Een nieuwe bedrijfsruimte, deel twee

Na vele overwegingen zijn we er dan toch uit.
We hebben een aannemer en vandaag heb ik de beslissende handtekening gezet!
Dat is altijd een hele stap....
Heb ik er slapeloze nachten van? Neen, dat nu nog nét niet.
Maar het is en blijft een hele verantwoordelijkheid en een grote stap.

Om de handtekening te zetten togen we via de Drentse binnenwegen naar Ruinen.
Daar werden we verwacht door meneer Brand van aannemersbedrijf Jan Coeling.

Daar gaan we dus mee in zee.
Gelukkig had ik al een voorzetje van mijn broer Rob die er interim als timmerman heeft gewerkt.
Hij deed een goed woordje voor dit aannemersbedrijf en de adviezen van Hans Brand deden me besluiten om hen aan te nemen.
Normaliter worden binnenwanden opgetrokken uit gipsplaten.
Daarna komt er een stuukmeneer die de hele zaak netjes afwerkt en dan heb je een wand en een plafond die eigenlijk nog steeds boterzacht zijn.
Waarom zouden we het niet eens anders aanpakken?
Hans stelde voor om houtplaten te nemen in plaats van de geijkte gipsen dingen.

Je kunt de houtplaten mat schilderen, zo kwasten dat de nerven en de knoesten nog zichtbaar zijn of ze gewoon neutraal laten en niet afwerken.
Wil ik wat ophangen, dan kan dat heel simpel, een schroefje en klaar is Sonja.
Zelfs behangen schijnt mogelijk te zijn, maar daar moet je huwelijk wel tegen bestand zijn.....
De heer des huizes, behangen en zijn echtgenote (ik) dat is geen gelukkige combinatie.

Vanmiddag heb ik de houtplaten in levende lijve gezien. Ik vind ze prachtig en ze deden me denken aan mijn opleidingstijd in Epe. Daar hadden we in de ruimte's voor 'beeldende vakken' ook van die wanden en plafonds.
Hout heeft bovendien een natuurlijke uitstraling en dat gaat erg goed samen met mijn producten, wol en andere natuurlijke vezels.

Nu ga ik me even verlekkeren aan tegels voor het sanitair gedeelte.
Ik moet me richten, volges de kenners, op Mosa tegeltjes.
Gelukkig hebben ze die ook in kleurtjes!

De inrichting zal gebeuren met keukenkasten van IKEA.

Lekker veel ladekasten met super veel opbergruimte.
Het komt op frames te staan zodat ik de werkeilanden kan verschuiven naar de muren zodat er een multifunctionele ruimte ontstaat.
Er is nog een hoop werk te verzetten, maar vannacht ga ik lekker opgelucht slapen en ben ik over drie maanden vanaf nu als alles goed gaat, in het bezit van een heuse bedrijfsruimte met alle mogelijkheden om sneller en efficiënter te werken.

De handtekenig staat, ik kan niet meer terug, maar dat voelt goed!

Hersenwerk voor honden

"Ach wat een schattig puppy heeft u".
Dat was één van de eerste opmerkingen die ik ooit kreeg toen we aan Mór, de eerste Border Collie, begonnen.
Ik zal u het maar eerlijk vertellen.... we hadden eigenlijk niet zo'n goed beeld van een dergelijk ras wat graag 'wil werken'.
Tuurlijk, we hadden wat boeken gelezen over hondenrassen, veel was er overigens niet beschikbaar en we praten nu over de tijd nog voor het internet.
Maar een boek is altijd anders dan de praktijk.
Je kunt je suf lezen, tegenwoordig uren surfen op het wereldwijde web, maar die hond is in de praktijk namelijk wat anders dan de doorsnee vertegenwoordiger van een bepaald ras.

Nu quote nummer twee, nog steeds even actueel als dat ik hem destijds hoorde.
"Een Border Coliie, oh daar moet je heel veel mee wandelen en fietsen, ze hebben veel beweging nodig".
Ik weet niet hoe het met u zit, maar een wandeling met de honden van een uur vind ik wel genoeg.
Er moet ook nog gewerkt worden! Door de bazen wel te verstaan, zij moeten centjes verdienen om die hondenmagen te vullen, rekeningen betalen van de dierenarts en meer van al die zaken die een hond nodig heeft.

