Het q-koorts beleid (deel twee)

Vandaag vond ik een mail in mijn "electronische brievenbus".
Blijkbaar wordt de blog gelezen door vele mensen, leuk hoor!
De vraag die in de mail gesteld werd was of ik bereid was om een aantal vragen te beantwoorden naar aanleiding van de q-koorts en mijn schrijven op het weblog.

Een journaliste was via "google-alert" mijn stukje op het spoor gekomen en had dit met enige interesse gelezen. Zij bereidt een artikel voor wat gaat over de
q-koorts.

Ze belde me en ik mocht mijn standpunten nog eens verduidelijken in het korte vraaggesprek. Ik hoop dat ik dat op een goede manier heb gedaan!

Nu even terug naar de materie. De EFSA (de europese voedsel en warenautoriteit) raadt een preventief vaccinatiebeleid aan. Ruim voor het dekseizoen dus.
Bovendien heeft het waarschijnlijk geen nut als drachtige dieren geënt worden.
Over het risico van verwerpen na vaccinatie van drachtige dieren,
heb ik in de vorige blog al geschreven.

Om een (nieuwe) uitbraak van deze ziekte goed te bestrijden is een goed opgezet vaccinatieplan nodig. Het heeft weinig zin om alleen de dieren te vaccineren die in grote stallen worden gehouden. De mest wordt uitgereden, ook al geldt nu een tijdelijk uitrijverbod, de kans is groot dat die maatregel binnenkort toch weer wordt teruggedraaid.

De bacterie die verantwoordelijk is voor de q-koorts is een taaie overlever!
Door wind en stof kan de bacterie wel zo'n twaalf kilometer reizen.
Muizen, ratten en konijnen kunnen heel gemakkelijk de bacterie verplaatsen.
De muizen lopen hier vrolijk door de deel en gaan vervolgens weer naar hun holletjes in het land van de achterbuurman. Zo wordt de bacterie van A naar B gebracht en vice versa.

Toen de mexicaanse griep uit leek te breken, werd iedereen die in de gezondheidszorg werkzaam was, opgeroepen om zich te laten vaccineren. Alleen zo zou de verspreiding van het virus de kop ingedrukt kunnen worden. Er werd nogal wat pressie uitgeoefend op de werkers in de gezondheidszorginstellingen. Zij zouden zich verantwoordelijk moeten opstellen.

Ik maak deze vergelijking omdat het er nu op lijkt dat de overheid met twee maten meet. In het geval van de mexicaanse griep werd alles uit de kast gehaald om het virus een halt toe te roepen. Met de q-koorts ligt dit anders.

Graag hadden wij onze dieren laten vaccineren. Onze achterbuurman is nu eenmaal geitenhouder van een geruimd bedrijf. Hij is, denk ik, niet blij als wij hier een koppeltje niet gevaccineerde schapen hebben rondlopen. Als zij de bacterie bij zich dragen, en die kans is zeer groot, dan zal hij zich wel eens achter de oren krabben.
Niet voor niets konden de geitenhouders geen begrip opbrengen voor het ongemoeid laten van bijvoorbeeld geiten en schapen op kinderboerderijen. Ik snap dit vanuit hun gedachtengang wel.

Het verkopen van een dier uit onze bescheiden kudde mag en kan, volgens de gezondheidsdienst voor dieren en het ministerie van mevrouw Verburg.
Ook dat vind ik maar raar... De kans is dus groot dat wij, door de verkoop van een schaap, bijdragen aan de verspreiding van de bacterie.

Onze dierenarts is actief betrokken geweest bij het ruimen van de drie besmette bedrijven hier in de directe omgeving. Hij weet wat dit voor leed heeft veroorzaakt en je moet wel een sterk gestel hebben om een dergelijke klus te klaren.
De "ruimingen" van de vele geiten hebben wat mij aangaat geen enkele zin gehad.
Als je als overheid zo rigoureus te werk bent gegaan moet je ook de hele veestapel in de omgeving van besmette bedrijven vaccineren. Dat is overigens niet mijn mening, maar de mening van een deskundige die onlangs op de radio zijn standpunten naar voren bracht. Zijn verhaal was helder. De overheid faalt!!

De kosten we nu gehad hebben aan dode lammeren en zieke dieren zijn nergens te verhalen. Het is het risico van "hobbyboer" zijn.
Welgeteld is dit een directe schade van zo'n vierhonderd euro aan kosten voor de dierenarts en vier dode ooilammeren. Een volgroeid ooitje is al snel tweehonderd euro waard. Bovendien is ons soort schapen een beschermd ras en vormt ieder gezond dier een schakeltje in het in stand houden van een dergelijk ras.
Maar dat is maar materie.... Het doodgaaan van een lam is nog steeds iets wat niet went. Zeker niet als je er dagenlang heel goed voor gezorgd hebt!

Het q-koorts beleid

Vandaag hebben we geprobeerd om onze schapen te laten vaccineren tegen
q-koorts.
Maar het maken van een afspraak met de veearts om dit te laten doen lukte niet....
De schapen en geiten van hobbyboeren, komen niet in aanmerking voor deze enting.
Minister Gerda Verburg heeft dat, in al haar wijsheid, besloten.

We begrijpen er niets meer van. De boer die hierachter zijn weiland heeft, is geitenhouder en zijn bedrijf is besmet en geruimd.
Sedert enkele jaren rijdt hij de mest uit van de geiten en dat zijn tonnen stront. En in die poep zit de bacterie. De kans is dan ook niet denkbeeldig dat ook onze dieren besmet zijn met de bacterie. Het zou een aantal sterfgevallen van onze lammeren kunnen verklaren. De dierenarts durft daar geen harde conclusie aan te verbinden, maar denkt er wel het zijne van. De kosten van dode lammeren zijn voor ons, het is een derving van inkomsten.

