Kerstdiner.....

Eén van de terugkerende succesrecepten die gegeten wordt in huize Kleiendraad/ De Wolvenbergerweide, is Michaels Meesterlijke Medicinale Kippensoep.
Zo lekker.... Dat is met geen pen te beschrijven, dus ik probeer het maar met het toetsenbord. Ik raad een ieder aan om het eens uit te proberen en als je het goed doet, koop je nooit meer een pakje of blikje kippensoep!!

Allereerst iets over Roald Dahl, die een briljante schrijver was.
Zijn kinderboeken zijn wereldberoemd en ook zijn schrijfsels voor volwassenen zijn veelvuldig gelezen. Helaas is Roald niet meer onder ons. We moeten het doen met zijn literaire erfenis. Maar gelukkig heeft hij ook nog een kookboek nagelaten.
Alleen al voor de foto's en het inkijkje in zijn familie is het boek de moeite waard om aan te schaffen.Roald hield veel van zijn kinderen, familie en vrienden en voor hem was het een ultiem genot om samen te zijn, te eten en te drinken.
Kerstmis was speciaal, alles werd uit de kast gehaald om het tot een feest te maken.

Zoals gezegd en hierboven geschreven, zijn wij een fan van de kippensoep.
Het is een eenvoudig recept, maar de meest simpele recepturen zijn vaak het meest smaakvol.

Hieronder vind je het recept, geheel en al gejat dus, maar ik denk dat Roald het wel goed zal vinden....

Kerstavond:
Men neme een kip of twee als het kleine kippen betreft. Natuurlijk verdienen de biologische kippen de voorkeur, die zijn nu eenmaal smaakvoller.
Wij hakken de kippen in grote delen en zetten ze op het vuur met twee liter water, vier grote aan stukken gehalte uien en wat peperkorrels.
Je laat het geheel een aantal uren heel zacht koken, een sudderplaatje is een goed hulpmiddel om het proces in goede banen te leiden.

Als het goed is, is nu heel wat van het vocht al verdampt en heb je een mooie kippenbouillon.
Vis alle vaste delen (dus de uien en de kipresten) uit de bouillon.
Laat het geheel afkoelen in de kou en bewaar de bouillon in de koelkast tot de volgende dag.
De kipresten bewaar je ook!!

Eerste kerstdag:
Schil een halve kilo winterpeen en snijd ze in smalle reepjes (julliene).
Was en snijd twee dikke preien in smalle ringetjes.
Was en snijd een handvol dragon (keukenkruid)
Veeg een bakje champignons schoon en snijd ze in plakjes.
Haal alle kippenvlees van de botjes.

Kook de bouillon nog even verder in. Je moet het zo doen dat je een bouillon overhoudt die dik is en niet waterig, het moet echt een beetje vettig zijn en smaakvol ruiken.
(Als je aan de lijn doet, kun je het vet van de bouillon afscheppen, maar dit gaat wel ten koste van de smaak)
Doe alle groenten en de dragon bij de bouillon en kook het nog even door zodat alles gaar is. Op het laatst voeg je ook het kippenvlees toe en verwarm je dit nog even mee.

Deze soep is heel goed in te vriezen en is ook medicinaal van aard.

Alles over deze soep en zijn oorsprong kun je lezen in Roald Dahl's Kookboek.
Echt een aanrader!!!

Nu denk je vast, wat eten ze in huizen Kleiendraad/de Wolvenbergerweide dan nog meer?
Nou dat is erg simpel, we eten niet zo veel....
We maken een toe(tje).
Applecrumble. Maar daarover later nog meer.

Kerstwens

Het is een witte kerst dit jaar.
Net als het vorige jaar wonen we in een wondere witte wereld.
Prachtig dus, maar de schapen hebben er erg weinig plezier aan.
We voeren ze flink bij en ze kunnen gelukkig de sneeuw ontwijken door in hun mobiele stalletje te gaan liggen.
Er is dus een plekje voor hen in een "herberg" met een trog en een hooiruif.

Ik hoop dat iedereen dit jaar een fijne en warme plek heeft met naasten.
Geniet van de natuur, de lekkernijen en van alles wat het leven mooi maakt.

