zondag 28 februari 2010

Gelukt, een deel van het nieuwe garen is in wording!




Vandaag is het dan eindelijk gelukt, een dagje verven.
Uitgangspunt was het zakje gedroogde rozenknoppen van Dille en Kamille.
Maar dan maar hopen dat het wat wordt.

Verven doe ik altijd vanuit de losse pols. Ik ben een beetje wars van verhoudingen en recepten en doe eigenlijk altjd maar wat. Het resultaat is dan vaak wat anders dan je kunt verwachten en altijd weer een beetje afwachten.

Eerst moest de swifter wol nog even gewassen worden. Droog hoeft het niet te zijn, sterker nog, de wol moet een beetje vochtig in het verfbadje.
Mijn kistje met verftinnetjes is schier onuitputtelijk. Ooit kocht ik dit tezamen met een kaardemolen van een vriendelijke mevrouw die haar hobby opgaf. Ik ben haar nog steeds erg dankbaar voor deze "schat". Er zitten namelijk heel veel tinnetjes Dylon verf in met heel veel kleuren die allang niet meer op de markt zijn. Ik heb het maar voor het uitkiezen.

De verfpan ging op het vuur, lang leve de wokbrander die er voor zorgt dat de boel snel aan de kook is. Ik meet niets af, gooi een handje zout in het water en los een tinnetje met kleur nummer 14 (orchidee) op in een beetje heet water.
Op het roerhoutje krijg ik al een eerste indruk. Het kon mee of tegen vallen en ik besloot het er op te wagen.

De verf heeft niet overal even goed gepakt. Misschien is de wol toch niet helemaal goed gewassen en heeftde lanoline gezorgd voor een wat difuuse kleur. Ik weet het niet, maar het is precies wat ik wil Ik wil de kleur niet zo schreeuwerig. Zo is het precies goed. De rozenknoppen zijn ook niet overal even roze!

Het verfbad heb ik niet weggegooid maar ik heb een nieuw tinnetje met een andere kleur toegevoegd. De wol die ik daar in heb gegooid heeft nu de kleur van rode kool.
Morgen ga ik denk ik weer verder en doe er weer een andere tinnetje bij.

zaterdag 27 februari 2010

En dan is er thee




Als je een echte engelse dame of heer bent en je weet het even niet meer, dan is er altijd nog een kopje thee. Thee helpt bij alle mogelijke moeilijke momenten des levens. "Shall I put the kettle on?" is dan ook een veelgehoorde opmerking.
Thee verwarmt, met een kop of beker thee, zie je het allemaal niet zo somber meer in. Heet water en een zakje, dat is alles. Nu doen die engelsen er wel iets heel raars mee, ze vertroebelen het bruine vocht met een plons melk. Maar het is lands wijs en lands eer, dus daar malen we verder niet om.

Toen ik een aantal weken geleden in Zwolle was, heb ik in een etalage een geweldig mooie theepot zien staan. Van pools aardewerk van de firma Bunzlau. Een soortgelijk exemplaar zie je hier op de bovenste foto. Mooi!!! Ik wil hem hebben maar dan moet ik weer een dagje naar Zwolle. Bunzlau heeft trouwens heel veel motiefjes en het is lastig kiezen... Alles in heel veel blauwtinten die bij mij favoriet zijn.
Tja vertrutting is het wel een beetje ik geef het direct toe, ik kan dan ook niet wachten tot het plankje in de keuken klaar is om de mooie blauwe spulletjes op uit te stallen.

De keuze voor een theesoort gaat mij veel gemakkelijker af. Al sinds jaar en dag drinken we hier TG thee. Zo engels als het maar kan en als we in Groot-Britannië zijn dan slaan we een aantal grootverpakkingen in.
De piramide vormige zakjes zijn helemaal geen uitvinding van Lipton, maar volgens mij van TG, die dit al jaren eerder had.
We hebben nu een theesoort die niet bitter smaakt en een vol theearoma heeft. En dat voor een acceptabele prijs. Vriendin Cath, doet ook al een moord voor het bruine vocht, alhoewel zij er een plons melk bij doet. Ja reserve-engelsen lopen hier ook rond.