De q-koorts ellende kan alleen maar effectief bestreden worden als dieren geënt zijn.
Eind vorig jaar mochten vele hobbyboeren in het zuiden des lands hun dieren wel enten. Blijkbaar is het potje met geld nu leeg....

We konden ons melden bij de gezondheidsdienst voor dieren om op een lijst te worden geplaatst. Het zou dan bekeken worden en als er voldoende vaccins beschikbaar zijn, komen onze dieren aan het einde van dit jaar wellicht voor enting in aanmerking.
Ze dan enten houdt ook een risico in. Ze kunnen een spontane abortus krijgen.

Die enting wilden we overigens graag zelf betalen. Om de kosten gaat het dus niet.
Het gaat ons wel om het welzijn van de schapen en de terugdringing van de bacterie.
En de gezondheid van van mens en dier.

Minister Verburg heeft nu gezegd dat ze een aantal geitenhouders die hun dieren nog niet hebben geënt tegen de q-koorts gaat beboeten. Er volgen sancties. Volgens de minister heeft het entingsbeleid namelijk pas zin als de hele sector de dieren laat vaccineren.

In mijn ogen word er een vreemd en tweeslachtig beleid gevoerd.
Op kinderboerderijen en zorgboerderijen wordt wel gevaccineerd. Dit is om de mens te beschermen tegen deze ziekte. Overigens een terechte maatregel. Maar als je zoals ons, achter een besmet bedrijf woont en zelf schapenhouder bent, dan gelden er andere regels.

Lentefeest kinderboerderij "De Strubbert"

In één van de vorige blogjes had ik al geschreven over de uitnodiging die ik kreeg om op de kinderboerderij "De Strubbert" te Laren (Gelderland) te komen spinnen.
Die uitnodiging nam ik graag aan! Liesbeth had er ook wel oren naar en zij wilde graag met mij mee. Fotograferen is nu eenmaal haar hobby en op een dergelijke locatie kun je je hart als dierenfotografe je hart ophalen.

De weergoden waren ons en De Strubbert goed gezind en we togen met frisse moed richting Laren. Als je er nog nooit geweest bent, ga dan heel snel naar dit mooie stukje van ons land.
Als je kinderen of kleinkinderen hebt, is "De Strubbert" de moeite van het bezoek meer dan waard! Naast de vele soorten dieren, kunnen kinderen zich naar hartelust vermaken met allerlei spelactiviteiten en ook de inwendige mens komt aan zijn of haar trekken.
De kinderboerderij is zeer ruim van opzet, vele weides met verschillende dieren en heel veel informatie bij elke diersoort. Kortom heel goed verzorgd, tot en met de toiletten die brandschoon zijn!

Ada, de beheerster van de kinderboerderij, ontving ons met open armen en we kregen een mooi plekje om de spinnewielen neer te zetten en wat te vertellen over wol.
Aangezien de schaapscheerder ook op deze twee dagen langs kwam, kon de link tussen wol en draad, snel gelegd worden.

De kinderen kregen allemaal een vragenkaart mee en moesten raden naar de goede antwoorden. Bij ons tafeltje was de vraag: "van de wol van het schaap wordt een draad gesponnen, je kunt daarmee haken, weven of.....?" Het goede antwoord was natuurlijk: breien.
Als voorbeeld en als hint, lag er al een breiwerkje klaar en veel kinderen hadden het antwoord dan ook goed.
Het viel wel op dat moeders (en vaders) het breien niet machtig zijn, maar de oma's vaak wel.
Daarna liet ik zien hoe het spinnen werkte en voor dat doel had ik ook heel veel kleurtjeswol meegenomen en kon ik vertellen dat de wol natuurlijk niet gekleurd van het schaap afkomt, maar dat dat geverfd werd. Witte wol is natuurlijk een beetje saai en de gekleurde merinowol biedt dan utkomst...

De kinderen mochten allemaal een stukje trappen op het spinnewiel.
Het leverde mooie momenten en leuke foto's op. Liesbeth heeft heel veel kinderen geportretteerd die óf ingespannen, óf glunderend zaten te trappen om het wiel netjes rond te krijgen.

Met veel ouders en grootouders hadden we gezellige praatjes en veel voornamelijk oudere mensen kenden het spinnewiel en sommigen van hen herkenden het model spinnewiel van de firma Louët.
Eén van de oudere dames had zelfs ooit les gehad van Jan Louët.

Wij hebben twee perfecte dagen gehad. Het heeft ons aan niets ontbroken en de sfeer was tóp! Aan het einde van de tweede pinksterdag hebben we aan één lange tafel met elkaar (een slordige dertig man en vrouw) gegeten.
Het was enorm gezellig en het was de sfeer als van één grote familie!!!
We hebben wat af gelachen en veel nieuwe en heel veel aardige en lieve mensen ontmoet.

Ada, Hans en Linda, we komen graag nog eens terug!!!

Phoebe's nazaten (en update Phoebe)

Op de foto zie je Abbygael, Dano en Arrigo. Allemaal nakomelingen van Phoebe en wat mij opvalt is dat ze allemaal in de blik en oogopslag hetzelfde hebben als Phoebe.
Vriendelijk en een beetje olijk.

Die blik brengt me op het oog van Phoebe, een dik, rood en soms wat tranend oog.
Zoals je misschien in de vorige blogjes over dit onderwerp hebt kunnen lezen zijn we al naar de dierenarts geweest en heeft Phoebe een antibiotica kuur en prednison gekregen. Helaas het heeft niet mogen baten. Even leek het erop dat er wat verbetering in zat, maar dat was van heel korte duur.

