In mijn tuin groeien een aantal rozensoorten. Toen we hier kwamen wonen stond er één exemplaar in de tuin die een beetje tegen de muur van de deel aanhing en zijn bloeikunsten ten beste gaf. Tegen de verdrukking in, hij staat niet op een geweldig stukje grond. Er ligt een hele hoop troep daar in de grond, omdat vroeger al het afval gewoon in de tuin van een boerderij gedumpt werd. Mooi is hij ook al niet, een beetje vaag rood en het rood verbloeit al snel naar een stoffige tint. Maar alle groen wat je in een tuin vindt waar nog niet zo veel in staat als je ergens gaat wonen is mooi meegenomen. We kieperen er af en toe een kruiwagentje schapenmest bij en dat stelt hij het volgende jaar op prijs en geeft wat extra bloemen. Hangend over een oud kastanjehekje en naast een al even slordig groeiende blauwe regen, doet het heel landelijk aan.
De naam van de roos is mij onbekend, hij gaat als "boerenroos" bij ons door het leven.
Foto nummer drie is van een even zielig exemplaar. Het is de roos "Amsterdam" die al jaren in een te kleine pot zijn leven moet slijten. Ik neem me steeds voor om er eens een proper plekje voor te zoeken, maar de geest is gewillig en het vlees zo zwak...
De vierde foto is een kiekje van de roos "New Dawn". Een bewust aangeschafte klimmer die het volgens de beschrijving goed zou moeten doen op de zandachtige grond die we hier hebben. Bovendien was de plek waar we hem hadden gedacht een uitgekiende plaats. Beschut, niet de hele dag in de zon en een rijke bloei, zeker als je uitgebloeide bloemen weghaald. In het engels heet dat; "deadheading" een prachtige term. Ik zag me al met een strooien hoedje iedere ochtend in alle vroegte met een scherpe snoeischaar en natuurlijk een leuk mandje om de bloemen in te verzamelen, de struik te lijf gaan. Nou niet dus! Vroeg opstaan is niets voor mij, het geklauter op een trapje, dat moet nu eenmaal ook als je alle uitgebloeide bloemen wilt verwijderen, zie ik ook al niet zitten.
Maar "New Dawn" is trouw en houdt zich wel aan zijn beloftes. Hij bloeit met overgave en zelfs het door de honden regelmatig uitgegraven stukje grond waar hij in staat, deert hem niet in het minste.
Hij heeft zijn grenzen zelfs verlegt en slingert zich met overgave over de muur die de voortuin van de achtertuin scheidt. Zo heb ik vanaf de keukentafel waar mijn pc staat, een prachtig uitzicht op de rijke bloemenzee. De uitgebloeide bloemblaadjes vallen op de grond en vormen een wit tapijt. "New Dawn" mag dan als bloem roze beginnen, de blommetjes worden al snel wit.
De tweede foto, ja het filosofische praatje bewaarde ik voor het laatst, is een opname van de roos "Wedding Day".
Ik kreeg deze roos als zieltogende plant van een dierbare vriend.
Hij had hem opgediept uit een afvalbak van een tuincentrum en nam hem stiekem mee naar huis. Na een aantal weken intensieve oplapwerkzaamheden, kreeg ik de rozenplant. Ik heb hem in mijn tuin geplant en er gebeurde jarenlang niets.
De vriendschap hield helaas geen stand.
Alsof de plant mij een hart onder de riem wilde steken, begon hij toch schoorvoetend te groeien en uiteindelijk ging de roos ook nog bloemen produceren.
Aan "Wedding Day" zit ik voorlopig nog wel even vast. De vriendschap mis ik nog steeds...
Rozen zijn met weinig tevreden, bij mensen moet je wat meer moeite doen.
Het gaat wat ver om nu een kruiwagen mest af te leveren bij de "rozenredder"!
Zo een stinkend kadootje wordt vast verkeerd uitgelegd.
.jpg)
Prachtige rozen.
BeantwoordenVerwijderen