Het draadje van het leven is doorgeknipt.......

Met een dierbare heb je als mens "draadjes".
Een dierbare kan een mens zijn, maar net zo goed een huisdier.
Samen weef je van die draadjes een sterk weefsel. Het zorgt voor een verband tussen je dierbare en jezelf.

De dood knipt alle draadjes door. Flarden van het weefsel zijn de herinneringen.

Met Mór ging het nadat het nierspoelen gestopt was, niet meer goed.
We waren terug bij af en haar conditie was nog slechter dan een ruime week geleden.

We maakten een afspraak voor vandaag bij de dierenarts.
Dokter Eva was weer terug en we hebben besloten om Mór los te maken van het leven.

In de auto op weg naar de dierenartspraktijk wist ik al dat ze om 15.20 uur zou overlijden. Zo gebeurde het ook. Er was slechts een klein zetje nodig om haar te verlossen van het leven wat nu een opgave en een lijdensweg voor haar werd.

Mór is thuis, ze ligt in een mand naast me.
De andere honden komen steeds langs om te kijken en te snuffelen.
De dood is voor hen ook duidelijk anders dan het leven.

Morgen gaan we Mór wegbrengen naar het crematorium.
Dat is een moeilijk moment, je weet dat je nooit meer het lijfje van je hond ziet.

Mór was onze eerste hond. Een hond die ons leven totaal veranderd heeft.
Al snel volgden er meer collega Border Collies.
We maakten kennis met schapen, besloten voor de honden te verhuizen naar het platteland. Meer ruimte voor hen en de mogelijkheid om eigen schapen te houden.
Ik begon mijn eigen wolbedrijf, zonder Mór en zonder schapen, was dat nooit gebeurd.

Ondanks alle verdriet, zijn we enorm dankbaar dat we Mór zo lang bij ons hebben mogen houden en zo intens van haar genoten hebben.
Van Mór hebben we heel veel geleerd, wat zullen we haar missen....

De handwerkbeurs

Dollen in Zwolle....
Met spinvriendin en collega spinjuf, Marjolein van www.puurlana.nl , had ik een afsraak om samen naar de handwerkbeurs in Zwolle te gaan.
Even kijken naar alles wat handwerkend Nederland zoal bezig houdt.

Marjolein zou met de trein uit de hoofdstad komen.
En omdat auto één hier ter plaatse nét uit de revisie kwam (je weet maar nooit of de reparatie helemaal goed is gegaan) en auto twee ook niet geheel betrouwbaar is, besloot ook ik om gebruik te maken van de diensten van de NS.
Natuurlijk had de NS besloten om juist dit weekend baanvakonderhoud te gaan plegen.
Vanaf Meppel werden we dan ook in bussen verder getransporteerd.
Ik zat door alle dampende mensen (het was nogal mistig en het regende een beetje) in een ondoorzichtige touringcar.
Sardientjes in het spreekwoordelijke blikje zijn er inderdaad niets bij.
En dan te bedenken dat toeristen zich vrijwillig naar zonbestemmingen laten vervoeren in een dergelijke bus.

Het was al druk in de trein, de bussen reden af en aan naar Zwolle en op het station was het een gekkenhuis.
Marjolein en ik hadden afgesproken bij de Brasserie op het station.
Tussen alle vijftig plus kapsels en Hans Anders brillen ( mag ik rustig zeggen want ik heb ook een dergelijke bril), haalde ik Marjolein er zo uit!
Enhousiast zwaaiend zat ze al te wachten achter een kopje koffie.

We gingen te voet richting IJsselhallen alwaar de beurs gehouden werd.
Er wordt wat af gehandwerkt in ons land!!! Het was echt megadruk en schuifel de schuifel liepen we langs de kraampjes.
Het sardientjesgevoel bekroop me alweer.

Wat hebben we een hoop gezien. Heel veel borduurpakketten, spinnewielen, viltwol, viltpakketjes, knopen, wol, wol en nog eens wol.
Breipennen, nog meer breipennen, naaimachines, viltmachines, draaddoorhalers, quiltlapjes en lappen aan de meter en nog veel, veel meer.

De toppers voor ons beiden op de beurs waren de stands van Trikoo en die van Storm op Zolder. Mooi aangekleed en andere producten dan die heel veel worden aangeboden.
Want op zo'n beurs is veel van hetzelfde...
Bovendien staan de concurrenten zo fijn vlak bij elkaar.