Vandaag hadden we een afspraak met de oogspecialist en het vonnis is geveld.
Phoebe heeft een tumor achter het oog. Of het kwaadaadig is of goedaardig, maakt in dit geval niets uit. Het groeit door en is niet te opereren....
Zolang Phoebe zich comfortabel voelt en is, doen we niets. Maar hoelang het goed gaat weten we niet.

We gaan nu haar laatste tijd met haar in. En we gaan die laatste tijd voor haar speciaal maken. Dus leuke dingen met haar alleen doen. Ijsjes eten bij Fledderus in Hooghalen, voor Phoebe ook een ijsco met dubbel slagroom. Wandelingen apart met haar zodat ze alle aandacht krijgt, lekker eten, de spelletjes die ze zo leuk vindt en noem maar op.

Als ik me voorstel dat we straks de moeilijkste beslissing moeten gaan nemen waarvoor je als baas van een huisdier komt te staan, dan hoop ik dat ik sterk genoeg ben.

Phoebe is één van de honden die me heel erg aan het hart gebakken is. Ze is een heel speciale en bijzondere hond. Schrander, lief en nog nooit moeilijk geweest.

Ik ben blij dat Seanan, die een kleinzoon van haar is, hier gebleven is. Het was niet gepland, maar het heeft zo moeten zijn. Hij heeft heel veel van zijn oma.

Wij zullen straks Phoebe heel erg missen.....

(Wendy bedankt voor de mooie foto!!)

Phoebe wordt bijna overgrootmoeder

Deze foto kreeg ik vandaag van Lette. Lette is de eigenaar van Ginger, de hond die je op bovenstaande foto ziet.
Ginger is nu acht weken zwanger en de bevalling is aanstaande.
De vader van de toekomstige pups is Arrigo die een kleinzoon is van Phoebe.

We zijn natuurlijk reuze benieuwd naar de pupjes.

Met overgrootmoeder Phoebe gaat het niet goed...
Morgen hebben we een afspraak met de oogspecialist. Hij moet gaan beoordelen wat er nu met het oog van Phoebe aan de hand is. De antibiotica kuur en de prednison hebben geen soelaas geboden en het oog is weer net zo dik en opgezwollen als een paar weken geleden. We houden ons hart vast. Het kan een tumor zijn die achter het oog groeit en een verwoestende uitwerking heeft op haar gestel.

Phoebe zelf heeft er weinig last van. Ten minste, we merken er weinig van.

Ginger wensen wij een voorspoedige bevalling toe!

Ongewenst zwanger..... Wat nu?

De natuur gaat haar eigen weg. En dat is bij mijn broer en schoonzus nu het geval.
Huiskat Spoeky heeft het in haar hoofd gehaald om het aan te leggen met een kater uit de buurt. Zeer tegen de zin van de eigenaren van Spoeky. Maar het slierten langs de straat heeft wel opgeleverd dat ze nu moeder is geworden van vijf prachtige kittens. Drie roodachtige schepseltjes die al een beetje de halflange vacht hebben van hun losbandige ma en twee kids met wat grijs in streepjes en wat rood in het jasje.

Moeder Spoeky heeft nu haar intrek genomen in een boodschappenkratje, na de eerste kittens op de schuurzolder te hebben gelegd. Dat is misschien wel rustig, maar 's nachts ook erg koud. Nu ligt ze met haar kroost naast de piano in de huiskamer.

Voor alle kittens wordt nog een goed en liefdevol tehuis gezocht.

Geduld is een schone zaak.....(deel twee)

Op deze foto zie je Jorien die het maar druk heeft met haar eigen twee lammeren en een lammetje van haar dochter die gezellig mee liep. Wensleydale's zijn goede moeders en ook de lammeren van kuddegenoten worden vriendelijk bejegend en de lammetjes mogen ook tegen "vreemde" moeders aanliggen, er over heen springen en de ooien als speeltuin gebruiken. Ik vind dat opmerkelijk, de Swifters die we hiervoor hadden, waren veel eenkenniger.

De foto is vorig jaar genomen. Ik wilde vandaag nog een kiekje nemen van Jorien, maar E. heeft om "moverende redenen" de camera vandaag mee.

Jorien moet dus nog steeds haar lammetjes baren. Maar zo te merken hebben ze het veel te goed naar de zin in de buik van hun moeder.
Aan alle kanten zie ik het grut bewegen en dat is nu helemaal mooi te zien, nu Jorien geschoren is.

Ik heb met haar te doen. Ze is zo zwaar en kogelrond. Het lopen in de stal gaat maar moeizaam en het zit haar erg in de weg. De laatste loodjes, ja die wegen het zwaarste!

Alles is in gereedheid gebracht voor de op handen zijnde bevalling. Er liggen zakjes oplosbiest voor het grijpen en er is een kilootje melkpoeder ingeslagen. Ik verwacht namelijk meer dan twee lammeren en dat gaat Jorien nooit trekken.
Ik ben dan ook geen voorstander van meer dan twee lammetjes per ooi. Het vergt te veel van de moeders en het is vaak ook in de dracht een probleem.

Ik hoop maar op een goede afloop, duim maar mee!!!

Het Southdown schaap

Sedert vorig jaar hebben we een ooi (de moeder van Cieniemienie) die gefokt is uit een Gotland Pelsschaap moeder en een vader die weer voortkomt uit een kruising Southdown x Wensleydale Longwool.
De laatste combinatie is wel een aparte moet ik zeggen. Het Southdown schaap is klein en de Wensleydale's zijn enorm....
Het zou een kruising zijn die ik zelf niet zo snel zou bedenken. Maar goed, dit ooitje kwam mee met haar tante, het Gotland Pelsschaap.

