Engeland, Framlingham en Lavenham

Het is alweer een maand geleden dat we terug keerden uit Engeland.
Door allerlei omstandigheden kwam ik onvoldoende toe aan het schrijven over de vakantie. En ik had u nog wel zo beloofd om u er eens flink mee te gaan vervelen...
Vakantieverhalen van anderen zijn vaak stomvervelend. Het is net zoiets als eindeloos dia's kijken van een vakantie waar je zelf geen deelgenoot van was.
Maar ik ga toch proberen om er iets leuks van te maken.

Als je de nachtboot neemt vanuit Hoek van Holland, dan sta je de volgende ochtend om kwart over zes, engelse tijd, al op de kade en rijdt je opeens links. Dat is niks eng, het gaat eigenlijk vanzelf. Ja ik heb makkelijk praten, mijn E. zit achter het stuur. Hij vindt het spannend! Eerlijk gezegd moet ik er zelf af en toe even bij slikken, want de hele drukke rotonde's zijn best wel griezelig...
Hoe keurig de engelsen ook lijken te zijn, op de weg zijn het heel andere mensen.
Hun voorkomendheid laten ze compleet varen!

Het was nog bijna donker toen we de eerste kilometers links reden.
Het landschap werd allengs fraaier, ik dacht altijd dat Suffolk een beetje "suf" en saai was, maar ik kwam bedrogen uit. Kalme heuvels, rustig boerenland. Het was een beetje nevelig, met af en toe wat licht door de nevel.
Wat moesten we doen met alle tijd... We konden nog niet in ons geboekte huis terecht.
Nu heeft Engeland een prachtige attractie in de vorm van megagrote supermarkten.
Alles is er te krijgen en heel veel is vers. Heel ideaal voor mensen die graag koken. En dat doen we op vakantie nu eenmaal met overgave.
Dus we stouwden een kar vol met proviand voor het weekend.

Maar na een uurtje heb je het wel gezien.
We reden via B-weggetjes naar ons huis, om te zien waar het was. Een slaperig dorpje. Het huis was nog niet beschikbaar, dus over naar plan B.
De kaart bood uitkomst en we gingen naar het aanpalende stadje, Framlingham.
Op het moment dat we daar aankwamen, brak de zon door.
Er was mzuiek op straat, een marktje en een kasteel!!!
We zijn dol op kastelen en we parkeerden de auto.
We werden welkom geheten door een team van vrijwilligers van de British Heritage.
Een instantie die zich bezig houdt met het in stamd houden van oude huizen, kastelen en ruïne's. Engelsen koesteren hun geschiedenis en een ieder wordt van harte uitgenodigd om er kennis van te nemen. Zo werden wij ook met open armen ontvangen.
Tjeetje, Hollanders, dat zagen ze niet vaak.

Het kasteel van Framlingham is eigenlijk een soort van veredelde ruïne.
De buitenkant staat er mooi bij, maar alles wat het ooit was is er niet meer.
Maar er is een exporuimte, die erg de moeite waard is.
Het kasteel van Framlingham was ooit het huis van Mary, de dochter van Henry de achtste. Als je in Engeland bent struikel je over Henry the eight. Een roemruchte konig, zes keer getrouwd en een deel van zijn vrouwen heeft hij laten onthoofden.
Het "beheaden" gold destijds overigens als een milde dood!Zeker als je een goede beul had.

Na verloop van tijd werd het kasteel een verblijfplaats voor minder bedeelden.
De vrouwen leerden er spinnen. Dat spinnen gebeurde op wielen die met de hand werden aangedreven. Het wiel was groot dat is hier op de foto's goed te zien.
De wol uit die tijd was nog niet zo fijn en zacht, de schapenrassen werden pas veel later in de tijd aangepast en de wolkwaliteit werd beter.
Dus iedereen liep rond in prikkkende kledij.

Het graafschap Suffolk is rijk geworden door de wolhandel. Alle grote wolhandelaren lieten optrekjes bouwen die er niet om liegen.
In Lavenham, een plaatsje wat op één van de volgende dagen bezochten, werden we weer geconfronteerd met de wolhandel.
In de Lavenham Guildhall is er een kleine expositie te zien van oude spinattributen.
Je ziet op de onderste foto weer zo'n fraai exemplaar van een handaangedreven wiel.
Op de voorgrond zie je een zogenaamde "niddy noddy" oftewel handhaspel.