Van A tot Z

(De A is Astrantia, de Z is Zeeuws Knoopje)

Gossiepietje, daar ben ik me toch weer in een kuil van een 'hype' gevallen....

De aanleiding was de tuin. Of in ieder geval een deel ervan.
Het is een fikse L-vormige border die nu bevolkt wordt door zeer snel groeiende brandnetels.
Overigens kun je brandnetels, naar het schijnt althans, heel goed eten.
Je kunt de stengels 'roten' om er na heel veel moeite een spinbaar materiaal van te maken en er zullen vast nog wel meer toepassingen zijn.
Enfin, ik zie dit brandende onkruid niet graag.

Daarbij komt dat het straks als de verbouwing klaar is en er een entree gemaakt wordt naar de wolwerkplaats, annex cursusruimte en verkoopplek, je meteen oog in oog staat met deze groene en gemene plaag.
De klanten en cursisten lopen meteen gillend weg.

Ik loop dus te broeden op een tuinplan voor deze strook grond.
Eén van mijn favoriete planten is de Astrantia.
Oftewel, het Zeeuws Knoopje.

Maar of die redelijk kleiminnende, met kantachtige bloemschermen bezaaide plant het er gaat doen, ik heb grote twijfels.
Dan zit ik straks met zieltogende zeeuwen die het in het zand van Drenthe niet echt naar hun zin hebben.
Remigratie naar de provincie van de voorkeur is ook weer zo'n mijl op zeven.

Het Zeeuwse Knoopje is natuurlijk niet alleen de plant maar ook het sieraad.
Vroeger had ik een ringetje met zo'n bolvormig knopje.

Op de zondagen, de dag des Heren, werd ik in de zondagse kleertjes gehesen.
En daar begon de ellende.
Mijn oma was een verwoed haakster.
Een aantal keren per jaar reden mijn moeder en mijn oma naar Leiden naar de 3 Suisses winkel.
Er moest nieuw garen ingeslagen worden om in de haakdrift van mijn grootmoeder te voorzien.
Haakdrift is nog zacht uitgedrukt, het was een regelrechte verslaving!!

Op een slechte dag (voor mij) vond mijn oma een schattig patroontje voor een gehaakte kinder-jurk.
Dat kwam goed uit, ik zou het gewillige slachtoffer gaan worden van de haakpassie van mijn oma.
Er werd roze en witte wol gekocht. PRIKWOL!
Fanatiek werden de eerste toeren voor het lijfje gehaakt.
De aangerimpelde rok volgde ettelijke toeren later.
De randen van hals, mouwen en onderkant van de rok werden opgeleukt met witte wol.

Daar liep ik dus op alle zondagen van de lente- en zomermaanden, met een gehaakte prikjurk, een bedelarmbandje waarvan de slurf van de olifantbedel zo naar haakte in de wol en een "Zeeuwse Knoopjes" ring.
En daar bleef ik ook al mee hangen in de gehaakte toeren....
"Kind doe toch eens voorzichtig, weer een ophaal in de wol" riep mijn moeder dan.
Maar ik ontkwam niet aan de jurk. Mijn grootouders woonden namelijk direct naast ons.
Ik moest uit beleefdheid de jurk dragen.
Mijn moeder beloofde me dat ik het volgend jaar wel uit de jurk gegroeid zou zijn.
Aan het begin van de volgende lente werden de voorjaarstenues weer uit de kast gehaald en gepast.
Wat niet meer paste ging naar nichtjes.
Helaas de jurk REKTE MEE!!!!
Van mijn vijfde tot aan mijn negende, heb ik in de vermaledijde gehaakte jurk mijn zondagen uitgezeten.
De bedelarmband en het ringetje met de Zeeuwse knoop, beletten spel en activiteit.

Opeens is de "Zeeuwse Knoop" dus weer helemaal terug van weggeweest.
Bakblikken, zeepjes, cupcake's en zelfs gehaakt kwam ik ze tegen op het internet.

Lieve oma's, doe uw kleindochters nooit een met prikwol gehaakte jurk aan.
Ga fijn 'Granny Squares', of Zeeuwse Knoopjes haken.
Dat is ook hartstikke hip!

