"The blues"

Ach het is eigenlijk helemaal geen leuke week.
Het is een week die in het teken staat van afscheid nemen, the blues hebben om allemaal dingen die met de kleur blauw te maken hebben.

Afgelopen dinsdag ging ik fijn naar het bos. Zeven viervoeters in mijn trouwe en blauwe Citroën Berlingo uit een bouwjaar van de vorige eeuw.
Ieder jaar doen we een beetje oplapwerk, nou ja dat doen we niet zelf, dat doet garagist Richard uit Witteveen.
Een nieuwe set banden, een distributiesnaar, nieuwe remdingetjes en we bespreken de stand van de auto op leeftijd.
Kan ze nog een jaartje mee? Ja, ze kan nog een jaartje mee.
Tot de volgende verplichte APK keuring.
Ik durf de voiture al jaren niet meer te wassen. Het is een soort van bijgeloof geworden.
Ik ben bang dat als ik haar een sopbeurt geef, ze de geest gaat geven.
Er groeit inmiddels een interessante biotoop op haar metallic laklaag. Tegen het blauw, steken de groene korstmossen mooi af.

Zo nu even terug naar het begin van deze alinea.
Ik was dus op de terugweg.
Het was warm weer. De honden waren moe, er was weinig water meer voorhanden in het bos.
Alle plassen waren door de verzengende hitte van de afgelopen dagen, finalement opgedroogd.
Lichte irritatie ontstond in het achtergedeelte van de auto.
Zeven honden die moe zijn en dorst hebben, die gedragen zich niet altijd even aardig naar elkaar toe.
Nog even en we zouden thuis zijn.
Maar toen sloeg het noodlot toe.
Ik trapte door het koppelingspedaal en de rem deed het ook al niet meer zo goed.
Ik stuurde naar rechts, over de grastegels die een remmend effect hadden op de auto.
Boem, toen stond alles stil.
Wat doe je dan? Juist, man bellen!
Die was not amused, Ik belde hem namelijk wakker, hij zat in de nachtdienst en sliep.
Of ik de wegenwacht al had gebeld? Nou nee, ik moet hier weg komen en wachten op de hulpvaardige handen van de wegen wacht betekende dat ik minstens een uur moet wachten op hulp.
Dat overleven de honden in een auto niet.
Ondertussen voorzag ik de honden van water, dat heb ik altijd bij me en een frisbee ook, dat is zo'n handig dingetje, omgekeerd is het een waterbak.

Na enige tijd en hulp van een aardige meneer die de auto ook niet meer aan de praat kreeg, arriveerde de heer des huizes.
Hij morrelde wat aan het koppelingspedaal en reed naar huis.
Garagist Richard werd gebeld. Overleg volgde. Conclusie, mijn Berlingo is totall loss.
De reparatiekosten overstijgen de waarde van mijn trouwe blauwe autootje.

Maar mijn 'blues' deze week stopten niet bij dit vervelende voorval.
Vorige week kwam scheerder Kees O.
Als altijd zeer vakkundig schoor hij de schapen.
Onze oudste Wensleydale Longwool ooi, hadden we al een tijdje gehuisvest in onze tuin, op het gazon.
Jorien vertoonde namelijk uiervorming, een teken van een op handen zijnde lammerij.
Het was volstrekt niet de bedoeling.
Hoe het kan? Joost mag het weten...Maar om haar onder de hand te hebben, mocht ze in de tuin.
Jorien genoot eerst nog van de aandacht en de extra voeding die we haar verstrekten.
We consulteerden een dierenarts die niet verder kwam dan het temperaturen van het dier en het advies gaf om het verder 'even aan te zien'.

Jorien vrat in hoog tempo van de brokjes, werd onder een parasol gelegd en ze deed het verder wel goed.
Tot afgelopen zaterdag, toen Kees O. kwam.
Ze kwam niet meer overeind.
We besloten om haar niet te scheren. De wol geeft ook isolatie tegen de warmte.
Kees O. dacht dat ze een beknelde zenuw had in de achterhand. Dat belette haar om op te staan.

Goed, ik was er het verdere pinksterweekend niet.
Maar bij thuiskomst bllek Jorien wel te zijn gaan staan.
We kregen weer een beetje hoop.
Jorien is een vreemd schaap en we hebben al heel veel met haar meegemaakt.
Ze leek wel comfortabel en gaf geen pijn aan.
Maar hoe weet je zoiets zeker???

Gisteren begon het weer om te slaan.
Het hoosde. Jorien verborg haar kop in de haagbeuk om een beetje droog te blijven.
Ze kon geen kant meer op. Opstaan ging opeens niet meer.

Ik trok de conclusie en nam het besluit om de dierenarts te bellen.
Euthanasie was het enige wat ik nog voor kon doen.

Er kwam een aardige jonge dierenarts mevrouw, ze constateerde een hernia in de lage rugwervels.
Zo lang het schaap ligt, is er niet zo veel aan de hand.
Maar een geboorteproces door moeten met een dergelijk euvel, dat is niet dierwaardig.

Er ging een grote spuit in Jorien, een spuit met narcosemiddel.
Jorien knapte er van op!!
Ze dacht dat ze nog wel even wat brok kon eten en een stuk van de haagbeuk op kon peuzelen.
Nog een spuit met het zelfde goedje deed het werk wat meer.
Jorien werd ietwat suffer.
Toen werd het de tijd om het definitieve dodelijke middel via een halsader in te geven.

Het is een vreemd spulletje, helblauw gekleurd.
Een beetje 'spooky'.
Jorien is na een half uur rommelen met narcotica uiteindelijk gaan hemelen.

Het is best wel lastig om een dergelijk dier te moeten laten gaan.
Ze was de stammoeder van vele Wensleydale Longwool schapen die hier geboren en getogen zijn.
Ze had ook een uniek karakter. Schapen zijn niet stom!

Nu even een kiekje van Jorien in betere tijden.

Lichamelijk, voor ons dan, komt er het volgende probleem.
Hoe krijg je een dood schaap 'aan de weg'.
Kadavers, dode beesten dus, worden opgehaald door de RENDAC.
Van al die dode dieren maken ze weer bio-brandstof.
Gelukkig hadden we hulp van de mensen van ons frisbee-clubje.

De hoogdrachtige Jorien woog een slordige 120 kilo.
Op een zeil hebben we met zijn allen haar aan de weg gelegd.

Vandaag kwam de RENDAC.
Er komt dan zo'n grote auto met grijper.

De BONK, die volgt na het dumpen van het kadaver in de vrachtauto, dat is iets waar ik niet aan kan wennen...

Vanacht heb ik gedroomd over negen moederloze lammeren die ik moest redden uit een luchtballon.
Alle negen lammeren aan de fles.
Schapen houden, het gaat gepaard met vreugdevolle momenten maar ook met verdriet.

Joriens's blauwe oren en blauwe snuit, haar kenmerkende geblaat, ik zal het missen.
Mijn blauwe autootje ook.