Lang van stof en korte berichten...

Toen ik het bedrijf Kleiendraad enkele jaren geleden ging inschrijven bij de Kamer van Koophandel, werd me geadviseerd om een twitter-account te openen.
"Netwerken, mevrouw dat is de basis voor het moderne ondernemen". Dat werd me verteld.
Ik ben gehoorzaam en sta altijd open voor argumenten, dus ik opende de twitter-account.

Vervolgens had ik me ingeschreven en ik deed er vrijwel niets mee.
'Mijn' blauwe vogeltje,, lag al direct na het uitkomen van zijn ei op zijn ruggetje en stierf een schijnbare langzame dood....

Sneu!! Dat vindt u vast ook.
Ik ben me maar eens gaan storten op het leven inblazen van het blauwe twiitter beestje.

Maar ik vind het lastig. Ik ben van de lange verhalen en niet van de korte zinsneden die het liefste ook nog wat humorvol moeten zijn.
Iedere ochtend sta ik nu in de douche en probeer een nieuwe 'tweet' te bedenken.
Het lukt nog niet zo goed. Wat kun je kwijt in 140 tekens?
Bijna niks.

Maar ik doe mijn best, nooit te oud om te leren.
Dus,

En zie, ik schiet hier ook al tekort, want hoe plaats ik de link nar twitter?
Help mijn blauwe vogeltje, anders sterft het weer een langzame dood.

Alpaca's

De Alpaca is in ons land allang geen onbekend dier meer.
Er zijn nogal wat mensen die gevallen zijn voor het dier en zich gelukkig mogen prijzen met die beestjes in de wei.
Is een Alpaca een leuk dier?
Ik heb werkelijk geen idee.
Ik heb ze niet en ik ga er ook niet aan beginnen.
Ik heb nu eenmaal een schapentic en die raak ik niet meer zo gemakkelijk kwijt.

Goed nu even een stukje over de Alpaca.
Want daarom zit ik hier achter de peecee.
Ik weet ook al niet meer of ik ooit al eens een stukje heb geschreven over de Alpaca.
Het zou zo maar kunnen, soms weet ik het ook niet meer en dan komt er dus een dubbel schrijfsel.
Nou ja het is altijd weer een tkkeltje anders.

Veel spinners en vilters werken al met Alpaca. de vacht van het dier dan, maar dat snapt u wel.
De vezel mag men geen wol noemen, wol is iets wat van een schaap komt.

Goede Alpaca vezel, is erg zacht, er mogen geen haren inzitten.
Maar.... na een aantal scheerbeurten loopt de kwaliteit achteruit. Het wordt zienderogen en voelbaar stugger.

Een volgend probllem bij de Alpaca's is dat het dier een bijzonder onhebbelijke gewoonte heeft.
Hij of zij houdt namelijk erg van rollen in de wei of in het stalletje.
De stalbedekking, vaak stro of zaagsel, verpulvert dan tussen de vezel en je krijgt het er nooit meer uit.
(Een goede Alpaca houder kleedt zijn dieren aan, met een jasje, zorgt voor een goede stalbedekking)
Vele spinners hebben in arren moede uiteindelijk hun vachtje meegegeven aan de vuilnisophaaldienst.
Er was niets meer mee te beginnen.

De onbekwame scheerders gaan helemaal rücksichtlos te werk en scheren het dier en stoppen alles hup zo in een zak.
Dat is ook al een doodzonde van de eerste orde.
Want eigenlijk is alleen de vacht van het 'zadel' van het dier, goed bruikbaar.


De korte stukken blijken avonturiers te zijn die in een zak met Alpaca vezel, lekker overal tussendoor gaan zitten.
Ook al zo'n crime om het uit te zoeken.


Dan iets over de prijs.
Die is bij sommige fokkers zo exorbitant hoog dat je als spinner of vilter bijna gillend wegrent.
Maar er is wel een verklaring voor de soms hoge prijs.
Als de Alpaca houder en fokker, weet wat hij in huis heeft, de dieren goed huisvest en investeert in gezondheid, dan is het een kostbare liefhebberij om dergelijke dieren te houden.
Dat vertaalt zich dan in datgene wat u voor een vacht moet betalen.