Ledigheid is des duivels oorkussen

Tja lieve mensen, het is koud buiten!
Het is hier prachtig mooi, we wonen in een ansichtkaart.
Maar het winterse weer bevalt onze ongedierteverdelger, genaamd Mies, helemaal niets!
Snel even naar buiten voor de sanitaire stops en ze staat al weer te mauwen bij de keukendeur.
Mies is hier aangenomen met een duidelijke functieomschrijving.
Ze is op basis van een fullt-time en vast dienstverband aangenomen om het muizenbestand in het gareel te houden.
Haar baan wordt beloond met eersteklas ALDI brokjes, andere merken voeder blieft zij niet.
Maar het muizen jagen moet ook gebeuren in de "deel". Helaas....
Ze is met geen stok aan het werk te krijgen in deze bitterkoude ruimte van de boerderij.

Het toppunt van onwerkwilligheid is op bovenstaande foto te zien.
Ze heeft het zich wel heel erg comfortabel gemaakt op vers gewassen Devon and Cornwall lokken die te drogen lagen.
Het wordt nu tijd voor een functioneringsgesprek!!!

Hieperdepiep hoera, Seanan één jaar!!!!!

Wat vliegt de tijd....
Seanan en zijn broertjes en zus, zijn vandaag alweer een jaar oud.

Seanan heeft een fijne verjaardag gehad. Lekker rennen op het grote veld, wild spelen met een frisbee, hij gebruikt het schijfje als een prooi en lekker eten.

Op het menu stonden kippenpoten. Voor iedere hond was er eentje.
Als diner nu eens niks gezonds maar het equivalent van patat met kroketten.
Een speciale snack voor honden.
Het resultaat zie je hierboven, het recept lees je hieronder.

Kook een flinke pan paprijst. Gewoon in water.
Afgieten en door de rijst meng je een zak geraspte kaas en een grote beker creme fraiche.
Doe dit in een beboterde schaal en serveer het op kamertemperatuur.
Seanan's taart is versierd met stukjes kroepoek, dat vindt hij namelijk het einde.

Het smaakte goed, het was binnen een mum van tijd op.

Krullen en lokken... ik ben er dol op!!

Ik weet niet wat het is, het is vast iets wat met het verleden te maken heeft.
Ik had waarschijnlijk niet voldoende knuffels als kind.
Maar ik ben dus gek op dieren met een bijzondere en het liefste (lange) lokkenvacht.
Of het nu schapen zijn, geiten of zoals hier ezels. Ik vind ze echt prachtig.

Ze zien er aaibaar uit deze ezels en dat zijn ze ook.
We hebben ze, al weer een eeuwigheid geleden, in het echt gezien in Frankrijk.
Het was in de streek "Poitou-Charente" in het westen van dit land.
Het was een nog onbekend gebied en we streken neer op een camping die echt frans was.
U weet wel, hurktoiletten, een enkel echt zittoilet en minimale douchefaciliteiten.
Maar ach, het was er prachtig en het terrein was mooi en rustig.
En het sanitair was schoon.

Eén van de weinige attracties in dit gebied was het centrum voor deze ezels.
Ze werden er gefokt, want er waren er nog maar bitter weinig van.
Na de intrede van de tractor, was er weinig emplooi meer voor dit dier.
Maar gelukkig zijn er altijd weer enthousiaste mensen die zich gaan bezighouden met het fokken van een heel bijzonder ras.
Dat is de "Baudet du Poitou" zoals deze ezelsoort heet, zeker en vast.

We gingen deze bijzondere ezelsoort bezoeken en we kregen eerst wat informatie in de vorm van een wat bibberig fimpje met diabeelden die door de warmte wat heen en weer sprongen.
De uitleg was in het frans, maar het was met een beetje HAVO basisfrans best te volgen.
Daarna mochten we de kleintjes en hun moeders zien die in de stallen stonden en op een wei. Lief en leuk. De moeders waren blij met een beetje aandacht en zochten onze zakken af op zoek naar lekkers. Tja het zijn slimme dieren.

Na het kraambezoek aan de stallen, togen we onder leiding van de gids, het veld in.
We zagen niks, in de verste verte geen beest te bekennen.
Maar na een scherp fluitsignaal van de gids, stonden er binnen een mum van tijd zo'n veertig ezels om ons heen. We werden helemaal ingesloten door de dieren.
Klein, groot, van alles door elkaar.
We werden besnuffeld en weer werd onze kleding aan een grondige inspectie onderworpen. Het ging allemaal heel beheerst en zachtjes.
Het was een hele mooie ervaring die ik niet zal vergeten.