Gelukkig kunnen we nu ook in ons land aan de Tg thee komen. Zelfs bij de toko in Assen hebben ze ons merk. Wel extreem duur, maar dat hebben we er graag voor over.

Kleurinspiratie, of de schreeuw van de verfpan...




Op de onderste foto zie je mijn passie voor kleurpotloden. Ik kan trouwens voor geen meter tekenen! Als ik een bijvoorbeeld boom schets, dan kom ik met de boomkroon in de knoei, teken ik een mens, dan lijkt het op een gedrocht, zelfs de huisjes die ik teken lijken op tenten en ga zo maar door.

Maar ik heb wel een voorliefde voor kleur en winkels met verf, penselen en kleurpotloden. Van iedere kleur wil ik wel tien potloodjes hebben om ze vervolgens uit te stallen en er steeds naar te kijken. De geur van potloden vind ik al zo lekker dat ik het liefste een hele dag in een dergelijke winkel zou doorbrengen.

Al die potloden en die kleuren brengen mij vaak op ideetjes om wol te gaan verven.
Maar niet alleen potloden brengen die inspiratie, het kunnen vele dingen zijn.
Op mijn geimproviseerde werktafel in mijn wolkamer, de tafel bestaat uit twee houten schragen uit de bouwmarkt en een plank stevig hechthout, ligt nu al een aantal weken een hoeveelheid gedroogde rozenknoppen, een pluk bruine Ryeland wol en roze merino.
In de keuken staat al dagen de verfpan klaar, in de deel staat een aantal zakken met verse Swifter vachten van de winterscheer.

Iedere ochtend sta ik op en denk ik "vandaag ga ik aan de slag". Ik neem het mij voor om wol te gaan verven in roze en groene tinten en die te gaan spinnen in een nieuw garentje gemengd met de lichtbruine Ryeland wol.
Maar.... het komt er niet van.
De uitgewassen wol vond op een andere manier zijn bestemming, de tijd is opgegaan aan huiselijke en zakelijke beslommeringen en voor ik het weet zijn we weer een week verder.

Op de bovenste foto zie je een kleurkaart van wol die geverfd is met Coolaid. Dit is een poedertje wat gebruikt wordt om limonade mee te maken. Het schijnt dat je er geweldig wol mee kunt verven. Nog zoiets om uit te proberen. Maar ja, de tijd is de grote spelbreker.

Vooralsnog blijft het bij plaatjes kijken naar kleurpotloden en de aanblik van het stilleven op mijn "werktafel".

vrijdag 26 februari 2010

Ramie, wat is dat nou weer????





Ramie? Tja weer een nieuwe vezel in de webwinkel Kleiendraad.
Maar wat is het nu precies... Ramie is een plantaardige vezel die gewonnen wordt uit de plant die Boehmeria Nivea heet. Maar dan weet je eigenlijk nog steeds niets.
Deze plant komt uit Azië en wordt al meer dan zesduizend jaar gebruikt om van de vezels onder meer textiel te maken.

Kort voor de bloei wordt de plant geoogst en verder verwerkt in de papierfabricage, het wordt gebruikt om netten te maken en de vezels worden in de textielindustrie aangewend. Het wordt daarom ook wel chinees linnen genoemd.

Het is trouwens een mooie plant die zo'n anderhalve meter hoog wordt, hij heeft hartvormige bladeren met niet prikkende haartjes onderaan het blad.
De plant is trouwens verwant aan onze eigen brandnetel, die wel prikkend is.
Op de bovenste twee foto's is de "familieband" tussen beide planten dan ook goed te zien.

Het is superzacht en mooi glanzend spul, maar je zit meteen onder de vezels,
Dat bemerkte ik vanochtend toen ik het tot een bol wilde opwinden. Ik zat onder de fijne wriemelige en overigens best lange vezels en de stofzuiger moest er aan te pas komen om me weer enigzins toonbaar te maken.