Ik kende ooit eens mensen die hun Border Collie op die manier moe dachten te krijgen.
Ze begonnen met een redelijke opbouw van de wandelingen, een pup mag namelijk niet zo lang lopen.
Het wandelen werd uitgebreid tot het lopen van een halve dagmars, dat bleek niet genoeg. De hond was bij thuiskomst nog niet moe. De bazen lagen voor Pampus uitgeteld op de bank.

De benenwagen werd vervangen door de fiets.
Dagelijks werden er tochten met de tweewieler ondernomen die zo'n vier uur duurden.
Het hielp geen snars. De hond was eventjes lichamlijk moe, maar stond alweer na een half uurtje paraat om er weer op uit te gaan.
Gaven ze daaraan geen gehoor, dan had de hond zijn streken wel in petto.
Blaffen totdat ze er horendol van werden, het slopen van het meubilair, het openen van de pedaalemmer en de inhoud onderzoeken op bruikbaar spul, het opjagen van de kat etc.
Uitslapen was er niet meer bij, hun wekker was de hond geworden! Die wekker liep steeds wat eerder af.

Wat moet je met zo'n stierlijk vervelende Border Collie of andere hond die graag zijn hersens gebruikt?
Eigenlijk staat het antwoord al in de bovenstaande zin.
Juist, zet zijn hersens aan het werk.
De commercie speelt daar al heel handig op in.
Er zijn vele 'puzzels' voor honden.
Nee, geen sudoku's of kruiswoordraadsels, maar meestal van hout gefabriekte schuifpuzzels waar hondenkoekjes in gestopt dienen te worden.
Hieronder ziet u een voorbeeld.


Er zijn ook puzzelballen waar hondensnoep in gestopt kan worden.


Best leuke attributen, maar de hond heeft het zo door en dan zit u met die redelijke dure aanschaf in uw maag.
Kortom, uw brein moet ook aan het werk!
U dient creatieve oplossingen te verzinnen om aan de niet aflatende eis van geestelijk vermaak van uw trouwe viervoeter te voldoen.
Tja dat is best een opgave, was iedereen maar zo creatief in het bedenken van lollige hersendenkspelletjes.
Ik ga u steeds een beetje op weg helpen.

We beginnen bij het begin.
Het voeren van uw hond.
Het is zomer, dus het is tuinweer.
Hopelijk heeft u een tuin.
U gaat zijn voer verstoppen in de tuin.
Uiteraard moet u de hond tijdens uw verstoponderneming van zijn voer, binnen laten.
Het moet een beetje stiekem gebeuren, dan wordt het pas spannend!
U gaat naar uw tuin. U neemt zijn voer mee.
Het voer verstopt u op mgelijke en onmogelijke plekken.
In een (half)omgekeerde bloempot.
Onder een struik, of een forse plant.
Achter een hekje of achter een stuk tuingereedschap.
Wat hoger, op een tuinstoel.
Maak het beginnetje makkelijk, steeds moeilijker naarmate de hond verder in de tuin geraakt op zoek naar zijn eten.
U haalt uw hond op en geeft hem de opdracht "ZOEK".
Laat het hem maar uitvogelen.
Wedden dat hij het leuk vindt!
De hersencellen gaan aan het werk.
De hele avond heeft u geen kind meer aan hem.

Het q-koorts beleid (deel drie)

Gisteren presenteerde de nationale ombudsman, Alex Brennikmeijer, het rapport over het q-koorts beleid.
De titel was veelzeggend... "Het spijt me".

De kennis over de uitbraak van de q-koorts bleek al langere tijd bekend op de ministeries die er mee van doen hadden.
De daadkracht ontbrak echter.
Dat resulteerde in een aanpak van de q-koorts die op alle fronten faalde.
Vele mensen werden ziek, verloren door hun ziekte inkomen en wat nog erger was, er stierven mensen ten gevolge van de uitbraak van de q-koorts.

