Groter groeien.....

De wolhandel is onderhevig aan sterke prijsstijgingen....
Dat is niet zomaar, ook wij merken dit aan den lijve.
De voederkosten voor onze schapen zijn met zo'n 25% procent gestegen.
De slechte zomer in 2010 is daar mede debet aan.

De wolprijzen op de wereldwijde markt zijn ook gestegen.
Ook in de rest van de wereld zijn de voeder- en transportprijzen gestegen.
We kopen dus nu nog groot in om alle klanten nog te laten profiteren van de lagere prijzen.

Maar al die wol moet wel worden opgeslagen...
IKEA biedt ons wel de oplossing, we gaan dus maar weer tientallen bakken kopen van het mega formaat, namelijk 130 liter.
Dan kunnen we een tijdje vooruit.
We groeien dus groter....Steeds meer en een steeds groter deel van de opslag wordt benut.
Gelukkig hebben we de ruimte!!

Vito's Parels

Vitorina Paap (één van mijn vriendinnen) is keramiste en één van de aanjagers van het idee om destijds te beginnen met mijn eigen bedrijf.
Afgelopen zondag kwam ze weer langs, we hadden elkaar al weer een tijd niet gezien.
Vito is van huis uit een warme persoonlijkheid en neemt altijd kadootjes mee.
We kregen dus nog een verlaat "kerstpakket" en ze had prachtge huisdierurntjes gemaakt voor de as van onze hond Phoebe.
Ik heb een hele mooie voor Phoebe uitgezocht, met een bloemetjesdeksel en in een lichte glazuur met een motief van venstertjes op het potje.
De naam Phoebe betekent "helder en transparant", als je dan de venstertjes ter decoratie op de urn aanschouwt, dan valt alles op zijn plaats.
Gek genoeg wist Vito dit niet... ze heeft het met liefde en compassie gemaakt, maar dat het zo terffend zou zijn, dat was niet gepland.

Nou dit was weer een lange ( u bent het vast al van me gewend) inleiding op datgene waar ik nu eigenlijk naar toe wil.
En dat zijn de "Vito's Parels".
Heel bijzonder, uniek en handgemaakt. Van elk halssieraad is er maar één.
Een "ketting" bestaat uit een simpele spang in zwart of zilverkleur met daaraan één grote "parel" die vaak geflankeerd wordt door kleinere kralen.
De parels zijn gemaakt van keramiek die geglazuurd zijn.
De overeenkomst met echte parels is dat ze niet geheel rond zijn, niet eenvormig en allen unica.
Vitorina is van origine portugese en alle halssieraden krijgen dan ook een portugese naam.

Het grote probleem van de verkoop is de fotografie.
Dat is echt lastig. Glazuur vangt licht op en blinkt op de verkeerde plaatsen.
De foto wordt al snel onscherp of de kleuren kloppen niet.
Gelukkig heeft Liesbeth ( www.borntowork.nl ) er prachtige afbeeldingen van weten te maken.
Nu maar hopen op een goede verkoop van de "parels"!
Ze zijn het meer dan waard en betaalbaar.
Ze passen bij elke outfit en het zijn echte blikvangers.

Een beetje maf maar wel leuk

Vandaag kwam Liebeth van den Hof van www.borntowork.nl lamgs om foto's te maken van de keramieken sieraden van vriendin Vitorina.

Liesbeth is sinds kort zelfstandig fotografe met een eigen bedrijf met alles erop en eraan. Dus met Kamer van Koophandel nummer en BTW nummer.
Ze kreeg van mij de opdracht om de kettingen, knoopjes en sluitspelden op de kiek te zetten.
Het fotograferen van keramiek is lastig.
Het blinkt en schittert vaaak op de verkeerde plekken waardoor je onscherpe afbeeldingen krijgt, of de kleur klopt niet.
Maar met kunst en vliegwerk, verschillende achtergronden en methodieken is het goed gelukt.
Daarover later meer in een volgende aflevereing van draadjes en praatjs.