In mei leggen alle vogels een ei

Een beetje raar ben ik wel.
U kunt mij de Chinese Muur opsturen, of naar Zuid- Afrika sturen om 'the big five' in levende lijve te zien, van de Nachtwacht wordt ik niet koud of warm, de pyramide's in Egypte laten me koud, kortom het gehele UNESCO werelderfgoed... het doet me weinig.
Ik ben vast en zeker een cultuurbarbaar.


Maar mijn verwondering en fascinatie zit in kleine dingen.
In het voorjaar vind ik niets mooiers dan het eerste uitgelopen knopje van een hazelaar.
Een sprietje groen wat dapper zijn kop opsteekt in het bos.
Bietengroen wat boven de grond uitsteekt.
De ribes die uitloopt.
Het eerste gezang van de merel.
Ik kan nog wel even doorgaan.
Het is allemaal even mooi.


Ik verwonder me ook nog eens heel erg over al die vogels die ieder jaar weer driftig aan de slag gaan om voor nageslacht te zorgen.
Het ene na het andere nest, kunstig gevlochten en met speeksel en modder bij elkaar gebouwd wordt.
Het is zo knap!
En dan te bedenken dat sommige vogelsoorten tienduizenden kilometeters hebben afgelegd om hier weer een nest te bouwen.
Ik zou de eerste de beste VINEX lokatie uitzoeken als ik broeds geraakte. Maar vogels denken gelukkig heel anders.
Geen prefab woning, geen wiegje van IKEA, maar ze doen hun eigen ding.


Soms vind ik een eierschaaltje.
Dan is mijn dag weer helemaal goed.


Die eieren die hebben de mafste kleuren.
Van wit, tot groen, roze-achtig en blauw, met of zonder spikkels.

Hoe ze al die kleurtjes in die schalen krijgen? Ik weet het niet.
Het is een groot raadsel.

Het is nu bijna Mei, de maand van de eieren.
Ik dacht aan een nieuw kaardvlies in de pasteltinten van de eierschalen.
Dat is gelukt! Hierover binnenkort meer.


Nu maar eerst eens even genieten van het drukke gedoe van al die vogels die af en aan vliegen en met frisse moed een nestje grootbrengen.

Volksvoedsel maar dan voor de verwende mond

Mijn pa is weer geweest in het kader van de moestuin omspitten en alles wat daarbij komt kijken.
Ik bof maar met zo'n vader met brede spitvork en een niet aflatende energie om de tuin eens flink aan te pakken. Driewerf hulde voor deze vijf- en- zeventig jarige doordouwer. Pa en ik gaan graag even naar het tuincentrum.

We gaan dan naar tuincentrum "Bodenstaff", lekker plaatselijk en ze hebben echt bijna alles! De uitgebreide familie maakt altijd een praatje. Maar ik gebruikte het woordje 'bijna', dus ik kon mijn plan om Roseval aardappelen te poten, niet uitvoeren. Ik heb namelijk zo'n mooi strookje over om nét twee ruggetjes met aardappelen te gaan telen.
En ja, de Bintjes en Eigenheimers, die kun je zo in de winkel kopen dus ik wil toch wat speciaals.
Bijzondere pootaardappelen zijn blijkbaar overal uitverkocht.... Dus ik moest een trucje verzinnen.
Bij de plaatselijke supermatkt heb ik een zakje Roseval consumptie- piepers gekocht.

De eetaardappelen willen ook vaak dienst doen als pootgoed. Gooi maar eens wat schillen van de piepers op je composthoop en je hebt het volgend jaar kans op een maaltje lekkers. Dus ik waag het maar op en stop de Rosevalletjes gewoon in de grond. Niet geschoten is altijd mis.

Nu nog even een receptje voor aardappels uit de oven. Het kan heel goed met extra lekkere piepertjes, maar ook met uw vertrouwde Bintjes.

Recept
Roseval aardappels met rozemarijn uit de oven. Roseval aardappels hebben een rode schil en zijn roze dooraderd.
Kan natuurlijk ook met een andere vastkokende aardappel! Bereidingstijd: 30-60 minuten. Ingrediënten voor 4 personen •700 gr Roseval aardappels •5-6 el olijfolie •2 sjalotten •2 teentjes knoflook •1 el fijngesneden rozemarijnnaalden •fijn zeezout
Hulpmiddelen Bakblik of ovenschaal, ingevet
Voorbereiding Verwarm de oven voor op 175C. Spoel de ongeschilde aardappels af en snijd ze in vieren. Snijd de sjalotten in vieren. Halveer de knoflookteentjes. Bereidingswijze Schep de aardappels met de olie, sjalotten, knoflook en rozemarijn op het bakblik en hussel het goed door elkaar. Bak de aardappels in 50 min gaar in het midden van de oven. Schep ze halverwege om. Bestrooi ze vlak voor het serveren met zeezout.
Lekker bij lamsbout, vis, rollade of als bijgerecht bij de BBQ. Tip: kook de aardappels een kleine 10 minuten voor en bak ze dan nog ca. 25 minuten in de oven.