Om je garen een glimmertje te geven is het heel goed bruikbaar. Ook kun je het prima verven. Weer iets om uit te gaan proberen.

donderdag 25 februari 2010

Vlas





Vandaag kwam het geverfde vlas binnen wat ik heb besteld. Prachtig materiaal wat mooi glanst en geverfd is in mooie tinten zonder echt schreeuwerig van kleur te zijn.
Maar aan dit product is heel wat werk vooraf gegaan.....

Mijn broer en schoonzus wonen op Schouwen-Duiveland en daar is in het dorp Dreischor in augustus de jaarlijkse "vlasdag"
Wat begonnen is als een soort van braderie om het publiek te laten kennismaken met de verwerking van vlas, wat op Schouwen- Duiveland vroeger veel gebeurde, is nu een toersitische attractie van jewelste. Het ringdorp staat vol kraampjes en het hele dorp werkt mee om de dag zo goed mogelijk te laten verlopen.
Erg gezellig, maar als je niet van mensenmassa's houdt, moet je er niet zijn!

Maar goed, voor iedereen die wel wat meer wil weten van de verwerking van deze plantaardige vezel, is de vlasdag een goede gelegenheid om er kennis mee te maken.

Het plantje zelf is prachtig, haar intens blauwe bloemetjes bloeien maar heel erg kort en het is bijna een toevalstreffer als je zo'n mooi veldje met vlas ziet bloeien. Het is zo weer voorbij en weg!

Vlas werd vroeger op veel grotere schaal verbouwd. Men had een vezel nodig om o.a. lakens te maken, theedoeken waren van linnen en vandaar ook het woord "linnengoed".
Door de komst van goedkoop katoen, werd het vlas steeds minder verbouwd.

De laatste jaren zien we een hernieuwde belangstelling voor dit gewas. Katoen heeft een wat negatief imago gekregen en vanuit milieuoogpunt, wordt er meer vlas gebruikt en verwerkt.

Na vele bewerkingen van de vezel is het vlas klaar om gesponnen te worden. Een hele kust die ik overigens niet beheers. Op de vlasdag in Dreischor kun je echter wel wat dames, vaak in Zeeuwse dracht, zien die dit ambacht wel onder de knie hebben.

Het vlas wat ik nu et binnen heb zal zijn weg vinden naar de vilters. Zij verwerken vlas vaak in hun viltwerkstukken.
Maar het is ook goed te mengen met wol. Dat ga ik zelf uitproberen!

dinsdag 16 februari 2010

Een nieuwe blogster ontdekt....





Al surfend op het internet op zoek naar nog meer artikelen over ons bijzondere schapenras, stuitte ik op een blog die ik nog niet kende.Op http://thomasinaknits.blogspot.com
vind je haar blog. Leuk om te lezen omdat deze schrijfster ook helemaal gek is van wol, spinnen en breien. Bovendien maakt ze prachtige fotó's het bekijken meer dan waard.

Thomasina is op vakantie geweest bij Julia Desch. Julia is de eigenaar en fokker van de zwarte Wensletdale Longwool schapen op deze foto's die weer gemaak zijn door Thomasina. De kiekjes heb ik dus even "geleend".

maandag 15 februari 2010

Update van Lizzy ( en van Seanan en Teagan)





Van de "mensen" van Lizzy ontvingen we ook positieve verhalen over deze kleine hondenmeid.
Ze doet al erg haar best op de zindelijkheid en het "af" en "zit" beheerst ze ook al goed. Hulde voor de bazen, zij verzetten veel opvoed- en trainingswerk.

Buiten vindt ze het allemaal erg leuk en er wordt druk geoefend met "komen op bevel". De drukte van het dorp, is nog even wennen, maar dat zal straks vast beter gaan.

