The Campaign for Wool

Al jaren zet ik mij (en met mij vele anderen), in voor het (weer) onder de aandacht brangen van wol.
Dat is om heel veel redenen hard nodig, daar kom ik straks op terug.

Nu eerst iets over 'The Campaign for Wool'.
Deze is in 2010 op initiatief van de kroonprins van Groot-Brittannïe opgezet om het product wol weer op de kaart te zetten.
Tevens worden door deze campagne de schapenhouders ondersteund.
Zij zijn immers de medeproducent van de wol.
Zonder de schapenhouders is er simpelweg geen wol.

We zijn nu twee jaar verder en het initiatief rolt zich uit over de planeet.
Door niet aflatende inspanningen van iedereen die zich hier voor inzet.

Zo is er van 6 tot en met 11 november aanstaande de nederlandse wolweek in galerie Droog aan de Staalstraat te Amsterdam.
Heb je tijd, ga dan eens kijken.

Maar waarom is het nu zo belangrijk dat we weer massaal gaan werken met wol?
Ten eerste is het een natuurlijk materiaal.
Het is een grondstof voor mode, textiel, woninginrichting en bouw, denk bij dit laatste aan isolatie met wol, die niet of weinig mileubelastend is.

Ten tweede is het gebruik van andere niet dierlijke of plantaardige vezelsoorten ongelofelijk mileubelastend. Acryl, polyamide en andere chemisch gefabriceerde vezels zijn daarvan voorbeelden.

Het gebruik van wol is een ultieme vorm van recyclen.
Eerst draagt het schaap een wollen jasje, daarna bewerken wij het vachtje en trekken we ons eigen gemaakte jasje of truitje aan.
Wol is een ademend materiaal. Het is comfortabel in het dragen.
Het is warm en het houdt tocht en wind goed tegen.
Ook is het van nature een vuilafstotende vezel.

Wol is bovendien een veelzijdig product voor de hobby- en handwerkmensen.
Er wordt gelukkig steeds meer gedaan op dit vlak met deze vezel en of je nu een enthousiaste spinner bent, graag vilt maakt of wol op een andere hobbymatige manier verwerkt. De meeste mensen zijn dol op wol.
Er zijn vele wolsoorten, het uitproberen van al die soorten dat is juist zo leuk.

En als kers op de taart helpt u ook vaak nog een bijzonder ras in stand houden.
Ook dat is hard nodig, vele schapenrassen worden bedreigd met uitsterven.
Dat is heel jammer, want zo gaan unieke eigenschappen van diverse bijzondere schapenrassen en wolsoorten verloren.

Nu hoor ik vaak dat wol zo duur is...
Tja, het is maar hoe je het bekijkt.
Een bolletje 'wol' van de Zeeman, dit is geen wol maar vaak een garen gemaakt van acryl of polyamide, is natuurlijk iets anders dan een bolletje wol van echte schapenwol.
De kwaliteit van wol ten opzichte van chemisch gefabriceerde garens is dan ook totaal anders.
Wie ooit een kledingstuk heeft gemaakt van wol, weet dat dit vele jaren meegaat.
Een truitje van een goedkoop acryl garentje ziet er na één seizoen dragen vaak niet meer uit.

Hoe kun je bijdragen aan The Campaign for Wool?
Ga naar hun website, heb je zelf een site op het gebied van wolverwerking?
Plaats hun 'banner' op je site.
Volg hen op twitter.
En volg het nieuws op de site, er is nu ook een nederlandse versie.

De ultieme vorm van het steunen van de campagne is natuurlijk als je echte wol verwerkt!

Je gaat op vakantie en je neemt mee....

U kent het wel, u gaat op vakantie en u maakt lijstjes.
Alles staat erop, van Aardappelen tot Zwempak.