Bij Trikoo heb ik echt prachtige garens gezien. Storm op Zolder had ook veel moois en veel natuurlijke tinten.

We zijn allebei lid geworden van Textiel Plus. Na inzage van hun uitgaven was ik snel overtuigd, dit is mooi. Textiel als uitgangspunt voor Kunst (ja met een hoofdletter).
Een aanrader voor iedereen die inspiratie kan gebruiken.

Na een aantal uren slenteren en de drukte en het geroezemoes op zo'n beurs, had ik én platvoeten en was ik echt doodop.
Marjolein hield het ook voor gezien. Zij ging Zwolle nog even in om naar een theater kostuum te gaan kijken waar zij aan meegewerkt had.

Ik heb weer ideetjes opgedaan voor de webwinkel en daar gaat aan gewerkt worden.
Ik wil het assortiment gaan uitbreiden met huisgekaarde vliezen in diverse tinten en met diverse vezelmixjes.
Doordat ik sedert twee weken een perfecte elektrieke kaardemolen met extra fijn beslag heb, kan dit nu.
Ik kan bijna niet wachten om ermee te beginnen, maar het is wel erg druk met alle bestellingen.
Vandaag heb ik stug doorgewerkt en ga morgen weer door.
Tja een vrouwenhand en een paardentand dienen nooit stil te staan.

Leef mee met Mór op de IC (deel vier)

Met Mór gaat het goed!
De foto's die u hierboven ziet, zijn een kleine week geleden gemaakt door Liesbeth, onze "hof" fotografe.
U ziet vooral op de tweede foto, een ingevallen koppie.
Daar is verandering in gekomen. Morrieboot heeft nu een dikkere toet.

Het is lastig om Mór te overtuigen van het feit dat ze nog niet mee kan naar het bos...
Wij willen dat natuurlijk ook erg graag, maar het is nog niet verstandig.

Vandaag belde de dierenarts die Mór behandeld heeft.
Ze was benieuwd naar Mór en hoe het nu ging.
Gelukkig was ook zij positief. Wel is het zaak om Mór op de brokken te houden.
Dat gaan we dan ook doen. Ik ben als de dood dat Mor een terugval gaat krijgen.

Van Rica, een trouwe volgster van de weblog, kreeg ik het advies om eens te denken aan anabolen. Doping voor onze hond. Geen gek idee! Dat hebben we vorig jaar met succes ingezet in de koude wintermaanden. Het was een beetje in het vergeetboek geraakt. Maar het is een goede mogelijkheid om het systeempje van Mór wat op te kalefateren.
Bovendien moeten we nu extra voorzichtig zijn met pijnmedicatie. Mór mag nog wel de tramadol, maar niet meer de meloxicam. Dit laatste middel is slecht voor de nierfunctie.
De anabolen peppen de hond op, ze zorgen voor meer spiermassa en het bewegen kan daardoor beter en gemakkelijker gaan.
Dierenarts Vera, vond het een goed idee en nu de oude rups weer is opgeknapt, gaan we aanstaande maandag voor een bloedtest en de anabolen.

Rica bedankt voor je meedenken!!

Verder was het een dolle week, ellende komt nooit alleen...
Partner Peugeot,gaf de pijp aan Maarten. Koppelingsplaten, dynamo en accu stuk.
"Ach dan weet je weer waar je voor werkt" verzuchtte Eduard.
"Maatje Peu" is ook weer in het land der levenden. De rekening volgt nog....

Morgen ga ik lekker een dagje uit, naar de handwerkbeurs met spin- en collega ondernemer Marjolein.
Zwolle, wij komen er aan!!! We gaan eens even een kijkje nemen bij de wolwinkeltjes.

Leef mee met Mór op de IC (deel drie)

We zijn weer een paar dagen verder en we zijn gematigd positief!

Mór is sedert vandaag verlost van haar "levensdraadje".
Voor haar een hele opluchting en voor ons ook.
Het valt niet mee om een hond die zich steeds beter gaat voelen, in een mand te houden terwijl ze aan het draadje ligt.
Iedereen die wel eens aan een infuus heeft gelegen weet dat het geen pretje is.
Je bent beprekt in je actieradius en je moet met zo'n onhandige infuuspaal op pad, die wieltjes gaan alle kanten op.
Het voelt ook naar, het gaat een beetje irriteren, opzetten en soms ontsteken.
Ik was dan ook blij dat Eduard het infuus er vandaag uithaalde.
Ook geen pretje, want het was allemaal gefixeerd met hechtpleister.
"Piep-piep" zei Mór en gaf haar frustratie aan.

