Alweer bijna een jaar voorbij

Vandaag liep ik te lopen in het bos. Dat doe ik bijna dagelijks met mijn zestal honden.
Vorig jaar waren er het nog acht.
Acht maal vier vieze poten en acht smerige zanderige vachten die thuiskomen na een uitje.
Nu nog maar zes honden die hun troep achterlaten in de bijkeuken.

Het is al bijna aan jaar geleden, namelijk op de kop af een week, dat Phoebe stierf.
Het gemis en de emotie overviel me, tijdens het wandelen.
Er is nog geen dag geweest dat ik niet aan haar dacht...
Het afscheid nemen van een dierbare hond is een verschrikking.

Opeens waren er de tranen, zomaar in het bos.
Gelukkig had ik een zakdoek bij me.
En geen mens in de buurt. Gelukkig maar.

Nuala liep direct naast me. Ze voelt zoiets aan.
Ze is een bijzondere hond. Net zoals Phoebe dat was.

Vanavond, ook stom toeval stuitte ik op een gedicht van Mary Elizabeth Frye.

Heel mooi en sterkend voor de ziel.
Phoebe is er niet meer in lijfelijke vorm, maar nog wel in mijn hoofd en in allerlei verschijningsvormen.

Ik staarde naar het veld met het geoogste graan en dacht aan haar.
De wind bij de 'Oude Willem' pakte me vandaag beet, kijk daar was ze...
Ik keek vanavond naar de sterren en daar wuifde ze naar mij.

Al lopend kwam ik Phoebe tegen.
Thuis gekomen heb ik haar bloemetjesurn maar even afgestoft.
Ik heb me vermand, het missen zit niet in die asbus of wat er in zit, het zit in kleine dingen. Het leven gaat door en ik ben blij dat ik haar kleinzoon, Seanan, bij me heb. Er is iets wat haar levend houdt.

Missen, het is een lastig ding!

Lol met plastic schijfjes

Ons frisbee seizoen is nu echt van start gegaan....
Dat betekent dat we met een aantal honden helemaal uit ons dak gaan met de plastic schijfjes.

Ik kan u verzekeren dat er bijna niets leuker is dan een gemotiveerde hond, een handvol met frisbees en de hulp van de weergoden....

Op de eerste kiek ziet u Pat. Bijna elf jaar oud, maar een enthousiast frisbee vanger!

Op de tweede foto ziet u Seanan, hij heeft het ook ontdekt....
Voor ons een ontdekking dat ook deze hond helemaal dol is op de frisbeesport.
Zijn passie ligt nog in het "doodmaken" van het schijfje, maar dat trainen we er nog wel uit.

Foto nummer drie en vier laten onze Lucy zien...
Ze gaat aanstaande zondag op voor de "distance". Fingers crossed!!

Leef mee met Mór op de IC (deel twee)

Mór is een patiënt die het de verzorgers niet gemakkelijk maakt.
Het begrip "dankbare patiënt", heeft ze niet uitgevonden.
Mij maakt het niets uit, zolang ze maar wat eet, goed drinkt, plast en poept, dan ben ik al heel tevreden.

De bijkeuken heeft ze voor gezien gehouden. Ze wilde er niet meer zijn en wilde bij de drukke soortgenootjes in de huiskamer zijn.
We hebben nu een hoekje gemaakt naast en half onder de eettafel.
De mand, opgemaakt met dekbed en badhanddoek, is een fijn plekje.
Bovendien zit er een mooi haakje (voor de kerstversiering) in het raamkozijn boven haar. Dat haakje dient nu voor de infuusvloeistofzak of fles. We hebben namelijk twee soorten. Eentje met alleen water met fysiologisch zout en bij de ander zit er ook extra glucose in. Het infuuslijntje loopt vanaf het raam naar Mór haar poot. Nu is het alleen een kwestie dat ze niets steeds gaat verliggen....
Dat gebeurt nog wel eens en dan ligt het levenslijntje ernaast.

Gisternacht heb ik op de bank geslapen, niet mijn favoriete "mand" maar voor een ziek huisdier neem ik enig ongemak graag voor lief.
"Joepie , de baas slaapt bij ons" Kate, Jolee en Nuala waren in alle staten van opwinding. Pat slaapt altijd al bij mij, dus voor hem was er weinig anders aan.
Gelukkig slapen Lucy en Seanan in een bench. Daar heb ik weinig last van.
Ik had mij goed en wel geInstalleerd op de bank, met een boekje en dommelde weg.
Daar kwam Mór al aan. Midden voor de bank ging ze in de ontlastingshouding zitten en pruttt, fruuuttt, flupflup daar kwam dunne derrie....
Dus keukenpapier pakken, opdeppen en dweilen met een verse emmer water met desinfectans.