Die lijstjes maak ik allang niet meer, ik stapel kledij in een wasmand, ga nog eens langs de bibliotheek en neem een forse stapel boeken mee en tegenwoordig pak ik de Victoria (lees opklapbaar spinnewiel) in en neem voldoende wol mee.
De aardappelen koop ik wel op de plaats van bestemming.

Ik kan niet meer zonder spinnewiel en wol als ik weg ben....
Ik ben namelijk verslaafd aan het spinnen en het rustgevende aspect van het ronddraaien van het wiel.

Viltvriendin Ria, van Viltatelier de Hoeve, maakte kennis met mijn Louët Victoria.
Ze stond op het punt om met haar campertje af te reizen naar Schotland.
Met wat vakantiegeld wat nog geen duidelijke bestemming had, ze twijfelde over de aanschaf van een I-Pad, overwoog ze de aanschaf van de Victoria.
Het spinnen op het dubbeltraps spinnewieltje beviel haar zo goed dat ze toch besloot om een Victoria aan te schaffen.

Tussen de levertijd van een week en haar vertrek zat te weinig tijd.
Dus mocht ze mijn eigen Victoria meenemen naar Schotland.

Hieronder ziet u Ria heerlijk spinnen in de buitenlucht met een fantastisch uitzicht op de "Scotch Mountains" , hond Kalle zit braaf naast haar.

In Schotland regent het wel eens....
Dat is niet erg, vanwege de regenval is het er ook juist zo groen en zo mooi.
In de camper is het dan goed spinnen.

In een caravan of camper is het vaak woekeren met ruimte.
Je moet alles opruimen om weer naar bed te kunnen.
"Victoria" paste zich prima aan aan de omstandigheden en ingeklapt nam ze haar plekje in onderin de linnenkast van de camper.

Voor Ria was het spinnen heerlijk om te doen en weer eens wat anders dan het lezen van ettelijke boeken, het invullen van woordpuzzeltjes en het doen van sudoku's.

Overigens is de Victoria een volwaardig spinnewiel, dus niet alleen geschikt voor vakanties's maar ook om dagelijks op te spinnen...

Zeker voor kleinbehuisden is het de oplossing.
Het is geen 'sta in de weg', maar een klein en volwaardig spinnewiel waar je alles op kunt spinnen.

Dus, voor wie nog op vakantie gaat en graag spint, overweeg de aanschaf van de Victoria.
Vergeet de wol niet mee te nemen op uw trip!

'Herdy' de Herdwick

Op één van onze omzwervingen in Engeland kwamen we deze meneer tegen.
Hij is al op leeftijd. Hij is helemaal wit-beige... Een Herdwick heeft meestal een witte kop en donker grijs lijf. Hoe ouder ze worden hoe lichter de wol wordt.
Deze Herdwick ram was een exemplaar met een goed humeur en een slimmerik.

Al toen wij aan kwamen lopen, kwam hij direct een kijkje nemen.
Hadden wij iets lekkers bij ons? Nee, dat niet, oké hij liet zich toch gewillig op de kiek zetten.

Herdwicks blinken niet uit in superzachte wol. Het is meestal zo taai en grof als prikkeldraad. Maar soms kom je wol van dit schaap tegen die wat zachter is. Daar liep ik nu nét tegen aan. Ik houd het vachtje voor mezelf, het is muisgrijs en het gaat vast wel wat moois worden.

Van de wol moet dit ras het dus niet hebben, wel van de uitstraling.
Zegt u nu zelf, zo'n oogopslag en je smelt toch?
Er is in Engeland een bijzondere winkel die zich richt op de verkoop van artikelen waarmee de opbrengst weer ten goede komt aan het Herdwick schaap.
Het webadres is herdy.co.uk , zoek dat eens op en zie hoe leuk de artikelen zijn die zij verkopen.

Zelf ben ik een fan van de knit-kits, vooral die waarvan je een bijna echt Herdwick schaap kunt breien.

Wil je sparen voor een vakantie in het Lake- District in Engeland? Dat kan! Met de 'Herdy Bank' een spaarpot in de vorm van een Herdwick schaap, kun je alle muntjes kwijt en dat is een mooi begin van je vakantiegeld.

