Hersenwerk voor honden

"Ach wat een schattig puppy heeft u".
Dat was één van de eerste opmerkingen die ik ooit kreeg toen we aan Mór, de eerste Border Collie, begonnen.
Ik zal u het maar eerlijk vertellen.... we hadden eigenlijk niet zo'n goed beeld van een dergelijk ras wat graag 'wil werken'.
Tuurlijk, we hadden wat boeken gelezen over hondenrassen, veel was er overigens niet beschikbaar en we praten nu over de tijd nog voor het internet.
Maar een boek is altijd anders dan de praktijk.
Je kunt je suf lezen, tegenwoordig uren surfen op het wereldwijde web, maar die hond is in de praktijk namelijk wat anders dan de doorsnee vertegenwoordiger van een bepaald ras.

Nu quote nummer twee, nog steeds even actueel als dat ik hem destijds hoorde.
"Een Border Coliie, oh daar moet je heel veel mee wandelen en fietsen, ze hebben veel beweging nodig".
Ik weet niet hoe het met u zit, maar een wandeling met de honden van een uur vind ik wel genoeg.
Er moet ook nog gewerkt worden! Door de bazen wel te verstaan, zij moeten centjes verdienen om die hondenmagen te vullen, rekeningen betalen van de dierenarts en meer van al die zaken die een hond nodig heeft.

Ik kende ooit eens mensen die hun Border Collie op die manier moe dachten te krijgen.
Ze begonnen met een redelijke opbouw van de wandelingen, een pup mag namelijk niet zo lang lopen.
Het wandelen werd uitgebreid tot het lopen van een halve dagmars, dat bleek niet genoeg. De hond was bij thuiskomst nog niet moe. De bazen lagen voor Pampus uitgeteld op de bank.

De benenwagen werd vervangen door de fiets.
Dagelijks werden er tochten met de tweewieler ondernomen die zo'n vier uur duurden.
Het hielp geen snars. De hond was eventjes lichamlijk moe, maar stond alweer na een half uurtje paraat om er weer op uit te gaan.
Gaven ze daaraan geen gehoor, dan had de hond zijn streken wel in petto.
Blaffen totdat ze er horendol van werden, het slopen van het meubilair, het openen van de pedaalemmer en de inhoud onderzoeken op bruikbaar spul, het opjagen van de kat etc.
Uitslapen was er niet meer bij, hun wekker was de hond geworden! Die wekker liep steeds wat eerder af.

Wat moet je met zo'n stierlijk vervelende Border Collie of andere hond die graag zijn hersens gebruikt?
Eigenlijk staat het antwoord al in de bovenstaande zin.
Juist, zet zijn hersens aan het werk.
De commercie speelt daar al heel handig op in.
Er zijn vele 'puzzels' voor honden.
Nee, geen sudoku's of kruiswoordraadsels, maar meestal van hout gefabriekte schuifpuzzels waar hondenkoekjes in gestopt dienen te worden.
Hieronder ziet u een voorbeeld.


Er zijn ook puzzelballen waar hondensnoep in gestopt kan worden.


Best leuke attributen, maar de hond heeft het zo door en dan zit u met die redelijke dure aanschaf in uw maag.
Kortom, uw brein moet ook aan het werk!
U dient creatieve oplossingen te verzinnen om aan de niet aflatende eis van geestelijk vermaak van uw trouwe viervoeter te voldoen.
Tja dat is best een opgave, was iedereen maar zo creatief in het bedenken van lollige hersendenkspelletjes.
Ik ga u steeds een beetje op weg helpen.

We beginnen bij het begin.
Het voeren van uw hond.
Het is zomer, dus het is tuinweer.
Hopelijk heeft u een tuin.
U gaat zijn voer verstoppen in de tuin.
Uiteraard moet u de hond tijdens uw verstoponderneming van zijn voer, binnen laten.
Het moet een beetje stiekem gebeuren, dan wordt het pas spannend!
U gaat naar uw tuin. U neemt zijn voer mee.
Het voer verstopt u op mgelijke en onmogelijke plekken.
In een (half)omgekeerde bloempot.
Onder een struik, of een forse plant.
Achter een hekje of achter een stuk tuingereedschap.
Wat hoger, op een tuinstoel.
Maak het beginnetje makkelijk, steeds moeilijker naarmate de hond verder in de tuin geraakt op zoek naar zijn eten.
U haalt uw hond op en geeft hem de opdracht "ZOEK".
Laat het hem maar uitvogelen.
Wedden dat hij het leuk vindt!
De hersencellen gaan aan het werk.
De hele avond heeft u geen kind meer aan hem.

