Rot, kreupel en andere ellende

Ik wou dat ik een 'leien dakje' was.
Zo'n afdekking waar alles vanzelf van afglijdt....
Geen malheur, geen ellende en geen klein en groot verdriet.
Maar ik ben ook maar een mens en een beetje een softie.

Vrijdagagavond begon de narigheid allemaal. Ik ging de schapen buiten voeren.
Ja de dieren krijgen nog steeds schapenbiks. Voedzaam, lekker en al die extra mineralen en goede bouwstoffen hebben de dieren nog nodig om goed melk te geven en de lammetjes vreten dapper mee van de brokjes. Zo wennen ze ook om naar ons toe te komen.

Naast het observeren van de dieren, tel ik ze ook altijd.
Ik telde, telde nogmaals en miste één lam.
Gelukkig hield Jolee het hele koppel in de opvangpen. En kon ik rustig op zoek naar de verloren zoon of dochter.
Ik zag iets wits in de schapenstal. Net om het hoekje van het deurtje.
Mijn hartslag verdubbelde...
Ik ben altijd als de dood dat ik een lijkje aantref.
Als een slap vaatdoekje lag daar een lammetje op apengapen.
Ik heb het opgebeurd en met vereende krachten het weiland uitgezeuld en in de stal gezet. Twintig kilo halfdode massa.

Op stal heb ik het diertje goed bekeken, geen maden, geen diarree alleen heel slap. En mager....
Ik diepte de thermometer op uit de la met onderzoeksspullen en aanverwante medische artikelen. De thermometer gaf een piepje. Nog geen 36 graden.
Dat is een fikse ondertemp.

De dierenarts kwam gelukkig vlot langs. Na een uitgebreide anamnese waarin we bespraken wat het ooitje allemaal aan wormmiddelen had gehad, of ze behandeld was tegen de vlieg, de schone wei etcetera, deed hij mestonderzoek. Uit de darmpjes haalde hij bijna steenharde keuteltjes.
Zijn conclusie was dat het een worm infectie was die de rode bloedlichaampjes "opvreet".
Onze antiwormmiddelen zijn heel goed en moeten ook deze killer aanpakken, maar soms pakt het onvoldoende en moet je weer ontwormen na een hele korte periode.

Dus het ooitje kreeg pepmiddel, antiworm en een onderhuidse vochtinjectie.
Het was nu zaak om haar aan het eten te krijgen. Gelukkig stond ze inmiddels weer en deed ze pogingen om wat kuilvoer te eten.
Ik heb haar opgehokt, de warmtelamp aangedaan en ben steeds vocht toe gaan dienen. Helaas, het zelfstandig eten lukte haar door verzwakking niet meer.
Dat werd dus brokjes oplossen en het via een spuit in de bek ingeven.
Per keer ging dat minder goed....
Ze werd slapper en slapper en het hartje heeft het opgegeven.
Ik wordt daar zo sneu van. Iedere dood komt als een dreun. Ik kan er niet aan wennen.

Ondertussen werd het advies gedaan om ook de andere schapen nogmaals te ontwormen. Vanuit het principe dat het zo maar kan zijn dat meerdere dieren deze ellendige maag-darmworm bij zich dragen.
Vandaag is er weer een grootverpakking Cydectin doorheen gegaan.

E. en Mieke waren lekker bezig, om het karwei helemaal goed te doen werden ook alle hoeven weer bekapt.
Last but not least was Jorien aan de beurt.
En ja hoor, rotkreupel!
Dat is een smerige infectie die we ooit hebben ontvangen toen we een waardeloze ram kochten. Wie ooit met rotkreupel te maken heeft gehad weet hoe moeilijk je er vanaf komt. Wij hebben alles al geprobeerd. Schone weide's, vaccin tegen rotkreupel, behandelbaden en heel vaak en heel veel hoeven bekappen.
Jorien staat nog steeds binnen, herstellend van haar uierontsteking.
De rotkreupel heeft ze nu in haar achterpoten.
Daar gaan we weer. Weer een sessie van vijf dagen antibiotica, een flacon kost honderd euro.

Gelukkig is het mei, de maand van het vakantiegeld. Dat is dan weer een meevallertje.
Van het restant van het vakantiegeld ga ik sparen voor een leien dakje.
De sores kan dan zo van me aflopen.

Mieke bedankt voor je inspanningen!!!!