Nu rijst de vraag misschien op of Engeland duur is.
Nee, dat is niet meer zo.
De reis ernaar toe is wellicht prijzig, je moet het Kanaal nu eenmaal oversteken.
Maar bij vroegboeken kun je al heel wat voordeel binnenhalen.
De lente- en de herfstmaanden zijn qua overtocht goedkoper dan de zomermaanden.

Het levensonderhoud is nauwelijks duurder dan in Nederland. De engelse pond staat bijna gelijk aan onze euro.
Vlees is wat prijziger, maar is van een veel betere kwaliteit dan in ons land.
Zuivel en groenten zijn ongeveer hetzelfde in prijs als in ons land.
De groente is beter en smaakvoller!
Brood is lekker, zeker als je de niet fabrieksgebakken soorten koopt.
Uit eten is veelal een feestje in de lokale pub, veel pubs hebben een bijna michelin status.

De Tesco is een goede en goekope supermarkt die je vaak als megastores vindt in buitenwijken van wat grotere plaatsen.

Als je in Engeland bent en je komt bordjes tegen (bruin met een witte letter en een eikeblad) dan stuit je op een 'property' van de National Trust. Het is raadzaam om daar een kijkje te gaan nemen. Meestal zijn het landhuizen met prachtige tuinen. Ben je in een gebied met veel van dergelijke 'property's' overweeg dan een abbonnement. Dat heb je er zó uit!
Misschien kom je nog wel een bijzonder schapenras tegen!!!

White Face Dartmoor

Op onze reis door het grote Engeland, kwamen we de White Face Dartmoor schapen tegen.
Omdat ik nogal gek ben op schapen met een gekrulde vacht werd ik natuurlijk extra enthousiast.
Krullen en gedraaide (lange) lokken hebben mijn aandacht.

In Engeland heb je vele soorten bijzondere schapenrassen.
Ze hebben vaak de naam van het graafschap, oftewel provincie, waarin het ras zijn oorsprong vindt.
De rassen zijn meestal "at risk", wat zoveel betekent als dat ze met uitsterven bedreigd worden. Economisch gezien is het vaak niet haalbaar om ze te houden. Een modern ras zoals de Texelaar, of kruisingen ervan, leveren per lam een hoger slachtgewicht op en zijn ook sneller 'rijp' voor de slacht. De schapenhouder kiest dan ook vaak voor een ras wat meer oplevert dan een bijzonder soort schaap.
Met al die economische overwegingen van een schapenfokker is de wol van ondergeschikt belang geworden. Dat is natuurlijk jammer...
Maar gelukkig keert het tij een beetje door al die mensen die spinnen en vilten. Die hobbymensen willen een bijzonder vachtje en opeens is de wol dan weer wat meer waard.

Goed, hoe is de wol van het White Face Dartmoor schaap?
Allereerst is het wit, het is golvend en heeft een microncount die ligt tussen de 35 en 40 microns. Dat is best wel hoog, het is dus geen wol die je direct op de huid zou dragen. Maar het is wel sterk en heeft een subtiele glans.
Voor de vilters is het een interessant product. De krul zit hem voornamelijk in het laatste eind van de lokken, het geeft een werkstuk nét dat beetje extra!

Er zijn eigenlijk twee soorten Dartmoor schapen, je hebt de witte variant en de "Grey Faced Dartmoor" die weer minder mooi spint dan de "White Faced Dartmoor".
De krul van de Grey Faced Dartmoor is ook minder nadrukkelijk aanwezig.
In de twee rassen zit dus een duidelijk verschil, terwijl ze uit het zelfde gebied komen en qua genen dicht bij elkaar liggen.

Het gebied waarin deze rassen hun oorsprong vinden, is trouwens zeer de moeite van een bezoek waard.
U vind deze streek in het zuid-westen van Engeland.