Gelukkig de onderbreking van de nachtrust duurde kort en was eenmalig.

Het was erg vroeg dag vandaag... Kate besloot om me om zeven uur te wekken, dat doet ze met een fikse lebber over mijn gezicht. Lucy moest erg nodig plassen, Jolee liep ook al met zo'n smoeltje van helppppp ik moet echt heeeel nodig. Dus warme kleding aan en naar buiten.
Mór was er als een haas bij om zich ook naar buiten te begeven.
Meelopen met ons wilde ze niet en ze is in de tuin gebleven.

Het grote punt is nog wel het eten.
Vier plakjes gekookte kipfilet (naturel), gingen er vanochtend in.
Tussen de middag wilde ze niets. Geen rundergehakt, geen gekookte rijst, geen andere lekkere dingetjes.
Dan slaan de zorgen weer toe.
Ik verzon iets voor ons avondmaal. Na een geweldige drukke dag had ik geen zin meer in koken. Dus poffertjes uit een pakje. Geheel onverantwoord. Maar Mór vond ze wel heel erg lekker... Met poedersuiker! Meer dan vijf mocht ze er van mij niet hebben.
De maag is nog zwak, maar ik moet ook zorgen dat ze weer gaat eten...

Bij de uitdeling van de kipkarkassen, wilde ze mee naar buiten. Alle losse stukjes kip, heeft ze op.

Vanavond was het weer hommeles. Mevrouw Mór bliefde haar avondvlees niet.
Morgen maar weer iets anders proberen.

Vooral Jolee is erg lief voor Mór, ze gaat af en toe kijken en ze geeft Mór dan een likje. Nuala slaapt naast Mór haar mand.
Er is veel begrip voor de patiënte, maar de roedel krijgt ook de ruimte van mij niet om druk te zijn en streken uit te halen.
Mijn lontje is een beetje kort...

Hieperdepiep hoera, Seanan één jaar!!!!!

Wat vliegt de tijd....
Seanan en zijn broertjes en zus, zijn vandaag alweer een jaar oud.

Seanan heeft een fijne verjaardag gehad. Lekker rennen op het grote veld, wild spelen met een frisbee, hij gebruikt het schijfje als een prooi en lekker eten.

Op het menu stonden kippenpoten. Voor iedere hond was er eentje.
Als diner nu eens niks gezonds maar het equivalent van patat met kroketten.
Een speciale snack voor honden.
Het resultaat zie je hierboven, het recept lees je hieronder.

Kook een flinke pan paprijst. Gewoon in water.
Afgieten en door de rijst meng je een zak geraspte kaas en een grote beker creme fraiche.
Doe dit in een beboterde schaal en serveer het op kamertemperatuur.
Seanan's taart is versierd met stukjes kroepoek, dat vindt hij namelijk het einde.

Het smaakte goed, het was binnen een mum van tijd op.

Noeste arbeid.....

Een prachtige dag vandaag. Mooi weer en het werd nog meer een prachtige dag omdat mijn vader langs kwam. Ik had hem eigenlijk niet verwacht, maar hij was meer dan welkom!
"Zo, ik kom de tuin doen" zei hij. Nou dat was dan ook hard nodig.
De haagwinde slingerde zich weer in de toppen van alle struiken. De haagbeuk om de moestuin was zo hoog geworden dat het uitzicht er niet meer was.
En het uitzicht is anders zo mooi!
Je kunt heel ver kijken en in de verte kunnen we het Drents-Fries Wold zien.
Maar dat was de laatste tijd wat beperkt. We moesten bijna op een trappetje klimmen om een beetje achteruit te kunnen koekeloeren.

De haagbeuk was niet de enige haag die gesnoeid moest worden, ook de haag van aalbessen en zwarte bes, was dusdanig uit de pas gegroeid dat het aan alle kanten één wildernis was.