Gelukkig wilde ze sinds gisteren opeens eten! En wel BROKKEN...
We hadden een proefverpakking nierdieet meegekregen van de dierenarts.
Ik had er mijn twijfels bij.. Ikzelf ben geen voorstander van brok.
Teveel additieven, teveel koolhydraten en ander spul waar ik niet zo gek op ben.
Maar ja, Mór moet aangepast voedsel.
En, nog belangrijke, ze moest nu serieus gaan eten en niet meer een hapje van dit of dat.
Na ampele pogingen van van alles en nog wat, wat ze soms wel en dan weer niet at, dacht ik opeens aan het "proef"zakje.
Ach laat ik dat eens proberen, de schaar ging erin en Mór stak haar neus om de hoek van de mand.....
Een handvol brokken deed ik in een etensbakje, zette het haar voor en warempel, ze at in een mum van tijd het bakje leeg.
Er moet een verslavend stofje in die brokjes zitten want het gaat achter elkaar naar binnen toe.
Zo'n proefzakje is zo leeg, dus ik heb maar een twee kilozak gehaald bij de dierenarts. Kassa!!! Voor het bedrag wat je er aan kwijt bent kun je zeven honden ten minste een halve week laten "barfen" (vers voeren)
Natuurlijk heb ik dit graag over voor de oude rups.

Mór was vandaag alweer zo opgeknapt dat ze mee wilde naar het bos.
Dat gaat nog even niet, ze is nog zo slap als een vaatdoekje wat zijn langste tijd gehad heeft.
Mór zwabbert nog met haar achterlijf, ze is er nog lang niet, dus inspannende wandelingen zijn er niet bij.

Vannacht wilde ze op de bank slapen. Het viel me op dat ze er met weinig moeite opklom. Ondanks haar zwiebe, zwabberachterhand, kwam ze er zo op.
Zo daar lag madame, lekker op een hoog plekje, als roedeloudste heb je voorrechten.

Ik ben maar in mijn eigen bed gaan slapen. Na een paar nachten op de bank en korte uurtjes nachtrust was ik echt wel gebroken.

Mór is een oude taaie hond, haar draadjes met het leven zijn blijkbaar ijzersterk.
De afcheidsreportage bleek wat prematuur, maar we hebben wel hele mooie kiekjes!

Leef mee met Mór op de IC (deel twee)

Mór is een patiënt die het de verzorgers niet gemakkelijk maakt.
Het begrip "dankbare patiënt", heeft ze niet uitgevonden.
Mij maakt het niets uit, zolang ze maar wat eet, goed drinkt, plast en poept, dan ben ik al heel tevreden.

De bijkeuken heeft ze voor gezien gehouden. Ze wilde er niet meer zijn en wilde bij de drukke soortgenootjes in de huiskamer zijn.
We hebben nu een hoekje gemaakt naast en half onder de eettafel.
De mand, opgemaakt met dekbed en badhanddoek, is een fijn plekje.
Bovendien zit er een mooi haakje (voor de kerstversiering) in het raamkozijn boven haar. Dat haakje dient nu voor de infuusvloeistofzak of fles. We hebben namelijk twee soorten. Eentje met alleen water met fysiologisch zout en bij de ander zit er ook extra glucose in. Het infuuslijntje loopt vanaf het raam naar Mór haar poot. Nu is het alleen een kwestie dat ze niets steeds gaat verliggen....
Dat gebeurt nog wel eens en dan ligt het levenslijntje ernaast.

Gisternacht heb ik op de bank geslapen, niet mijn favoriete "mand" maar voor een ziek huisdier neem ik enig ongemak graag voor lief.
"Joepie , de baas slaapt bij ons" Kate, Jolee en Nuala waren in alle staten van opwinding. Pat slaapt altijd al bij mij, dus voor hem was er weinig anders aan.
Gelukkig slapen Lucy en Seanan in een bench. Daar heb ik weinig last van.
Ik had mij goed en wel geInstalleerd op de bank, met een boekje en dommelde weg.
Daar kwam Mór al aan. Midden voor de bank ging ze in de ontlastingshouding zitten en pruttt, fruuuttt, flupflup daar kwam dunne derrie....
Dus keukenpapier pakken, opdeppen en dweilen met een verse emmer water met desinfectans.

Gelukkig de onderbreking van de nachtrust duurde kort en was eenmalig.