Terug van weggeweest

Met deze foto van twee van onze Wensleydale Longwool ooien begin ik mijn stukje.
Kleiendraad had even een 'break'. Dit had te maken met een verbouwing en met een vakantie die tevens zakenreis was.

In ons eigen land is het lastig om aan goede wol te komen. Veel schapenfokkers van bijzondere rassen hebben oudere dieren die wol leveren van mindere kwaliteit.
We moeten dus investeren in nieuwe en oude contacten met schapenfokkers in voornamelijk het Verenigd Koninkrijk, oftwel Engeland.
Dat is geen straf! We doen dat graag want de engelsen zijn heel erg aardig, gastvrij en we maken steeds weer nieuwe vrienden die ons met open armen ontvangen. Wij hebben een passie voor schapen en de engelse fokkers van bijzondere rassen delen die zelfde voorliefde voor hun dieren en hun ras ook. Dat schept een band en we kunnen uren volkletsen over wol, schapen fokken en diverse rassen.

Engeland is een erg mooi land! Wie denkt dat het er altijd regent heeft het mis. Zeker het zuidoosten en midden van Engeland heeft een fijn en aangenaam klimaat.
Het regent er minder vaak dan in ons land en de temperatuur is iets hoger.
Ideale omstandigheden voor een reis in het begin van oktober.

We gingen dus wol ophalen. Van de gekleurde Wensleydale's lag er al een aantal kilo's op ons te wachten. Mooi spul, maar het is schaars en daar betaal je als koper dan ook een beste prijs voor. Maar het is wel wol van de tweede en eerste scheringen, dus hele goede kwaliteit!
Het fokken van bruine Wensleydale's is niet gemakkelijk. Het witte gen is blijkbaar dominant en de geboorte van een zwart lam is dan ook een feest. Een belofte voor de toekomst.

Maar we hebben niet alleen Wensleydale wol meegenomen. We hebben ook de hand weten te leggen op de bijzondere wol van de White Faced Dartmoor schapen.
Het moet nog uitgezocht worden, het moet nog op de 'kiek' en op de website van Kleiendraad, maar het is mooi en bijzonder spul...

De engelsen zijn behulpzaam en willen ons graag voorzien van nieuwe contacten met schapenhouders in hun land. We hebben een lijst met adressen waaruit we kunnen gaan putten.
Onze auto moet volgend jaar een beetje groter worden want als we al die vachten mee moeten nemen dan past dat niet meer in de Peugeot Partner.

We zijn nu weer thuis, alle tassen zijn uitgepakt, de meeste honden weer op honk en we zijn bekaf. Vakantie is bedoeld om bij te komen, maar we hebben best een vermoeiende reis achter de rug. En dit was dus niet alleen vakantie.

We willen bij deze alle hondenoppassers bedanken die zo lief waren om Pat, Kate, Nuala, Jolee, Lucy en Seanan op te vangen. Zonder hun inzet en liefde voor ons zestal Border Collies, hadden we de trip niet kunnen maken.

De komende dagen gaan we aan de slag om alle bestellingen te verwerken en te verzenden. Even flink aanpoten.

Wat doet zij als zij spint

Ja spinnen natuurlijk! Maar een paardentand en een vrouwenhand staan nooit stil.
En ach weet u, ik heb zo'n fijn spinfateuiltje.
Ik zit er graag in en ik en mijn Louët Victoria zijn dan samen te vinden voor de beeldbuis.

Maar de teevee is niet altijd lollig qua aanbod.
Daar moet dan iets op gevonden worden.
Kijkplezier dus. Voor mij zijn dat series en documentaires waar je als mens wat van op steekt.
De BBC heeft daar een kennis en kunde in, dat is echt fenomenaal.

Ik had al eens een aantal afleveringen gezien van de serie 'Coast'.
Het is nét alsof u vanuit uw zetel een reis maakt.
Langs de kust van Engeland, Ierland, Wales en Schotland.
U staat als het ware op die hoge kliffen, reist mee op bootjes en schepen en ziet dolfijnen, walvissen en heel veel vogels.