Een heel jaar heb ik zitten wachten op het vachtje, want dat is dan natuurlijk de grote verassing. In tegenstelling tot haar nichtje (de volle dochter van de Gotland ooi, maar uit eenzelfde combinatie gefokt) heeft zij veel meer een vacht die lijkt op de wol van de Southdown schapen.

Die vacht van de Southdowns is wel heel bijzonder. Het is heel zacht en de microncount ligt dan ook laag, zo tusen de 23 en 25 u. Voor de mensen die dit weinig zegt, hoe lager de microncount, hoe zachter de wol. Zuid- Afrikanen hebben hier een mooie term voor die "prikkelfactor" wodrt genoemd. Hoe hoger de microncount, hoe meer de wol prikt en kriebelt.
De stapellengte is niet zo lang, kenmerkend voor een downtype schaap. Maar het heeft wel weer veel "crimp" oftewel golving.
De wol is zee goed spinbaar, maar kaarden is wel een must. Door die dichtheid en crimp, lukt het niet goed om zo uit de vacht te spinnen.

Maar nu even terug naar de Southdown. Het is niet zo'n groot schaap en is weer verwant aan de Ryeland schapen. Ze zijn er in wit en bruin en het kenmerkende is wel de hele lange rug. Door de relatief korte poten valt die lange rug nog meer op.
Het is allemaal wat uit verhouding. Maar dat is allemaal niet zonder reden. De Southdown is ooit gefokt als vleesschaap en daar hoort een dergelijk "geblokt" voorkomen bij.
Wat verder opvalt is dat er heel veel vacht op zo'n klein schaap zit. de wol zit dan ook overal! Op de poten, de kop is geheel bewold en ergens in de diepte kijken de oogjes je priemend aan.

De Southdown vindt zijn oorsprong in het zuidoosten van Engeland. Ooit was het één van de meest voorkomende rassen en dit ras heeft aan de wieg gestaan van heel veel andere rassen. Die andere rassen werden gefokt om de Southdown te verbeteren.
Nog meer vlees op de botten en dat was ook nodig omdat de bevolking enorm groeide en er vraag was naar veel vlees.

Van één van de meest voorkomende rassen werd de Southdown opeens een bedreigd schapenras. Midden jaren tachtig van de vorige eeuw waren er slechts nog een 1500 dieren te vinden.
Maar de hobbyschapenboer heeft dit leuke ras inmiddels ontdekt. Dat opent weer perspectieven. Er komen langzaam aan weer wat meer Southdowns.

Ik heb inmiddels een deel van de wol gekaard en gemengd met blauwe merino en blauwe zijde. Het wordt heel apart. Het bruin van de wol van de ooi en het blauw van de rompertjes van Cieniemienie. De merino is blauw nummer 7, te verkrijgen via mijn webwinkel www.kleiendraad.nl .

Het voordeel van het hebben van meerdere spinnewielen is dat je kunt afwisselen in datgene wat je wilt spinnen. Dus op het ene spinnewiel wordt nu de rozenknoppenwol gemaakt. En op de andere de Cieniemieniewol.

Clun Forest schapen

Even een verhaaltje over het Clun Forest schaap. Waarom kom ik daar nu op? Ik ben op dit moment een hele partij van deze superwol aan het kaarden.
Bovendien ga ik binnenkort weer een verse lading halen bij A & B, die deze dieren fokken.

Schapen heb je in vele uitvoeringen en de Clun Forest schapen vallen op door hun fiere en alerte houding. Ze zijn een opvallende verschijning in de wei en het is een schaap voor liefhebbers.

Oorspronkelijk komt het ras uit Wales en boeren zochten naar een schaap wat onder redelijk schrale en barre omstandigheden toch goed zou gedijen. Door kruisingen van waarschijnlijk het Welsh Mountain schaap, de Ryeland en de Shropshire onstond het Clun Forest schaap.

Het is een schapenras wat het goed doet op redelijk schrale weiden, gras met een hoge voedingswaarde levert al snel een probleem op, de dieren kunnen daar slecht tegen en raken "dun op de mest".

Het is een zogenaamd dubbeldoelschaap. Het werd gefokt voor zowel het vlees als voor de wol die van een uitstekende kwaliteit is.

De wol is dicht, licht crémekleurig en heel geschikt voor handspinners en valt in de categorie "down type wools".
Bovendien is het elastisch waardoor het geschikt is als sokkenwol.
De microncount ligt tussen de 24 en 28 u. Het is dus relatief zachte wol, zeker als je de wol van de eerste scheringen op de kop kunt tikken!!
De stapellengte oftwel de lengte van de vezel is niet heel erg lang. Maar als je de beschikking hebt over een kaardemolen, dan ondervang je dit "probleem" al een heel eind. De down type wools blinken over het algemeen nu eenmaal niet zo uit in stapellengte. Als ze dat wel hebben is vaak de zachtheid weer minder.

De wol is ook uitstekend te verven en te mengen met andere vezels.
Het mengen met bijvoorbeeld mohair van de angorageit levert een supersokkenwol op.

Kortom de wol van het Clun Forest schaap is een zeer goede keuze!

Geduld is een schone zaak!!

Op de foto zie je Jorien. Oké het is geen schoonheid. Sterker nog ze is oerlelijk!
Maar ze is nu geschoren en dan ziet ze er al weer toonbaarder uit dan op de foto die ik overigens vorig jaar maakte.

Jorien is vaak de eerste ooi die aflammert. Maar dit jaar heeft ze besloten om als hekkesluitster te gaan fungeren waar het het aflammeren betreft. Er is nog steeds geen lammetje of lammetjes.....