Een bedankje....

Met mensen (en met dieren) heb je "draadjes" oftewel verbindingsstructuren.
Al die draadjes komen samen in, zoals dat in moderne taal heet, "een netwerk".
Ik zie dan bij het woord "netwerk" ook een weefsel voor me.
Ik heb vast veel fantasie.... (soms iets teveel van het goede)

Mijn netwerk bestaat uit heel veel mensen die ik veelal persoonlijk ken, maar vaak ook niet.
Ze laten via de mail weten dat ze ons sterkte wensen met het overlijden en het verlies van Mór. Soms doen ze het via een kaartje en soms via een berichtje op de weblog.
Dat is heel lief en heel attent, het is geweldig om zoveel reacties te ontvangen.
Bedankt lieve en aardige mensen voor al die steun.
Het helpt!

Op de foto ziet u een weefgetouw. Een prachtig apparaat.
Op het getouw ziet u een weefsel in wording.
Al die gekleurde draadjes staan voor aardige mensen die samen een weefsel of netwerk vormen.
Zo ziet u maar, in textiel zit veel filosofie!

Het draadje van het leven is doorgeknipt.......

Met een dierbare heb je als mens "draadjes".
Een dierbare kan een mens zijn, maar net zo goed een huisdier.
Samen weef je van die draadjes een sterk weefsel. Het zorgt voor een verband tussen je dierbare en jezelf.

De dood knipt alle draadjes door. Flarden van het weefsel zijn de herinneringen.

Met Mór ging het nadat het nierspoelen gestopt was, niet meer goed.
We waren terug bij af en haar conditie was nog slechter dan een ruime week geleden.

We maakten een afspraak voor vandaag bij de dierenarts.
Dokter Eva was weer terug en we hebben besloten om Mór los te maken van het leven.

In de auto op weg naar de dierenartspraktijk wist ik al dat ze om 15.20 uur zou overlijden. Zo gebeurde het ook. Er was slechts een klein zetje nodig om haar te verlossen van het leven wat nu een opgave en een lijdensweg voor haar werd.

Mór is thuis, ze ligt in een mand naast me.
De andere honden komen steeds langs om te kijken en te snuffelen.
De dood is voor hen ook duidelijk anders dan het leven.

Morgen gaan we Mór wegbrengen naar het crematorium.
Dat is een moeilijk moment, je weet dat je nooit meer het lijfje van je hond ziet.

Mór was onze eerste hond. Een hond die ons leven totaal veranderd heeft.
Al snel volgden er meer collega Border Collies.
We maakten kennis met schapen, besloten voor de honden te verhuizen naar het platteland. Meer ruimte voor hen en de mogelijkheid om eigen schapen te houden.
Ik begon mijn eigen wolbedrijf, zonder Mór en zonder schapen, was dat nooit gebeurd.

Ondanks alle verdriet, zijn we enorm dankbaar dat we Mór zo lang bij ons hebben mogen houden en zo intens van haar genoten hebben.
Van Mór hebben we heel veel geleerd, wat zullen we haar missen....

Leef mee met Mór op de IC (deel vier)

Met Mór gaat het goed!
De foto's die u hierboven ziet, zijn een kleine week geleden gemaakt door Liesbeth, onze "hof" fotografe.
U ziet vooral op de tweede foto, een ingevallen koppie.
Daar is verandering in gekomen. Morrieboot heeft nu een dikkere toet.

Het is lastig om Mór te overtuigen van het feit dat ze nog niet mee kan naar het bos...
Wij willen dat natuurlijk ook erg graag, maar het is nog niet verstandig.

Vandaag belde de dierenarts die Mór behandeld heeft.
Ze was benieuwd naar Mór en hoe het nu ging.
Gelukkig was ook zij positief. Wel is het zaak om Mór op de brokken te houden.
Dat gaan we dan ook doen. Ik ben als de dood dat Mor een terugval gaat krijgen.