Onder water is weer een andere en spectaculaire wereld te vinden.
Wie denkt dat de zeeën rondom het Verenigd Koninkrijk een beetje saai zijn, heeft het mis.
Er gaat een onderwaterwereld voor u open, echt waar!

Van het water komt u op het land. De eilanden, het zijn er heel veel, worden in de serie vereerd met een bezoek.
Ik geef een klein voorbeeldje....

De Shetland eilanden, nu weet u meteen waar ze liggen.
Ver weg in zee, ten noorden van Schotland.

In close up zien ze er op de kaart zo uit.
Het zijn eilanden die echt 'op zichzelf zijn'.
De mensheid past zich aan aan de omstandigheden op de eilanden en de beperkingen die het eilandleven met zich brengt en bracht.
Alles is kleinschalig en dat zijn de dieren ook.

Men leeft van kleinschalige landbouw, kleinschalige veeteelt en alles is daarop aangepast.

Een klein schapenras leeft op de Shetland eilanden.
Het ras heet dan ook Shetland Sheep. Ze zijn er in vele kleurvariaties en het is mooie wol voor spinners die graag natuurkleuren verwerken.

Om die beesten bij elkaar te drijven, werd een hondenras gefokt wat ook al niet zo groot is.
De Shetland Sheepdog.

Dit is een exemplaar ervan. Het is een echte werkhond, maar dan in miniformaat.

Maar de Shetlander komt ook nog in een andere verschijningsvorm in beeld.
Namelijk als pony.
Een werkpony. Net zoals de mensen van de eilanden gehard zijn tegen de stormen en tegen de gure weersomstandigheden, de honden, ondanks hun uiterlijk ook geharde schpepsels zijn en de schapen, stoere en sobere dieren, zo zijn ook de pony's bestand tegen de invloeden van weer en wind.

Goh, wat een verhaal zit ik weer te typen.
Ik lijk wel een medewerker van Buro Britain, de promotieclub van het Verenigd Koninkrijk...
En dat ook nog onbetaald.

Onbetaalbaar zijn mijn uurtjes achter het spinnewiel, draadjes spinnend en kijkend naar die prachtige afleveringen van Coast.
Een aanrader! En gewoon te bestellen bij de bol.com. Weliswaar in het engels, maar dan haalt u uw taalvaardigheden ook nog eens op!

Plannen.... deel drie

(Op bovenstaande foto ziet u Spike, een zoon van onze Phoebe, dit ter inleiding. En ook omdat Spike 'the spitting image'is van zijn moeder)
Sport verbroedert, brengt mensen samen en het fokken van honden weeft draadjes tussen personen en gezinnen.

Je hebt van die dagen dat je alleen maar te maken hebt met hele lieve mensen.
Ik hoop dat u dat ook wel eens heeft, want dat geeft de burger moed en je houdt er als mens een geluksgevoel aan over.

De telefoon ging. En Grietje meldde zich. Grietje is de baas van Spike en Spike is weer de zoon van Phoebe.
Grietje viel meteen met de deur in huis. 'Wanneer willen jullie op vakantie?'
'Nou dan en dan, tot dan', antwoordde ik. 'Oh dat komt mooi uit, we zijn dan thuis, ik plan minder werk in en we kunnen best op een hond passen....'
Dat is me toch eens super! Dus er gaat een hond naar Grietje en Leo.

Grietje doet samen met Spike aan behendigheid, het is echt hun spelletje.
Zowel bazin als hond vinden het geweldig leuk.

Leo heeft een andere hobby, namelijk motorrijden.
Als Grietje naar een wedstrijd is, pakt hij vaak de motorfiets en rijdt Grietje achterna. Hij toert zo menige afstand door het land en ze zijn er dan met zijn drietjes een dagje helemaal uit.