Oefening baart kunst en een echte fotograaf is altijd aan het uitprobreren en blijft nieuwe mogelijkheden opzoeken.
In de eigen huiselijke setting van Liesbeth, is er een model(hond) voorhanden die ze keer op keer kan gebruiken om weer nieuwe dingen met de camera uit te vogelen.
De verkleedkist werd open getrokken en Kaya is hier te zien in verschillende uitdossingen.
Vooral die met de roos is erg lollig vind ikzelf, Kaya kan namelijk een heks van een hond zijn.
Dat mag ik best zeggen van Liesbeth, want ze weet dat ik ook de kwaliteiten van Kaya ken.
Ze is een op en top sporthond die graag met de baas werkt.
En dat blijkt wel uit de foto's....
Je krijgt echt niet iedere hond zo gek!

Raigan

Ook van Jantina, Andre en hun kinderen, kreeg ik hele mooie foto's toegezonden.
Raigan is een volle broer van Lucy en Jolee uit hetzelfde nest.

Het is heel leuk om te zien dat hij zowel op Lucy lijkt (de pittige blik in de oogjes) als op Jolee, hij lijkt qua uiterlijk heel veel op Jolee.

Raigan is volgens Andre een schat van een hond. Pienter en vol energie.
Ze beleven heel veel lol aan hem en zijn hartstikke blij met hem.

Zijn bijzondere naam heb ikzelf uitgekozen, voor de stamboom moet je tegenwoordig al heel vroeg namen aanleveren en dan heb je soms nog niet voldoende bazen.
Dat wordt dan speuren op het internet.
Aangezien de Border Collie uit Engeland en daaromtrent stamt, vind ik het leuk om een keltische naam uit te zoeken.
Raigan betekent "kleine koning".
Ik geloof niet dat hij het gezin als een despoot regeert, maar dat hij met zijn koninklijke naam zich wel een beetje gepast gedraagt.

Wolwas

Het was weer wolwasdag afgelopen zaterdag.
Altijd weer een klusje en het neemt toch weer meer tijd dan ik van te voren had gepland.
Maar als het dan op de droogrekjes ligt ben ik meestal heel tevreden.

Op het linkerrekje ligt mohair van de angorageit. Superzacht.
Als complete tegenstelling zie je op het rechterrekje de wol van het Devon and Cornwall Longwool schaap. Niet zo zacht en van heel andere orde.
De Devon and Cornwall wol is ongelooflijk vet. Ik vermoed dat er weinig wolsoorten zijn die zo'n overmatige hoeveelheid lanoline bevatten als deze wol.
Na twee wasbeurten op 85 graden voelt het nog wat vettig aan.
De volgende portie wordt dan ook een kookwas!!

Poes Mies was er natuurlijk weer als de kippen bij om te zien of ze een plekje kon innemen op één van de droogrekken.
Ik kon haar nog net bij de lurven pakken....

Jack en Cody

Zoals al in eerder logje geschreven loop ik een beetje naast mijn ECCO instappers..
Ik ben een beetje (plaatsvervangend) trots op al die puppeneigenaren die bij ons een hondje hebben aangeschaft.
Bink en Bianca doen het al super goed en nu kreeg ik ook nog eens een mail van Jack, één van de eigenaren van Cody. Cody is overigens een volle broer van Bink.

Jack heeft Cody uitgekozen uit het nest en de liefde tussen baas
(of bazen want Cody heeft ook nog een bazin en een puberbazin) is geheel wederzijds.

Jack had de hoop dat Cody geschikt zou zijn voor het schapendrijven.
Nou dat is wel uitgekomen!!!

In "vaktaal" of in schapendrijfjargon is "het kwartje gevallen".
Het zegt zoveel als dat de hond aanleg heeft en het liefste niets anders doet dan schapen bij elkaar zetten en ze in een bepaalde lijn naar de baas toe gaan drijven.

Mack en Kate hebben hun genen dus goed doorgegeven!
Oma Phoebe zou ook trots zijn geweest op haar nazaten.
Het was toch een speciale dag want vriendin Vitorina kwam met haar man Cor langs en nam prachtige urnen mee om de as van Phoebe in te doen.
Alle asbusjes zijn prachtig dus dat wordt nog moeilijk kiezen.
Het was weer zo'n moment om stil te staan bij Phoebe en het overlijden van een zeer geliefd dier. Het slijt wel, maar het doet nog zeer.
Ik ben heel erg blij dat zoveel mensen een nakomeling van haar hebben en er zo bijzonder blij mee zijn. Dat geeft heel veel troost.