Het was erg vroeg dag vandaag... Kate besloot om me om zeven uur te wekken, dat doet ze met een fikse lebber over mijn gezicht. Lucy moest erg nodig plassen, Jolee liep ook al met zo'n smoeltje van helppppp ik moet echt heeeel nodig. Dus warme kleding aan en naar buiten.
Mór was er als een haas bij om zich ook naar buiten te begeven.
Meelopen met ons wilde ze niet en ze is in de tuin gebleven.

Het grote punt is nog wel het eten.
Vier plakjes gekookte kipfilet (naturel), gingen er vanochtend in.
Tussen de middag wilde ze niets. Geen rundergehakt, geen gekookte rijst, geen andere lekkere dingetjes.
Dan slaan de zorgen weer toe.
Ik verzon iets voor ons avondmaal. Na een geweldige drukke dag had ik geen zin meer in koken. Dus poffertjes uit een pakje. Geheel onverantwoord. Maar Mór vond ze wel heel erg lekker... Met poedersuiker! Meer dan vijf mocht ze er van mij niet hebben.
De maag is nog zwak, maar ik moet ook zorgen dat ze weer gaat eten...

Bij de uitdeling van de kipkarkassen, wilde ze mee naar buiten. Alle losse stukjes kip, heeft ze op.

Vanavond was het weer hommeles. Mevrouw Mór bliefde haar avondvlees niet.
Morgen maar weer iets anders proberen.

Vooral Jolee is erg lief voor Mór, ze gaat af en toe kijken en ze geeft Mór dan een likje. Nuala slaapt naast Mór haar mand.
Er is veel begrip voor de patiënte, maar de roedel krijgt ook de ruimte van mij niet om druk te zijn en streken uit te halen.
Mijn lontje is een beetje kort...

Leef met met Mór op de IC (deel één)

Met Mór gaat het dus niet goed. Dat heeft u vast al gelezen.
Wij hadden ons al voorbereid op het definitieve afscheid en vandaag hadden we een afspraak gemaakt met de dierenarts (DA).

Alles wat je op zo'n dag doet is beladen. Je laat de hond uit voor een plasje.
Zou het de laatste keer zijn?
Mór at nu al dagen niet meer dus de grote boodschap bleef achterwege.

Ze lag, eenmaal weer binnen, stil in een mand. Het liefste in de bijkeuken.
Geen andere honden om haar heen. Het leek alsof ze al bezig was met versterven, ze dronk ook al bijna niet meer...

De rit naar de DA is dan lang. Je beseft je maar al te goed dat dit waarschijnlijk Mór haar laatste autorit is.
Flarden van herinneringen schoten door mijn hoofd. Kleine pup Mór, de eerste nacht bij ons thuis, haar weerspanningheid tijdens de puppenlessen.
Haar liefde voor het schapendrijven, haar malle dingen, haar weergaloze speurneus.
Ik had het goed te kwaad.....

Dan stap je de dierenartspraktijk binnen. Gelukkig waren we snel aan de beurt.
Voordat we binnen stapten hebben we haar nog even gewogen, 17,1 kilo schoon aan de haak. Dat viel niet tegen! In goede doen woog Mór altijd zo'n 20 kilo.

Vandaag hadden we dierenarts Vera. Net zo kundig als DA Eva en nét zo lief.
Mór werd uitgebreid lichamelijk onderzocht. Ze had geen koorts. Nog een pluspunt.
Wat te doen, Mór is niet in orde en de combinatie van vele factoren zoals ouderdom, het niet meer eten, bijna niet meer drinken en het niet kunnen innemen van haar pijnmedicatie, leiden tot een complexe situatie.

We besloten tot het laten doen van een uitgebreid bloedonderzoek.
We vermoeden nierfalen, maar dat kan vele oorzaken hebben.
Het "prikken van een bloedje" viel voor den drommel niet mee. Mór heeft ook eigenwijze aderen.... Gelukkig na een aantal pogingen is het toch gelukt.

Dan moet je een stief kwartiertje wachten op de uitslag. Het werd inmiddels druk in de praktijk. Zenuwachtige keffertjes en hijgertjes dreven mijn bloeddruk naar topwaarden.

Mór zocht steun bij mij en daarna bij E.
Prik, prik daar kwamen de waterlanders weer. Ik had me voorgenomen om stoer te zijn, maar het lukte me niet goed.