Toen kwam Gesien binnen, weer terug na haar vakantie in Zweden, ze kwam vanavond weer lesgeven in de edele sport van het frisbeeën.

De eerste vraag was, 'wanneer gaan jullie weg'? 'Nou dan en dan, tot dan.'
'Ha dat komt mooi uit, dan komt mijn pleegdochter bij mij logeren'.
De stralende glimlach die Gesien zo kenmerkt als ze echt blij is, (te zien op bovenstaande foto) kwam er aan te pas.
Lucy mag voor het tweede jaar bij Gesien en haar honden Luke en Bas logeren!
Lucy is blij en wij zijn blij. De band tussen Lucy en Gesien is opmerkelijk. Ze zijn echt dol op elkaar.

Grietje, Leo en Gesien, jullie zijn topmensen, en Willeke en Remco (van Mazzel ook!!!)

Plannen.... deel twee

Het jongste baasje van Mazzel valt als een blok voor de honden des huize Wolvenbergerweide.
Die liefde is speciaal bij Lucy wederzijds.
Lucy is echt dol op kinderen en ze was zo blij als een hond met zeven staarten dat er nu weer een klein mens over de vloer kwam.

Tja en zodra je als kind dan op de bank gaat zitten, dan heb je Lucy op schoot!

De grote bazen van Mazzel vroegen of we nog vakantieplannen hadden.
Op ons bevestigende antwoord en de opmerking dat het afhing van het plaatsen van de Border Collies, kwamen ze met een voorstel.
Ze wilden er best drie (of meer) opvangen...
Ik wist niet wat ik hoorde! Wat lief.

De verdeling hebben we al een beetje gemaakt.
Nuala, Jolee en Seanan gaan als alles goed is naar Zeist.
Nog drie honden te gaan.

Herdwick schapen

In Engeland stikt het van de schapensoorten. Ieder graafschap, of zo u wilt provincie, heeft haar eigen ras. Elk ras is ooit gefokt en aangepast aan het (micro)klimaat van een bepaalde streek, aan de grond en mineralen die in de grond en dus in het gras aanwezig zijn. Of om andere redenen, bijvoorbeeld om een bepaalde wolsoort te genereren. Er werd door de eeuwen heen naar hartelust gekruist tussen de diverse rassen. En er werd (en dat gebeurt nog steeds) geshowd met de rassen.
De gemiddelde engelsman of engelsvrouw is dol op een lintje, een "award" of een bekertje of oorkonde. Een prijs kun je al in de wacht slepen voor huisgemaakte jam, of de mooiste soort wortelen. Als nuchtere hollanders, lachen wij ons vaak dood. Maar het is de moeite waard om eens te gaan kijken op een fair met streekproducten en vee. The Royal Welsh Agriculteral Show is een must op dit gebied.

Enfin, dit was maar een kleine inleiding op mijn verhaaltje over het Herdwick schaap.
Dit Herdwick schaap kwamen wij tegen in Suffolk, ver weg van waar hij vandaan komt. Het ras komt namelijk uit het Lake District in het noorden van Engeland.
Het leven is daar hard, de omstandigheden bar en lang koud, winderig en nat.
Daar moet je je als schaap goed tegen wapenen en dat heeft de Herdwick dan ook goed voor elkaar.
Het ras heeft een vacht wat eigenlijk het beste te vergelijken is met prikkeldraad.
Stug, ruig en stoer, dat is het. Goed voor vloerkleden en perfect te vilten.

Ik ken weinig schapenrassen met zo'n "lief" snuitje als de Herdwick.
Het is een dier wat zo door Beatrix Potter geschilderd zou kunnen worden.
En dat heeft ze vast en zeker ook wel eens gedaan want ze was naast illustratrice en schrijfster, ook boerin en zette zich in voor het behoud van het Herdwick schaap.
Ze fokte ze zelf ook. Meer dan eens won ze prijzen met haar Herdwicks.