Hoe ziet een mooie vacht eruit?
Ongeveer zoals op onderstaande foto.


U ziet de golving in de lange lokken.
Die golving geeft kwaliteit aan.
Bij de oudere dieren die vaker geschoren zijn, is er weinig golving van de vezel te herkennen.

Als u de Alpaca vezel gaat spinnen, moet u rereking mee houden dat het vele malen warmer is dan wol.
U moet dan ook een dunne draad spinnen.
Alpaca heeft ook de neiging om in breisels wat uit te gaan hangen.
Het kan handig zijn om het te mengen met een zachte wolsoort.
Zo blijft het breisel in vorm.

Is het spinnen ervan moeilijk?
Nee helemaal niet, mits u een vacht heeft met een lange vezel.
Was het eerst en ga het daarna kaarden.
U zult zien dat het gemakkelijk spint en het vilt ook nog eens zonder al te veel moeite.

Kortom, het is een vezel die het uitprobreren zeker waard is!

"The blues"

Ach het is eigenlijk helemaal geen leuke week.
Het is een week die in het teken staat van afscheid nemen, the blues hebben om allemaal dingen die met de kleur blauw te maken hebben.

Afgelopen dinsdag ging ik fijn naar het bos. Zeven viervoeters in mijn trouwe en blauwe Citroën Berlingo uit een bouwjaar van de vorige eeuw.
Ieder jaar doen we een beetje oplapwerk, nou ja dat doen we niet zelf, dat doet garagist Richard uit Witteveen.
Een nieuwe set banden, een distributiesnaar, nieuwe remdingetjes en we bespreken de stand van de auto op leeftijd.
Kan ze nog een jaartje mee? Ja, ze kan nog een jaartje mee.
Tot de volgende verplichte APK keuring.
Ik durf de voiture al jaren niet meer te wassen. Het is een soort van bijgeloof geworden.
Ik ben bang dat als ik haar een sopbeurt geef, ze de geest gaat geven.
Er groeit inmiddels een interessante biotoop op haar metallic laklaag. Tegen het blauw, steken de groene korstmossen mooi af.

Zo nu even terug naar het begin van deze alinea.
Ik was dus op de terugweg.
Het was warm weer. De honden waren moe, er was weinig water meer voorhanden in het bos.
Alle plassen waren door de verzengende hitte van de afgelopen dagen, finalement opgedroogd.
Lichte irritatie ontstond in het achtergedeelte van de auto.
Zeven honden die moe zijn en dorst hebben, die gedragen zich niet altijd even aardig naar elkaar toe.
Nog even en we zouden thuis zijn.
Maar toen sloeg het noodlot toe.
Ik trapte door het koppelingspedaal en de rem deed het ook al niet meer zo goed.
Ik stuurde naar rechts, over de grastegels die een remmend effect hadden op de auto.
Boem, toen stond alles stil.
Wat doe je dan? Juist, man bellen!
Die was not amused, Ik belde hem namelijk wakker, hij zat in de nachtdienst en sliep.
Of ik de wegenwacht al had gebeld? Nou nee, ik moet hier weg komen en wachten op de hulpvaardige handen van de wegen wacht betekende dat ik minstens een uur moet wachten op hulp.
Dat overleven de honden in een auto niet.
Ondertussen voorzag ik de honden van water, dat heb ik altijd bij me en een frisbee ook, dat is zo'n handig dingetje, omgekeerd is het een waterbak.

Na enige tijd en hulp van een aardige meneer die de auto ook niet meer aan de praat kreeg, arriveerde de heer des huizes.
Hij morrelde wat aan het koppelingspedaal en reed naar huis.
Garagist Richard werd gebeld. Overleg volgde. Conclusie, mijn Berlingo is totall loss.
De reparatiekosten overstijgen de waarde van mijn trouwe blauwe autootje.