Van Rica, een trouwe volgster van de weblog, kreeg ik het advies om eens te denken aan anabolen. Doping voor onze hond. Geen gek idee! Dat hebben we vorig jaar met succes ingezet in de koude wintermaanden. Het was een beetje in het vergeetboek geraakt. Maar het is een goede mogelijkheid om het systeempje van Mór wat op te kalefateren.
Bovendien moeten we nu extra voorzichtig zijn met pijnmedicatie. Mór mag nog wel de tramadol, maar niet meer de meloxicam. Dit laatste middel is slecht voor de nierfunctie.
De anabolen peppen de hond op, ze zorgen voor meer spiermassa en het bewegen kan daardoor beter en gemakkelijker gaan.
Dierenarts Vera, vond het een goed idee en nu de oude rups weer is opgeknapt, gaan we aanstaande maandag voor een bloedtest en de anabolen.

Rica bedankt voor je meedenken!!

Verder was het een dolle week, ellende komt nooit alleen...
Partner Peugeot,gaf de pijp aan Maarten. Koppelingsplaten, dynamo en accu stuk.
"Ach dan weet je weer waar je voor werkt" verzuchtte Eduard.
"Maatje Peu" is ook weer in het land der levenden. De rekening volgt nog....

Morgen ga ik lekker een dagje uit, naar de handwerkbeurs met spin- en collega ondernemer Marjolein.
Zwolle, wij komen er aan!!! We gaan eens even een kijkje nemen bij de wolwinkeltjes.

Leef mee met Mór op de IC (deel drie)

We zijn weer een paar dagen verder en we zijn gematigd positief!

Mór is sedert vandaag verlost van haar "levensdraadje".
Voor haar een hele opluchting en voor ons ook.
Het valt niet mee om een hond die zich steeds beter gaat voelen, in een mand te houden terwijl ze aan het draadje ligt.
Iedereen die wel eens aan een infuus heeft gelegen weet dat het geen pretje is.
Je bent beprekt in je actieradius en je moet met zo'n onhandige infuuspaal op pad, die wieltjes gaan alle kanten op.
Het voelt ook naar, het gaat een beetje irriteren, opzetten en soms ontsteken.
Ik was dan ook blij dat Eduard het infuus er vandaag uithaalde.
Ook geen pretje, want het was allemaal gefixeerd met hechtpleister.
"Piep-piep" zei Mór en gaf haar frustratie aan.

Gelukkig wilde ze sinds gisteren opeens eten! En wel BROKKEN...
We hadden een proefverpakking nierdieet meegekregen van de dierenarts.
Ik had er mijn twijfels bij.. Ikzelf ben geen voorstander van brok.
Teveel additieven, teveel koolhydraten en ander spul waar ik niet zo gek op ben.
Maar ja, Mór moet aangepast voedsel.
En, nog belangrijke, ze moest nu serieus gaan eten en niet meer een hapje van dit of dat.
Na ampele pogingen van van alles en nog wat, wat ze soms wel en dan weer niet at, dacht ik opeens aan het "proef"zakje.
Ach laat ik dat eens proberen, de schaar ging erin en Mór stak haar neus om de hoek van de mand.....
Een handvol brokken deed ik in een etensbakje, zette het haar voor en warempel, ze at in een mum van tijd het bakje leeg.
Er moet een verslavend stofje in die brokjes zitten want het gaat achter elkaar naar binnen toe.
Zo'n proefzakje is zo leeg, dus ik heb maar een twee kilozak gehaald bij de dierenarts. Kassa!!! Voor het bedrag wat je er aan kwijt bent kun je zeven honden ten minste een halve week laten "barfen" (vers voeren)
Natuurlijk heb ik dit graag over voor de oude rups.

Mór was vandaag alweer zo opgeknapt dat ze mee wilde naar het bos.
Dat gaat nog even niet, ze is nog zo slap als een vaatdoekje wat zijn langste tijd gehad heeft.
Mór zwabbert nog met haar achterlijf, ze is er nog lang niet, dus inspannende wandelingen zijn er niet bij.

