Gesponnen vlas

Een aantal weken geleden werd ik gemaild door een klant die na dertig jaar spinnen van wol, wel eens iets nieuws wilde proberen.
Op de website van mijn winkel Kleiendraad vond ze haar uitdaging, namelijk vlas.

Of het spinbaar was, vroeg ze mij. Ja in alle eerlijkheid moest ik bekennen dat ik nog nooit met vlas gesponnen had. Wel met mixjes met wol. Maar dat telt niet.

De groothandel, waar ik mijn vlas betrek, meldde dat het zeker kon.
De klant kocht wat vlas en ging aan de slag. Met behulp van de tips die ze vond op het internet, ging het allemaal best wel goed en het smaakte naar meer.
Dus kwam ze afgelopen weekend nog een kilootje halen.

Op mijn verzoek nam ze wat van het gesponnen vlas mee.
Dat zie je hier op de foto.
De truc is dat je je vingers moet bevochtigen tijdens het spinnen.
Vlas bevat nu eenmaal geen lanoline en de vezel is glad en heeft een geheel andere structuur dan wol. Vochtige vingers helpen dan bij het spinnen van dergelijke vezels.

Ze spint het vlas linksom in plaats van de gebruikelijke methode, rechtsom.
Waarom dat is? Ja dat is ons beiden een beetje een raadsel.
Als er een lezer is die het antwoord hierop weet, dan horen wij dit graag.

De klant gaat haar gesponnen vlas gebruiken bij haar weefwerken.
Nu ben ik benieuwd naar haar weefwerken!

Staphorster stipwerk en meer

Ik ben gek op klederdracht! Ik denk dat dat komt doordat ik in mijn jeugd, nogal eens een bezoekje bracht aan mijn overgrootmoeder die in de Alblasserwaard woonde.
Mijn "opoe" was gekleed in een zwarte japon, zwarte kousen en had over de japon een grijs jasschort aan met een bloemetjesmotief. Op haar hoofd droeg ze een, zoals mijn moeder het noemde, "een kalotje". Ik heb dit woord zojuist opgezocht en mijn herinnering klopt, het heet inderdaad kalotje en het betekent "kapje" of "mutsje".
Ook de buurvrouwen van mijn opoe, grote vrouwen die kaas maakten, droegen een dergelijke "dracht". Het zal wel een draagbare afgeleide vorm zijn van een streekdracht. Ik moet dat nog eens uit zoeken.
Als ik dit zo zit te typen, komen er vele herinneringen boven aan mijn opoe en de buurvrouwen. Het dikke grind waarin ik zo fijn wegzakte, de sloot voor en achter het huisje vol met kikkers en de melkemmers van de buurvrouwen.
En oh ja, de pont waarmee we over de Lek moesten om bij mijn opoe te komen.
Als mijn moeder in een goede bui was, dan kregen we patat van de snackwagen die aan de ene oever stond.

Ook hadden we in mijn jeugd ontbijtbordjes van een margarine? fabrikant.
Op elk bordje stond de afbeelding van een klederdracht. Bunschoten, Marken en Staphorst. Geen idee van welke firma de bordjes waren, ze zijn al lang ter ziele.
Wie het weet mag het zeggen!!!

Het intrigeerde mij al heel jong en ik ben nog steeds gek op folkloristische motieven en kleurgebruik. Ook vind ik het wonderlijk dat je overal op de wereld, vaak zelfs in armoedige streken, prachtig gekleurde stoffen tegenkomt.
Hoe doen die mensen dat? Gelukkig ben ik lid van Handwerken zonder Grenzen en in dit blad kom ik veel informatie tegen.

Van al die herinneringen en gedachten is het maar een kleine stap naar Staphorst en Rouveen.
Twee lintdorpen die eigenlijk al aan elkaar vastgeplakt zitten en kilometerslang rijd je langs rietgedekte boerderijen met ellenlange akkers en weide's die daar achter liggen.