De aanpalende boerderijden hier in Drenthe die geiten hielden, werden 'geruimd'.
Ik zal de beelden van de vrachtauto's met grijpers en de afzettingen, niet snel vergeten.

Het moet voor de boeren die het betrof een harde tijd geweest zijn en een heel beladen dag op het moment dat de dieren geruimd werden.
De mannen in witte en blauwe pakken deden hun werk.



Ook wij hadden een op zijn minst vreemd jaar qua lammerij.
We hadden veel zieke ooien, een hoge lammersterfte en daarvan denken we nog steeds dat de q-koorts daar debet aan was.
Onze dierenarts was in ieder geval duidelijk in zijn oordeel en zijn diagnose!
Enten konden we niet, we hebben geen kinderboerderij, we zijn slechts 'hobbyboeren'.
Het enten tegen deze ziekte wilden we wel, maar het vaccin was zo beperkt voorradig, dat we alleen tijdens de bronsttijd van de schapen konden enten.
Dat zou weer resulteren in abortus.
Kortom, dit was ook geen optie.

Het leed onder dieren en mensen is groot.
Ik hoop dat bij een volgende uitbraak van dergelijke ziekten dit soort beelden tot het verleden gaan behoren!

Tussahzijde (met merinowol)

Eén van de favoriete producten uit de winkel die ik beheer, is de merino met tussahzijde.
Het spint voortreffelijk, gemakkelijk en ook nog eens heel erg dun.
Maar wat is tussahzijde nu eigenlijk?
Het is een 'wilde' zijde soort.
De zijde wordt gemaakt door de zijderups.
In de wereld van de zijderupsen heb je twee soorten.
De ene zijde soort is zijde van de gekweekte moerbei zijderups.
Het beestje wordt gedood om vervolgens zijn of haar coconnetje te gebruiken om de zijde verder te verwerken.

Bij de wilde zijde soorten, oftewel de tussahzijde soort, mag het insectje blijven leven.
Het is dus iets diervriendelijker.
Maar de meeste mensen zal het welzijn van een insect echt niet belangrijk zijn.

Er zit ook wel wat verschil in de wilde en de gekweekte soort.
De tussahzijde laat zich moeilijker bleken.
Het heeft een wat meer beige tint dan de gebleekte witte moerbeizijde.
Maar eigenlijk geeft dat nét wat extra's aan een draadje.

De tussahzijde met merinowol in een verhouding van 50% zijde en 50% merinowol, is fantastisch om te verwerken.
Vorig jaar spon ik er een nieuw garen mee.
Ik noemde het 'Pippa', naar de zus van bruid Kate op de Royal Wedding in Engeland.
U weet wel, de vrouw van William de oudste zoon van prins Charles.
Eén draad spon ik met de tussahzijde met merino en de andere draad spon ik met Nieuw-Zeelandse lamswol.
Het resultaat ziet u hieronder.


Omdat ik qua spinnen nooit echt stilzit, heb ik ook nog even een een ander garentje gefabriekt.
Op de handwerkdagen in Zwolle liet ik me verleiden tot de aankoop van de zogenaamde 'sarivezels'
Dit zijn uitgeplozen (moerbei) zijdevezels van kledij uit India.
Die vezels bevielen me niet zo. Ze waren stug, hard en lastig te verwerken.
Het leek een beetje een miskoop maar daar moet men soms wat creatief mee omgaan.
Met wat inspanningen van mezelf, de schaar en de "Standaard" kaardemolen van Louët, verpulverde ik de sarivezels tot handzame en bruikbare stukjes en werd het een verwerkt tot een garentje.
De merino met tussahzijde gaf er schwung aan.
Hat garentje 'confetti' was geboren.


Nu ben ik bezig met alweer een nieuw garen.
Het is nog dunner dan 'Pippa' en heeft meer zijde in zich.
De draad bestaat uit merino met de tussahzijde en een draad gemaakt van 100% moerbeizijde.
De naam is er al, het word 'Lady Catherine'.
Kate heeft na haar huwelijk haar naam namelijk veranderd in een meer gedistingeerde tital.
'Kate' zo gewoontjes.... dat moet natuurlijk wat luxer worden, net zoals dit nieuwe garentje.