Eindelijk daar was de uitslag. Het was niet goed, maar ook niet heel erg slecht.
We kunnen nog iets proberen zei Vera.
Het devies is in dit geval "spoelen, spoelen en noge eens spoelen".
Dus Mór moet aan het infuus in de dierenartspraktijk.
Dat zag ik niet zitten.... Mór achterlaten daar, nee geen denken aan.
Stel je voor dat ze het niet zou redden, dood gaan zonder ons en in een niet vertrouwde omgeving. "An me nooit niet!"

Maar kunnen we dat thuis niet doen? Vroeg ik. Vera had inmiddels wel door dat E. wel wat van de materie snapte. Ze vroeg door en E. zijn werk bestaat uit infusen, infuussystemen, medicijnen geven en alles wat daarbij komt kijken.
Als doorgewinterde PVK (parktijkverpleegkundige in een megagroot verpleeghuis, doet hij niet anders.
Ik zag Vera overleggen met zichzelf....
Tja waarom ook niet zei ze en het licht ging op groen.

Mór kreeg een infuussysteem in haar poot.
Mooi omwikkeld met een blauw verbandje.
We kregen een tas met infuuslijnen, infuusvloeistof, infuusstoppertjes ( Mór mag 's nachts van het systeem afgekoppeld worden) heparine en primperid mee.
Nog in de praktijk kreeg ze haar eerste primperid shotje.
Dit middel dient tegen de misselijkheid.

Eenmaal thuis heeft E. Mór verder aangekoppeld aan het infuussysteem.
Ze ligt in de bijkeuken, de infuusfles hangt aan de stellingkast.

Wonder boven wonder, ze heeft geplast, zelfstandig gedronken en ze heeft driekwart bakje met zalm en vlees leeggegeten!!!
Dat is echt een mijlpaal want het niet eten was het grootste probleem. Als ze dat niet zou gaan doen, dan is het snel over.

En ze reageert weer op ons. Ze is alerter en kijkt weer eigenwijs uit haar ogen.

We zijn er nog lang niet. We houden nog steeds rekening met het feit dat we haar gaan verliezen.

De foto's heeft E. even snel genomen, Mór was er niet van gediend!
Nog een teken dat de oude eigenwijze Mór weer een beetje opkrabbelt.

Een naderend afscheid.... ????

Vorig jaar maakten we deze foto van Mór. Zij is onze oudste hond en loopt al lang in "blessuretijd". Ze heeft arthrose al vanaf dat ze twee jaar oud was en we stoppen haar vol met pijnstillers. Zo ging het althans tot voor enige dagen geleden toen ze nog at. Een stukje brood met pindaas en pilletjes 's ochtends en "at dinnertime", de tweede portie pilletjes.

Maar nu gaat het niet meer goed... Mór eet bijna niet meer, en de pillen krijgen we er met geen stokken meer in. Bovendien zakt ze nu door haar achterhand en kan bijna niet meer overeind komen. Het aftakelen gaat allemaal in een heel rap tempo.

Vandaag hebben we Liesbeth www.borntowork.nl ,de fotografe gebeld. Liesbeth gooide haar agenda om en kwam de afscheidsreportgage van Mór maken. Dat viel niet mee, Mór is zo eigenwijs als het maar zijn kan en wil liever niet op de foto.
Wij zeggen gekscherend dat ze nog eigenwijs dood zal gaan....

Maandag gaan we naar de dierenarts en we houden er ernstig rekening mee dat ons niets meer rest dan euthanasie.

Met een plof weer terug op aarde.....

Ik zoek steeds naar connecties, verbanden van dingen die met elkaar te maken hebben.
Of dat nu gaat over wasmachine's, hondjes, quilts of wat dan ook, het kan en mag allemaal!

Laat het logo van Visionhost, onze webhoster, nu nét het "draadje" zijn met het logje van de wasmachine..... Een soort van werdeldbol en daaraan verbonden, het niet werken van apparaten en aanverwante zaken. Vanavond was dus weer zover!

In het websysteem van Kleiendraad zit een mailinglist. Zo houd ik vaste klanten op de hoogte van aanbiedingen en nieuwe artikelen. Ik had net een nieuwe en aardige actie verzonnen voor de rest van de februarimaand. Namelijk verzendkosten voor slechts € 2,75 per basispakket van de TNT.
Eén klik op de knop "mailing verzenden" en het klusje is weer geklaard. Tja en daar begon de ellende.... Alle klanten hebben de mailing dus tien maal ontvangen. Dat levert weer een hoop hilariteit, irritatie en frustratie op in de zin van mails.
Van boos, tot aardig en alles wat er tussen zit. Aan mij de schone taak om alles weer in het reine te brengen met de klanten.