Toevallig was de dierenfotograaf in de buurt waar Lizzy woont. Ja zo'n kans mag je niet voorbij laten gaan. Het bovenstaande "staatsieportret" is dus door de dierenfotograaf genomen. Wat een plaatje!

De tweede foto is ook van Lizzy, maar nu in de sneeuw, dolle pret zo te zien.

Met Seanan en Teagan gaat het ook goed. Ze hebben wat dolle momenten ( of eigenlijk half uurtjes)voornamelijk met elkaar, maar daarna zoeken ze zelf hun rust weer op.
Eigenlijk wel heel erg apart, want je zou denken dat het met negen honden hier in huis, wel één groot tumult zou zijn. Maar dat valt me reuze mee...

Het zindelijk worden gaat ook al heel aardig. Ze weten het al een beetje, ze kunnen hun plasjes wat langer ophouden en dat vind ik ook al een wondertje. De concentratie kunnen ze zelfs al opbrengen om met zijn tweetjes een plasje te doen buiten!

Meer en meer zie ik verschillen in karakter. Seanan is wat drukker, sneller afgeleid en wat in zijn koppie zit, zit nergens anders. Nergens van onder de indruk en alles is het onderzoeken waard.
Teagan is veel gematigder. Veel meer een hond zo als Mack. Oplettend en leergierig en met veel "will to please". Teagan kijkt eerst de kat uit de boom en gaat daarna wat voorizchtiger op alles wat nieuw is af.
Twee broertjes en zo anders....

zaterdag 13 februari 2010

Seanan en Teagan alweer negen weken oud, hun nestgenootjes ook!




Ach wat gaat de tijd toch snel...
Als de dag van gisteren kwamen we met een doos vol met pupjes thuis na een enerverende dag die uitdraaide op de spoedkeizersnede van Kate.
En zie Seanan en Teagan nu eens in de sneeuw! Het zijn al hele mannen.

Vandaag hebben we boodschappen gedaan met de pups. Op zaterdag is het altijd lekker druk bij de Aldi in ons dorp en ze hebben er nog metalen winkelwagens. Bij de C1000 hebben ze plastic trolleys en die maken minder lawaai...
Op een overvolle parkeerplaats heeft Eduard ze meegenomen, beiden aan de lijn.
Seanan was natuurlijk weer de lefgozer en Teagan wat terughoudender. Maar hij herstelde snel en goed en liet ook zijn staartje weer vlug omhoog staan.
Al kwispelend lieten ze zich aaien door het winkelend publiek.
Als "toetje" mochten ze nog even de sneeuwberg oprennen met Eduard. Er ligt nog steeds een enorme berg niet weggesmolten sneeuw en dat was erg leuk.

Teagan heeft vervolgens zijn eerste plas buiten gedaan!!!! Wat een knappe knul, E. heeft hem de hemel in geprezen. Eenmaal thuis volgde Seanan ook zijn voorbeeld en eindelijk is nu het muntje gevallen. Plasjes hebben we het liefste buiten.
Trouwens hoopjes ook!
Tot nu toe was het nog niet gelukt met het buiten poepen en plassen. Voor de pups is dat ook moeilijk, ze zijn niet anders gewens dan dat ze het gewoon hier in huis doen. Hier was hun nest en hun puppenren, dus het belang van buiten de behoefte doen zien zagen ze niet in.

Natuurlijk gaan we dit volhouden, maar soms zijn we gewoonweg te laat. Ook 's avonds is het lastig. Ze zijn nog niet goed gewend aan het donker en vinden dat maar raar.

OOk met Lizzy, Cody en Diesel gaat het goed!
We ontvangen positieve berichten van het drietal en leuke foto's. In de loop van de week zal ik er wat meer over schrijven.

Valentijnsdag.....



Ik ben de winter, ondanks al zijn witte pracht, aardig zat.
Maar ik ben vast niet de enige!!!