Al weken staat Jorien binnen, we hebben haar op stal gezet omdat ze slepende melkziekte had en dat is iets waar je wat aan moet doen.

Jorien maakte de laatste dagen een doffe indruk. Dus we hebben vandaag de veearts maar weer gebeld.....
Catarien, de vlaamse "vet" stond een kwartier later al op de stoep. Dat was lekker vlug. Ze constateerde dat Jorien weer een lichte vorm van slepende melkziekte aan het ontwikkelen was en we gaan dus weer met de propyleenglycol aan de gang.
Gelukkig gaat het eten wel redelijk.

Catarien had nog nooit zo'n groot en breed schaap gezien. Ze schrok er een beetje van. Ze heeft weliswaar al kennis gemaakt met onze Wensleydale's, en weet dus hoe groot ze zijn, maar Jorien spant wel de kroon.
We kunnen al voorspellen dat het een meerlingdracht is. Waarschijnlijk zitten er drie lammetjes in de buik van Jorien.
Met als gevolg dat ze ook heel erg zwaar is en last heeft van haar gewrichten met name in de poten die heel wat moeten dragen.
Er is naast die lichte slepende melkziekte dan ook nog sprake van wat ontstekingen van de knieën. Dus we gaan ook weer spuiten met antibiotica en rimadyl om te zorgen dat ze zich prettiger voelt.

Het jongste lammetje heeft een extra shotje vitamine en een spierversterkertje gehad van Catarien. Het lammetje ( het is dus een ooitje) was ook weer niet helemaal jofel vanochtend. Nu gaat het erg goed en is het al duidelijk gegroeid! Onder de warmtelamp zal ze het wel redden.

Het is nu een kwestie van afwachten en Jorien vertroetelen. Haar uier is nu aan het "volschieten" een teken dat het niet lang meer kan duren.....
Duimen maar op de goede afloop!

Een vruchtbare dag (deel twee)

Heerlijk dat werken in de tuin!!! Aan het einde van de dag heb je er zo'n goed gevoel bij. Alles is geschoffeld en gezaaid en het wachten is nu alleen nog op een mooi groeiseizoen en een overvloedige oogst.

Op de bovenste foto zie je een deel van de oude appelboom die middenin onze tuin staat. Het is een megagrote boom, maar we weten nog steeds niet van welk ras. de appels zijn een beetje mal ovaal van vorm. Ze zijn als ze gerijpt zijn geel met wat rode streepjes en sproetjes. Ze zijn niet lekker en snel melig. Maar ze zijn wel weer heel geschikt om appelcider te maken.
Maar de boom is al honderd jaar oud en geeft heerlijk schaduw en is dus een monument.
De appels neem ik dan maar voor lief...

Op de tweede foto zie je mijn komkommerplant in wording in het kasje. Ik ben weer benieuwd hoeveel komkommers er dit jaar af gaan komen.

De kas wordt verder bevolkt door sla, andijvie, wat spitskool en enkele bietjes.
De eerste spinazie hebben we al gegeten!
Heel lekker als lauwwarme salade met stukjes aardappel, oude kaas in brokjes en pijnboompitten. Echt een aanrader!

Op de derde foto zie je een randje met twee regels spinazie. Nog even en we kunnen weer spinzaie eten, maar dan gewokt. Ook zeer smakelijk met knoflook.

De vierde foto toont een stukje van de moestuin wat mooi schoon is. Er ligt al weer een looppaadje in en de eerste regel wortelen is ook gezaaid.

Ik ben dol op moestuinieren, het komt denk ik ook door de symmetrie van al die "regeltjes" met groenten. Het geeft rust aan het oog en in het hoofd.

Ik ben vandaag verder gegaan met het inzaaien van de verfplantenhoek in de moestuin.
Er staat nu valse Indigo in en morgen volgt wede en een andere soort Indigo.
De zaden van deze twee laatstgenoemde planten. liggen nog te weken in bakjes met water. Zo moeten de harde schilletjes van het zaad wat weker worden waardoor ze sneller ontkiemen.
Ik weet niet of de wedezaden het nog gaan doen. Het is al een ouder zakje met zaad en volgens de beschrijving doet deze plant het het beste op kleigrond en grond waar veel kalk inzit. Laten we dat hier nu nét niet hebben....

Vandaag ben ik te weten gekomen dat de kleurstof in Wede en in Indigo hetzelfde is. Alleen het verfproces is anders. Wede vraagt meer bewerkingen. Maar daar kom ik nog op terug... Het is na enig speurwerk een dusdanige ingewikkelde materie, dat ik dat niet zomaar op kan schrijven. Het lijkt wel een heksenbrouwsel!!

Een vruchtbare dag (deel één)

We hadden vandaag de wekker vroeg gezet, want een nieuw dag-logeerhondje zou komen.
Het vroege opstaan op zondag heeft als voordeel dat ik tussen de bedrijven door naar "vroege vogels" op de radio kon luisteren, altijd een leuk programma.
Meestal komt dat er niet van, want de wekker gaat vaak wat later dan half- acht in de ochtend.
Maar het hondje Lana, staat vast niet graag voor een gesloten deur, dus húp uit de veren.

De dag begon wat bedekt, na al die dagen met regen en miserabel weer waar je een beetje down van wordt, snak je naar wat zon.
Gelukkig kwam die later dan ook te voorschijn gepiept tussen de wolken door.
Het brengt meteen de energie naar boven om de tuin in te gaan en wat te gaan zaaien.
Dus zaaimand gepakt en tuinhandschoenen opgezocht.