' Parfumerie Zjooliéééé '

Mensen ik zit me toch in eenlucht mijn stukje te tekstverwerken,,, het is niet mooi meer.
Ik hang tegen een lucht aan die zijn weerga niet kent!!

Mijn Jolee is de schuldige.
Zie hieronder eens wat een schattig en arrogant diertje het is.

Jolee is een heel bijzonder hondje.
Ze is een echte Border Collie, maar kortharig en 'sable' kleurig.
Ze vindt van zichzelve dat ze enorm belangrijk is en haar stand moet hooghouden.
Daar heeft ze een aantal truukjes voor.

Allereerst imponeert ze iedereen door zich bijzonder schattig op te stellen en meteen keurig te gaan slijmen om aandacht.
Is dit proces naar haar believen op de juiste manier verwezenlijkt, dan volgt er het 'glimlachen'.
Jolee ontbloot dan haar tanden en het is geen gezicht.
Hiermee heeft ze al menig onwetende gast, de stuipen op het lijf gejaagd.
Want ja een hond die zijn tanden laat zien, dat voorspelt meestal niet veel goeds.
Dalmatische honden, oftwel Dalmatiërs, kunnen dit trucje erg goed en staan er om bekend, maar Jolee kan het veel beter.

Jolee kan klokkijken.
Erg handig voor diegenen die geen horloge bezitten.
Neem een hond als Jolee en je wordt geleefd door de klok van Jolee.
Ze doet me altijd denken aan "The White Rabbit", uit Alice in Wonderland.
Die was ook totaal gepreoccupeerd door de tijd.

Om half elf de ochtends gaat het alarm bij Jolee af.
En dan gaat ze piepen....
"Negeer dit gedrag" roept de hondenkenner in mij, maar Jolee's alarmerende gezeur en gejengel is sterker dan mijn uithoudingsvermogen.
We moeten dan naar het bos.
Dat doen we dan ook.

Zo ook vandaag.
We hadden koud een tien minuutjes gelopen en weg was Jolee.
Meestal doet ze wat extra rondjes, oftewel 'outruns' om mij te laten zien dat ze een excellente schapendrijfster is.
Ja dat weet ik ook wel, ze heeft alleen zo weing echt 'werk'.
Opeens zag ik haar in een uithoekje van een perceeltje struweel.
Ze was wat aan het wroeten, gooide zichzelf op haar zijkant en ging er eens helemaal voor.
Parfumeren, dat was waar ze mee bezig was..
Waarom doen honden dit?
Er is geloof ik nooit een afdoende antwoord op gegeven.
Maar ik weet uit ervaring dat honden die 'hogerop' willen komen, dit graag en veelvuldig doen.
Niets menselijks is een hond vreemd, want de mens doet dit ook.
Hoe duurder hoe beter. Misschien ook een kwestie van rangorde?

Bij honden is het het beste als je als hond zijnde het meest riekende en kwalijke geurtje opdoet.
Nou en dat heeft ze vandaag gevonden!
Het heeft zich helemaal vastgezet in de vacht van Jolee.

Maar goed, het blijft mijn schatje.
Ook al stinkt ze een uur in de wind.

De pinksterdagen deel 1

Allereerst dit,

Dit ziet u als u de webpagina van "De Strubbert" opent.
Helaas werkt de link niet in dit webprogramma, een vervelend detail, het zal wel aan mijn onkunde liggen.

De Strubbert is een uit de kluiten gewassen kinderboerderij met talloze dieren en bijzondere rassen schapen.
Maar je kunt er tal van leuke activiteiten ondernemen.
Voor jong en oud is er zoveel te doen dat een dag op de Strubbert, écht een dagje uit is.

