Staphorster stipwerk en meer

Ik ben gek op klederdracht! Ik denk dat dat komt doordat ik in mijn jeugd, nogal eens een bezoekje bracht aan mijn overgrootmoeder die in de Alblasserwaard woonde.
Mijn "opoe" was gekleed in een zwarte japon, zwarte kousen en had over de japon een grijs jasschort aan met een bloemetjesmotief. Op haar hoofd droeg ze een, zoals mijn moeder het noemde, "een kalotje". Ik heb dit woord zojuist opgezocht en mijn herinnering klopt, het heet inderdaad kalotje en het betekent "kapje" of "mutsje".
Ook de buurvrouwen van mijn opoe, grote vrouwen die kaas maakten, droegen een dergelijke "dracht". Het zal wel een draagbare afgeleide vorm zijn van een streekdracht. Ik moet dat nog eens uit zoeken.
Als ik dit zo zit te typen, komen er vele herinneringen boven aan mijn opoe en de buurvrouwen. Het dikke grind waarin ik zo fijn wegzakte, de sloot voor en achter het huisje vol met kikkers en de melkemmers van de buurvrouwen.
En oh ja, de pont waarmee we over de Lek moesten om bij mijn opoe te komen.
Als mijn moeder in een goede bui was, dan kregen we patat van de snackwagen die aan de ene oever stond.

Ook hadden we in mijn jeugd ontbijtbordjes van een margarine? fabrikant.
Op elk bordje stond de afbeelding van een klederdracht. Bunschoten, Marken en Staphorst. Geen idee van welke firma de bordjes waren, ze zijn al lang ter ziele.
Wie het weet mag het zeggen!!!

Het intrigeerde mij al heel jong en ik ben nog steeds gek op folkloristische motieven en kleurgebruik. Ook vind ik het wonderlijk dat je overal op de wereld, vaak zelfs in armoedige streken, prachtig gekleurde stoffen tegenkomt.
Hoe doen die mensen dat? Gelukkig ben ik lid van Handwerken zonder Grenzen en in dit blad kom ik veel informatie tegen.

Van al die herinneringen en gedachten is het maar een kleine stap naar Staphorst en Rouveen.
Twee lintdorpen die eigenlijk al aan elkaar vastgeplakt zitten en kilometerslang rijd je langs rietgedekte boerderijen met ellenlange akkers en weide's die daar achter liggen.

De meeste inwoners van Staphorst en Rouveen mogen dan een zeer behoudend en godvruchtig leven leiden, ze houden wel heel erg van kleur.
Sterker nog, ze zijn er gek op!
Hun huizen hebben groene luiken, hemelsblauwe kozijnen en ze hebben een voorkeur voor kleur in de streekdracht.
Alles wordt in heldere kleuren bewerkt met de zogenaamde "Staphorster Stipwerk" techniek. Het gereedschap wat hiervoor gebruikt wordt, is een kurk en wat kopspijkers. Op stof wordt textielverf gebruikt.

Het is een eenvoudige techniek en je kunt het toepassen op katoen of karton en het is ook leuk om te doen met kinderen.
Vind je het toch een hoop gedoe, (wat het niet is) en wil je eens kennis maken met folkore stoffen, dan raad ik je aan om eens een kijkje te gaan nemen bij Stegemans textiel te Rouveen. Ze hebben zelfs een website!

Meters stof liggen bijna tot de nok toe opgeslagen in de niet al te grote winkel, waar heel veel mensen op af komen. Zeker in het zomerseizoen! Het is dan druk en je schuifelt langs de schappen.
Stegemans verkoopt ook ouderwetse schorten, zakdoeken en beddengoed.
Echt, je kijkt je ogen uit!
Het is dat ik geen patchwork maak of quilt, maar anders zou ik er zeker vaker komen!!