Maar mijn 'blues' deze week stopten niet bij dit vervelende voorval.
Vorige week kwam scheerder Kees O.
Als altijd zeer vakkundig schoor hij de schapen.
Onze oudste Wensleydale Longwool ooi, hadden we al een tijdje gehuisvest in onze tuin, op het gazon.
Jorien vertoonde namelijk uiervorming, een teken van een op handen zijnde lammerij.
Het was volstrekt niet de bedoeling.
Hoe het kan? Joost mag het weten...Maar om haar onder de hand te hebben, mocht ze in de tuin.
Jorien genoot eerst nog van de aandacht en de extra voeding die we haar verstrekten.
We consulteerden een dierenarts die niet verder kwam dan het temperaturen van het dier en het advies gaf om het verder 'even aan te zien'.

Jorien vrat in hoog tempo van de brokjes, werd onder een parasol gelegd en ze deed het verder wel goed.
Tot afgelopen zaterdag, toen Kees O. kwam.
Ze kwam niet meer overeind.
We besloten om haar niet te scheren. De wol geeft ook isolatie tegen de warmte.
Kees O. dacht dat ze een beknelde zenuw had in de achterhand. Dat belette haar om op te staan.

Goed, ik was er het verdere pinksterweekend niet.
Maar bij thuiskomst bllek Jorien wel te zijn gaan staan.
We kregen weer een beetje hoop.
Jorien is een vreemd schaap en we hebben al heel veel met haar meegemaakt.
Ze leek wel comfortabel en gaf geen pijn aan.
Maar hoe weet je zoiets zeker???

Gisteren begon het weer om te slaan.
Het hoosde. Jorien verborg haar kop in de haagbeuk om een beetje droog te blijven.
Ze kon geen kant meer op. Opstaan ging opeens niet meer.

Ik trok de conclusie en nam het besluit om de dierenarts te bellen.
Euthanasie was het enige wat ik nog voor kon doen.

Er kwam een aardige jonge dierenarts mevrouw, ze constateerde een hernia in de lage rugwervels.
Zo lang het schaap ligt, is er niet zo veel aan de hand.
Maar een geboorteproces door moeten met een dergelijk euvel, dat is niet dierwaardig.

Er ging een grote spuit in Jorien, een spuit met narcosemiddel.
Jorien knapte er van op!!
Ze dacht dat ze nog wel even wat brok kon eten en een stuk van de haagbeuk op kon peuzelen.
Nog een spuit met het zelfde goedje deed het werk wat meer.
Jorien werd ietwat suffer.
Toen werd het de tijd om het definitieve dodelijke middel via een halsader in te geven.

Het is een vreemd spulletje, helblauw gekleurd.
Een beetje 'spooky'.
Jorien is na een half uur rommelen met narcotica uiteindelijk gaan hemelen.

Het is best wel lastig om een dergelijk dier te moeten laten gaan.
Ze was de stammoeder van vele Wensleydale Longwool schapen die hier geboren en getogen zijn.
Ze had ook een uniek karakter. Schapen zijn niet stom!

Nu even een kiekje van Jorien in betere tijden.

Lichamelijk, voor ons dan, komt er het volgende probleem.
Hoe krijg je een dood schaap 'aan de weg'.
Kadavers, dode beesten dus, worden opgehaald door de RENDAC.
Van al die dode dieren maken ze weer bio-brandstof.
Gelukkig hadden we hulp van de mensen van ons frisbee-clubje.

De hoogdrachtige Jorien woog een slordige 120 kilo.
Op een zeil hebben we met zijn allen haar aan de weg gelegd.

Vandaag kwam de RENDAC.
Er komt dan zo'n grote auto met grijper.

De BONK, die volgt na het dumpen van het kadaver in de vrachtauto, dat is iets waar ik niet aan kan wennen...

Vanacht heb ik gedroomd over negen moederloze lammeren die ik moest redden uit een luchtballon.
Alle negen lammeren aan de fles.
Schapen houden, het gaat gepaard met vreugdevolle momenten maar ook met verdriet.

Joriens's blauwe oren en blauwe snuit, haar kenmerkende geblaat, ik zal het missen.
Mijn blauwe autootje ook.

De pinksterdagen op de Strubbert

Strubbert in Laren volgebreid.....

foto Gerrit Jan Riedstra

LAREN - Als het idee maar leuk is, dan komen de vrijwilligers vanzelf. Dat hebben Ada Niels en Nienke Bargeman gemerkt! De eerste bestiert kinderboerderij De Strubbert in Laren, de tweede is eerstejaars aan het Graafschap College in Doetinchem.
De oproep voor wildbreiwerkjes leverde een schat aan gebreide dieren en lappen op.