Wat staat er op de klos?

Spinnen? Dat doe ik tussen neus en lippen door.
Elk vrij momentje probeer ik te baat te nemen om weer een metertje of wat toe te voegen op een klos.
Het ontbreekt alleen een beetje aan vrije momenten....
Waar koop ik een blikje tijd, ik heb werkelijk geen idee.

Ik heb een vast aantal avonden waarop ik mezelf "vrij" plan.
Ja en ik geneer me niet, die avonden worden ingegeven door de programmering op de teevee.
De zondagavond is zo'n avond, ik kijk dan naar boer zoekt vrouw.
En ik schaam me er niks voor want ik ben in goed gezelschap van een slordige drie miljoen kijkers.

Het rechterbeen trapt gestaag voort...
De handen voeren de wol toe. En wol is een mengeling van bergschaap in drie tinten roze en gewassen swifter.
Het garentje heet "Alice" en is een topper bij Kleiendraad.
Waarom het Alice heet? Ik heb werkelijk geen idee meer.
Tja ik wordt ook een dagje ouder.

Het spinnen met bergschaapwol is wel even lastig, het is gekaard in vlies en heeft een korte vezel. Maar met enig doorzettingsvermogen en oefening is het best te doen.
Het levert een garentje op wat een authentieke en wat robuuste uitstraling heeft.
Niet superzacht zoals merino, maar wel heel leuk voor een stevige sjaal of muts.

B. en B.

Soms ben ik super-mega trots....
En in dit geval helemaal!
Bink en Bianca hebben hun eerste schreden gezet op het lange en enerverende pad van het schapendrijven.
En het gaat heel erg goed!!
Bink schijnt een natuurtalent te zijn. Jaap, de trainer, is vol lof en die lof ontsteekt bij mij het vlammetje van de trots. Bink is namelijk door ons gefokt.
Niet dat wij nu direct naast onze schoenen moeten gaan lopen, want dat is natuurlijk verregaande onzin. Wij kunnen het ook niet helpen dat hij het zo goed doet.
Dat is ook maar puur toeval. Zijn moeder Kate, is weliswaar een echte schapendrijfster, haar vader heeft het ook in zich, maar hoe de genen uitpakken, tja dat heb je niet in de hand.

Op Bianca ben ik ook al erg trots, zij doet het toch maar en gaat door weer en wind naar het trainingsveld. Bianca is een topbaas voor Bink.

And last but not least, ik ben ook trots op Dorien, (niet alleen omdat ze de prachtige foto's heeft gemaaakt) maar om nog veel meer....

Als je goed kijkt naar de eerste foto zie je dat Bink een bijzondere kleur heeft.
Hij heeft een zogenaamde "seal" kleur. Het komt mondjesmaat voor bij de Border Collie en hij en zijn broer Diesel hebben het allebei.

Lopen op water...

Hielspoor. Wie er ooit mee van doen heeft gehad weet hoe vervelend deze kwaal is.
Een brandende pijn in de voet.
Het is een kwaal die nog al eens voorkomt bij hardlopers en bij mensen die veel staan. Het laatste is in mijn geval de oorzaak van de ellende.
Ik sta dus te veel, tja om al die bestellingen klaar te maken is het nu eenmaal zo dat ik het grootste deel van de dag op beide voeten mijn gewicht verdeel.

Jaren geleden had ik er ook als eens last van.
De fysiotherapeut is er rijk van geworden. Een aardige man die mijn voetzool bewerkte met electrogolven. Het lijkt erger dan het is, je voelt eigenlijk niets en het effect is ook nihil. Behalve dan voor hem want zijn bankrekening werd allengs meer gespekt....

