Uit de lucht

Ons markeringspunt als we onderweg zijn geweest, is de zendmast van Hoogersmilde. Eigenlijk is Hoogersmilde 'ons' dorp.
We wonen er nét buiten en de zendmast was tot vandaag van heinde en verre te zien.

Het mooiste eraan was de kersttijd. De toren droeg dan een speciale verlichting zodat hij op een kerstboom leek.

Fraai qua bouw zijn dit soort bouwwerken niet, maar ja je kunt er ook niet van buiten. Ze leveren het contact met buitenwereld.
Radiosignalen worden erdoor doorgegeven en ook de mobiele telefonie is van dit soort 'lange nekken' afhankelijk.
Ook teevee wordt deels door de masten mogelijk gemaakt.
In ons geval zeker, we hebben de radio, de mobiele telefoon en digitenne. Dus bijna alle contacten met de wereld vinden plaats via 'onze' mast.

Vandaag was ik fijn aan het werk, in de wolwerkplaats.
De radio op één om de tour de france te volgen.
Dat doe ik namelijk, ik vind dit steeds leuker worden.
De tour is de meest dramatische vorm van sport, er zit alles in. Samenwerking, gunnen, misgunnen, doorzetten, opgeven, rancune, leed, pijn, vreugde en nog veel meer. Shakespeare is er niks bij!!

Goed, ik stond dus te luisteren naar radio één. Het geluid haperde wat, maar dat is wel vaker als er verslag uit de tour komt.
Even later hoorde ik weer het vertrouwde stemgeluid van Dione de Graaf en haar lach.
En toen, ruis......
Helemaal geen signaal meer. Ik dacht nog het zit niet helemaal snor met die straalverbinding vanuit de bergen in Frankrijk, maar ja ze hebben net de nationale feestdag gehad aldaar. Misschien zijn ze niet helemaal fris.
Stekkertje verkeerd ingeplugd ofzo.
De ruis bleef. Ook de radio in de woonkamer vertoonde hetzelfde euvel.

Even later liep E. naar buiten om de post uit de brievenbus te gaan halen.
Verderop zag hij witte rook komen uit de zendmast.
De brandweerwagens hadden we al eerder voorbij zien sjezen.

Inmiddels werd het een drukte van belang op de weg.
Het ramptoerisme kwam op gang.
We snapten nu ook waarom we geen radio ontvangst meer hadden.
De teevee deed het nog even en daarop lazen we dat de zendmast echt in de hens stond. Het werd beschreven als een grote brand die moeilijk te blussen was.
Ja dat lijkt me logisch, zo'n toren is een soort schoorsteen in optima forma.
Wie wat afweet van schoorsteenbranden snapt dat dit niet te blussen is.
Ik hield mijn hart vast want via het laatste nieuws wat we nog net voor de crash binnen kregen was dat er brandweermensen met laddertjes naar binnen waren gegaan. Onverantwoord als je het mij vraagt, de hitte die ontstaat in zo'n koker die in verbinding staat met de buitenlucht is zo groot dat alles knapt. De hitte is verzengend.

We gingen weer aan het werk.
E. schilderde twee vensterbanken en ik deed nog wat aan bestellingen.
Toen volgde er een doffe klap en een donderend geraas.
We liepen naar de voorkant van het huis en de zendmast was weg...
Ten minste datgene wat wij altijd konden zien, namelijk het hoge stalen gedeelte bovenop de betonnen kolom.

Het dorp konden we niet meer in. Boodschappen doen was onmogelijk.
We hebben nu geen teevee meer, we hebben geen radio en geen mogelijkheid om mobiel te bellen.

Geukkig zijn er geen gewonden of doden gevallen.
Dat is echt een wonder!

We zijn ons 'baken' kwijt, dat zal wel even wennen zijn.
Ik zit nu dus even de achterstand bij te werken van de weblog.
De afgelopen tijd kwam het er niet van, het was te druk met de webwinkel en andere zaken.
(Voor u als lezer breken er wellicht betere tijden aan.)