Valentijnsdag is voor mij een markering in de tijd. Na de veertiende februari hoop ik altijd maar dat het voorjaar snel zal komen.
Om er een beetje op voor uit te lopen, een foto van gedroogde rozenknoppen.
Op dit moment ligt er een zakje in mijn wolwerkkamer, even een snelle blik op deze prachtige gedroogde bloemknopjes en ik kan er weer even tegen.

Overigens heb ik niets met Valentijnsdag.. het is weer zo'n commerciëel gebeuren.
Maar het is wel een dag om het lentegevoel een beetje op te roepen.
Dat ga ik dan ook maar eens fijn doen. Lekker wandelen met de honden en een frisse neus halen. Dat helpt en misschien zie ik weer tekenen van het naderende voorjaar.

woensdag 10 februari 2010

Een rotdag.....

Ik heb even geen foto paraat van deze hond. Maar wat was Fido een lekker ding. Een driekleurig reutje uit het tweede nest van Phoebe en Shadow, een plaatje. Hij was één van de laatste pupjes uit het nest. Zijn toekomstige baasjes kwamen uit het Gruninger land en ze hielden schapen, ook Swifters... We hadden dus al meteen een gespreksonderwerp. De baasjes vielen als een blok voor Fido. Ik zie ze nog staan. Liefde voor een hond op het eerste gezicht.

Fido ging bij hen wonen op de boerderij. Het schapentrainen wilde in eerste instantie niet zo lukken. Fido was een hondje wat je beter met zachte hand kon aanpakken. Dat moet je als baas ook leren.

Vanavond ging de telefoon.... Fido is dood. Een naar ongeluk. Hij had een gat in de kop en in eerste instantie leek het nogal mee te vallen. Maar helaas, na de operatie waarbij een botsplinter verwijderd werd, heeft hij het niet gehaald.

Gek genoeg heb ik de afgelopen week nog aan Fido gedacht... Hoe zou het met hem gaan? Niet goed dus, hij is afgelopen vrijdag overleden.

Ik ben er kapot van, maar voor zijn baasjes is het het ergste. Fido was onvervangbaar en was vijf jaar lang echt hun maatje. Hij heeft bij hen een fantastisch leven gehad!

Ik schreef het al, ik ben niet goed in afscheid nemen, maar dit is een afscheid wat je niet voorziet. Ook al had ik geen contact meer met de baasjes, de wegen van het leven lopen soms uiteen, een pup blijft altijd een onderdeel van jezelf.

Het was in ieder geval fijn dat ze de moeite namen om me op de hoogte te stellen van het overlijden van Fido.
Vanaf deze plek wens ik ze nogmaals sterkte met het verlies. Woorden schieten altijd tekort, ook in dit geval.

zaterdag 6 februari 2010

Bericht van Cody en Diesel









De onderste vier foto's zijn van Diesel, die natuurlijk haar camera "stand-by" heeft om alle leuke momenten vast te leggen.

Diesel had het gisteravond al helmaal naar zijn zin!! Het huis werd goedgekeurd en hij is rsutig gaan slapen aan de voeten van Tamara.
De nacht was goed gegaan, om vijf uur wilde hij even naar buiten en dacht dat het daarna weer speeltijd was, nee dus. Gelukkig helpen de langere winternachten mee om een goed dag- en nachtritme te ontwikkelen. Dat is nu weer een voordeel als je een pup in de winter krijgt. Nadeel is wel dat je een beetje staat te kleumen buiten. Maar vaak is het probleem van de gebroken nachten al opgelost na een weekje. En soms heb je het gedoe helemaal niet.

Zo te zien heeft Diesel het goed voor elkaar, een gloednieuwe bench, nieuwe kleedjes van de Action, veel kleedjes heb ik gehoord, dan kun je lekker de vuile wassen.
Diesels "stinkdoekje" oftewel de oude badhanddoek die als nestlapje heeft gediend zie je ook in de bench. Hier zit het luchtje van zijn nestgenootjes en zijn moeder aan . Het helpt mee om zich in zijn nieuwe omgeving thuis te voelen.