In de moestuin werd ik gealarmeerd door hevig geblaat.....
In de wei stond nog één ooitje waarvan we dachten dat ze niet drachtig was.
Ze liep dan ook nog lekker buiten in haar dikke vacht. Het blaten hield aan en was niet een normaal gemekker, maar geluid vanuit stress.
Daar moest ik dus naar gaan kijken. Het ooitje had zich afgezonderd van de rammen en liep in het kleine weitje wat grenst aan onze achtertuin. Gelukkig maar, want als er echt iets aan de hand is, is de afstand naar de stal des te korter.

Om een ooi goed te bekijken moet je ook de achterkant zien. En daar zit em nou nét de kneep. Een schaap laat zich niet graag van achteren beloeren, maar zal zich altijd weer met zijn kop naar je toe draaien. Uiteindelijk zag ik dat er al een een vochtblaas en een pootjesblaas was geweest en dat de bevalling dus in een gevorderd stadium verkeerde. Maar zicht op pootjes en een koppie had ik niet.

E. was druk in de keuken bezig met het maken van advocaat.... Tja weer een nieuwe hobby! Het is echter wel iets waar je niet zomaar van weg kunt lopen, want dan mislukt het grandioos.

Ondertussen ging ik maar eens kijken of ik de ooi kon vangen. Met een emmertje brok zijn ze soms wel te paaien. Maar deze ooi week nauwelijks van haar plek.
Het vruchtwater is voor een ooi zo aantrekkelijk dat ze op de plaats waar ze dat geloosd heeft, niet verlaat.
Truc twee is dan om hekjes om een ooi heen te zetten. Maar deze aanstaande moeder had mij door en wenste zich niet op te laten sluiten.

Gelukkig bleek de advocaat mislukt te zijn en E. kwam helpen. Met een hoop krachtsinspanningen hebben we de ooi in de stal geparkeerd.

De bevalling schoot niet op. Dus E. heeft de ooi verlost. Geen wonder dat het niet opschoot, want het is een zeer stevig lammetje!!! Direct ging het al op zoek naar de biest en het staat nu al alles te bewonderen en te bekijken.
Wat een verschil met Cieniemienie in formaat zeg...

Moeder en lam doen het goed. Ik geloof dat het een ooilam is, ik heb haar nog niet goed bekeken. Eerst maar even rust voor moeder en kind.

Lana heeft een fijne dag gehad, de mislukte advocaat smaakt overigens voortreffelijk, het is alleen wat dun.

De aanstichter van al dit lammergedoe zie je op de bovenste foto! Dit is blijkbaar een zeer fertiel heerschap....

Schapen scheren in de stal

Na alle perikelen met zieke en dode dieren, was het vandaag toch weer een dag waar we lang naar uitgekeken hebben. Het scheren van de schapen.
Voordat de dames met hun lammeren naar buiten mogen, moet de vacht er bij de ooien af. Poepresten die aan de kont hingen bij een aantal ooien zijn een lokaas voor de vliegen en op ellende met maden zitten we niet te wachten.

Kees, onze scheerder die ook de hoeven regelmatig komt bekappen, was vanochtend al vroeg bij ons. Mét vriendin Maaike, die diergeneeskunde studeert! En dat is ook handig.

Na een versterkende bak koffie en een plak Groninger koek, dat geeft weer extra energie, togen Kees en Maaike aan het werk.
Kees weet dat de vachten van onze dieren kostbaar zijn en had dan ook een speciaal groot zeil bij zich om de dieren zo veel mogelijk schoon te scheren.
Na de scheerbeurt volgde er nog een rondje hoeven bekappen en meteen ging er de ontwormingskuur achter aan.

Kees is een vakman op het gebied van de schapen en Maaike droeg met haar kennis ook nog een steentje bij.
De moeder van Cieniemienie, het bruine ooitje, heeft een slechte uier... Haar uier is wel aanwezig maar het ziet er niet mooi uit. Dat zal deels de reden zijn geweest dat Cieniemienie niet voldoende heeft kunnen drinken. Maar het flesjes geven ging ook maar momdjesmaat. Bij Cieniemienie was de maag waarschijnlijk ook niet goed ontwikkeld en kon ze dus niet heel veel melk opnemen. Het werd dus een optelsom van onmogelijkheden.
Deze ooi is dus niet geschikt voor de fokkerij. Jammer, maar we zoeken nu een mooi plekje voor haar waar ze oud kan worden en nooit meer lammetjes hoeft te krijgen.
Als we meer hectare's weiland zouden hebben, dan zou ze hier kunnen blijven, maar we moeten nu keuze's maken. Economisch gezien kan het nu niet uit om een dergelijke ooi aan te houden.

Jorien die nog steeds binnen staat zonder lammeren, heeft iets wat op arthrose lijkt. Weer zo'n zorgen-ooi. Ze heeft nu een begin van uiervorming en volgende week gaan we de dierenarts maar weer bellen om te zien wat we hier mee aan moeten.
Jorien is de stammoeder an onze bescheiden kudde en we zijn dus ook gehecht aan dit dier.

De ooien kwamen mooi uit de wol. De wol is flink vet en op de tweede foto zie je dat de glans van de huid al direct weer zichtbaar is.
Verder zijn alle ooien in goede conditie, ooi Belle zou wat dikker mogen zijn, maar ja zij heeft dan ook een tweeling en het is haar eerste worp.

Op de tweede foto zie je op de voorgrond onze enige Gotland ooi, genaamd Bonnie.
Ook zij heeft een tweeling en is op het moment van het nemen van de kiek nog niet uit de vacht. Zij kwam ietsjes later aan de beurt.

