Urnen of "asbussen" voor dieren

Gisteren hebben we Phoebe weggebracht naar het dierencrematotium.
Het is hier vlakbij. We konden het bijna lopend af. Maar om nu met een dood huisdier een ommetje te gaan maken, nee dat maar niet.

Phoebe lag er mooi bij in haar mand en we hebben haar nog even geaaid en de honden hebben nog eens goed gesnuffeld. Na een nachtje, ruikt een dood dier niet meer lekker.

We konden meteen terecht bij het dierencrematorium. We werden vriendelijk ontvangen.
Ten minste niet een medewerker met een doodgraversgezicht, maar wel een vriendelijke mevrouw die gepaste compassie kon tonen.

Er is een speciale opbaarhoek, er stonden al kaarsjes te branden en voor diegenen die wierrook op prijs stellen is dat er ook. Er waren zelfs gripzakjes om afgeknipt haar van het huisdier in te doen. Maar dat had ik zelf al meegenomen.
Ik heb van al haar kleuren een stukje afgeknipt, een beetje bruin, wat zwart en wat wit haar.

We konden alle tijd nemen voor het laatste afscheid.
Phoebe was natuurlijk al helemaal stijf, maar met haar oren kon ik nog fijn even "flapperen". Die oren stijven blijkbaar niet op.

Ik werd wel een beetje moedeloos van het aanbod aan urnen.
Wat een verschrikking!
Pasteltinten voeren de boventoon en het heeft een hoog gehalte aan "truttigheid".
Dat past niet bij ons.
Vitorina gaat een urntje maken. Ben ik even blij met een keramiekende vriendin!

En dan laat je je hond achter....
Het voelt alsof we haar een beetje in de steek laten. Maar het is niet anders.
gelukkig had ik het gisteren zo druk met het werk, dat ik weinig tijd had om te denken.
Vandaag was het moeilijker. Ik moest me echt zetten aan nare klussen zoals schoonmaken.

Over een poosje mogen we de as van Phoebe op komen halen.
We gaan nog een mooi plekje maken voor de urn.
Nu hebben we een boeket met bloemen staan, gekregen van mijn broer en schoonzus en de foto die Liesbeth maakte, staat ernaast.

Het verdriet overvalt me soms. De herinneringen aan haar komen nu steeds sterker naar boven. Er zijn zoveel fijne dingen die we met haar hebben meegemaakt, die gedachten gaan nooit meer weg.