Van Cody en zijn mensen ontving ik nét de foto's. De bovenste twee plaatjes zijn dus van hem. Links op de bovenste kiek zie je Myron, in het midden Cody en rechts Spike.
Maar er woont nog een hond, genaamd Bono een Terriër. Meestal moet Bono weinig hebben van pups, maar deze keer was hij wel geinteresseerd in dit nieuwe hondje.
Het contact met de andere honden verliep ook zoals het hoort en met Spike wordt al voorzichtig gespeeld.
Volgens de berichten van Denise en Jack, ligt hij al heel lang te slapen, logisch zoveel indrukken kun je het beste slapend verwerken!!

Pups dag zes- en zevenenvijftig, het afscheid....




Gisteren kwam Tamara haar Diesel ophalen. De eerste hond die wegging.
Tamara had een mooi oranje bandje voor Diesel gekocht en het staat hem prachtig!
Voor in de auto is er een bench aangeschaft, handig voor het vervoer van een pup. Later als hij groter is gaat hij in een speciale autogordel voor honden.
Na de laatste uitleg, de papierwinkel doorgenomen te hebben en het officiële gedeelte, namelijk de ondertekening van het koopcontract, ging Tamara huiswaarts met haar hondje. Op dit moment heeft ze lang gewacht en ze heeft al die maanden intens meegeleefd.
Nu was het tijd voor de grote stap in het leven van Diesel en van Tamara.
Ze gaan het samen zeker redden. Tamara heeft al hondenervaring en past ook regelmatig op op de border Collies van mijn broer en schoonzus.
We gaan Diesel en zijn baas nog vaak zien!!

Na een half doorwaakte nacht, waarin ik toch heb liggen piekeren "zou Diesel wel goed slapen, mist hij zijn nestgenootjes en zijn moeder niet?" en meer van dit soort muizenissen, ging mijn wekker vroeg. Oei een nieuwe dag met nog meer afscheid. Iets waar ik ook behoorlijk tegen op had gezien. Gelukkig had ik al een SMS van Tamara gekregen dat alles oké was. Een hele geruststelling!! Dat gaf moed voor de komende uren.

Jack, Hennie en Denise, de bazen van Cody, stonden al vroeg op de stoep.
Cody had evenals zijn nestgenootjes een licht ontbijt gehad om de huisreis hopelijk niet wagenziek te worden. Gelukkig hoefde ook hij niet zo ver naar zijn nieuwe woonstek.
Cody vond het allemaal prima, maar de fotosessie was niet zo geslaagd. Hij zat bijna niet stil en de onderste foto is dan ook de enige redelijk geslaagde kiek. Jack kijkt bijna bedenkelijk, maar dat ligt meer aan het in toom houden van zijn hond.
Daar gingen ze dan. Even slikken en weg reden ze.

Na nog een bak versterkende koffie kwam Carla met haar dochter Mariska hun Lizzy ophalen. Lizzy is echt gek op haar nieuwe baas en dat komt wel goed. Ze hebben evenals de andere kopers Border Collie ervaring en Lizzy komt op een warm en liefdevol plekje. Mooier kunnen we het niet hebben...
Na weer alle papieren en laatste dingetjes, ging ook Lizzy de auto in.
Nu moest ik bij binnenkomst toch even de nodige traantjes wegpinken.....
Zoveel afscheid in korte tijd, ik ben er niet zo goed in.

Tja en dan zit je even met een "half leeg nest syndroom". Ik ben een stuk gaan wandelen met de "grote" honden. Heerlijk een heel eind het veld in, bal mee en genieten van de buitenlucht. Dat verkwikte eventjes en daarna ben ik apart met de "jongens" Seanan en Teagan, gaan lopen. Stuk voor stuk weer naar buiten, oefenen aan de lijn en vandaag hebben we de schapen bezichtigd. Vooral Teagan vond ze erg interessant.