Vannacht wilde ze op de bank slapen. Het viel me op dat ze er met weinig moeite opklom. Ondanks haar zwiebe, zwabberachterhand, kwam ze er zo op.
Zo daar lag madame, lekker op een hoog plekje, als roedeloudste heb je voorrechten.

Ik ben maar in mijn eigen bed gaan slapen. Na een paar nachten op de bank en korte uurtjes nachtrust was ik echt wel gebroken.

Mór is een oude taaie hond, haar draadjes met het leven zijn blijkbaar ijzersterk.
De afcheidsreportage bleek wat prematuur, maar we hebben wel hele mooie kiekjes!

Leef mee met Mór op de IC (deel twee)

Mór is een patiënt die het de verzorgers niet gemakkelijk maakt.
Het begrip "dankbare patiënt", heeft ze niet uitgevonden.
Mij maakt het niets uit, zolang ze maar wat eet, goed drinkt, plast en poept, dan ben ik al heel tevreden.

De bijkeuken heeft ze voor gezien gehouden. Ze wilde er niet meer zijn en wilde bij de drukke soortgenootjes in de huiskamer zijn.
We hebben nu een hoekje gemaakt naast en half onder de eettafel.
De mand, opgemaakt met dekbed en badhanddoek, is een fijn plekje.
Bovendien zit er een mooi haakje (voor de kerstversiering) in het raamkozijn boven haar. Dat haakje dient nu voor de infuusvloeistofzak of fles. We hebben namelijk twee soorten. Eentje met alleen water met fysiologisch zout en bij de ander zit er ook extra glucose in. Het infuuslijntje loopt vanaf het raam naar Mór haar poot. Nu is het alleen een kwestie dat ze niets steeds gaat verliggen....
Dat gebeurt nog wel eens en dan ligt het levenslijntje ernaast.

Gisternacht heb ik op de bank geslapen, niet mijn favoriete "mand" maar voor een ziek huisdier neem ik enig ongemak graag voor lief.
"Joepie , de baas slaapt bij ons" Kate, Jolee en Nuala waren in alle staten van opwinding. Pat slaapt altijd al bij mij, dus voor hem was er weinig anders aan.
Gelukkig slapen Lucy en Seanan in een bench. Daar heb ik weinig last van.
Ik had mij goed en wel geInstalleerd op de bank, met een boekje en dommelde weg.
Daar kwam Mór al aan. Midden voor de bank ging ze in de ontlastingshouding zitten en pruttt, fruuuttt, flupflup daar kwam dunne derrie....
Dus keukenpapier pakken, opdeppen en dweilen met een verse emmer water met desinfectans.

Gelukkig de onderbreking van de nachtrust duurde kort en was eenmalig.

Het was erg vroeg dag vandaag... Kate besloot om me om zeven uur te wekken, dat doet ze met een fikse lebber over mijn gezicht. Lucy moest erg nodig plassen, Jolee liep ook al met zo'n smoeltje van helppppp ik moet echt heeeel nodig. Dus warme kleding aan en naar buiten.
Mór was er als een haas bij om zich ook naar buiten te begeven.
Meelopen met ons wilde ze niet en ze is in de tuin gebleven.

Het grote punt is nog wel het eten.
Vier plakjes gekookte kipfilet (naturel), gingen er vanochtend in.
Tussen de middag wilde ze niets. Geen rundergehakt, geen gekookte rijst, geen andere lekkere dingetjes.
Dan slaan de zorgen weer toe.
Ik verzon iets voor ons avondmaal. Na een geweldige drukke dag had ik geen zin meer in koken. Dus poffertjes uit een pakje. Geheel onverantwoord. Maar Mór vond ze wel heel erg lekker... Met poedersuiker! Meer dan vijf mocht ze er van mij niet hebben.
De maag is nog zwak, maar ik moet ook zorgen dat ze weer gaat eten...

Bij de uitdeling van de kipkarkassen, wilde ze mee naar buiten. Alle losse stukjes kip, heeft ze op.

Vanavond was het weer hommeles. Mevrouw Mór bliefde haar avondvlees niet.
Morgen maar weer iets anders proberen.

Vooral Jolee is erg lief voor Mór, ze gaat af en toe kijken en ze geeft Mór dan een likje. Nuala slaapt naast Mór haar mand.
Er is veel begrip voor de patiënte, maar de roedel krijgt ook de ruimte van mij niet om druk te zijn en streken uit te halen.
Mijn lontje is een beetje kort...