Mijn pa is een taaie man en houdt niet van halve maatregelen!
Zijn heggeschaar (op elektriek) had hij helemaal uit elkaar gehaald en de messen laten slijpen. Glimmend met hun puntige tanden waren ze klaar voor de aanval.
Pa was na een hete kop koffie al in de tuin te vinden. Drie-en-zeventig is hij nu, maar hij heeft een bereconditie en ADHD! Die combinatie van factoren staat garant voor het verzetten van heel veel werk in korte tijd.

Kruiwagens vol snoeiafval werden afgevoerd en mijn pa had de volle belangstelling van zeven honden die het allemaal maar wat leuk vonden.
Seanan met zijn kraag om, had een mooie invulling van de dag. Er was een hoop te zien en te doen. Er zijn altijd wel takken waar je even mee rond kunt sjouwen, zelfs met een kraag om.

De bessenstruiken werden tot boven de grond finaal afgesnoeid. Er bleef niets van over. Maar volgens pa, komt dat allemaal weer goed... De haagwinde moest er ook aan geloven. Weg met die rommel!!

Als toegift werd er nog "even" geschoffeld in de moestuin, prei werd uitgeplant en er werden verse slaplanten in de grond gepoot.

Ik zou niet weten wat ik zonder mijn pa moest!! Hij verdient een dikke pluim.
E. overigens ook! Hij houdt helemaal niet van tuinieren, maar zo met mijn pa, is het wel te doen.

Seanan is "ontmand"!!!!!

Loopse teven.... wat een verschrikking voor een reutje in de puberteit.
Deze week werd ik er zo gek van dat Liesbeth een dagje Seanan onder haar hoede nam.

De clicker deed wonderen bij Liesbeth en Seanan en hij kan nu na een dag bij haar al heel veel extra trucjes. Knap werk!!!
Verder heeft hij met name heel veel geslapen. Natuurlijk was Seanan nogal onder de indruk van alle nieuwe ervaringen. Maar ook de dagen ervoor hadden zijn tol geeist.
Twee loopse halfzussen..... De hormonen gierden het kereltje door het lijf.

Afeglopen donderdag was het "D-day" voor Seanan, hij stond op de rol voor een castratie. Met vier "intacte" teven in huis, is het voor hem geen leven.
En voor ons ook niet! Fokplannen hebben we niet met hem.
Hij heeft ook nog eens een niet ingedaalde teelbal. Dus de afspraak met de dierenkliniek was snel gemaakt.

Ik werd ontvangen door een een kundige oudere dierenarts die aan het invallen was in de grote praktijk hier in de buurt. "Ah een collieachige hond" zei de dierenarts.
"Ik doe de narcose anders dan normaal, collieachtigen kunnen anders reageren op narcose". Ik was meteen gerustgesteld. Er school een schat aan ervaring bij deze man.
Bovendien vond hij Seanan een schatje. "Ja dat zegt u van elke hond zei ik...."
Neen, dat was niet het geval. Hij zag hier een open en alerte hond die bovendien mooi gebouwd was en gezondheid uitstraalde.
Ook nog een eens een mooie hond.
Tja, ik was best een beetje trots....
Er werd gevraagd of ik bij de inleidende narcose aanwezig wilde zijn.
Fijner voor de hond. De baas mag immers bij de hond blijven en dat geeft wat meer vertrouwen aan een hond in een vreemde omgeving. Natuurlijk wilde ik dat.

Seanan kreeg een injectie om langzaam in slaap te vallen.
We werden "geparkeerd" in een "inleidingskamer". Voor Seannan kwam er een dekbed plus wegwerpmatje om op te liggen. Ik kreeg een cappucino! Wat een service.

Ik liet Seanan uiteindelijk achter. Hij was diep in slaap en werd geopereerd.
Zijn ene balletje was netjes ingedaald, maar het andere zaadballetje was ergens blijven steken. Dat wisten we al. Het werd dus een wat meer gecompliceerdere ingreep dan de standaard castratie.

Aan het einde van de dag werd Seanan weer opgehaald door E.
Er ging keurig een potje met pijnstilling mee.
Seanan loopt nu rond met de "comfort cone" een zachte en comfortabele variant op de hard plastic "lampenkap" die honden moeten dragen na een operatie.

Pijn heeft hij niet, Hij is al helemaal blij en heppie de peppie.
Zijn zwarte kapje heeft hij de komende week nog op. Maar het deert hem blijkbaar niet. Hij loopt alweer vrolijk rond te springen.

Nog een bedankje voor Liesbeth, die een redder was in de nood!!

Alweer een half jaar oud!