Ik nam mijn toevlucht tot watergevulde zooltjes.
Dat was de oplossing.
Dus ik heb de zooltjes maar weer besteld.
Ik loop dus nu weer letterlijk op water en dat is even wennen. Het voelt nog wat onwennig en hard aan. Misschien moet ik een paar superzachte vliten zooltjes eop leggen. Lijkt me helemaal ideaal. Maar het ontbreekt aan tijd om die te maken.
Nu maar hopen dat het effect sorteert.

Dunlop laarzen

Mijn dag kan echt niet meer stuk!
Gisteren heb ik een mail gestuurd naar de firma Dunlop.
Ik was een beetje ten einde raad, ik heb namelijk een paar geweldige laarzen.
Maar die zijn niet van mij....

Toen hond Mór haar intrede deed in mijn leven, kocht ik een paar goede "out-door" laarzen. Het werden Aigle's. Best een lekkere laars, maar de levensduur was maar kort.

Daarna kocht ik mijn eerste paar Dunlop Wildlife laarzen (niet zoals op de foto met de veter, maar geheel glad). Goedkoper dan de Aigle's dus dacht ik "het zal mij benieuwen hoe lang deze meegaan".
Ik stiefelde er ganse dagen op, door sneeuw, modder, plassen en ik deed er het stal en tuinwerk mee. Ik had ze bijna dag en nacht aan.
Na ettelijke jaren kwamen er scheurtjes in het rubber, tja het blijft een natuurproduct en bestelde ik mijn tweede paar.

Mijn schoonzus was inmiddels ook verslaafd geraakt aan deze laars.
Ze zijn licht, lopen lekker, ze houden de voeten echt warm en er zit ook nog eens een goed voetbed in. En de schacht is voldoende breed voor niet al te smalle kuiten.
Kortom een wereldlaars.

Mijn tweede paar Dunlopjes gaven na jaren ook de geest.
Ik heb het hele internet afgestruind op zoek naar een nieuw paar.
Helaas.... ze worden niet meer gemaakt.

Ik kocht een paar Chameau laarzen, een aanslag op mijn portemonnee en toch lang zo lekker niet als de Dunlops.
Veel zwaarder en ze liepen daardoor minder prettig. Bovendien had ik snel last van koude voeten. Behoorlijk teleurgesteld droomde ik van een nieuw paar Dunlopjes.

Een paar maanden na de aanschaf van de door mij zo verfoeide Chameau's, brak in mijn linkerknie tijdens een les schapendrijven.
Na maanden kon ik weer naar het bos en trok ik de Chameau's weer aan.
Mijn linkerbeen paste er nauwelijks in. Door de zwelling na de blessure, was het been ietsje dikker.
Het uitrekken van de laars was helemaal een probleem. Er moest flink kracht gezet worden om mij uit die vermaledijde laars te wrikken. Oei dat was pijnlijk, het leek alsof de knie weer uit elkaar gerukt werd.

Mijn schoonzus was zo vriendelijk om mij haar Dunlops te lenen. Zij mijn Chameau's en ik "mijn" merk.
Schoonzus is helaas ook al geen fan van de Chammeau's.
Bovendien vind ik het sneu dat zij nu met een paar laarzen zit die ze eigenlijk niet fijn vindt en ik heerlijk door het bos loop te banjeren en verderlicht door de akkers ploeg.

Gisteren ben ik het internet weer eens opgedoken.
Wat blijkt, heel veel mensen missen de Dunlop Wildlife's node.
Zij uiten zich op fora en maken hun wensen om de terugkeer van de Wildlife kenbaar.

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en de firma Dunlop een smeekbede gestuurd.
Wat blijkt, medio dit jaar komen de Wildlife's weer terug in productie alleen onder een andere naam (Dunlop One)en waarschijnlijk iets gewijzigd.
Hulde voor de firma Dunlop, gooi nooit een paar oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt, of in dit geval; blijf bij een beproefd concept!

Ik ben helemaal happy!!
Toen ik vroeger als klein kind nieuwe schoenen kreeg, nam ik het verse paar (waar ik nog niet op gelopen had) mee naar bed. De schoenendoos stond naast mijn sponde.
Als ik ergens in juni of juli een nieuw paar Dunlop's heb, dan zet ik ze zeker één nacht op mijn nachtkastje!!