De meeste inwoners van Staphorst en Rouveen mogen dan een zeer behoudend en godvruchtig leven leiden, ze houden wel heel erg van kleur.
Sterker nog, ze zijn er gek op!
Hun huizen hebben groene luiken, hemelsblauwe kozijnen en ze hebben een voorkeur voor kleur in de streekdracht.
Alles wordt in heldere kleuren bewerkt met de zogenaamde "Staphorster Stipwerk" techniek. Het gereedschap wat hiervoor gebruikt wordt, is een kurk en wat kopspijkers. Op stof wordt textielverf gebruikt.

Het is een eenvoudige techniek en je kunt het toepassen op katoen of karton en het is ook leuk om te doen met kinderen.
Vind je het toch een hoop gedoe, (wat het niet is) en wil je eens kennis maken met folkore stoffen, dan raad ik je aan om eens een kijkje te gaan nemen bij Stegemans textiel te Rouveen. Ze hebben zelfs een website!

Meters stof liggen bijna tot de nok toe opgeslagen in de niet al te grote winkel, waar heel veel mensen op af komen. Zeker in het zomerseizoen! Het is dan druk en je schuifelt langs de schappen.
Stegemans verkoopt ook ouderwetse schorten, zakdoeken en beddengoed.
Echt, je kijkt je ogen uit!
Het is dat ik geen patchwork maak of quilt, maar anders zou ik er zeker vaker komen!!

Handgemaakt is niet goedkoop!

Ik krijg nog al eens de vraag waarom mijn garens en de garens van andere spinners zo duur zijn.
Tja. Wat moet je nu met zo'n vraag? Ik geef dan altijd maar als antwoord dat de mensen eens moeten kijken op site's van wolwinkels naar de fabrieksmatig gesponnen garens. Die zijn veelal ten minste even duur en vaak nog duurder.
Kijk maar eens op de prachtige site van ribbels in Leiden. Een hele mooie (web)winkel met heel veel soorten garens van goede merken.

Het handmatig spinnen kost nu eenmaal tijd. De grondstoffen zijn ook niet voor een appel en een ei verkrijgbaar, behalve dan misschien het vachtje van de lokale boer.
De wol moet gewassen, gekaard en soms geverfd worden.
Kortom vele handelingen en energie.

We hebben de discussie over dit onderwerp al eens gevoerd op de Yahoo group, de Doornroosjes, we kwamen allemaal tot de zelfde conclusie. Men wil een exclusief product, maar wil er zo min mogelijk voor betalen.

Maar bekijk het eens vanuit een andere kant. Als u wol koopt van een handspinner en u maakt er een mooi kledingstuk van, dan draagt u dit jarenlang.
U heeft een uniek garen en ook een uniek kledingstuk.

Natuurlijk is een trui of vest van H&M, DiDi, C&A of welke kledingzaak dan ook, goedkoper. Maar dat is appels met peren vergelijken.

Wilt u graag iets zelf breien of haken? Koop dan eens een handgemaakt garentje.
Een garen met een verhaal en met liefde speciaal voor u gemaakt!

Een nieuwe opdracht voor Liesbeth

Keramiek fotograferen is geen sinecure.... Door lichtval en glim van de glazuren, krijg je vaak op de meest vreemde plaatsen, schaduwen die je niet wilt.

Zelf heb ik al ettelijke pogingen ondernomen, maar het werd nooit wat. Zie de foto.
Vriend P. heeft ook al diverse uren besteed aan dit klusje, maar het was nog niet naar mijn zin (sorry P.)

Nu gaat Liesbeth aan de slag met de kettingen, knoopjes en armbanden.
De bedoeling is natuurlijk dat er betere foto's komen op de website van Kleiendraad.
De producten van Vitorina, die deze prachtige handgemaakte en unieke sieraden maakt, moeten wel verkocht worden.

Als de wolverkoopkamer eenmaal klaar is, dan maak ik ook een mooie presentatie van de sieraden. Ze zijn het meer dan waard. Zeker in combinatie met een wollen werkstuk, geven de sieraden nog meer extra "schwung".