De rest van de dag heb ik besteed aan het uitzoeken van drie vachten.
Heel veel werk en een smerig klusje. Vooral het uitzoeken van een Gotland vacht vind ik niet prettig. De wol stinkt namelijk... Het is een wat zurig odeur wat je ook bemerkt bij andere schapensoorten uit Noord-Europa, de wol van het Norsk Spaelsau schaap heeft ook zo'n onwelriekend luchtje bij zich... Na het wassen ben je die lucht wel kwijt, maar als je een vacht moet uitzoeken is dat geen pretje.

Op de derde foto zie je de oogst van vandaag. Kate komt er eens even bij kijken want die luchtjes van de schapen, dat is voor haar onweerstaanbaar....
Op de voorgrond zie je de lokken van de Wensleydale Longwool schapen, dit is de opbrengst van één vacht.
De wol in de vuilniszak is van de Gotland ooi. En de donkerbruine wol waar je een stukje van ziet is van de moeder van Cieniemienie. Heel erg mooi en met een mooie "crimp" oftewel golving in de "stapel". Ik ga er voor mezelf iets van spinnen.

Op de eerste foto zie je Kees aan het werk, schapenscheren is zeker met dit soort schapen een helse klus. Over een paar weken zijn de rammen aan de beurt!
Dat is nog een stukje zwaarder werk dan het scheren van de ooien.

Maaike en Kees, heel erg bedankt voor jullie werk vandaag!!!

Vergeet-mij-nietjes

Vandaag vond ik in mijn mailbox een setje foto's die ik van Liesbeth kreeg.
Het bijschrift was veelzeggend: "vergeet mij nietjes speciaal voor Cieniemienie".

Ik plaats er bij deze drie uit een hele mooie serie. Liesbeth, heel erg bedankt voor de foto's. Lief als mensen aan je denken!

Cieniemienie vergeten we niet meer....
Deze bloemetjes die ik zelf zo mooi vind, heten in het engels "forget me not".
Ik vraag me vaak af hoe het komt dat huis- tuin-en keuken namen voor bloemen en planten in een andere taal soms hetzelfde zijn als in het nederlands. Het gaat natuurlijk lang niet altijd op, maar waar zou die link toch liggen??

Phoebe en haar oog

Vandaag is Phoebe ter controle geweest om te zien of het beter gaat met haar oog.
Gelukkig lijkt de antibioticakuur in combinatie met de prednison aan te slaan.

De kuur met antibiotica is daarom verlengd en er volgt nog een afspraak met dr. Jan de oogarts.

Op de foto zie je Phoebe junior, een kleindochter van onze Phoebe.
De foto werd opgestuurd door Wendy, hartelijk dank daarvoor.
Phoebe junior doet het goed bij de schapen. Knappe meid!!!

Planning voor de pinsterdagen.

Vandaag werd ik benaderd door een kinderboerderij waar ik sedert vorig jaar contact mee heb. Als je zoals ik steeds op zoek bent naar goede wol van bijzondere schapenrassen, dan kom je soms op bijzondere plekken.

Kinder- en speelboederij de Strubbert in Laren (Gelderland) is zo'n plek.
Er zijn heel veel activiteiten voor jong en oud en er wordt veel georganiseerd.

De gebruikelijke lammetjesdagen vielen af in verband met de Q-koorts. Het risico van besmetting met de Q-koorts bacterie is het grootst als de lammeren geboren worden en de korte periode erna. Dus geen lammetjesdagen!
Voor zo'n soort onderneming die zonder subsidies het hoofd boven water moet houden, is dat een financiële strop.
Maar de mensen van de Strubbert zijn creatief en denken verder dan hun neus lang is.
Dus komen er nu de "jonge dieren op de boederij dagen" oftwel het lentefeest.

Mij is gevraagd om wat te gaan doen met spinnen en vilten en ik ga graag op dat aanbod in. Ook al is het niet in mijn buurt, zulk soort dagen zijn wel heel erg leuk.
Nu maar hopen dat het weer een beetje meewerkt!!!

Afscheid van Cieniemienie......

Deze keer geen leuk plaatje van Cieniemienie, Er is geen mooi plaatje van te maken, ze is vanmiddag overleden in de dierenkliniek.

Vanochtend hebben we haar binnengehaald, ze lag weer slap in het hokje.
Opeens mager, kreunend en koud.

Da kachel aan, op de bank met E., gewikkeld in een deken en een flesje gemaakt met extra suiker erin.
Maar het drinken ging ook niet meer goed.

Ik heb de dierenarts gebeld, we konden meteen komen.
Dus fluks op weg naar de dierenkliniek.
Daar was het een chaos, de nieuwe dierenartsassistente had niet begrepen dat er zo veel haast bij was.....
Gelukkig werd Cieniemienie tijdens het wachten al wat levendiger. Dat gaf weer hoop!

Uiteindelijk waren we aan de beurt. Het lammetje werd opgenomen in de kliniek en zou aan een infuus gaan.
Ik had er een hard hoofd in, het was zo ongeorganiseerd dat ik me afvroeg of ze daadwerkelijk meteen zorg hebben verleend.
Maar daar zal ik nooit achter komen.

Later op de middag belde de dierenarts, helaas.... ze was overleden.

Ik blijf met een rotgevoel zitten. Ten eerste omdat we zo geknokt hebben voor het kleine ding en zij zelf ook, ten tweede omdat ik mijn bedenkingen heb over de geleverde zorg.

Moeder ooi staat stilletjes in het kraamhok. Een doodse blik in haar ogen, maar dat zal wel mijn verbeelding zijn.

De laatste rest melk gooi ik straks weg, de rompertjes zitten in de was en Cieniemienie ligt in een kadaverbak.
De lente lijkt ver weg.....

Blogje hondentaal....