Seanan is alweer een half jaar oud en wat gaat de tijd toch snel!
Ik zie me nog in de dierenartspraktijk staan. Puppy's opvangen, droogwrijven en zorgen dat de volgende pup dezelfde behandeling kreeg. En stressvolle bevalling was het!

Seanan is uit aan het groeien tot een leuke en vrijmoedige jonge man met veel karaktereigenschappen van zijn vader en van zijn oma Phoebe.
In het nest was hij de grootste en de zwaarste, maar nu is hij een onderdeurtje.
Maakt niks uit, hij is een lolbroek en we zijn erg blij met hem.

Binnenkort wordt hij gecastreerd, met al die teven in huis is het gedoe met een intacte reu geen feestje.
Geen nakomelingen dus voor Seanan en geen fokplannen meer met wie dan ook uit onze roedel.
Na de ervaring van een spoedkeizersnede, zijn we wel genezen!

Phoebe's nazaten (en update Phoebe)

Op de foto zie je Abbygael, Dano en Arrigo. Allemaal nakomelingen van Phoebe en wat mij opvalt is dat ze allemaal in de blik en oogopslag hetzelfde hebben als Phoebe.
Vriendelijk en een beetje olijk.

Die blik brengt me op het oog van Phoebe, een dik, rood en soms wat tranend oog.
Zoals je misschien in de vorige blogjes over dit onderwerp hebt kunnen lezen zijn we al naar de dierenarts geweest en heeft Phoebe een antibiotica kuur en prednison gekregen. Helaas het heeft niet mogen baten. Even leek het erop dat er wat verbetering in zat, maar dat was van heel korte duur.

Vandaag hadden we een afspraak met de oogspecialist en het vonnis is geveld.
Phoebe heeft een tumor achter het oog. Of het kwaadaadig is of goedaardig, maakt in dit geval niets uit. Het groeit door en is niet te opereren....
Zolang Phoebe zich comfortabel voelt en is, doen we niets. Maar hoelang het goed gaat weten we niet.

We gaan nu haar laatste tijd met haar in. En we gaan die laatste tijd voor haar speciaal maken. Dus leuke dingen met haar alleen doen. Ijsjes eten bij Fledderus in Hooghalen, voor Phoebe ook een ijsco met dubbel slagroom. Wandelingen apart met haar zodat ze alle aandacht krijgt, lekker eten, de spelletjes die ze zo leuk vindt en noem maar op.

Als ik me voorstel dat we straks de moeilijkste beslissing moeten gaan nemen waarvoor je als baas van een huisdier komt te staan, dan hoop ik dat ik sterk genoeg ben.

Phoebe is één van de honden die me heel erg aan het hart gebakken is. Ze is een heel speciale en bijzondere hond. Schrander, lief en nog nooit moeilijk geweest.

Ik ben blij dat Seanan, die een kleinzoon van haar is, hier gebleven is. Het was niet gepland, maar het heeft zo moeten zijn. Hij heeft heel veel van zijn oma.

Wij zullen straks Phoebe heel erg missen.....

(Wendy bedankt voor de mooie foto!!)

Blogje hondentaal....

Liesbeth heeft een mooie serie "hondentaal" vastgelegd met haar camera.

Hier zie je oppashond Senna met haar maatje Seanan.
Het over een andere hond heenstaan is een teken dat de hond die zo macho doet, even heel zelfverzekerd is van zijn of haar situatie. Senna is dat in dit geval zeker!!
Haar staartje staat fier omhoog. "Kijk eens hoe ik de baas over hem ben" lijkt ze te zeggen. Op de tweede foto zie je dat ze haar tong een beetje uit haar bek heeft, een signaal dat ze toch een beetje twijfel heeft over haar actie.
Op de derde foto is te zien dat ze het wel aandurft, ze zoekt zelfs de confrontatie nog meer op door Seanen een beetje "op te porren" door haar snuit tegen hem aan te duwen.
Op de vierde en vijfde kiek is ze echt overtuigd van zichzelf. Ze straalt dat aan alle kanten uit.

Veel mensen zien dit gedrag als "dominantie". Het is een wat achterhaalde term....
Een hond vertoont dominant gedrag als de gelegenheid zich daar voor leent.
Maak de vergelijking maar eens met een groepje kinderen. In een groep kinderen die wat timide is, is er altijd wel eentje bij die het voortouw neemt. Een grote mond heeft en vol bravoure is. Zet je dat kind in een groepje met andere kids die wat groter en eventueel wat ouder zijn en hun mondje goed kunnen roeren, dan is er van al die bravoure weinig meer over..