Het was Bargeman die op het idee kwam voor het wildbreien. Het was het woord van het jaar 2011, dus wellicht ook de activiteit voor 2012. Ruim honderd breiwerken zijn te bewonderen.

Bargeman heeft voor komend pinksterweekend ook nog medestudenten uitgenodigd om samen voor de bezoekers activiteiten te begeleiden. In overleg met de docent is dat een schoolopdracht geworden die ook wordt beoordeeld.



Tja het begon met het wildbreiproject op de "Strubbert"...
Ada, de beheerder, mailde mij met de vraag of ik wat met de wol wilde gaan doen.
Twee jaar geleden had ik er al eens gesponnen en ik was blijkbaar goed bevallen.
Maar ik wilde niet alleen het spinnen laten zien op deze pinksterdagen, de schapen zouden geschoren worden en er moet dan een 'link' komen met wol vers van het schaap en dan een vertaalslag maken naar de verwerking van de wol.
Ik kan dat natuurlijk niet alleen. Ik mailde mijn wolvriendinnen en die waren meteen enthousiast.
Na een korte vergadering hier ten huize, wisten we wat we wilden gaan doen. Kaarden, spinnen, natvilten en naaldvilten.
We verzonnen en in het kader van het 'wildbreien' nog een nieuw fenomeen bij.
Het wild- weven..... Er werd op de Srubbert een weefraam gemaakt van 100 x 200 cm.
Het bleek een succes te zijn. Kinderen, oma's en ouders weefden mee.

Het naaldvilten, werd gedaan door Marije. Ze bleek een hele goede instructice te zijn op dit gebied en ze weeft ook nog eens heel erg goed!
div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">

Kraampakket (voor schapen)

Tja het zal je maar gebeuren. Je koopt een overjarige ooi en je weet niet of ze wel of niet drachtig is.
Dat overkwam een aardige mevrouw die me vanavond belde.
Ze is helemaal in haar nopjes met de Wensleydale Longwool ooi die vorig jaar nog een ramlammetje het levenslicht heeft doen zien.
Bij de verkoop werd er gezegd dat de ooi wel bij de ram had gelopen maar of ze nu drachtig is?
In de maanden januaris en februari had de ooi nog gezelschap gehad van de rammen.

Van uiervorming was nog niets te zien.
Ik zie u denken "wat is dat?".
Ik ga het u even uitleggen.
Een ooi (vrouwtjesschaap) heeft een uier, die is zo plat als een dubbeltje als ze niet drachtig (dat is zwanger) is.
Al die extra ballast is volstrekt onnodig in de rest van het jaar dus een ooi loopt niet met haar boezem te koop.
Rammen vallen blijkbaar niet op een cup dubbel D. Ze worden er niet warm of koud van.
Maar aan het einde van de dracht, of soms iets eerder, dan zie je opeens een uier in wording.
Dat kan enige dagen duren, de uier groeit steeds maar door, maar je ziet soms ook dat de uier in één keer 'volschiet'.
Opeens is er een volwassen uier te zien en soms komt er al een beetje melk uit.
Overigens, de draagtijd van een ooi is ongeveer vijf maanden.

Is de uier aanwezig, dan ben je er bijna altijd zeker van dat je je moet voorbereiden op de geboorte van één of meer lammetjes.
Nog een aanwijzing voor een naderende geboorte is het invallen van de flanken van de ooi.
Het schaap ziet er verder goed uit, maar aan de achterkant lijkt het hele zaakje één doffe ellende.

Hoe ziet een kraampakket voor een ooi er uit?

Allereerst, koop een flacon glijmiddel.

Ik hoop het niet voor u, maar soms moet er geboortehulp worden gegeven.
Dan is het voor de ooi wel zo prettig als u gebruik maakt van glijmiddel als u bij haar 'naar binnen' moet.