Tegen kleine "dipjes" helpt shoppen erg goed, heb ik gemerkt, dus ik ben een extra bench gaan kopen en nog wat lollig speelmateriaal. Bovendien twee stevige katoenen truien, met pups ben je met je kleding niets waard. Mooie eigengebreide spullen, zitten er even niet in.

Kate miste vooral haar dochter, ik heb haar vandaag extra verwend met wat lekkers en gelukkig heeft ze haar "jongens" nog. Ook al is dat nu niet de bedoeling, want we zoeken nog door totdat we echt geschikte bazen hebben.
Afscheid nemen is al vervelend genoeg, maar als je dat moet doen met een onzeker gevoel over de plaatsing, dan is dat funest voor je gemoedsrust.

donderdag 4 februari 2010

Pups dag vijfenvijftig, autorijden





Bij het opvoeden hoort ook de kennismaking met het verblijven in een rijdende auto.
Onze ervaring is dat dat een drama is. Janken, gillen, piepen en schreeuwen.
We besloten het daarom geheel anders aan te pakken als voorheen.

In de Peugeot Partner, een hele handige auto als je honden hebt, zetten we een grote bench met eer lekker kleed erin. Gelukkig was het buiten nu eindelijk eens boven nul.
De wegen waren begaanbaar en de auto heeft nu winterbanden. Daar hedden we ook een beetje op gewacht want je moet er niet aan denken dat je aan de glijerij gaat met pups in het voertuig, ze willen dan waarschijnlijk nooit meer mee!

De buitentemperatuur moest ook een beetje aangenaam zijn, met min vijf ga je zoiets niet snel ondernemen.
Enfin, het juiste moment hadden we nu dan toch te pakken.

Moeder Kate ging mee. Die bleef keurig zitten naast de bench. Eén voor één haalden we een pup op en zetten die in de bench. Het past allemaal nog nét, een paar weekjes verder en ze kunnen er met zijn vijven niet meer in.

Eduard is een stuk gaan rijden, de 80 kilometer asfaltweg, de keitjespaden vlak in de buurt, de drukte van de provinciale N371.... het leverde geen enkele kik op.

We zijn hogelijk verbaasd. Dit hebben we nog nooit meegemaakt!!

Het zegt natuurlijk niets, want het kan straks bij de eigenaren wel heel anders zijn en misschien zetten ze het dan wel op een schreeuwen.

Buiten vinden ze het in ieder geval wel steeds leuker, er is veel te beleven en de eerste schroom is weg.

Ik had geen tijd om uitgebreid foto's te maken. De papierwinkel die nu eenmaal bij de overdracht van de pups die weggaan hoort, moet in orde gemaakt worden en in mijn eigen winkel is het nu ook erg druk. Soms loopt je hoofd gewoonweg om en weet je niet waar je de tijd vandaan moet halen....
Dus even een lollig plaatje van een hond die blijkbaar zijn rijbewijs al heeft gehaald. Border Collies zijn slimme honden dus wie weet, wellicht halen ze het roze kaartje ook nog ooit eens.

woensdag 3 februari 2010

Pups dag vierenvijftig, Kate voedt nog steeds op





Het is echt verbazingwekkend maar Kate geeft haar pups nog steeds melk.
Het is geen gezicht, vijf van die grote lummels die onder haar buik hangen en al smakkend de melk naar binnen lebberen, maar goed, ze wil het blijkbaar zelf en er is geen schade te zien aan de melkklieren.

Naast het voeden is er ook nog steeds het opvoeden. Dat gebeurt doorlopend en als Kate er niet is, dan neemt een andere hond dat even van haar over.

Knuffelen doet Kate ook met haar pups. Vooral met Flann, die heeft blijkbaar een streepje voor. Het is al met al een mooi gezicht twee van die sable dames die zo bij elkaar liggen.

Pups dag drieenvijftig, moeder Kate heeft geen moment rust






Kate is een knuffelkous, maar kan ook heel erg "haantjesgedrag" vertonen, teefjes van dit ras zijn daar nu eenmaal erg goed in.
Maar knuffelen is toch wel erg fijn. Dat kan bij iedereen die haar maar een beetje aanhaalt.