De foto heb ik nog niet, maar het is prachtig!
En dat heb ik allemaal te danken aan de rupsen.

Van "Amsterdam" tot "Wedding Day" deel twee

Niets is voor de eeuwigheid....
Dat blijkt maar eens als ik de tuin aanschouw.

Na een winter met zeer strenge vorst, de temperatuur 's nachts was gezakt naar naar beneden de min twintig graden, blijken er vele planten en heesters toch echt het loodje te hebben gelegd.

De kaalslag is het beste waar te nemen bij de rozen.
Geen enkele rozenstruik heeft het overleefd.
We hebben nog wat snoeiwerk gedaan in het voorjaar, maar het was de moeite van de inspanning uiteindelijk niet waard.

Waar eens de rozen zo mooi bloeiden, staan er nu staken met doornen in de de borders.
Er is geen leven meer te bekennen.

Ook vele hortensia's hebben het zwaar te verduren gehad.
De 'Annabellen' doen het slecht, het 'belle' is wel van Anna af



Eerlijk gezegd ben ik er niet zo rouwig om.
'Annabelle' heeft in goeden doen een vervelende eigenschap.
Ze knikt door, door het gewicht van haar imposante bloemhoofd.
Ze moet gesteund worden door van die lelijke staken....

De vijgenboom is ook ter ziele.


Jammer van de zo mooie boom, hij deed het goed.
De bladeren waren ook al zo lollig om naar te kijken.
Een wat vreemdsoortig groen en er groeiden ook nog eens vruchten in de boom.

Voor hovenier A. is het jammer dat alle inspanningen om de 'Wedding Day' roos te redden, uiteindelijk niet hebben geresulteerd in een langjarige overleving van de plant.
We moeten maar eens samen op zoek naar een een sterkere beplanting die de tand des tijds doorstaat....
Opnieuw beginnen met een beter beplantingsschema is beter.
De eeuwigheid is iets voor later!

Een nieuwe bedrijfsruimte

Tja mensen het is me wat!
Je begint met een webwinkel, je groeit wat groter en voor je het weet moet je gaan uitbreiden.

We groeien namelijk uit ons bescheiden 'jasje'.
Dat zorgde voor wat hoofdbrekens.
Hoe lossen we het probleem van het tekort aan werkruimte en opslagcapaciteit op?
Juist, door te gaan investeren in een nieuwe en veel grotere werkplek.
Gelukkig biedt de boerderij voldoende ruimte in de 'deel' om iets dergelijks te gaan realiseren.

De voorbereidende schermutselingen van het uitgraven en blootleggen van oude fundaties en het afvoeren van tonnen puin en zand, die hebben we nu al lang achter de rug.
Er zijn ettelijke dumpbakken met puin naar de afvalverwerking gegaan.
Het zand is gezeefd en nu ligt er een maagdelijke ruimte te wachten op verdere bouw.

De volgende stap was het laten komen van een aantal aannemers om offerte's uit te laten brengen.
Wij vielen van de ene verbazing in de andere...
We hadden begrepen dat het in de bouw niet zo goed zou gaan.
In al onze onschuld dachten wij dan dat we snel geholpen zouden zijn met afspraken omtrent het opnemen van maten, het doornemen van een bouwplan en het uitbrengen van de offerte's.
Niets bleek minder waar.

De gemiddelde aannemer komt na enkele weken, na het verzetten van de afspraak, soms meerdere malen, hier ten huize in een super de luxe dure bolide, voorrijden.
Nu heb ik niets tegen een mooie voiture, ik ben dol op glimmend blik ( dit is scherts), maar ik zie de offerte reeds stijgen zonder dat er maar een meetlat aan te pas is geweest.

Alles goed en wel. Met aannemer nummer één had ik geen klik.
"Tja wij zijn wat duurder dan de concurrent, maar wij leveren wel vakwerk".
Op de offerte moesten we zeven weken wachten en na telefoontjes van onze kant werden we uiteinelijk via de e-mail vergast op een offerte die er niet om loog en men nam niet de moeite om die toe te lichten in een persoonlijk gesprek.

