Van oude honden en dingen die voorbij gaan

De "flexilijn" (of in onze bewoordingen, de ongehoorzaamheidslijn) is een attribuut wat we niet zomaar gebruiken. Maar met een ouder wordende hond is het een onmisbaar item aan het worden.

Onze Mór is dementerend en dat is vooral 's avonds in het donker goed te merken.
Ze snapt de omgeving in het donker niet meer en dat heeft niets te maken met het feit dat haar gezichtsvermogen misschien wat achteruit gaat. Maar het heeft alles te maken met "desoriëntatie in plaats en ruimte", zoals dat zo mooi heet...

Ze heeft in het donker de neiging om stil te gaan staan of weg te lopen. Als ik bij zo'n wegloop actie haar terug ga halen dan schrikt ze zich een hoedje en gaat er als een haas vandoor. Ongewenst en soms heel erg eng... De weg is dichtbij en met druk verkeer.

We hebben dus u de flexilijn maar weer uit de doos met hondenartikelen opgediept en die ligt standaard klaar om Mórretje uit te laten.

Sedert afgelopen weekend loopt ze zo kreupel dat de dagelijkse wandelingen in het bos, niet meer gaan... Het is al een beetje een afscheid. We lopen dus nu met zeven honden in plaats van acht, ons dagelijkse rondje.

De achterhand van Mór is al jarenlang een groot probleem. Met pijnstilling en allerlei andere middeltjes hebben we dit heel lang onder controle kunnen houden. Maar dit nieuwe kreupel zijn, wat uit de voorhand lijkt weg te komen, kunnen we niet couperen met medicatie. Mór zakt af en toe gewoonweg door haar voorpoten.

We hebben dus nu twee honden waar we ons zorgen over maken. Phoebe met haar tumor achter het oog en Mór die zo kreupel loopt.

Vandaag vond ik bij het leeghalen van een verhuisdoos een mooie foto van Mór en Phoebe, ze liggen in een weitje met heel veel madeliefjes en hoog gras. Ze waren toen nog erg jong. Jonge blommen dus, maar bloemen verwelken....