Liesbeth heeft een mooie serie "hondentaal" vastgelegd met haar camera.

Hier zie je oppashond Senna met haar maatje Seanan.
Het over een andere hond heenstaan is een teken dat de hond die zo macho doet, even heel zelfverzekerd is van zijn of haar situatie. Senna is dat in dit geval zeker!!
Haar staartje staat fier omhoog. "Kijk eens hoe ik de baas over hem ben" lijkt ze te zeggen. Op de tweede foto zie je dat ze haar tong een beetje uit haar bek heeft, een signaal dat ze toch een beetje twijfel heeft over haar actie.
Op de derde foto is te zien dat ze het wel aandurft, ze zoekt zelfs de confrontatie nog meer op door Seanen een beetje "op te porren" door haar snuit tegen hem aan te duwen.
Op de vierde en vijfde kiek is ze echt overtuigd van zichzelf. Ze straalt dat aan alle kanten uit.

Veel mensen zien dit gedrag als "dominantie". Het is een wat achterhaalde term....
Een hond vertoont dominant gedrag als de gelegenheid zich daar voor leent.
Maak de vergelijking maar eens met een groepje kinderen. In een groep kinderen die wat timide is, is er altijd wel eentje bij die het voortouw neemt. Een grote mond heeft en vol bravoure is. Zet je dat kind in een groepje met andere kids die wat groter en eventueel wat ouder zijn en hun mondje goed kunnen roeren, dan is er van al die bravoure weinig meer over..

"Dominantie" wordt bij honden als nogal negatief ervaren. Maar een hond is een groepsdier en er zal er één bij moeten zijn die de kooltjes uit het vuur haalt en initiatief toont. Het is niet meer dan een kwestie van overleven.

Het is wat anders als een hond een huishouden gaat regeren met vervelend en dwingend gedrag. Maar als baas moet je sturing geven. Met respect voor de hond!!

Nu terug naar de foto's en wat je kunt zien als je het gedrag een beetje goed interpreteert.
Seanan doet op zijn beurt doet alsof hij het allemaal niet boeiend vindt. Om dat nog eens extra te bewijzen, knabbelt hij vrolijk door aan een stokje. Hij gaat helemaal niet in op de dominerende houding die Senna aanneemt. Seanan blijft gewoon kalm en accepteert de situatie. Is hij nu een doetje? Nee hoor, hij laat haar gewoon even begaan. Het is goed dat zij af en toe wat zelfverzekerd kan en mag zijn.
Op een ander moment zullen de rollen wel precies omgedraaid zijn!

Na enkele minuten is Senna het zat... Ze gaat wat anders doen.

Dit soort gedragingen zie je veel onder jonge honden. Ze tasten hun roedelgenoten af en meten zich aan elkaar. Het sociale gedrag wordt steeds geoefend en ze versterken de band met elkaar. Een pup die dit goed kan leren, heeft daar erg veel voordeel bij. In de confrontatie met andere honden zullen ze weten hoe ze zich moeten gedragen en daar heb je als baas alleen maar voordeel van.

Phoebe wordt overgrootmoeder (en meer)

Hierboven zie je de foto die is gemaakt van het echo onderzoek van Ginger, de "verloofde" van Arrigo.
Arrigo is een kleinzoon van Phoebe. Ja ze heeft al vele nakomelingen.
Allemaal leuke honden die veelal haar prettige en zachte karakter hebben geërfd.
Nog een paar weken en dan worden ze geboren. We zijn natuurlijk erg benieuwd!!

Phoebe zelf wordt al wat ouder. Ze is op dit moment niet in orde en heeft een heel dik en bol oog. In eerste instantie dachten we aan glaucoom. Een nare oogziekte die vaak leidt tot blindheid aan het aangedane oog.
Maar vandaag ben ik voor een second opinion geweest en het ziet er toch wat anders uit. De oogdruk is weliswaar wat verhoogd, maar Phoebe is ook verder niet in goede doen... Ze is snel vermoeid en ligt het liefste in een hoekje ver weg van alles.

Spelletjes, de bal ophalen en terugbrengen, ze heeft er eigenlijk geen zin in en ze is snel bijna buiten adem.
De dierenarts constateerde dat ze geen koorts heeft en dat haar hart naar behoren klopt, geen ruis en de longen zijn ook schoon.

Vooralsnog heeft ze nu een antibioticakuur en wat prednison om de eventuele ontsteking nog eens extra te remmen en de pijn te onderdrukken.
Ik weet niet of ze pijn heeft, wel voelt ze zich niet comfortabel.

Ik maak me zorgen... Als het een eenvoudige ontsteking is, dan ben ik gerust.
Maar er kan meer aan de hand zijn, een tumor achter het oog is ook een mogelijkheid.

Donderdag moeten we weer op het spreekuur komen, ik hoop dat het wat beter met haar gaat en dat ze niet al te veel pijn heeft. Dat kun je zo moeilijk meten bij dieren...

Cieniemienie speelt!!!!

Vandaag hebben we een mijlpaal bereikt met Cieniemienie. Ze speelt!!!
Spelen betekent in haar geval dat ze haar moeder gebruikt als klimrek.
Zoals je ziet gaat dat haar al erg goed af.
Ze traint haar spieren, die op die manier steeds sterker worden.

Het geven van extra flesjes is egenlijk al bijna niet meer nodig.
Ze heeft er geen trek in en af en toe gaat er nog een 75cc. in, maar meer ook niet.

De rompertjes draagt ze nog wel en zeker nu. Het is koud en heel nat weer.
Dus twee rompertjes over elkaar.
Ik zal de HEMA maar gaan bezoeken om wat grotere maatjes te kopen.
Misschien toch maar in het meisjesroze???