Naast al de werkzaamheden en bezigheden die ze had, was ze ook actief voor de National Trust, een instelling in Engeland die kastelen, landgoederen en natuur beschermt.
Ze zou vast en zeker heel trots geweest zij als ze haar ras gezien had op dit plekje in Suffolk, vlak naast een National Trust bezoekerscentrum (Sutto Hoo).
Haar inspanningen tot behoud van dit ras en het nationaal erfgoed hebben hun vruchten erg goed afgeworpen.

Orford Ness en de Wensleydale's aldaar

"Missie" is een nieuw en veel gebruikt woord in management taal...
Nu heb ik een hekel aan dit soort woorden, maar onze reis naar Engeland, was deels ook een missie. We wilden kennis maken met fokkers van bijzondere schapenrassen.
Tegenwoordig is alles via het internet een stukje gemakkelijker geworden.
Je typt een woord in op "google" en je krijgt "hits".
Eén van die hits bracht ons in contact met Tracy Ranger,een fokker van "ons" ras.
We zochten per e-mail contact en werden van harte uitgenodigd om langs te komen.

Tracy en haar "flock" oftewel kudde, bevinden zich in Suffolk. En wel op een wondermooie lokatie. Vlak aan zee en als je verder het smalle weggetje af zou rijden, dan beland je in de plomp!

Orford (Ness) was nog wel te vinden op de kaart, het plaatsje heeft ook een middeleeuws kasteel wat je kunt bezoeken, maar Gedgrave, de plek waar Tracy woont, staat niet op de doorsnee grotere wegenatlas. Onze "navigator" Tom, bleek echter wel de lokatie te kennen.
Maar dan is het toch nog even zoeken. Gelukkig zit Engeland vol met behulpzame mensen en kwamen we aan bij Tracy en haar familie.

We werden warm onthaald en konden haar het hemd van het lijf vragen. We zagen een groot deel van haar tachtig Wensleydale's en haar bijzondere geiten.
Het werd een bijzondere middag. We leerden weer veel en als we straks een nieuwe ram nodig hebben, dan weten we waar hem moeten halen.

Engeland, Framlingham en Lavenham

Het is alweer een maand geleden dat we terug keerden uit Engeland.
Door allerlei omstandigheden kwam ik onvoldoende toe aan het schrijven over de vakantie. En ik had u nog wel zo beloofd om u er eens flink mee te gaan vervelen...
Vakantieverhalen van anderen zijn vaak stomvervelend. Het is net zoiets als eindeloos dia's kijken van een vakantie waar je zelf geen deelgenoot van was.
Maar ik ga toch proberen om er iets leuks van te maken.

Als je de nachtboot neemt vanuit Hoek van Holland, dan sta je de volgende ochtend om kwart over zes, engelse tijd, al op de kade en rijdt je opeens links. Dat is niks eng, het gaat eigenlijk vanzelf. Ja ik heb makkelijk praten, mijn E. zit achter het stuur. Hij vindt het spannend! Eerlijk gezegd moet ik er zelf af en toe even bij slikken, want de hele drukke rotonde's zijn best wel griezelig...
Hoe keurig de engelsen ook lijken te zijn, op de weg zijn het heel andere mensen.
Hun voorkomendheid laten ze compleet varen!

Het was nog bijna donker toen we de eerste kilometers links reden.
Het landschap werd allengs fraaier, ik dacht altijd dat Suffolk een beetje "suf" en saai was, maar ik kwam bedrogen uit. Kalme heuvels, rustig boerenland. Het was een beetje nevelig, met af en toe wat licht door de nevel.
Wat moesten we doen met alle tijd... We konden nog niet in ons geboekte huis terecht.
Nu heeft Engeland een prachtige attractie in de vorm van megagrote supermarkten.
Alles is er te krijgen en heel veel is vers. Heel ideaal voor mensen die graag koken. En dat doen we op vakantie nu eenmaal met overgave.
Dus we stouwden een kar vol met proviand voor het weekend.