Leef met met Mór op de IC (deel één)

Met Mór gaat het dus niet goed. Dat heeft u vast al gelezen.
Wij hadden ons al voorbereid op het definitieve afscheid en vandaag hadden we een afspraak gemaakt met de dierenarts (DA).

Alles wat je op zo'n dag doet is beladen. Je laat de hond uit voor een plasje.
Zou het de laatste keer zijn?
Mór at nu al dagen niet meer dus de grote boodschap bleef achterwege.

Ze lag, eenmaal weer binnen, stil in een mand. Het liefste in de bijkeuken.
Geen andere honden om haar heen. Het leek alsof ze al bezig was met versterven, ze dronk ook al bijna niet meer...

De rit naar de DA is dan lang. Je beseft je maar al te goed dat dit waarschijnlijk Mór haar laatste autorit is.
Flarden van herinneringen schoten door mijn hoofd. Kleine pup Mór, de eerste nacht bij ons thuis, haar weerspanningheid tijdens de puppenlessen.
Haar liefde voor het schapendrijven, haar malle dingen, haar weergaloze speurneus.
Ik had het goed te kwaad.....

Dan stap je de dierenartspraktijk binnen. Gelukkig waren we snel aan de beurt.
Voordat we binnen stapten hebben we haar nog even gewogen, 17,1 kilo schoon aan de haak. Dat viel niet tegen! In goede doen woog Mór altijd zo'n 20 kilo.

Vandaag hadden we dierenarts Vera. Net zo kundig als DA Eva en nét zo lief.
Mór werd uitgebreid lichamelijk onderzocht. Ze had geen koorts. Nog een pluspunt.
Wat te doen, Mór is niet in orde en de combinatie van vele factoren zoals ouderdom, het niet meer eten, bijna niet meer drinken en het niet kunnen innemen van haar pijnmedicatie, leiden tot een complexe situatie.

We besloten tot het laten doen van een uitgebreid bloedonderzoek.
We vermoeden nierfalen, maar dat kan vele oorzaken hebben.
Het "prikken van een bloedje" viel voor den drommel niet mee. Mór heeft ook eigenwijze aderen.... Gelukkig na een aantal pogingen is het toch gelukt.

Dan moet je een stief kwartiertje wachten op de uitslag. Het werd inmiddels druk in de praktijk. Zenuwachtige keffertjes en hijgertjes dreven mijn bloeddruk naar topwaarden.

Mór zocht steun bij mij en daarna bij E.
Prik, prik daar kwamen de waterlanders weer. Ik had me voorgenomen om stoer te zijn, maar het lukte me niet goed.

Eindelijk daar was de uitslag. Het was niet goed, maar ook niet heel erg slecht.
We kunnen nog iets proberen zei Vera.
Het devies is in dit geval "spoelen, spoelen en noge eens spoelen".
Dus Mór moet aan het infuus in de dierenartspraktijk.
Dat zag ik niet zitten.... Mór achterlaten daar, nee geen denken aan.
Stel je voor dat ze het niet zou redden, dood gaan zonder ons en in een niet vertrouwde omgeving. "An me nooit niet!"

Maar kunnen we dat thuis niet doen? Vroeg ik. Vera had inmiddels wel door dat E. wel wat van de materie snapte. Ze vroeg door en E. zijn werk bestaat uit infusen, infuussystemen, medicijnen geven en alles wat daarbij komt kijken.
Als doorgewinterde PVK (parktijkverpleegkundige in een megagroot verpleeghuis, doet hij niet anders.
Ik zag Vera overleggen met zichzelf....
Tja waarom ook niet zei ze en het licht ging op groen.

Mór kreeg een infuussysteem in haar poot.
Mooi omwikkeld met een blauw verbandje.
We kregen een tas met infuuslijnen, infuusvloeistof, infuusstoppertjes ( Mór mag 's nachts van het systeem afgekoppeld worden) heparine en primperid mee.
Nog in de praktijk kreeg ze haar eerste primperid shotje.
Dit middel dient tegen de misselijkheid.

Eenmaal thuis heeft E. Mór verder aangekoppeld aan het infuussysteem.
Ze ligt in de bijkeuken, de infuusfles hangt aan de stellingkast.

