Phoebe 19 juni 1998 - 19 augustus 2010

Vanavond hebben we Phoebe in laten slapen bij de dierenarts.
Ze werd vanmiddag erg benauwd en het ademen kostte haar steeds meer moeite.
Ook kon ze vandaag soms niet meer goed op haar poten staan en het leven werd nu een lijdensweg.

We konden gelukkig terecht aan het einde van het spreekuur.
Het liefste hadden we haar thuis laten inslapen, maar dat ging helaas niet meer op zo'n korte termijn. We wilden ook niet meer tot morgen wachten, het was voor Phoebe het beste als ze nu uit haar lijden verlost zou worden.

Ik heb een etensbak meegenomen naar de praktijk en een bus spuitslagroom.
Het werd haar laatste maaltijd....

De dierenarts schrok weer heel erg van Phoebe, ze raadde ons met klem aan om nu voor de milde dood te kiezen.
We konden niets meer voor Phoebe doen en niets meer voor haar betekenen.
De reservetijd waarin ze nu had geleefd, was op.

De spullen voor de euthanasie werden klaargezet.
De eerste ampul is er eentje met morfine. Langzaam zakte Phoebe weg in een diepe ontspannen slaap. Ik merkte dat het goed was.... Zo ontspannen had ze al een tijdje niet meer gelegen.
De laatste ampullen waren euthanasie middelen. Het zet het hart en de longen stil.
Het ging mooi, rustig en langzaam. Om 19.40 uur is ze overleden.

We hebben haar meegenomen naar huis, ze ligt in een mand in de woonkamer en de honden hebben allemaal gekeken en gesnuffeld. Behalve Mór, die heeft weinig meer in de gaten en de dementie van Mór is daar waarschijnlijk debet aan.

We hebben aan Phoebe een tophond gehad. Zo lief, zo meegaand, altijd haar beste beentje voortzettend voor ons.
Vanaf haar prilste begin zijn we bij haar geweest en nu moesten we haar loslaten.
Er flitsten flarden van herinneringen door mijn hoofd.
Phoebe als hele kleine pup bij moeder Sheila, ietsje groter en wachtend op de uitslag van de puppentest. Die test moest bepalen of ze de juiste hond voor ons zou zijn. Ik hoopte op haar en gelukkig was ze ook voor ons bestemd.
Haar eerste lessen bij Truus, ze bleek een schrander en zeer slim pupje te zijn.
Haar voorbereidingen op de aanlegtest en de trainingen bij de schapen, gelukkig scoorde ze een "goed".
Haar liefste bezigheden, speuren, dogdance, frisbee en wandelen.
De twee nesten die ze kreeg samen met haar jeugdvriend Shadow.
Haar verdere nakomelingen die het allemaal zo goed doen en die zoveel vreugde brachten bij de eigenaren.
Altijd was ze bij mij. Ze was verknocht aan mij en ik aan haar.

Ik hoef eigenlijk niet op te schrijven hoe verdrietig we zijn.
Dat spreekt voor zich. Dat moet slijten en dat weten we.

Maar het doet zo'n zeer... mijn liefste hond is er niet meer.

Nooit meer:
Samen een eindje stiefelen.
Samen een ijsje eten bij Fledderus in Hooghalen.
Nooit meer de balletjes speuren en weer terug brengen.
Nooit meer dogdancetrucjes.
Nooit meer zwemmen met haar.
Geen Phoebe meer om me heen die me waarschuwde als mijn bloedsuikers zakten...
Geen "oma" Phoebe die pups terecht wijst.

Wat rest is niets dan herinnering....