De bovenste foto is speciaal voor Hennie, die overmorgen "haar" Cody op komt halen en het blogje vanochtend gemist had. Ze ziet nu direct haar man op de bovenste en middelste foto. Overigens, goedemorgen Hennie!!!

Waar Kate is, zijn de puppies. Kate heeft dus zelden en knuffelmoment voor zich zelf. Alleen op de bank is een veilige plek. Maar dat zal wel niet meer zo lang duren, want de minihondjes kunnen al heel aardig klimmen en springen.
Dat is natuurlijk geenszins de bedoeling en het woord "laag" klinkt hier al erg vaak. Nog zonder enig resultaat...

Vandaag hebben we een nieuw menuonderdeel uitgeprobeerd, kipkluifjes.
Het was een feest in de puppenren en er werd driftig gekauwd, gesmakt en het is voor herhaling vatbaar. Gelukkig heeft de baas een aantal verpakkingen ingeslagen.

maandag 1 februari 2010

Pups dag tweeenvijftig, kipkarkas smullen maar!!





Het vers eten wordt er hier met de paplepel aangeleerd.
Kipkarkassen zijn een favoriet menuonderdeel en ze zijn er bovendien een poosje mee bezig.
Dat is fijn, want zo zijn ze weer even "van de straat" en hebben wij de rust om iets anders te doen. Wel houden we nog een oogje in het zeil, want zo'n karkasje is nog een hele klus.

Zowel Teagan als Seanan zie je hier heerlijk bezig met hun kippetje.
De karkasjes zijn voor de hondjes ook belangrijk als calciumleverancier.
Heel belangrijk voor de opbouw van de skeletten van de pups.

Na het eten van zo iets zijn ze een tijdje lekker moe!
Ze kruipen dan bij elkaar in de bench en gaan uitbuiken.

Pups dag éénenvijftig, pups en poes Mies





De poes Mies, jaja genoemd naar Mies van het leesplankje, laat zich steeds meer zien op de woonkamervloer. Mies houdt erg van de warmte en de kachel is dus een favoriet plekje om te liggen. Maar ja er lopen wel erg veel honden en hondjes rond..

Maar Mies past zich aan en deelt af en toe een waasrchuwend tikje uit.
Voor de pups is dit een afdoende signaal om toch op afstand te blijven.
Maar ja het blijft een erg interessant wezen. Met meer ben je sterker en kun je Mies wel in een hoekje zetten. Maar Mies is niet bang aangelegd, ze redt zich heel goed uit dergelijke situaties.

De pups hebben in ieder geval geleerd om poezen met omzichtigheid te benaderen.
Zo'n pootje kan erg naar overkomen....

Stresskip Pat, deel drie






Weer een stukje over Pat.
Pat en kinderen is altijd een lastige combinatie geweest. Hij vindt ze druk, snapt niets van hun gedrag en loopt vaak uit stress "drijvend" achter ze aan.


Maar vandaag was dat totaal anders.... Zou dat door zijn pilletjes komen?? We weten het niet.
In ieder geval kwam mijn vader met zijn vriendin en haar kleinkinderen op visite om naar de pups te kijken.


Zoals je ziet waren Gwenda en Ilse, zoals ze heten, er qua kleding en schoeisel goed op voorbereid. Oude truien, stevige laarzen en een skibroek bij één van de twee meiden, is heel effectieve bescherming tegen de vlijmscherpe puppengebitten.


Pat vond het allemaal erg leuk! Hij liet zich omarmen! Hij liet zich knuffelen en hij wilde ook spelen met de meiden.
Voor Pat is dit uiterst nieuw gedrag. Wij waren en zijn nog steeds verbaasd. Blijkbaar kun je een oude hond dus nieuwe kunstjes aanleren!! Pat is daar het levende bewijs van.