Wonder boven wonder, ze heeft geplast, zelfstandig gedronken en ze heeft driekwart bakje met zalm en vlees leeggegeten!!!
Dat is echt een mijlpaal want het niet eten was het grootste probleem. Als ze dat niet zou gaan doen, dan is het snel over.

En ze reageert weer op ons. Ze is alerter en kijkt weer eigenwijs uit haar ogen.

We zijn er nog lang niet. We houden nog steeds rekening met het feit dat we haar gaan verliezen.

De foto's heeft E. even snel genomen, Mór was er niet van gediend!
Nog een teken dat de oude eigenwijze Mór weer een beetje opkrabbelt.

Een naderend afscheid.... ????

Vorig jaar maakten we deze foto van Mór. Zij is onze oudste hond en loopt al lang in "blessuretijd". Ze heeft arthrose al vanaf dat ze twee jaar oud was en we stoppen haar vol met pijnstillers. Zo ging het althans tot voor enige dagen geleden toen ze nog at. Een stukje brood met pindaas en pilletjes 's ochtends en "at dinnertime", de tweede portie pilletjes.

Maar nu gaat het niet meer goed... Mór eet bijna niet meer, en de pillen krijgen we er met geen stokken meer in. Bovendien zakt ze nu door haar achterhand en kan bijna niet meer overeind komen. Het aftakelen gaat allemaal in een heel rap tempo.

Vandaag hebben we Liesbeth www.borntowork.nl ,de fotografe gebeld. Liesbeth gooide haar agenda om en kwam de afscheidsreportgage van Mór maken. Dat viel niet mee, Mór is zo eigenwijs als het maar zijn kan en wil liever niet op de foto.
Wij zeggen gekscherend dat ze nog eigenwijs dood zal gaan....

Maandag gaan we naar de dierenarts en we houden er ernstig rekening mee dat ons niets meer rest dan euthanasie.

De oude rups en de stresskip

Hoe gaat het met de "stresskip" en de "oude rups" werd me gevraagd.

Nou daar wil ik best een stukje over schrijven, want ik vind het leuk om over deze twee karakterhonden wat te vertellen.

De stresskip is dus Pat!

Pat heeft ADHD, PDD-NOS en als kers op de taart is hij zo autistisch als een aardappel.

Neen, ik overdrijf niet en ja een hond kan daar allemaal last van hebben.

Pat heeft dat in het kwadraat!

Pat is bang voor muizengetrippel, imaginaire "dingetjes" die ik dus niet kan zien, onweer, hagel, vuurwerk, dansende mensen.

Het zoenen van de homo sapiëns onderling kan hij ook al niet velen.

Personen die elkaar knuffelen, daar wordt hij helemaal "nuts" van en het leven van de mensen in zijn omgeving is derhalve tamelijk gecompliceerd............

Pat slikt medicijnen tegen de prikkels die bij hem voor 200% binnenkomen.

Hij is niet normaal!!!

Het kan tijden goed gaan en dan opeens hebben we weer een lichte of wat grotere terugslag.

Maar hij is wél lollig en snijboon Pat, kan zijn energie goed kwijt in een potje frisbee.

Dat leidt af en brengt hem weer terug op aarde.

Pat heeft één hele grote vriendin de "oude rups", dat is onze Mór.

Ik weet niet hoe onze honden aan hun bijnamen zijn gekomen, maar Mór heeft vele bijnamen.

Zoals Morrieboot, Snorriemorrie, Schorriemorrie en de benaming oude rups is het meest gangbaar.

Er zit wel degelijk wat achter, ze is zo traag als dikke poep en ze is ook oud.

Ze wordt over een paar maanden alweer veertien!

Ik dacht dat ze het nooit zou halen, ze heeft al arthritis vanaf haar tweede levensjaar en ze loopt nu op een combinatie van pijnmedicijnen en van dat spul om haar gewrichten te smeren.

In het bos loopt ze aan een ongehoorzaamheidslijn, zo'n oprolautomaat.

Erg handig want Mór is wat doof wat versterkt wordt door een koloniale component ( lees, oost-indisch)
Qua uiterlijk zie je nog weinig ouderdom aan haar.