Goed en wel, ik heb dus meteen een mail gestuurd aan Visionhost. Nu maar hopen dat ze er iets mee doen...
Normaal gesproken ben ik heel tevreden met hun service, maar dit was een grote misser!!!

Mijn excuses aan alle klanten van Kleiendraad, het was niet mijn bedoeling om u te bombarderen met "spam"!

From outher space to zooming in

Als je alles een beetje filosofisch beschouwt dan zitten er in veel dingen, verbanden, oftewel draden. Het is maar nét of je je verbeelding een beetje kunt laten spreken of niet. Soms is het allemaal stom toeval. Soms moet je een beetje zoeken naar de connectie, maar in dit geval is het niet zo moeilijk. Er loopt een klein "draadje" van het laatste logje naar deze.

In het voorgaande praatje zag u de wereldbol, gezien vanuit de ruimte. Nu zoomen we in op de aarde. En wel op het werk van Alicia Merret www.aliciamerret.co.uk
Mevrouw Merret woont in Engeland en maakt quilts. Niet die dekens met bloemetjesstofjes in vaste patronen, maar ze maakt kunst met textiel. En het is echt zo prachtig dat ik het hier wilde laten zien. Het werk wat u hier ziet heet "Mapping Earth". Als u weleens gebruik maakt van Google Earth, dan weet u dat het een bijzondere manier is om naar de wereld te kijken. Je ziet lijnen, vlakken en bebouwing. Grijs, groen, blauw, geel en alles wat daar tussen zit.

Mevrouw Merret heeft al die kleuren van Google Earth vertaald in heldere en meer fellere kleuren. Het resultaat mag er zijn. Het doet ook denken aan vakantie's in landschappen die glooiend zijn, je ziet dan tegen de heuvels de akkers liggen met koolzaad, tarwe en allerlei ander groen. Die lappendekens bepalen het landschap voor een deel. En de vakantiebeleving.

Zelf maak ik af en toe gebruik van Google Earth. Zoals laatst, ik had net de Handwerken zonder Grenzen ontvangen, een fraai blad echt een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in textielverwerking uit alle windstreken. Daar las ik over het werk van Alicia Merret. Ik dacht meteen aan mijn tante Joke, die ook altijd quilts maakte. Ik dacht nog "ik moet haar nodig mailen of bellen". Vervolgens kwam mijn vader twee dagen later op bezoek en vertelde dat tante Joke voor een periode van één of twee jaar naar Australië gaat verhuizen in verband met het werk van haar man. Dus ik heb meteen Perth opgezocht op Google Maps. Allemaal klein toeval, je moet er maar oog voor hebben...

Enfin, ga eens kijken op de website van Alicia Merret, zeer de moeite waard!!

"Ground control to major Tom"

Vreemde titel voor een huishoudelijk probleem.En omdat "draadjes" staat voor malle ogenschijnlijk niet voor de hand liggende verbindingen, ga ik het proberen uit te leggen.
We hebben sedert enige jaren een Candy wasautomaat in huis. Na Bauknecht weet wat vrouwen wensen, namelijk de leuke wasmachine reparateur bijna maandelijks in huis, gaf Bauknecht het op. Exit Bauknecht en exit wasmachine reparateur.

We kochten een Candy, een weloverwogen keuze. Miele bood slechts één jaar garantie op hun topwasmachine's en Candy bood standaard wel vijf jaar! Bovendien was de aanschafprijs van de Candy een derde van de Miele. De keuze was snel gemaakt!

Twee weken geleden maakte Candy onheilspellende geluiden.... Het leek alsof er een raket werd gelanceerd. Man(lief) ging aan de slag met een zakje schoonmaakspul om alles eens goed te onharden. Maar, u begrijpt het al, het had geen enkel effect. De volgende was (dekbedovertrekken en hoeslakens) brachten het apparaat in een defintieve staat van waanzin. Candy stond inmiddels halverwege de bijkeuken.

Bellen met de leverancier dus. Gelukkig hadden we nog recht op de garantie en er zou een monteur komen. Die kwam! Hij rammelde aan het masjien en contateerde het overlijden van het apparaat. Het betonblok was losgeraakt in de wasmachine en deels verpulvert tot gruis. Een redelijk uniek gebeuren in wasmachineland. Tja dat hebben wij weer! Er zou contact gezocht worden met Candy Nederland. Die kwamen na een aantal dagen gelukkig ook. Ook zij constateerden de dood van ons wasmachientje. Maar we hadden garantie en we zouden een vervangend exemplaar krijgen. Geheel nieuw!!

