Alweer bijna een jaar voorbij

Vandaag liep ik te lopen in het bos. Dat doe ik bijna dagelijks met mijn zestal honden.
Vorig jaar waren er het nog acht.
Acht maal vier vieze poten en acht smerige zanderige vachten die thuiskomen na een uitje.
Nu nog maar zes honden die hun troep achterlaten in de bijkeuken.

Het is al bijna aan jaar geleden, namelijk op de kop af een week, dat Phoebe stierf.
Het gemis en de emotie overviel me, tijdens het wandelen.
Er is nog geen dag geweest dat ik niet aan haar dacht...
Het afscheid nemen van een dierbare hond is een verschrikking.

Opeens waren er de tranen, zomaar in het bos.
Gelukkig had ik een zakdoek bij me.
En geen mens in de buurt. Gelukkig maar.

Nuala liep direct naast me. Ze voelt zoiets aan.
Ze is een bijzondere hond. Net zoals Phoebe dat was.

Vanavond, ook stom toeval stuitte ik op een gedicht van Mary Elizabeth Frye.

Heel mooi en sterkend voor de ziel.
Phoebe is er niet meer in lijfelijke vorm, maar nog wel in mijn hoofd en in allerlei verschijningsvormen.

Ik staarde naar het veld met het geoogste graan en dacht aan haar.
De wind bij de 'Oude Willem' pakte me vandaag beet, kijk daar was ze...
Ik keek vanavond naar de sterren en daar wuifde ze naar mij.

Al lopend kwam ik Phoebe tegen.
Thuis gekomen heb ik haar bloemetjesurn maar even afgestoft.
Ik heb me vermand, het missen zit niet in die asbus of wat er in zit, het zit in kleine dingen. Het leven gaat door en ik ben blij dat ik haar kleinzoon, Seanan, bij me heb. Er is iets wat haar levend houdt.

Missen, het is een lastig ding!