Aannemer nummer twee, had last van de avondvierdaagse, blikschade aan de automobiel en verzette de afspraak ter afronding van de offerte tot twee maal toe.
Met mensen die zo met hun opdrachtgevers om gaan is het slecht appelen eten, het geeft te denken over het nakomen van afspraken en het uitvoeren van de klus.

Nummer drie op de lijst bleek zo vaak op vakantie te zijn dat we niet tot verdere afspraken konden komen.

We werden moedeloos....
We zochten uiteindelijk een bouwer iets verder uit de buurt.
Nog steeds in onze provincie, maar hij was bereid om snel langs te komen en mee te denken!
Opeens werden mijn wensen vertaald in een realistisch plan.
Ik wil geen tegeltjes tot aan het plafond in het toilet, ik wil geen gipsen wanden, geen lelijke oplossingen die ik niet wil voor het plafond en voor de deuren, maar ik wil mijn plannen met de ruimte en met mijn budget uitgevoerd zien in een goede uitvoering.
Ik moet er namelijk in werken, samen met collega's en het moet een ruimte zijn die multifuntioneel wordt.

Nog even en we hebben de werklui over de vloer!
Ik kan niet wachten.
Nog een paar maanden en we hebben een geweldige zeer ruime werkplek.
Met alles er op en eraan, voldoende werkplek, een natte hoek voor het verven, een kantoor, een cursusruinte, opslagplaats, een toilet, een keuken en meer van dit alles.

Laat de timmer- en bouwlui maar komen, ik ben er klaar voor.

Alpaca's

De Alpaca is in ons land allang geen onbekend dier meer.
Er zijn nogal wat mensen die gevallen zijn voor het dier en zich gelukkig mogen prijzen met die beestjes in de wei.
Is een Alpaca een leuk dier?
Ik heb werkelijk geen idee.
Ik heb ze niet en ik ga er ook niet aan beginnen.
Ik heb nu eenmaal een schapentic en die raak ik niet meer zo gemakkelijk kwijt.

Goed nu even een stukje over de Alpaca.
Want daarom zit ik hier achter de peecee.
Ik weet ook al niet meer of ik ooit al eens een stukje heb geschreven over de Alpaca.
Het zou zo maar kunnen, soms weet ik het ook niet meer en dan komt er dus een dubbel schrijfsel.
Nou ja het is altijd weer een tkkeltje anders.

Veel spinners en vilters werken al met Alpaca. de vacht van het dier dan, maar dat snapt u wel.
De vezel mag men geen wol noemen, wol is iets wat van een schaap komt.

Goede Alpaca vezel, is erg zacht, er mogen geen haren inzitten.
Maar.... na een aantal scheerbeurten loopt de kwaliteit achteruit. Het wordt zienderogen en voelbaar stugger.

Een volgend probllem bij de Alpaca's is dat het dier een bijzonder onhebbelijke gewoonte heeft.
Hij of zij houdt namelijk erg van rollen in de wei of in het stalletje.
De stalbedekking, vaak stro of zaagsel, verpulvert dan tussen de vezel en je krijgt het er nooit meer uit.
(Een goede Alpaca houder kleedt zijn dieren aan, met een jasje, zorgt voor een goede stalbedekking)
Vele spinners hebben in arren moede uiteindelijk hun vachtje meegegeven aan de vuilnisophaaldienst.
Er was niets meer mee te beginnen.

De onbekwame scheerders gaan helemaal rücksichtlos te werk en scheren het dier en stoppen alles hup zo in een zak.
Dat is ook al een doodzonde van de eerste orde.
Want eigenlijk is alleen de vacht van het 'zadel' van het dier, goed bruikbaar.


De korte stukken blijken avonturiers te zijn die in een zak met Alpaca vezel, lekker overal tussendoor gaan zitten.
Ook al zo'n crime om het uit te zoeken.


Dan iets over de prijs.
Die is bij sommige fokkers zo exorbitant hoog dat je als spinner of vilter bijna gillend wegrent.
Maar er is wel een verklaring voor de soms hoge prijs.
Als de Alpaca houder en fokker, weet wat hij in huis heeft, de dieren goed huisvest en investeert in gezondheid, dan is het een kostbare liefhebberij om dergelijke dieren te houden.
Dat vertaalt zich dan in datgene wat u voor een vacht moet betalen.