Ondertussen werd de voorraad sokken, onderbroeken, hemden, badhanddoeken en meer lijfgoed, allengs minder.... Gelukkig hebben we aardige buren en een aardige (schoon-)moeder. We sleepten dus met wasmanden met vuile was en we kwamen de tijd gelukkig zonder machine goed door.

Sedert deze week hebben we een nieuwe Candy. Met weer vijf jaar garantie! Het nieuw blinkt er van af en het leukste van het apparaat zijn wel de lichtjes op de display. Het lijkt wel een "spaceship"! En als je denkt hoe komt ze nu weer aan "ground control to major Tom" nou dat is niet zo raar, ik had ooit een superdeluxe Citroën die uitgerust was met allerlei lichtjes en veerbollen. Als je de auto in beweging zette, ging er van alles aan lichtjes branden en ging de auto omhoog. Ik had in mijn voiture een bandje van David Bowie met het liedje "Ground control to major Tom". Dat ging aan als ik de contactsleutel omdraaide. Het toeval wil dat ik deze week tot twee maal toe hetzelfde liedje op de radio hoorde...De nieuwe Candy doet dus denken aan mijn oude auto en aan David Bowie en aan "space". In de bijkeuken ontbreekt het aan een cd speler anders zou ik ieder keer dat ik Candy aan zet, het bijpasende deuntje opzetten.

Leesbril en tekst

Ik ben echt zo doorsnee al het maar kan zijn.

Voorbeeldje, al sedert enige jaren kan ik in bepaalde omstandigheden niet meer zonder leesbril. Mijn eerste exemplaar heb ik ooit gekocht bij de TESCO, een engelse supermarktketen waar ze alles verkopen. Handig als je in de auto zit en kaart moet lezen, het was dus enige jaren voor de aanschaf van de TOM-TOM.... Oh ,ja ik was natuurlijk niet de chauffeur! U mocht er eens iets van gaan denken.

Het brilletje heb ik nog steeds. Maar ik moet óf mijn gewone bril (min acht ) afzetten en dan de leesbril op en dan het te lezen artikel vlak voor me houden, óf ik moet de leesbril vóór mijn gewone bril op mijn neus planten.
Het is een lachwekkend gezicht. Gelukkig ben ik maar in beperkte mate ijdel.....

IJdelheid ligt vlak naast trots, ik vind dat ik best een beetje trots mag en kan zijn op mijn internetwinkel www.kleiendraad.nl .
Ik heb helemaal zelfstandig mijn onderneming opgebouwd en schrijf alles zelf.
Mijn kennis over de producten heb ik in de loop van de jaren zelf opgedaan en een ieder mag delen in die kennis.

De afbeeldingen "in de winkel" zijn of van mezelf of gemaakt door fotografe Liesbeth www.borntowork.nl

Overigens zijn de afbeeldingen op draadjes en praatjes vaak gewoon van het internet geplukt.

Maar ik zorg er wel voor dat het algemene afbeeldingen zijn, ze worden ook vaak gebruikt door vele anderen.

Vandaag las ik op een site van een mevrouw die ook wol verkoopt en cursussen geeft, delen van mijn eigen tekst, gewoon gejat van www.kleiendraad.nl

Grappig als je je bedenkt dat de "schrijfster" in kwestie een wolverwerkster is die het woord "creativiteit" nogal eens gebruikt. Tja het is maar hoe je het woord interpreteert.... Het staat wel zo sjiek als u de tekst in eigen woorden en zinsopbouw, plaatst! Toestemming vragen is ook een optie, u kunt dan meteen de link naar mijn website toevoegen. Ik heb op mijn beurt namelijk al heel wat klanten naar u doorgestuurd voor een cursus!!

Ik heb mijn leesbrilletje maar afgezet, de gejatte teksten dansten iets te veel voor mijn ogen.

De oude rups en de stresskip

Hoe gaat het met de "stresskip" en de "oude rups" werd me gevraagd.

Nou daar wil ik best een stukje over schrijven, want ik vind het leuk om over deze twee karakterhonden wat te vertellen.

De stresskip is dus Pat!