(Oh ja, ik heb geen schoenentic. Ik loop al drie jaar op dezelfde ECCO instappers.)

Vilten in de wasmachine

Er is een nieuwe "hype", of in goed nederlands een regelrechte hit. Oh jee,"hit" is in het nederlands een paard. Nou ja, het is hip en iedereen vindt het leuk.
De bolletjes schachenmeyer nomotta "Filz It" vliegen de breiwinkels uit.
Voor iedereen die het nog niet kent, het garen is een wol (merino)wat bestaat uit een enkelvoudige lontwol. Het is dus geen getwijnd garen en het is ongesponnen.

Hoe ga je te werk met deze wol? Je breit of haakt een werkstuk, bijvoorbeeld een tas of een paar sloffen,maar wel 40% groter dan dat je eigenlijke werkstuk moet zijn.
Je stopt het in de wasmachine en draait een programma op 40 graden.
Na het wassen is je wersktuk dus gekrompen en je hebt een dicht weefsel gemaakt.
Voor sloffen en tassen ideaal!

Kleiendraad verkoopt merino lontwol "kleur in één draad" die op dezelfde wijze prima te vilten is. Mooi gemeleerd garen in overlopende tintjes.
Bijkomend voordeel, het is goedkoper dan het garen van schachenmeijer nomotta!!

Werk van Corry Helmond

Soms krijg ik een onverwacht "kadootje" in de vorm van complimenten over de producten van Kleiendraad.
En er zitten met enige regelmaat ook leuke foto's bij van werkstukken.

Als ik al die zakjes en zakken sta te vullen met wol, krullen, lokken en vezels, dan denk ik vaak "wat zou iedereen daar nu van maken?".

Corry Helmond, een aardige klant, mailde me een aantal foto's.
Haar dochter fungeert hier als model en showt hier de creaties van Corry's hand(en).

Ik vind het prachtig en Corry bedankt voor je bijdrage!

Mannenwerk....

Het stalletje....
Tja, als je zo veel werk hebt als wij... dan lopen sommige klussen wel een heleboel vertraging op!
Neem nu onze stal, een fijne plek om af te lammeren, door de prettige ramen tot aan de grond, de lammerlampen, en voldoende ventilatie is het een plaats waar menig aanstaande moederooi graag wil vertoeven.
Maar natuurljk niet op een aangelopen hoop mest van het vorige jaar.
En dat ligt er nu deels nog steeds!
Stinken doet het allang niet meer. Het ruikt niet zo lang als je er maar niet aan gaat zitten, geen riek, of mestvork insteekt. Maar de derrie van het afgelopen jaar moet wel weg!

Ik heb er nog niet de tijd voor gevonden. En het is een beste klus.
Het vereist spierbundels, kracht en uithoudingsvermogen.
Die heb ik in onvoldoende mate en het bezoeken van de sportfaciliteit (twee maal per week) heeft daar nog geen verandering in gebracht.

Gelukkig heb ik een hele lieve broer, genaamd Rob.
Na één telefoontje vandaag, kwam hij. Zus in nood!!!!
Rob is stevig qua spieren en gaat fluks aan het werk.
De ene kruiwagen na de andere, rijdt richting mestberg en de stal wordt allengs leger. Het begint nu wel te stinken als een oordeel, maar dat nemen we op de koop toe.

Om de inwendige mens te versterken, maak ik een chili con carne.
De ingrediënten had ik in huis, dus het is echt toeval...
Mijn broer kan namelijk onwijs winderig zijn!
Ik ben blij dat ik niet naast hem hoef te slapen.

Het stalletje is nu bijna leeg. Ik ben helemaal in mijn nopjes.

Van schapenpoep, worden trouwens de leukste en gekste dingen gemaakt.
Wat dacht je van inpakpapier, te zien op de onderste foto.
Gemaakt in Wales, van handgeschept papier, van schapenpoep dus.
Volgens de leverancier stinkt het niet en is het van ecokwaliteit.
Hoeveel papier zou ik van die afvalberg/ mestvaalt kunnen maken??