"Dominantie" wordt bij honden als nogal negatief ervaren. Maar een hond is een groepsdier en er zal er één bij moeten zijn die de kooltjes uit het vuur haalt en initiatief toont. Het is niet meer dan een kwestie van overleven.

Het is wat anders als een hond een huishouden gaat regeren met vervelend en dwingend gedrag. Maar als baas moet je sturing geven. Met respect voor de hond!!

Nu terug naar de foto's en wat je kunt zien als je het gedrag een beetje goed interpreteert.
Seanan doet op zijn beurt doet alsof hij het allemaal niet boeiend vindt. Om dat nog eens extra te bewijzen, knabbelt hij vrolijk door aan een stokje. Hij gaat helemaal niet in op de dominerende houding die Senna aanneemt. Seanan blijft gewoon kalm en accepteert de situatie. Is hij nu een doetje? Nee hoor, hij laat haar gewoon even begaan. Het is goed dat zij af en toe wat zelfverzekerd kan en mag zijn.
Op een ander moment zullen de rollen wel precies omgedraaid zijn!

Na enkele minuten is Senna het zat... Ze gaat wat anders doen.

Dit soort gedragingen zie je veel onder jonge honden. Ze tasten hun roedelgenoten af en meten zich aan elkaar. Het sociale gedrag wordt steeds geoefend en ze versterken de band met elkaar. Een pup die dit goed kan leren, heeft daar erg veel voordeel bij. In de confrontatie met andere honden zullen ze weten hoe ze zich moeten gedragen en daar heb je als baas alleen maar voordeel van.

We zijn nu "onthaalbazen"

Sedert een aantal weken zijn we de "onthaalbazen" van Senna.
Onthaalbaas is een vrije vertaling van opppasbaas. In het Vlaams is de term voor oppasmoeder "onthaalmoeder".
Taal is een mooi ding en soms hebben onze zuiderburen gewoonweg een mooiere benaming voor zoiets. Onthalen klinkt gastvrijer en meer gezellig vind ik.

Senna is een pupje van nu een elf weken oud en is een kruising Labrador x Golden Retriever. Senna is een schatje!! Ze vindt alles leuk en lollig en past zich goed aan binnen onze roedel.

's Ochtends komt ze al kwispelend binnen en haar hele lijfje doet dan ook al mee.
Ze kan niet wachten om de door de deur naar buiten te gaan om haar vrienden te ontmoeten.

Senna heeft hier haar eigen dagritme. Ze gaat regelmatig nog een slaapje doen in de bench en daarna is het weer spelen en ravotten.

Met Pat, Jolee, Lucy en Seanan heeft ze een speciale band. Pat voedt haar echt op en ze kan heel veel met hem doen, maar er is een zekere grens. Die grenzen leert ze dus vooral van Pat!

Jolee is altijd wel te porren voor een spelletje en dat geldt ook voor Lucy.
Seanan is haar maatje aan het worden. Samen kattekwaad uithalen, daar zijn ze erg goed in. We hebben inmiddels weer heel wat extra gaten in het grasveld!!!

Dank aan Liesbeth die prachtige foto's maakte!

Cody.

Gisteravond was Cody hier met zijn baasjes op visite.
Wat is hij al gegroeid zeg!!! Hij is stukken forser dan Seanan, die in vergelijking tot zijn broertje Cody, maar een onderdeurtje is.

Cody is een knappe knul aan het worden. Een ondeugend koppie en heel erg slim.
Hij kent al de high five, back, zit en af en nog veel meer...

De broertjes mochten eventjes spelen en dat was leuk, maar het werd ook erg druk.
Als je dan nog koffie en thee wilt drinken met elkaar, dan kun je er maar beter eentje afzonderen.

Het was een geslaagd weerzien!!

Oppastante kwam langs....

Afgelopen week moesten we een dagje huis- en haard verlaten. Gelukkig was Liesbeth bereid om die dag op te komen passen op de honden (en de schapen).

Er valt in de tuin dus blijkbaar heel veel te beleven voor een jonge Border Collie en van een "oppastante" mag nu eenmaal meer dan van de bazen.