De ooi heeft u opgestald op een tochtvrij en regenvrije plaats.
Stro is een goed kraammatras.
Spaar oude handdoeken, als u lammetjes op weg moet helpen in dit leven en de moeder doet dit onvoldoende dan moeten de kleintjes stevig worden drooggewreven.
De gebruikte handdoeken wast u later in de wasmachine op een kookprogramma.

Het is handig als u een warmtelamp bij de hand heeft met een verlengsnoer.
Soms hebben de lammetjes, zeker als het meerlingen zijn, een beetje extra warmte nodig de eerste dagen.
Alle energie moet gaan zitten in groei en niet in het zichzelf warmhouden.
Hieronder ziet u het armatuur van een warmtelamp, er hoort ook nog zo'n rode lamp in.

Na de geboorte moeten de lammetjes snel de tepel weten te vinden.
Het kan heel handig zijn om voor de geboorte de overtollige wol rondom de tepels en aan de flanken weg te knippen.
Je zal het maar meemaken als lammetje dat je door een gordijn van wol en lokken je weg moet zoeken naar de biest.

"Biest", wat is dat?
Dat is het eerste spul wat uit de uier komt. Het is heel erg eiwitrijk en absoluut noodzakelijk voor een goede start van de kleintjes.
Let dus goed op of alle lammetjes de tepel kunnen vinden en ook drinken.
Bij meer dan twee lammetjes is er vaak een probleem. Er zijn namelijk maar twee tepels!
Het lammetje met het laagste geboortegewicht is dan vaak de klos.
Hij of zij kan het wel schudden, de biest is of al op, of hij of zij wordt steeds onder de voet gelopen door zijn broertje of zusje.
Hoe lost u dit op? Met oplosbiest!

U lost dit op volgens de raadgevingen op de verpakking.
Vervolgens doet u dit in een speciaal lammerflesje met speen.

U pakt het lammetje en gaat het flesje geven.
Het is meestal zo dat een hele oplossing te veel in één keer is.
Zet het flesje met oplosbiest weg in de koelkast en warm de fles later weer op in een maatbeker met heet water.
Controleer dan de temperatuur van de biest. U weet het vast nog wel, pas de 'binnenkantpolstemperatuurmethode' toe, precies zoals u dit weleens heeft gedaan bij het geven van een fles aan een baby.

Lammetjes moeten snel zelfstandig op hun pootjes staan en bij de moeder gaan drinken.
Ook na de eerste (oplos) biest.
Gaat dat niet goed, dan gaat u de biest vervangen door lammermelk.
Een goede leverancier van schapenbenodigdheden, verkoopt ook poedermelk voor schapen per kilo.

Koop op voorhand dus een kilo en verpak het goed.

De moeder moet u ook lekker verwennen!
Veel schapenbrok van goede kwaliteit.
Kuilvoer, een appeltje of twee, rauwe stukjes aardappel zonder schil, bietenpulp geweld, witlofblad, takken van de vlier of van de wilg met blad en een mineralenemmer.

En natuurlijk veel vers water!

Bij twijfel over het aflammeren en de periode erna is het goed om een deskundig veearts te bellen.

Alle genoemde artikelen moet u beslist in huis hebben.
Onder het motto "beter mee dan om verlegen".

Van een Zeeuwse knoop naar een Zeeuwse draad

Enige tijd geleden schreef ik een stukje over de "Zeeuwse knoop" , u weet wel het is én een vaste plant en ook nog eens een sieraad.
Al speurend op het wereldwijde web, kwam ik een andere blogschrijfster tegen, ja die zijn er veel en ik werd helemaal dol op haar gehaakte dieren.

Wilma, de maakster van dit alles, ze haakt zich vast een slag in de rondte want ze maakt ook sieraden en vazen, woont in Zeeland. Blijkbaar een inspirerende omgeving om helemaal "los" te gaan met de haakpen en met de katoenen draadjes.

Ter investering, ik ben namelijk gek op beestachtig gezelschap in mijn werkruimte, verordonneerde ik per e-mail een paardje en een aap. Wilma schreef per mail fluks terug, aap en paard werden "vers" gemaakt voor mij.
Ik hoefde echter niet langer te wachten dan een weekje.
Keurig verpakt en voorzien van heuse labeltjes arriveerden ze hier ten huize.
Ze staan nu op een plekje naast de radio, gebroederlijk naast elkaar en nemen iedere dag het wereldnieuws tot zich.