Maar na een uurtje heb je het wel gezien.
We reden via B-weggetjes naar ons huis, om te zien waar het was. Een slaperig dorpje. Het huis was nog niet beschikbaar, dus over naar plan B.
De kaart bood uitkomst en we gingen naar het aanpalende stadje, Framlingham.
Op het moment dat we daar aankwamen, brak de zon door.
Er was mzuiek op straat, een marktje en een kasteel!!!
We zijn dol op kastelen en we parkeerden de auto.
We werden welkom geheten door een team van vrijwilligers van de British Heritage.
Een instantie die zich bezig houdt met het in stamd houden van oude huizen, kastelen en ruïne's. Engelsen koesteren hun geschiedenis en een ieder wordt van harte uitgenodigd om er kennis van te nemen. Zo werden wij ook met open armen ontvangen.
Tjeetje, Hollanders, dat zagen ze niet vaak.

Het kasteel van Framlingham is eigenlijk een soort van veredelde ruïne.
De buitenkant staat er mooi bij, maar alles wat het ooit was is er niet meer.
Maar er is een exporuimte, die erg de moeite waard is.
Het kasteel van Framlingham was ooit het huis van Mary, de dochter van Henry de achtste. Als je in Engeland bent struikel je over Henry the eight. Een roemruchte konig, zes keer getrouwd en een deel van zijn vrouwen heeft hij laten onthoofden.
Het "beheaden" gold destijds overigens als een milde dood!Zeker als je een goede beul had.

Na verloop van tijd werd het kasteel een verblijfplaats voor minder bedeelden.
De vrouwen leerden er spinnen. Dat spinnen gebeurde op wielen die met de hand werden aangedreven. Het wiel was groot dat is hier op de foto's goed te zien.
De wol uit die tijd was nog niet zo fijn en zacht, de schapenrassen werden pas veel later in de tijd aangepast en de wolkwaliteit werd beter.
Dus iedereen liep rond in prikkkende kledij.

Het graafschap Suffolk is rijk geworden door de wolhandel. Alle grote wolhandelaren lieten optrekjes bouwen die er niet om liegen.
In Lavenham, een plaatsje wat op één van de volgende dagen bezochten, werden we weer geconfronteerd met de wolhandel.
In de Lavenham Guildhall is er een kleine expositie te zien van oude spinattributen.
Je ziet op de onderste foto weer zo'n fraai exemplaar van een handaangedreven wiel.
Op de voorgrond zie je een zogenaamde "niddy noddy" oftewel handhaspel.

Mooie herfstdag

Inhakend op mijn vorige (b)logje, waar het ook even ging over de vakanties in Engeland, vond ik nog een mooie foto van pompoenen en kalebassen. Deze foto hebben we genomen in een tuin van een landhuis in het Verenigd Koninkrijk. Al jarenlang zijn we lid van de National Trust, een engelse organisatie die het cultuur en landschap bewaard en beheert. In een moestuin behorend bij een landhuis van de National Trust, kwamen we dit stilleven dus tegen.

De pompoen en kalebassen, passen bij een prachtige herfstdag.
De pompoen op de voorgrond is geen fototruucje, maar het ding is echt zo. Ik had hem nog nooit gezien, maar de natuur doet soms wonderlijke dingen en werkt af en toe op de lachspieren...

Het was in alle opzichten een mooie dag, eindelijk hebben we een nieuwe fokram een echte stamboek Wenslydale Longwool ram.
In alle vroegte is hij opgehaald door Eduard en in de middag was hij op de plek van bestemming.
na een bekap- en ontwormbeurt, mocht hij de wei in en maakte al direct contact met Jorien.
Hij had er duideijk zin in en liep met zijn neus in de zo kenmerkende "ram op vrijersvoeten" achter Jorien aan.
Als alles goed gaat hebben we over vijf maanden lammetjes, ik kan niet wachten!!