Hoe ziet een mooie vacht eruit?
Ongeveer zoals op onderstaande foto.


U ziet de golving in de lange lokken.
Die golving geeft kwaliteit aan.
Bij de oudere dieren die vaker geschoren zijn, is er weinig golving van de vezel te herkennen.

Als u de Alpaca vezel gaat spinnen, moet u rereking mee houden dat het vele malen warmer is dan wol.
U moet dan ook een dunne draad spinnen.
Alpaca heeft ook de neiging om in breisels wat uit te gaan hangen.
Het kan handig zijn om het te mengen met een zachte wolsoort.
Zo blijft het breisel in vorm.

Is het spinnen ervan moeilijk?
Nee helemaal niet, mits u een vacht heeft met een lange vezel.
Was het eerst en ga het daarna kaarden.
U zult zien dat het gemakkelijk spint en het vilt ook nog eens zonder al te veel moeite.

Kortom, het is een vezel die het uitprobreren zeker waard is!

"The blues"

Ach het is eigenlijk helemaal geen leuke week.
Het is een week die in het teken staat van afscheid nemen, the blues hebben om allemaal dingen die met de kleur blauw te maken hebben.

Afgelopen dinsdag ging ik fijn naar het bos. Zeven viervoeters in mijn trouwe en blauwe Citroën Berlingo uit een bouwjaar van de vorige eeuw.
Ieder jaar doen we een beetje oplapwerk, nou ja dat doen we niet zelf, dat doet garagist Richard uit Witteveen.
Een nieuwe set banden, een distributiesnaar, nieuwe remdingetjes en we bespreken de stand van de auto op leeftijd.
Kan ze nog een jaartje mee? Ja, ze kan nog een jaartje mee.
Tot de volgende verplichte APK keuring.
Ik durf de voiture al jaren niet meer te wassen. Het is een soort van bijgeloof geworden.
Ik ben bang dat als ik haar een sopbeurt geef, ze de geest gaat geven.
Er groeit inmiddels een interessante biotoop op haar metallic laklaag. Tegen het blauw, steken de groene korstmossen mooi af.

Zo nu even terug naar het begin van deze alinea.
Ik was dus op de terugweg.
Het was warm weer. De honden waren moe, er was weinig water meer voorhanden in het bos.
Alle plassen waren door de verzengende hitte van de afgelopen dagen, finalement opgedroogd.
Lichte irritatie ontstond in het achtergedeelte van de auto.
Zeven honden die moe zijn en dorst hebben, die gedragen zich niet altijd even aardig naar elkaar toe.
Nog even en we zouden thuis zijn.
Maar toen sloeg het noodlot toe.
Ik trapte door het koppelingspedaal en de rem deed het ook al niet meer zo goed.
Ik stuurde naar rechts, over de grastegels die een remmend effect hadden op de auto.
Boem, toen stond alles stil.
Wat doe je dan? Juist, man bellen!
Die was not amused, Ik belde hem namelijk wakker, hij zat in de nachtdienst en sliep.
Of ik de wegenwacht al had gebeld? Nou nee, ik moet hier weg komen en wachten op de hulpvaardige handen van de wegen wacht betekende dat ik minstens een uur moet wachten op hulp.
Dat overleven de honden in een auto niet.
Ondertussen voorzag ik de honden van water, dat heb ik altijd bij me en een frisbee ook, dat is zo'n handig dingetje, omgekeerd is het een waterbak.

Na enige tijd en hulp van een aardige meneer die de auto ook niet meer aan de praat kreeg, arriveerde de heer des huizes.
Hij morrelde wat aan het koppelingspedaal en reed naar huis.
Garagist Richard werd gebeld. Overleg volgde. Conclusie, mijn Berlingo is totall loss.
De reparatiekosten overstijgen de waarde van mijn trouwe blauwe autootje.

