Wild-west in de wei

Vandaag hadden we de veearts uitgenodigd die de castratie bij twee rammen uit moest voeren.
We hadden de rammen zo te pakken, met een emmer brok waren ze fluks in de opvang"pen".
Dat was dus een makkie!! Dat levert nogal eens problemen op, maar deze dag zat alles mee.... So far so good!

Ze stonden keurig en gedwee te wachten. Daar kwam het blauwe bestelbusje van de dierenartspraktijk al aangereden. Iedereen was klaar voor de ingreep.
Veearts P. had al eens een eerdere poging gewaagd, maar dat was op niets uitgelopen, de rammen kozen het hazenpad door over het hekwerk te springen.

De onhandigheid van deze veedokter bleek toen ook al uit het feit dat hij met gevulde spuit ook nog een ram wilde grijpen, dat gaat dus niet! Een volwassen Wensleydale Longwool ram weegt met gemak zo'n honderdtwintig kilogrammen schoon aan de haak.
Een haak waar ik ze op dat moment graag aan opgehangen zou hebben!!

Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen moet je maar denken.
Maar die gedachte leefde ook bij de heren in kwestie!
Een schaap is bepaald niet dom en kan zo'n veertig gezichten herkennen en onthouden, dat is wetenschappelijk aangetoond en wie ben ik om daaraan te twijfelen.
De rammen namen een aanloopje en ja hoor, weg waren ze.
Eén klein sprongetje en ze stonden weer aan de andere kant van de hekjes.
Veearts P. stond weer voor *** met zijn goedgevulde spuit met verdovingsmiddel.

Hij nam zijn spullen weer mee en was binnen een mum van tijd weer vertrokken.
De optie is nu om ze binnen in de stal te "helpen"".
Eduard heeft nu een box gebouwd met hekwerk zo hoog dat we er giraffen in kunnen herbergen. We gaan morgen eens zien of we de heren der schepping in de stal kunnen krijgen.