' Parfumerie Zjooliéééé '

Mensen ik zit me toch in eenlucht mijn stukje te tekstverwerken,,, het is niet mooi meer.
Ik hang tegen een lucht aan die zijn weerga niet kent!!

Mijn Jolee is de schuldige.
Zie hieronder eens wat een schattig en arrogant diertje het is.

Jolee is een heel bijzonder hondje.
Ze is een echte Border Collie, maar kortharig en 'sable' kleurig.
Ze vindt van zichzelve dat ze enorm belangrijk is en haar stand moet hooghouden.
Daar heeft ze een aantal truukjes voor.

Allereerst imponeert ze iedereen door zich bijzonder schattig op te stellen en meteen keurig te gaan slijmen om aandacht.
Is dit proces naar haar believen op de juiste manier verwezenlijkt, dan volgt er het 'glimlachen'.
Jolee ontbloot dan haar tanden en het is geen gezicht.
Hiermee heeft ze al menig onwetende gast, de stuipen op het lijf gejaagd.
Want ja een hond die zijn tanden laat zien, dat voorspelt meestal niet veel goeds.
Dalmatische honden, oftwel Dalmatiërs, kunnen dit trucje erg goed en staan er om bekend, maar Jolee kan het veel beter.

Jolee kan klokkijken.
Erg handig voor diegenen die geen horloge bezitten.
Neem een hond als Jolee en je wordt geleefd door de klok van Jolee.
Ze doet me altijd denken aan "The White Rabbit", uit Alice in Wonderland.
Die was ook totaal gepreoccupeerd door de tijd.

Om half elf de ochtends gaat het alarm bij Jolee af.
En dan gaat ze piepen....
"Negeer dit gedrag" roept de hondenkenner in mij, maar Jolee's alarmerende gezeur en gejengel is sterker dan mijn uithoudingsvermogen.
We moeten dan naar het bos.
Dat doen we dan ook.

Zo ook vandaag.
We hadden koud een tien minuutjes gelopen en weg was Jolee.
Meestal doet ze wat extra rondjes, oftewel 'outruns' om mij te laten zien dat ze een excellente schapendrijfster is.
Ja dat weet ik ook wel, ze heeft alleen zo weing echt 'werk'.
Opeens zag ik haar in een uithoekje van een perceeltje struweel.
Ze was wat aan het wroeten, gooide zichzelf op haar zijkant en ging er eens helemaal voor.
Parfumeren, dat was waar ze mee bezig was..
Waarom doen honden dit?
Er is geloof ik nooit een afdoende antwoord op gegeven.
Maar ik weet uit ervaring dat honden die 'hogerop' willen komen, dit graag en veelvuldig doen.
Niets menselijks is een hond vreemd, want de mens doet dit ook.
Hoe duurder hoe beter. Misschien ook een kwestie van rangorde?

Bij honden is het het beste als je als hond zijnde het meest riekende en kwalijke geurtje opdoet.
Nou en dat heeft ze vandaag gevonden!
Het heeft zich helemaal vastgezet in de vacht van Jolee.

Maar goed, het blijft mijn schatje.
Ook al stinkt ze een uur in de wind.

Zo ziek als een hond (of twee honden)

Het lijkt erop dat we in een periode van ziekte zitten met de honden.
Na Mór's ziekte en overlijden, zijn we nu in een periode beland waarin de keukenrollen en de dweil paraat staan.
Zowel Jolee als Lucy zijn "aan de kots".
Lucy al een paar dagen lang en vanmiddag is heeft ze eventjes de dierenarts bezocht om een prikje te halen tegen de misselijkheid.
Jolee is vanavond begonnen met het omkeren van haar maag....

We denken dat we de aanleiding wel weten.
Sedert een aantal dagen is onze achterbuurboer weer begonnen met het uitrijden van de geitenmest.
Mensen, de lucht is onbeschrijfelijk.... Het trekt door het hele huis heen.
Ook de buren klagen steen en been. Ik ben zowaar blij met de hoosbui die hier vanavond is losgebarsten.

Die poep heeft voor Jolee en Lucy, een geweldige aantrekkingskracht.
Ook al vermaan ik, in een onbewaakt ogenblik, hebben de dames toch kans gezien om er een hap van te nemen.

Ik weet niet wat voor verderfelijks er in geitenmest zit, maar wat ik wel weet is dat ze hier op het schapenveld ook wel eens een keutel eten. En daar worden ze nooit ziek van...

Lucy is nu weer wat opgeknapt en toont weer interesse in Mies de kat.
Jolee ligt als een vaatdoekje op de bank.

Ik hoop dat ze weer snel uit de ziekenboeg geraken.

Leef mee met Mór op de IC (deel twee)

Mór is een patiënt die het de verzorgers niet gemakkelijk maakt.
Het begrip "dankbare patiënt", heeft ze niet uitgevonden.
Mij maakt het niets uit, zolang ze maar wat eet, goed drinkt, plast en poept, dan ben ik al heel tevreden.

De bijkeuken heeft ze voor gezien gehouden. Ze wilde er niet meer zijn en wilde bij de drukke soortgenootjes in de huiskamer zijn.
We hebben nu een hoekje gemaakt naast en half onder de eettafel.
De mand, opgemaakt met dekbed en badhanddoek, is een fijn plekje.
Bovendien zit er een mooi haakje (voor de kerstversiering) in het raamkozijn boven haar. Dat haakje dient nu voor de infuusvloeistofzak of fles. We hebben namelijk twee soorten. Eentje met alleen water met fysiologisch zout en bij de ander zit er ook extra glucose in. Het infuuslijntje loopt vanaf het raam naar Mór haar poot. Nu is het alleen een kwestie dat ze niets steeds gaat verliggen....
Dat gebeurt nog wel eens en dan ligt het levenslijntje ernaast.