Deze ezels hebben echt dreadlocks, ze zijn vaak ook maar deels zo mooi getooid met die versierselen. Ik heb geen idee of ze ook wel eens geschoren worden en wat er met het haar gedaan wordt. Het is vrij stug, vergelijk het maar met paardenhaar.
Maar het is wel een heel opvallend dier!

Herdwick schapen

In Engeland stikt het van de schapensoorten. Ieder graafschap, of zo u wilt provincie, heeft haar eigen ras. Elk ras is ooit gefokt en aangepast aan het (micro)klimaat van een bepaalde streek, aan de grond en mineralen die in de grond en dus in het gras aanwezig zijn. Of om andere redenen, bijvoorbeeld om een bepaalde wolsoort te genereren. Er werd door de eeuwen heen naar hartelust gekruist tussen de diverse rassen. En er werd (en dat gebeurt nog steeds) geshowd met de rassen.
De gemiddelde engelsman of engelsvrouw is dol op een lintje, een "award" of een bekertje of oorkonde. Een prijs kun je al in de wacht slepen voor huisgemaakte jam, of de mooiste soort wortelen. Als nuchtere hollanders, lachen wij ons vaak dood. Maar het is de moeite waard om eens te gaan kijken op een fair met streekproducten en vee. The Royal Welsh Agriculteral Show is een must op dit gebied.

Enfin, dit was maar een kleine inleiding op mijn verhaaltje over het Herdwick schaap.
Dit Herdwick schaap kwamen wij tegen in Suffolk, ver weg van waar hij vandaan komt. Het ras komt namelijk uit het Lake District in het noorden van Engeland.
Het leven is daar hard, de omstandigheden bar en lang koud, winderig en nat.
Daar moet je je als schaap goed tegen wapenen en dat heeft de Herdwick dan ook goed voor elkaar.
Het ras heeft een vacht wat eigenlijk het beste te vergelijken is met prikkeldraad.
Stug, ruig en stoer, dat is het. Goed voor vloerkleden en perfect te vilten.

Ik ken weinig schapenrassen met zo'n "lief" snuitje als de Herdwick.
Het is een dier wat zo door Beatrix Potter geschilderd zou kunnen worden.
En dat heeft ze vast en zeker ook wel eens gedaan want ze was naast illustratrice en schrijfster, ook boerin en zette zich in voor het behoud van het Herdwick schaap.
Ze fokte ze zelf ook. Meer dan eens won ze prijzen met haar Herdwicks.

Naast al de werkzaamheden en bezigheden die ze had, was ze ook actief voor de National Trust, een instelling in Engeland die kastelen, landgoederen en natuur beschermt.
Ze zou vast en zeker heel trots geweest zij als ze haar ras gezien had op dit plekje in Suffolk, vlak naast een National Trust bezoekerscentrum (Sutto Hoo).
Haar inspanningen tot behoud van dit ras en het nationaal erfgoed hebben hun vruchten erg goed afgeworpen.

Kerstrood uit de verfpan

Ik heb een nieuwe verfpan! Het blijkt dat als je een fijn verfbadje een poosje laat staan in een pan, de gaten in het metaal vallen.
Dat was een beetje dom, om met Maxima te spreken.
Gelukkig hebben we de IKEA nog en die leveren mooie pannen.
Ze zijn betaalbaar en ik vond precies wat ik nodig had. Namelijk een niet al te zware pan, met metaal wat snel opwarmt.
Ik heb hem vandaag uitgeprobeerd en het ding werkt erg goed.

De voorraad huisgeverfde lokken van onze Wensleydale Longwool dames en heren, was behoorlijk geslonken. Daar moest ik nu echt eens iets aan gaan doen.
Dus ik heb alle resten lokken die ik nog had bij elkaar gezocht en ben eerst gaan wassen. Dat is altijd zo'n leuk werkje. Je begint met echt hele gore lokken, je gooit ze in een sopje en gaat daarna goed spoelen. Gelukkig hoeven ze voor het verven niet gedroogd te worden, ze moeten toch vochtig in de verfpan.