Enige tijd geleden werd ik gebeld door Ada, de bedrijfsleider van de Strubbert.
Op de pinksterdagen staat het schaapscheren namelijk op het programma.
Dat leek een leuke aanleiding om mij en anderen uit te nodigen om "iets" met wol te gaan doen.
Wol genoeg aldaar, zeker als de schapen geschoren worden en ik heb plannen genoeg.
Maar dat kan ik natuurlijk niet alleen verwezenlijken.
Gelukkig heb ik een aantal 'wolvriendinnen'.
En die hebben ook weer plannen en samen gaan we een wolhappening organiseren.
We zijn volop bezig met de voorbereidingen en het verder uitwerken van de plannen.

Bij deze nodig ik u graag uit om langs te komen in Laren (Gelderland) op de Strubbert.

Er zijn ook nog eens tal van jonge dieren.

Hier ziet u Linda, de opperdierenverzorgster.

En wat dacht u van het nieuwe ezelveulentje.

Hieronder vindt u wat algemene informatie.

Openingstijden:

Van 1 april tot 1 november.
- 's Maandags, in alle schoolvakanties (en op afspraak voor o.a schoolreizen)
- Dinsdag t/m vrijdag 10.00 - 17.00 uur.
- Zaterdag en zondag 10.00 - 18.00 uur.
In de wintermaanden ALLEEN op afspraak.
Wij kunnen u een speciaal binnenprogramma aanbieden, voor zowel kinderen als volwassenen.

Entree:

Entree per persoon € 3,50
Seizoenskaarten € 11,00
Kinderen t/m 2 jaar gratis

Honden zijn welkom, maar WEL aangelijnd.

Toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
Goede parkeergelegenheid.

Pinnen kan.

Het adres: Koebushorst7
7245 TD Laren (Gld.)
Tel. 0573-221306


Binnenkort volgt er meer informatie alhier over wat we allemaal gaan doen.
Dus als u zin heeft om op één van de pinksterdagen langs te komen, gewoon doen!

Paassurprise

Regen, eindelijk.
U baalt als de spreekwoordelijke stekker, wij niet.
Heerlijk die buitjes die gestaag doorsijpelen.
Goed voor de groei van het gras.
Straks weer een beetje zon erop en húp daar knallen de sprieten weer de grond uit.
Schapen zijn nu eenmaal dol op gras en wij dus ook.
Maar dat was de "surprise" van vandaag niet....

Neen, het was iets anders.
We hadden net de eerste happen van een redelijk vroege avondmaal genuttigd, avondmaal is als woord wel toepasselijk in deze paastijd, of mijn telefoon ging.
Het ding geeft een trilling af in de broekzak, ik kan er niet goed aan wennen, maar de trilfunctie uitzetten is niet handig omdat ik ook wel eens in het lawaai van electrische kaardapparatuur mijn werk doe.
Buurvrouw Tineke belde.
Ik rook meteen 'onraad'.
Het is maar hoe je het bekijkt.
"Sonja, er is net een lammetje geboren op de wei".
Buurvrouw Tineke was aan het koken, het kan trouwens ook buurman Flip geweest zijn, en hun keuken ziet precies uit op de wei.
Ten minste juist op de plaats waar de ooi haar lam ter wereld bracht.
Een beetje een onsoortige plaats want als we te maken hebben met onverwachte geboorte's, dan is dat meestal op een andere plaats is de wei.
Waarom dat is? Geen idee, aardstralen misschien. Daar weet ik niets van af en het is een beetje hocus pocus voor mij.

Goed we trekken de laarzen snel aan. Grissen wat handdoeken mee en gaan naar buiten.
Wow, wat een mooi lammetje!!!!!!!!!
Pikzwart, de krulletjes zijn al een beetje zichtbaar op het natte lijfje.

Ik ga snel naar de deel om een totaal geimpoviseerd lammerhok te maken.
Dat is lastig want de hele deel is een totale chaos omdat we aan het verbouwen zijn. Overal ligt troep, de voormalige lammerhoek wordt straks bedrijfsruimte plus nog enkele tientallen meters erbij.
We hadden helemaal geen lammetjes gepland, maar de natuur doet haar ding en zelfs heel jonge rammen zien hun kans schoon om kennis te maken met de geneugten des levens.

Intussen is lam nummer twee allang geboren. Hij schoot gewoon de wereld in.
Zijn zus staat al op de poten.
Flip en Tineke gaan stro halen. Dat hadden we niet omdat we ons niet voorbereid hadden op een geboorte. Dom! Als u schapen houdt, dan weet u dat lammerij u kan overvallen.

