen van de Border Collies, kwamen ze met een voorstel.
Ze wilden er best drie (of meer) opvangen...
Ik wist niet wat ik hoorde! Wat lief.

De verdeling hebben we al een beetje gemaakt.
Nuala, Jolee en Seanan gaan als alles goed is naar Zeist.
Nog drie honden te gaan.