Dan begint het leukste werk, de keuze van de kleuren.
U moet weten dat ik een hele doos vol heb met tinnetjes Dylon (de heet water verf) ik heb het ooit geërfd en ik ben er nog steeds heel blij mee. Ik ben net een kind in een snoepwinkel en ik kan naar hartelust kiezen. Maar daar zit ook net de moeilijkheid... Wat moet ik kiezen? Bruin valt eigenlijk af, er is ook natuurlijk bruin en dan hoef ik de lokkken niet te verven denk ik. Grijs is een beetje saai en zo zijn er nog heel wat tintjes die ik niet echt mooi vind. Maar ja, wat wil de klant? Na al die tijd als webwinkeleigenaar die wol verkoopt aan klanten, weet ik dat er geen gemiddelde klant is.
Ik doe dus maar waar ik zin in heb!

Vandaag ben ik maar begonnen met kerstrood, dennengroen en daarna weer heel wat andere kleuren.
Een dag werk, maar nu kan ik weer even vooruit.
Alle nieuwe kleuren zijn terug te vinden op de website van kleiendraad.
Veel plezier met het uitzoeken van uw kleur.

Oh ja, op de bovenste twee foto's ziet u het kerstrood in de pan, de derde foto is het eindresultaat. Het ligt bevallig in het mandje van de slacentrifuge.

Logo-ooi en haar vriendinnen

Deze prachtige kiek (ik kreeg er trouwens nog meer) werd mij vandaag opgestuurd door Wendy. Wendy zorgt voor onze Swifter Longwool schapen.
Ze staan niet bepaald bij ons in de buurt, maar in Noord-Holland.
En daar heeft koning Winter goed huisgehouden!!
Voordat u mij nu plat gaat mailen over het feit dat de schapen in de sneeuw lopen en dat dat zielig is, neen het is niet zielig! Ze hebben een vracht aan wol bij zich en zelfs hun achterpoten zijn flink bewold.
Bovendien hebben ze een schuilplekje.
En ze krijgen volop schapenbrok en lekker hooi en zo.

Een schaap is goed toegerust tegen het klimaat, zeker dit soort.
Als een schaap ergens niet tegen kan dan is dat eerder de hitte in de zomer of op stal als ze moeten aflammeren. Veel schapenhouders laten hun ooien dan ook scheren als ze "op stal" gaan. Nog een mooi aspect van deze "winterscheer" is dat er meer schapen in de stal passen en ze elkaar niet verdringen bij de voerbak.

Morgen ga ik maar weer een rondje mest ruimen uit de stal, er ligt nog steeds een laagje in en dat moet er wel uit.
Vanaf eind februari moeten de eerste ooien waarschijnlijk al weer op stal.
En als er echt 50 centimeter sneeuw valt, dan zjn de Wensleydale Longwool schapen, die wij hier hebben, echt liever binnen. Zij houden namelijk niet van hele extreme weertypen. Een krullenvacht isoleert blijkbaar minder goed dan een "normale" vacht.

Wendy, bedankt voor de mooie plaatjes!

Stinkdieren....

Ja stinkdieren, ik kan ze niet anders benoemen. Angorageiten dus.
Ik vind datgene wat ze leveren, prachtig! Maar de "geur" en dan druk ik mij nog voorzichtig uit, vind ik om te walgen.
"Walgen" is trouwens ook weer zo'n mooi woord, een beetje "hameliaans". Als u van mijn generatie bent, dan heeft u vast iedere week uitgekeken en gekeken naar "Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen". Ach ik dwaal af...

Terug naar de stinkdieren, de angorageiten. Prachtige en zeer schrandere geiten die een hele mooie vezel leveren.
Wol mag je het niet noemen, wol is iets van het schaap.
Maar wat een nadeel is, is de lucht. Penetrant, iets wat je meteen herkent en je moet ervan houden. Ik houd er dus niet van.
Net zomin als van geitenkaas.
Ik wil één uitzondering maken, ik heb eens een créme brulée
( oh jee, waar horen de streepjes precies op de letters) gegeten van geitenkaas en die was heel erg lekker. In Dwingeloo nota bene.
Dus niet in een duur buitenlands restaurant maar bijna om de hoek.

Goed en wel de angorageit heeft prachtig haar. Glim en glans.
Die lucht raak je kwijt als je het goed wast op een heel hete temperauur van 85 graden. Een scheutje Dubro en een eetlepel Biotex Groen doen de rest.
Verder goed spoelen met weer heel heet water. Centrifugeren in de slacentrifuge en te drogen leggen op een liefst zonnige plek.
Succes verzekerd!!