Gisternacht heb ik op de bank geslapen, niet mijn favoriete "mand" maar voor een ziek huisdier neem ik enig ongemak graag voor lief.
"Joepie , de baas slaapt bij ons" Kate, Jolee en Nuala waren in alle staten van opwinding. Pat slaapt altijd al bij mij, dus voor hem was er weinig anders aan.
Gelukkig slapen Lucy en Seanan in een bench. Daar heb ik weinig last van.
Ik had mij goed en wel geInstalleerd op de bank, met een boekje en dommelde weg.
Daar kwam Mór al aan. Midden voor de bank ging ze in de ontlastingshouding zitten en pruttt, fruuuttt, flupflup daar kwam dunne derrie....
Dus keukenpapier pakken, opdeppen en dweilen met een verse emmer water met desinfectans.

Gelukkig de onderbreking van de nachtrust duurde kort en was eenmalig.

Het was erg vroeg dag vandaag... Kate besloot om me om zeven uur te wekken, dat doet ze met een fikse lebber over mijn gezicht. Lucy moest erg nodig plassen, Jolee liep ook al met zo'n smoeltje van helppppp ik moet echt heeeel nodig. Dus warme kleding aan en naar buiten.
Mór was er als een haas bij om zich ook naar buiten te begeven.
Meelopen met ons wilde ze niet en ze is in de tuin gebleven.

Het grote punt is nog wel het eten.
Vier plakjes gekookte kipfilet (naturel), gingen er vanochtend in.
Tussen de middag wilde ze niets. Geen rundergehakt, geen gekookte rijst, geen andere lekkere dingetjes.
Dan slaan de zorgen weer toe.
Ik verzon iets voor ons avondmaal. Na een geweldige drukke dag had ik geen zin meer in koken. Dus poffertjes uit een pakje. Geheel onverantwoord. Maar Mór vond ze wel heel erg lekker... Met poedersuiker! Meer dan vijf mocht ze er van mij niet hebben.
De maag is nog zwak, maar ik moet ook zorgen dat ze weer gaat eten...

Bij de uitdeling van de kipkarkassen, wilde ze mee naar buiten. Alle losse stukjes kip, heeft ze op.

Vanavond was het weer hommeles. Mevrouw Mór bliefde haar avondvlees niet.
Morgen maar weer iets anders proberen.

Vooral Jolee is erg lief voor Mór, ze gaat af en toe kijken en ze geeft Mór dan een likje. Nuala slaapt naast Mór haar mand.
Er is veel begrip voor de patiënte, maar de roedel krijgt ook de ruimte van mij niet om druk te zijn en streken uit te halen.
Mijn lontje is een beetje kort...

Smeerleverworst.......

We zijn bezig om Jolee aan het frisbeeën te krijgen.
Dat valt voor den drommel niet mee zeg! Deze week had ik al geprobeerd om de frisbee in te smeren met smeerkaas, maar dat had nog weinig succes.
Ze is blijkbaar niet erg onder de indruk van de smeuiïge variant van de goudse lekkernij.

Dus een alternatief middel ingezet. En wel in de vorm van smeerleverworst.
Jolee ging ietsjes enthousiaster naar het weiland waar we sedert vandaag weer de sport beoefenen. Eerder maakten we gebruik van de zandspeelplaats bij Elp, maar de ervaring leert dat bij stijgende temperaturen we worden opgegeten door de knutten.

Het setje van zes frisbees lag al klaar voor Jolee.
Ik smeerde telkens een veegje leverworst in de frisbee en deed "rollertjes" over de grond. Dat was redelijk succesvol, de lucht van leverworst is blijkbaar spannender dan het aroma van smeerkaas.

Steeds ging Jolee achter een rollende frisbee aan en mocht ze het schijfje aflikken.
Dat ging per frisbee beter en ze krijgt op die manier de smaak (hopelijk) te pakken.
Als afsluiting werd de laatste frisbee ingesmeerd met extra veel leverworst, de jackpot dus!!

Jolee is zo'n hond die moeilijk te porren lijkt voor spelletjes.
Ze heeft wel een passie voor schapen!! Zodra ze in het weiland is en ze krijgt de kans, dan gaat ze er ook achter aan. Maar trainen met onze eigen schapen doe ik niet. De Wensleydale's zijn te groot en te lomp en redelijk stressgevoelig.
De kans dat ze zich blesseren is erg groot en dat is dus geen optie.
Als ik met haar zou willen trainen dan zal dat ergens anders moeten.
Het ontbreekt aan tijd om daar met haar iets mee te gaan doen.

Voorlopig gaan we dus even door met het enthousiast maken voor de frisbees en andere spelletjes.

(Liesbeth heeft de foto's gemaakt, dank je wel!!)

Overigens is smeerleverworst niet te versmaden op een bruin bolletje.
Met gewone smeerleverworst kun je nog wel een lekker en culinair truucje uithalen.

Men neme een hoeveelheid (bolletje) smeerleverworst. Meng dit met een ragfijn gesnipperd uitje, een beetje versgemalen zwarte peper en een beetje (eetlepel) tomatenketchup om het wat smeuiïger te maken.
Goed mengen met bijvoorbeeld een vork, maar het gaat ook goed met de staafmixer.
Even in de koelkast zetten zodat de smaakjes goed met elkaar "melangeren".
Bruine bolletjes verwarmen in de oven en besmeren met de aangeklede smeerleverworst.
Bon appetit!