Het regende nog steeds, geen weer om buiten te blijven.
De temperatuur is ook laag, de wind giert een beetje om ons heen.

Dan komt de grote verhuizing.
Flip heeft het kleinste lammetje in een handdoek gewikkeld en de ooi in een heel rsutig tempo binnen de veilige beschutting van de geimproviseerde stal gebracht. Een krachttoer want dat valt niet mee. De hele kudde is paniekerig, de moeder uit haar doen en dan moet je heel kalm en beheerst de taak volbrengen.

We hadden het oudste lammetje al in het hokje geparkeerd.
Meiden mekkeren altijd als een gek. Dat helpt enorm in dit soort omstandigheden want de moeder hoorde haar eerstgeborene.
Dat deed het trucje en ze liep naar haar dochtertje toe.

Het 'femke' is wat forser dan haar broertje.
Hij moest wat oplosbiest hebben.
Nadat dat met zeer veel smaak werd opgelebberd kreeg hij wat meer pit.
Hij is meteen in de pootjes gekomen en heeft nu een voorliefde ontwikkeld voor E. die hem zijn biest gaf.

Dan nu de kiekjes.
Wat overbelicht want ze zijn vanavond gemaakt.

Het rammetje heet Eddy, voor het ooitje zoeken we nog een naam beginnend met een E.
Suggesties???
Altijd welkom!

Rekel Pat is jarig

'Rekel' is drents voor reu, dat u het maar weet.
Zo neemt u nog een stukje mee van streektaal, mooi meegenomen op de eerste april.

Rekel Pat vierde vandaag zijn twaalfde verjaardag.
Een bijzondere hond wordt ook op een bijzondere dag geboren.
Het was geen 1 april grap voor de fokker, maar werkelijkheid.
Ik geloof dat Pat er één is uit een nestje van vijf pups van de illustere Roy, destijds zeer bekend in schapendrijfland en moeder Lynn, ook zeker geen onverdiendstelijke schapendrijfster.

Pat groeide de eerste maanden op met zijn nestzusjes en broertjes en bleef nog een tijdje met zijn zus Roz, bij de fokker wonen.
Maar twee pups is meer dan twee handen vol en Pat kwam tijdelijk bij ons wonen.
We raakten nogal verknocht aan dit rekeltje en Pat aan ons en hij bleef gewoon hier wonen.

Nu zijn we alweer heel wat jaren verder.
We vieren Pat's verjaardag altijd. Die van vele andere honden laten we wel eens voorbijgaan, maar de verjaardag van Pat nooit.
En dat komt natuurlijk ook door die maffe dag van 1 april.

De liefde van een hond gaat (deels) door de maag.
Dus heb ik bij de supermarkt kippenbouten gekocht.
Daar is Pat nu eenmaal dol op en met zijn weinige gebitselementen die hij nog over heeft, dat is al een verhaal op zich, gaat hij zich te buiten aan de kiplekkere rauwe bout.

Maar we begonnen de festiviteiten vanochtend al vroeg met vanillevla (de volle variant) en créme fraiche.

We hebben heerlijk gewandeld in het bos.
Het was lekker weer, een beetje koud met een versnipperd buitje.
Pat kwam zijn favoriete Border Collies weer tegen die beiden op onze overleden Mór lijken.
Pat vindt dat altijd weer zo lollig dat hij direct gaat snuffelen om te zien of ze in zijn voor een verdere kennismaking. Helaas, de bazin van de collega Borders ziet dat nooit zo zitten.

Als verrassing had ik nog een extraatje in petto.
Anda, de (spin)vriendin kwam langs.
Pat is idolaat van Anda en dat is wederzijds.

Overigens, de trui van Anda heeft ze zelf gemaakt van handgesponnen Alpaca en eigenhandig gebreid. Een staaltje spin-en breikunst van de eerste orde.

Pat heeft een broertje dood aan de camera.
Zodra hij het toestel ziet, kruipt hij in zijn schulp.
Waar andere honden keurig gaan poseren, laat Pat een pose zien die niet zijn vrolijke en opgeruimde karakter weergeeft.
Hij ziet er meestal wat 'verlept' uit.

Na een vermoeiende dag is het goed rusten...
De vloertegels worden ingeruild voor de comfortabele bank.

Oogjes dicht en snaveltje toe.