Pat heeft ADHD, PDD-NOS en als kers op de taart is hij zo autistisch als een aardappel.

Neen, ik overdrijf niet en ja een hond kan daar allemaal last van hebben.

Pat heeft dat in het kwadraat!

Pat is bang voor muizengetrippel, imaginaire "dingetjes" die ik dus niet kan zien, onweer, hagel, vuurwerk, dansende mensen.

Het zoenen van de homo sapiëns onderling kan hij ook al niet velen.

Personen die elkaar knuffelen, daar wordt hij helemaal "nuts" van en het leven van de mensen in zijn omgeving is derhalve tamelijk gecompliceerd............

Pat slikt medicijnen tegen de prikkels die bij hem voor 200% binnenkomen.

Hij is niet normaal!!!

Het kan tijden goed gaan en dan opeens hebben we weer een lichte of wat grotere terugslag.

Maar hij is wél lollig en snijboon Pat, kan zijn energie goed kwijt in een potje frisbee.

Dat leidt af en brengt hem weer terug op aarde.

Pat heeft één hele grote vriendin de "oude rups", dat is onze Mór.

Ik weet niet hoe onze honden aan hun bijnamen zijn gekomen, maar Mór heeft vele bijnamen.

Zoals Morrieboot, Snorriemorrie, Schorriemorrie en de benaming oude rups is het meest gangbaar.

Er zit wel degelijk wat achter, ze is zo traag als dikke poep en ze is ook oud.

Ze wordt over een paar maanden alweer veertien!

Ik dacht dat ze het nooit zou halen, ze heeft al arthritis vanaf haar tweede levensjaar en ze loopt nu op een combinatie van pijnmedicijnen en van dat spul om haar gewrichten te smeren.

In het bos loopt ze aan een ongehoorzaamheidslijn, zo'n oprolautomaat.

Erg handig want Mór is wat doof wat versterkt wordt door een koloniale component ( lees, oost-indisch)
Qua uiterlijk zie je nog weinig ouderdom aan haar.

Geen grijze kop, wel is ze wat smaller aan het worden en zakken de zijkanten wat in.

Dement wordt ze wel, zeker in het donker. Volstrekte desoriëntatie in plaats en ruimte.

De stresskip en de oude rups, ze zijn een mooi spannetje samen.

Pat doet aan "meer bewegen voor ouderen" door de frisbee voor Mór's neus neer te kwakken.

Mór vindt apporteren nog steeds erg leuk, mits de ontvanger van de te apporteren goederen, een beetje dichtbij staat.

Aan mij de taak om wat meer te lopen, is heel goed voor me.

(Ik ben twee kilo afgevallen in korte tijd.)

Kom maar op met de felicitaties!

Opstekertje van vandaag

Vandaag heb ik de eerste "Vito's Parels" verkocht.
Dat is een heel bijzondere gewaarwording.
De orders van Kleiendraad www.kleiendraad.nl , worden door de webshoster en server direct doorgemaild naar mij en ik zie dan meteen wat er verkocht is.
Het is altijd weer spannend.
Vandaag was dat naast de gebruikelijke bestellingen een order van een aardige mevrouw die haar oog had laten vallen op "ovos" oftewel "eitjes" (ovos is portugees voor eieren).
Waarom portugees, zult u nu denken, nu en wel hierom, Vitorina is van geboorte en ook getogen van portgese afkomst.
En "ovos" klinkt toch prachtig? Beter dan "eitjes".
Met deze slechte weersomstandigheden, storm en regen, zeker!!

Het is een opsteker voor Vitorina die dit prachtige halssieraad genaakt heeft, Liesbeth ( http://www.borntowork.nl/) die het zo mooi heeft gefotografeerd en ik als verkoper van de spullen.

Goed ingepakt is de ketting nu onderweg naar de klant.
TNT post doet de rest en Vito's Parels sieren straks de hals van de ontvangster.

Februariaanbiedingen van Kleiendraad

Februari is de maand van Valentijn...
Ik weet niet of u er iets mee doet, maar ik wel!!
En dat dan in de vorm van aanbiedingen in vele tinten roze.
Met het suikerzoete van de Valentijnsharten heb ik niet zoveel.
Maar wél met het roze van de Helleborusplanten de zo mooi staan te bloeien in mijn tuin.

Dus de merino, de zijde en nog veel meer is nu aantrekkelijk geprijsd.
Neem eens een kijkje op www.kleiendraad.nl en bekijk alles.
Er is vast wel iets van uw gading bij!!