Maar mijn 'blues' deze week stopten niet bij dit vervelende voorval.
Vorige week kwam scheerder Kees O.
Als altijd zeer vakkundig schoor hij de schapen.
Onze oudste Wensleydale Longwool ooi, hadden we al een tijdje gehuisvest in onze tuin, op het gazon.
Jorien vertoonde namelijk uiervorming, een teken van een op handen zijnde lammerij.
Het was volstrekt niet de bedoeling.
Hoe het kan? Joost mag het weten...Maar om haar onder de hand te hebben, mocht ze in de tuin.
Jorien genoot eerst nog van de aandacht en de extra voeding die we haar verstrekten.
We consulteerden een dierenarts die niet verder kwam dan het temperaturen van het dier en het advies gaf om het verder 'even aan te zien'.

Jorien vrat in hoog tempo van de brokjes, werd onder een parasol gelegd en ze deed het verder wel goed.
Tot afgelopen zaterdag, toen Kees O. kwam.
Ze kwam niet meer overeind.
We besloten om haar niet te scheren. De wol geeft ook isolatie tegen de warmte.
Kees O. dacht dat ze een beknelde zenuw had in de achterhand. Dat belette haar om op te staan.

Goed, ik was er het verdere pinksterweekend niet.
Maar bij thuiskomst bllek Jorien wel te zijn gaan staan.
We kregen weer een beetje hoop.
Jorien is een vreemd schaap en we hebben al heel veel met haar meegemaakt.
Ze leek wel comfortabel en gaf geen pijn aan.
Maar hoe weet je zoiets zeker???

Gisteren begon het weer om te slaan.
Het hoosde. Jorien verborg haar kop in de haagbeuk om een beetje droog te blijven.
Ze kon geen kant meer op. Opstaan ging opeens niet meer.

Ik trok de conclusie en nam het besluit om de dierenarts te bellen.
Euthanasie was het enige wat ik nog voor kon doen.

Er kwam een aardige jonge dierenarts mevrouw, ze constateerde een hernia in de lage rugwervels.
Zo lang het schaap ligt, is er niet zo veel aan de hand.
Maar een geboorteproces door moeten met een dergelijk euvel, dat is niet dierwaardig.

Er ging een grote spuit in Jorien, een spuit met narcosemiddel.
Jorien knapte er van op!!
Ze dacht dat ze nog wel even wat brok kon eten en een stuk van de haagbeuk op kon peuzelen.
Nog een spuit met het zelfde goedje deed het werk wat meer.
Jorien werd ietwat suffer.
Toen werd het de tijd om het definitieve dodelijke middel via een halsader in te geven.

Het is een vreemd spulletje, helblauw gekleurd.
Een beetje 'spooky'.
Jorien is na een half uur rommelen met narcotica uiteindelijk gaan hemelen.

Het is best wel lastig om een dergelijk dier te moeten laten gaan.
Ze was de stammoeder van vele Wensleydale Longwool schapen die hier geboren en getogen zijn.
Ze had ook een uniek karakter. Schapen zijn niet stom!

Nu even een kiekje van Jorien in betere tijden.

Lichamelijk, voor ons dan, komt er het volgende probleem.
Hoe krijg je een dood schaap 'aan de weg'.
Kadavers, dode beesten dus, worden opgehaald door de RENDAC.
Van al die dode dieren maken ze weer bio-brandstof.
Gelukkig hadden we hulp van de mensen van ons frisbee-clubje.

De hoogdrachtige Jorien woog een slordige 120 kilo.
Op een zeil hebben we met zijn allen haar aan de weg gelegd.

Vandaag kwam de RENDAC.
Er komt dan zo'n grote auto met grijper.

De BONK, die volgt na het dumpen van het kadaver in de vrachtauto, dat is iets waar ik niet aan kan wennen...

Vanacht heb ik gedroomd over negen moederloze lammeren die ik moest redden uit een luchtballon.
Alle negen lammeren aan de fles.
Schapen houden, het gaat gepaard met vreugdevolle momenten maar ook met verdriet.

Joriens's blauwe oren en blauwe snuit, haar kenmerkende geblaat, ik zal het missen.
Mijn blauwe autootje ook.