Gaten graven is een geliefd tijdverdrijf van jeugdige viervoeters en Seanan is geen uitzondering op die regel. Modder maken in de oude wok die dienst doet als kippenwaterbak en vogelbadderplaats, is ook al zo'n succesnummer.
Hier zie je hem dus ook in volle actie!

Liesbeth heeft het keurig op beeld vastgelegd en wij hebben er weer een gat bij in de tuin. Gelukkig groeien de vrouwenmantels, die ik zo zorgvuldig aan de randen van de plantvakken heb gepoot, snel weer aan.

Liesbeth nogmaals bedankt voor het oppassen en natuurlijk voor de plaatjes!!

Update van Lizzy ( en van Seanan en Teagan)

Van de "mensen" van Lizzy ontvingen we ook positieve verhalen over deze kleine hondenmeid.
Ze doet al erg haar best op de zindelijkheid en het "af" en "zit" beheerst ze ook al goed. Hulde voor de bazen, zij verzetten veel opvoed- en trainingswerk.

Buiten vindt ze het allemaal erg leuk en er wordt druk geoefend met "komen op bevel". De drukte van het dorp, is nog even wennen, maar dat zal straks vast beter gaan.

Toevallig was de dierenfotograaf in de buurt waar Lizzy woont. Ja zo'n kans mag je niet voorbij laten gaan. Het bovenstaande "staatsieportret" is dus door de dierenfotograaf genomen. Wat een plaatje!

De tweede foto is ook van Lizzy, maar nu in de sneeuw, dolle pret zo te zien.

Met Seanan en Teagan gaat het ook goed. Ze hebben wat dolle momenten ( of eigenlijk half uurtjes)voornamelijk met elkaar, maar daarna zoeken ze zelf hun rust weer op.
Eigenlijk wel heel erg apart, want je zou denken dat het met negen honden hier in huis, wel één groot tumult zou zijn. Maar dat valt me reuze mee...

Het zindelijk worden gaat ook al heel aardig. Ze weten het al een beetje, ze kunnen hun plasjes wat langer ophouden en dat vind ik ook al een wondertje. De concentratie kunnen ze zelfs al opbrengen om met zijn tweetjes een plasje te doen buiten!

Meer en meer zie ik verschillen in karakter. Seanan is wat drukker, sneller afgeleid en wat in zijn koppie zit, zit nergens anders. Nergens van onder de indruk en alles is het onderzoeken waard.
Teagan is veel gematigder. Veel meer een hond zo als Mack. Oplettend en leergierig en met veel "will to please". Teagan kijkt eerst de kat uit de boom en gaat daarna wat voorizchtiger op alles wat nieuw is af.
Twee broertjes en zo anders....

Seanan en Teagan alweer negen weken oud, hun nestgenootjes ook!

Ach wat gaat de tijd toch snel...
Als de dag van gisteren kwamen we met een doos vol met pupjes thuis na een enerverende dag die uitdraaide op de spoedkeizersnede van Kate.
En zie Seanan en Teagan nu eens in de sneeuw! Het zijn al hele mannen.

Vandaag hebben we boodschappen gedaan met de pups. Op zaterdag is het altijd lekker druk bij de Aldi in ons dorp en ze hebben er nog metalen winkelwagens. Bij de C1000 hebben ze plastic trolleys en die maken minder lawaai...
Op een overvolle parkeerplaats heeft Eduard ze meegenomen, beiden aan de lijn.
Seanan was natuurlijk weer de lefgozer en Teagan wat terughoudender. Maar hij herstelde snel en goed en liet ook zijn staartje weer vlug omhoog staan.
Al kwispelend lieten ze zich aaien door het winkelend publiek.
Als "toetje" mochten ze nog even de sneeuwberg oprennen met Eduard. Er ligt nog steeds een enorme berg niet weggesmolten sneeuw en dat was erg leuk.

Teagan heeft vervolgens zijn eerste plas buiten gedaan!!!! Wat een knappe knul, E. heeft hem de hemel in geprezen. Eenmaal thuis volgde Seanan ook zijn voorbeeld en eindelijk is nu het muntje gevallen. Plasjes hebben we het liefste buiten.
Trouwens hoopjes ook!
Tot nu toe was het nog niet gelukt met het buiten poepen en plassen. Voor de pups is dat ook moeilijk, ze zijn niet anders gewens dan dat ze het gewoon hier in huis doen. Hier was hun nest en hun puppenren, dus het belang van buiten de behoefte doen zien zagen ze niet in.