Phoebe en haar oog

Deze foto heeft Liesbeth gemaakt zo'n kleine twee weken geleden.
Het ene oog is duidelijk groter dan het andere oog en het "koplampje",
het bruine vlekje boven haar oog, zit hoger dan het andere "koplampje".
Op het moment van de foto"shoot", draaide het oog ook al niet meer mee met haar blik.

Na die dag zijn we naar de dierenarts gegaan om nog iets aan te passen aan de pijnmedicatie en we besloten om toch prednisolon te gaan proberen.
Dit laatste middel kon eventueel de zwelling iets doen afnemen.
De kans daarop was erg klein, nog geen twintig procent en we moesten minimaal een week wachten voordat we resultaat konden zien.

Maar al na de tweede dag na het starten van de prednisolon, merkte ik al dat er verandering was. Het oog leek wel minder dik en minder rood.
Maar ja, dan denk ik nog dat het een typisch geval is van "whishfull thinking".
Die avond merkte ook E. het verschil op!!
Inmiddels kan Phoebe haar oog weer draaien en is het nog steeds minder dik.
We weten dat het een tijdelijke oplossing is, maar het is tijdwinst en daar gaan we voor.

Maar Phoebe moet zich met die tijdwinst natuurlijk ook nog "comfortabel" voelen.
Gelukkig is dit het geval en hoe!! Ze lijkt wel jaren jonger en is actief en erg "doenig".
Blij en vrolijk kwispelend gaat ze een eindje met me lopen en is gek op het ophalen van de frisbee's die ze niet kan vangen, maar wel kan ophalen.

Hoe lang dit middel zijn werk een beetje doet weten we natuurlijk niet.
Maar het is wel een kadootje!

Verjaardag

Deze week was ik jarig. Weer een nieuw jaar in het verschiet en weer een jaartje ouder en grijzer, de haarverf staat al klaar!

Soms bak ik zelf taarten, maar soms ook niet. Gebrek aan tijd is daar meestal de oorzaak van.
Dus toog ik naar de bakker in het naburige dorp naar bakker Fledderus.
Phoebe mocht natuurlijk mee en genoot weer van een ijsje in haar speciale etensbak.
Haar lievelingssmaken zijn: yoghurt en vanille met veel echte slagroom.

Harm Fledderus heeft overheerlijke gebakjes, niet zo zoet en gemaakt van seizoensproducten. De keuze voor gebakjes was dan ook niet moeilijk, het werden rabarbercakejes en aardbeienschuitjes.

Ondanks het feit dat het een rustige verjaardag werd, iedereen is meestal op vakantie als ik jarig ben, werd het heel gezellig.

Emigratie

Sedert afgelopen vrijdag zijn twee van onze ooilammeren geëmigreerd naar Duitsland.
Gelukkig hoefden ze niet zo'n heel eind te reizen.
Het was betrekkelijk dichtbij, Namelijk naar de deelstaat Niedersaksen, die in lichtpaars staat aangegeven op het kaartje.
Al met al was het toch nog wel een reis van een dikke twee uur, maar we hebben wel eens eerder lammeren verkocht en die moesten veel verder weg.

De nieuwe eigenaar is dolblij met zijn twee ooitjes en de dames doen het er erg goed. Volgens de e-mail die ik ontving, hebben ze hun plekje, hun natje en droogje en hun schuilstalletje al gevonden.

In Duitsland is er bijna geen fokmateriaal van dit ras te krijgen en nu is de nieuwe eigenaar nog naarstig op zoek naar een rammetje voor volgend jaar.

De ooien gaan voor verse wol zorgen komend jaar, de vrouw van deze aardige meneer, spint ook en wilde graag wol van het Wensleydale Longwool gaan verwerken.
En als je dan toch een boerderij hebt, dan kun je net zo goed zelf een paar schapen van dit ras aanschaffen.

De moeders van deze ooilammeren, zijn het er niet mee eens! Vooral Nelly was helemaal de kluts kwijt.... Dat is nu weer zo jammer voor zo'n moederooi.
Het liefste houden ze al hun kroost tot in lengte van jaren bij zich.
Maar dat gaat helaas niet. We zoeken wel altijd naar een goede plek voor de lammeren. Maar ja, maak de moeders dat maar eens wijs.