TATATADAAAA, hier zijn ze dan,

De AAP,

Let u eens op de kekke klompjes, een gaaf extraatje wat deze aap echt 'schwung' geeft.

En dan hier het PAARD,

Het is een echt lefgozertje met zijn halsdoekje en de frivole streepjes in zijn vacht.

Alle hulde voor Wilma die een heel eigen stijl heeft ontwikkeld in het maken en haken van haar dieren, sieraden en meer.
U kunt haar vinden op ( de link werkt weer eens niet...) of anders even op google zoeken naar WILLEWOPSIE.

Ga nu niet de maaksels klakkeloos kopiëren, het heeft ook geen zin, want Wilma heeft haar ziel en zaligheid gelegd in het ontwikkelen van haar haaksels. En zo mooi als zij, zeg nu zelf, dat is met geen (haak-)pen na te maken.
En voor een luttel bedrag komen de haalsels bij u thuis. Als u zelf wilt haken, creeër dan iets in uw eigen stijl...
Iedereen heeft namelijk verborgen talenten en met een beetje inspanning komt dat vanzelf tot volle wasdom.

De foto's van het paardje en de aap heb ik even gekopieërd vanaf de website van Wilma.
Ik kan ze namelijk niet mooier op de kiek zetten.

Krullen en lokken... ik ben er dol op!!

Ik weet niet wat het is, het is vast iets wat met het verleden te maken heeft.
Ik had waarschijnlijk niet voldoende knuffels als kind.
Maar ik ben dus gek op dieren met een bijzondere en het liefste (lange) lokkenvacht.
Of het nu schapen zijn, geiten of zoals hier ezels. Ik vind ze echt prachtig.

Ze zien er aaibaar uit deze ezels en dat zijn ze ook.
We hebben ze, al weer een eeuwigheid geleden, in het echt gezien in Frankrijk.
Het was in de streek "Poitou-Charente" in het westen van dit land.
Het was een nog onbekend gebied en we streken neer op een camping die echt frans was.
U weet wel, hurktoiletten, een enkel echt zittoilet en minimale douchefaciliteiten.
Maar ach, het was er prachtig en het terrein was mooi en rustig.
En het sanitair was schoon.

Eén van de weinige attracties in dit gebied was het centrum voor deze ezels.
Ze werden er gefokt, want er waren er nog maar bitter weinig van.
Na de intrede van de tractor, was er weinig emplooi meer voor dit dier.
Maar gelukkig zijn er altijd weer enthousiaste mensen die zich gaan bezighouden met het fokken van een heel bijzonder ras.
Dat is de "Baudet du Poitou" zoals deze ezelsoort heet, zeker en vast.

We gingen deze bijzondere ezelsoort bezoeken en we kregen eerst wat informatie in de vorm van een wat bibberig fimpje met diabeelden die door de warmte wat heen en weer sprongen.
De uitleg was in het frans, maar het was met een beetje HAVO basisfrans best te volgen.
Daarna mochten we de kleintjes en hun moeders zien die in de stallen stonden en op een wei. Lief en leuk. De moeders waren blij met een beetje aandacht en zochten onze zakken af op zoek naar lekkers. Tja het zijn slimme dieren.

Na het kraambezoek aan de stallen, togen we onder leiding van de gids, het veld in.
We zagen niks, in de verste verte geen beest te bekennen.
Maar na een scherp fluitsignaal van de gids, stonden er binnen een mum van tijd zo'n veertig ezels om ons heen. We werden helemaal ingesloten door de dieren.
Klein, groot, van alles door elkaar.
We werden besnuffeld en weer werd onze kleding aan een grondige inspectie onderworpen. Het ging allemaal heel beheerst en zachtjes.
Het was een hele mooie ervaring die ik niet zal vergeten.

Deze ezels hebben echt dreadlocks, ze zijn vaak ook maar deels zo mooi getooid met die versierselen. Ik heb geen idee of ze ook wel eens geschoren worden en wat er met het haar gedaan wordt. Het is vrij stug, vergelijk het maar met paardenhaar.
Maar het is wel een heel opvallend dier!