Natuurlijk gaan we dit volhouden, maar soms zijn we gewoonweg te laat. Ook 's avonds is het lastig. Ze zijn nog niet goed gewend aan het donker en vinden dat maar raar.

OOk met Lizzy, Cody en Diesel gaat het goed!
We ontvangen positieve berichten van het drietal en leuke foto's. In de loop van de week zal ik er wat meer over schrijven.

Pups dag zes- en zevenenvijftig, het afscheid....

Gisteren kwam Tamara haar Diesel ophalen. De eerste hond die wegging.
Tamara had een mooi oranje bandje voor Diesel gekocht en het staat hem prachtig!
Voor in de auto is er een bench aangeschaft, handig voor het vervoer van een pup. Later als hij groter is gaat hij in een speciale autogordel voor honden.
Na de laatste uitleg, de papierwinkel doorgenomen te hebben en het officiële gedeelte, namelijk de ondertekening van het koopcontract, ging Tamara huiswaarts met haar hondje. Op dit moment heeft ze lang gewacht en ze heeft al die maanden intens meegeleefd.
Nu was het tijd voor de grote stap in het leven van Diesel en van Tamara.
Ze gaan het samen zeker redden. Tamara heeft al hondenervaring en past ook regelmatig op op de border Collies van mijn broer en schoonzus.
We gaan Diesel en zijn baas nog vaak zien!!

Na een half doorwaakte nacht, waarin ik toch heb liggen piekeren "zou Diesel wel goed slapen, mist hij zijn nestgenootjes en zijn moeder niet?" en meer van dit soort muizenissen, ging mijn wekker vroeg. Oei een nieuwe dag met nog meer afscheid. Iets waar ik ook behoorlijk tegen op had gezien. Gelukkig had ik al een SMS van Tamara gekregen dat alles oké was. Een hele geruststelling!! Dat gaf moed voor de komende uren.

Jack, Hennie en Denise, de bazen van Cody, stonden al vroeg op de stoep.
Cody had evenals zijn nestgenootjes een licht ontbijt gehad om de huisreis hopelijk niet wagenziek te worden. Gelukkig hoefde ook hij niet zo ver naar zijn nieuwe woonstek.
Cody vond het allemaal prima, maar de fotosessie was niet zo geslaagd. Hij zat bijna niet stil en de onderste foto is dan ook de enige redelijk geslaagde kiek. Jack kijkt bijna bedenkelijk, maar dat ligt meer aan het in toom houden van zijn hond.
Daar gingen ze dan. Even slikken en weg reden ze.

Na nog een bak versterkende koffie kwam Carla met haar dochter Mariska hun Lizzy ophalen. Lizzy is echt gek op haar nieuwe baas en dat komt wel goed. Ze hebben evenals de andere kopers Border Collie ervaring en Lizzy komt op een warm en liefdevol plekje. Mooier kunnen we het niet hebben...
Na weer alle papieren en laatste dingetjes, ging ook Lizzy de auto in.
Nu moest ik bij binnenkomst toch even de nodige traantjes wegpinken.....
Zoveel afscheid in korte tijd, ik ben er niet zo goed in.

Tja en dan zit je even met een "half leeg nest syndroom". Ik ben een stuk gaan wandelen met de "grote" honden. Heerlijk een heel eind het veld in, bal mee en genieten van de buitenlucht. Dat verkwikte eventjes en daarna ben ik apart met de "jongens" Seanan en Teagan, gaan lopen. Stuk voor stuk weer naar buiten, oefenen aan de lijn en vandaag hebben we de schapen bezichtigd. Vooral Teagan vond ze erg interessant.

Tegen kleine "dipjes" helpt shoppen erg goed, heb ik gemerkt, dus ik ben een extra bench gaan kopen en nog wat lollig speelmateriaal. Bovendien twee stevige katoenen truien, met pups ben je met je kleding niets waard. Mooie eigengebreide spullen, zitten er even niet in.

Kate miste vooral haar dochter, ik heb haar vandaag extra verwend met wat lekkers en gelukkig heeft ze haar "jongens" nog. Ook al is dat nu niet de bedoeling, want we zoeken nog door totdat we echt geschikte bazen hebben.
Afscheid nemen is al vervelend genoeg, maar als je dat moet doen met een onzeker gevoel over de plaatsing, dan is dat funest voor je gemoedsrust.