Geen grijze kop, wel is ze wat smaller aan het worden en zakken de zijkanten wat in.

Dement wordt ze wel, zeker in het donker. Volstrekte desoriëntatie in plaats en ruimte.

De stresskip en de oude rups, ze zijn een mooi spannetje samen.

Pat doet aan "meer bewegen voor ouderen" door de frisbee voor Mór's neus neer te kwakken.

Mór vindt apporteren nog steeds erg leuk, mits de ontvanger van de te apporteren goederen, een beetje dichtbij staat.

Aan mij de taak om wat meer te lopen, is heel goed voor me.

(Ik ben twee kilo afgevallen in korte tijd.)

Kom maar op met de felicitaties!

Van oude honden enz. deel twee

De blik van Mór spreekt boekdelen....
Er is haar heel groot onrecht aangedaan. Allereerst dachten wij dat haar voorhand nu echt niet meer mee wilde en ze dus het bos niet meer in kon.
En ten tweede, er volgde een dierenartsbezoek!!!

Vandaag keek E. nog eens goed naar haar poot en zag tussen de tenen een abces.
Dat zat er nog niet eerder. Dat zal dus de reden van het mank lopen geweest zijn.

Meteen maar even een afspraak gemaakt met dokter Eva.
Er werd natuurlijk met een klinisch oog naar de voet gekeken en het abces werd zonder verdoving opengehaald. Ja Mór is een "stoere" hond (stoer is drents voor dapper en niet pieperig) en gaf geen krimp.

Het ergste vind Mór het verband om haar voet, dat is iets wat er niet hoort en ik mag er eigenlijk geen foto van maken. Vandaar dat de tweede kiek een beetje bewogen is.

Mór heeft nu een antibioticakuur en moet, als het verband eraf is, met haar voet in een biotex badje.
Nou we kunnen ons lol dus nog op!

We zijn eigenlijk blij dat het zoiets simpels is en niet iets wat niet meer te repareren valt.
De dementie blijft, daar leren we mee leven. Maar de dagelijkse wandelingen in het bos, waar Morrieboot zo van geniet, daarvan hopen we dat we haar strakjes weer mee kunnen nemen.

Van oude honden en dingen die voorbij gaan

De "flexilijn" (of in onze bewoordingen, de ongehoorzaamheidslijn) is een attribuut wat we niet zomaar gebruiken. Maar met een ouder wordende hond is het een onmisbaar item aan het worden.

Onze Mór is dementerend en dat is vooral 's avonds in het donker goed te merken.
Ze snapt de omgeving in het donker niet meer en dat heeft niets te maken met het feit dat haar gezichtsvermogen misschien wat achteruit gaat. Maar het heeft alles te maken met "desoriëntatie in plaats en ruimte", zoals dat zo mooi heet...

Ze heeft in het donker de neiging om stil te gaan staan of weg te lopen. Als ik bij zo'n wegloop actie haar terug ga halen dan schrikt ze zich een hoedje en gaat er als een haas vandoor. Ongewenst en soms heel erg eng... De weg is dichtbij en met druk verkeer.

We hebben dus u de flexilijn maar weer uit de doos met hondenartikelen opgediept en die ligt standaard klaar om Mórretje uit te laten.

Sedert afgelopen weekend loopt ze zo kreupel dat de dagelijkse wandelingen in het bos, niet meer gaan... Het is al een beetje een afscheid. We lopen dus nu met zeven honden in plaats van acht, ons dagelijkse rondje.

De achterhand van Mór is al jarenlang een groot probleem. Met pijnstilling en allerlei andere middeltjes hebben we dit heel lang onder controle kunnen houden. Maar dit nieuwe kreupel zijn, wat uit de voorhand lijkt weg te komen, kunnen we niet couperen met medicatie. Mór zakt af en toe gewoonweg door haar voorpoten.

We hebben dus nu twee honden waar we ons zorgen over maken. Phoebe met haar tumor achter het oog en Mór die zo kreupel loopt.

Vandaag vond ik bij het leeghalen van een verhuisdoos een mooie foto van Mór en Phoebe, ze liggen in een weitje met heel veel madeliefjes en hoog gras. Ze waren toen nog erg jong. Jonge blommen dus, maar bloemen verwelken....